Περιεχόμενα
Από την πρώτη στιγμή που έγινε γνωστό ότι Μάρτιν Σκορσέζε-Ρόμπερτ Ντε Νίρο-Λεονάρντο ΝτιΚάπριο θα ένωναν για πρώτη φορά τις δυνάμεις τους στο σινεμά για να κάνουν το Killers of the Flower Moon, ο ενθουσιασμός εκτοξεύτηκε στα πέρατα του Σύμπαντος. Και μετά το feedback που πήραμε από το Φεστιβάλ των Καννών τον περασμένο Μάιο, περιμέναμε ότι θα δούμε το αποκορύφωμα της καριέρας των τριών.
Τελικά, έχοντας δει την ταινία, δεν μπορώ να ισχυριστώ ότι είδα όντως το αποκορύφωμα του Μάρτιν Σκορσέζε, δεν ξέρω αν ήταν το αποκορύφωμα του Ρόμπερτ Ντε Νίρο αφού δεν τον έχω δει σε όλες τις ταινίες του, αλλά είμαι βέβαιος πως είναι η υπέρτατη κορυφή στην ερμηνευτική ικανότητα του Λεονάρντο ΝτιΚάπριο. Τέτοια που θα μνημονεύεται για χρόνια.
Το βλέπεις από την πρώτη κιόλας σκηνή, σε όλο το καστ, αλλά ιδίως σε Ντε Νίρο και ΝτιΚάπριο, πως η προσέγγιση που έκαναν στους ρόλους τους, ήταν τέτοια που έστρωνε το μονοπάτι για να γίνουν υπερβατικοί, για να πάνε την έννοια «ηθοποιός» σε άλλο επίπεδο.
Στις 3.5 ώρες που διαρκεί το Killers of the Flower Moon (θα σχολιάσω παρακάτω τα της διάρκειας) παρακολουθούμε από τους δύο συν την Λίλι Γκλάντστοουν, ένα masterclass, ένα σεμινάριο για το πώς να ακουμπάς τον ρόλο σου, αν είσαι ηθοποιός. Κι είναι τέτοιος ο τρόπος που το κάνουν, ώστε κι ένας αδαής όπως εγώ, αντιλαμβάνεται πού έχουν επενδύσει παραπάνω σε σκέψη και εκπαίδευση.
Για παράδειγμα, οι γκριμάτσες τους, η αλλοίωση στα χαρακτηριστικά τους όπως την προκαλούν με τις τεχνικές τους, είναι κάτι που μόνο να το χειροκροτήσεις μπορείς, να υποκλιθείς σε αυτή την τριάδα, αλλά και στους γύρω γύρω που δεν θυμάμαι να υπήρξε σκηνή στην οποία να σκέφτηκα «α, αυτός εδώ υστερεί, δεν το παίζει καλά». Λες και ο Σκορσέζε έκανε το Killers of the Flower Moon για να ανεβάσει τις μετοχές των ηθοποιών δεύτερης και τρίτης γραμμής.
Κανένας ηθοποιός δεν υστερεί στο Killers of the Flower Moon
Βλέπεις για παράδειγμα τον Τζον Λίθγκοου και τον Μπρένταν Φρέιζερ να εμφανίζονται στο τέλος για ένα μισάωρο της ταινίας, ο πρώτος σπουδαίος συμπληρωματικός εδώ και πολλά χρόνια, ο δεύτερος μόλις φέτος κέρδισε την εκτίμηση των συναδέλφων του λόγω της Φάλαινας του Αρονόφσκι, και σε αφήνουν άφωνο. Με τις εκφράσεις τους, με τις κινήσεις των χεριών, με την ένταση στη φωνή τους, όλοι οι ηθοποιοί, ένας προς έναν, δίνουν αυτοί αλήθεια στην εποχή της πλοκής και όχι τα σκηνικά. Θα μπορούσαν δηλαδή να μην υπήρχαν καθόλου σκηνικά να βλέπαμε απλά ένα πράσινο δωμάτιο και τους ηθοποιούς να ερμηνεύουν και θα είχαμε πειστεί ότι είμαστε όντως στα 20s και στα 30s.
Επανέρχομαι στον ΝτιΚάπριο γιατί εικάζω πως ο μεγαλύτερος χαμός θα γίνει μαζί του, εν όψει και των Όσκαρ. Δεν υπάρχει περίπτωση να μην είναι και ο Λίο, αλλά και η Γκλάντστοουν και ο Ντε Νίρο υποψήφιοι για Όσκαρ. Δεν υπάρχει περίπτωση να μην είναι και μεγάλα φαβορί στις κατηγορίες τους. Ναι, είναι τόσο ακραία σπουδαία η ερμηνεία του ΝτιΚάπριο στο Killers of the Flower Moon που κατάφερε να βάλει από κάτω τον Μέρφι στο Oppenheimer και τον Γκόσλινγκ στο Barbie. Ναι, η Γκλάντστοουν έχει όλα τα στοιχεία για να είναι η επόμενη σπουδαία ηθοποιός στο Χόλιγουντ. Ναι, ο Ντε Νίρο ρεφάρει με αυτόν τον ρόλο για όλες τις ξεπέτες που έχει κάνει τα τελευταία 15 χρόνια.
Το Killers of the Flower Moon συνολικά όμως, δεν μπορώ να πω πως είναι μια ταινία που διεκδικεί ισχυρά – για μένα πάντοτε – το Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας. Χρησιμοποιώ συμβολικά τα Όσκαρ για να γίνεται πιο κατανοητό αυτό που θέλω να γράψω, ότι δηλαδή ενώ είναι μια ταινία υψηλού επιπέδου, που διαχειρίζεται πολύ καλά τις αγκυλώσεις που έχει σε επίπεδο πολιτικής ατζέντας, απονομής δικαιοσύνης και εξωτερικών πιέσεων που θα μπορούσαν να επηρεάσουν τον Σκορσέζε, εν τέλει χάνεται σε αυτές τις 3.5 ώρες.
Ακόμα και το μοναδικό του μειονέκτημα το καλύπτουν οι ερμηνείες
Δεν είναι κάτι συμπυκνωμένο επ’ ουδενί το Killers of the Flower Moon. Πολλές οι περιττές σκηνές. Φυσικά, το όραμα του σκηνοθέτη είναι άλλο και κρίνει πως όλα είναι αναγκαία. Αλλά δεν υπάρχει κάποια στιγμή που τα πράγματα να γίνονται πολύ έντονα πέρα από 2 περιπτώσεις. Και σε αυτές, δεν κρατάει πολύ. Είναι μια επιλογή της σκηνοθεσίας, με την κάμερα να εστιάσει γρήγορα στα πρόσωπα, να κλείνει τα ανοιχτά πλάνα και να περιορίζει τον χώρο που καλύπτει η εικόνα, η λήψη.
Κινείται σε μια οριζόντια γραμμή το Killers of the Flower Moon. Απλώς επειδή είναι τέτοιο το επίπεδο των ερμηνειών, το μέγεθος του σκηνοθέτη και το βάρος της ίδιας της ιστορίας, καταφέρνει να είναι μια flat ταινία υψηλού επιπέδου που δε σε νοιάζει στο τέλος και κρατάς μόνο τα σπουδαία της, χωρίς να σε ενοχλούν τα μη σπουδαία.
Και στην τέχνη, ειδικά στο σινεμά, τα μη σπουδαία που τα περιμένεις σπουδαία, είναι πάντα πιο ενοχλητικά, ως και επώδυνα, σε σχέση με τα μέτρια και αδιάφορα που δεν είχες καμία προσδοκία γι’ αυτά.
Στο Killers of the Flower Moon υπάρχει και η απαίτηση από τους ιθαγενείς Οσέιτζ της Οκλαχόμα αυτή η ιστορία να δικαιώσει τη μνήμη των νεκρών τους, να τονίσει πως καταπατήθηκαν τα δικαιώματα, οι ζωές τους, η γη τους, από τους λευκούς.
Με τον τρόπο που καταλήγει η ταινία, ο Σκορσέζε κάπως σαν να εξαγνίζει τον Μπιλ Χέιλ και τον ανιψιό του, τον Έρνεστ Μπέρκχαρτ, για τις δολοφονίες τόσων Οσέιτζ και δη των αδερφών της Μόλι, της γυναίκας του Έρνεστ. Και θα υπάρξει αρκετά μεγάλη κριτική γι’ αυτό. Όπως και για το ότι δεν είναι Οσέιτζ ο σκηνοθέτης.
Ήδη κάποιοι εκπρόσωποι των Οσέιτζ επικρίνουν το Killers of the Flower Moon, παρά το ότι η ταινία έχει μια πλειάδα από ιθαγενείς που συμμετέχουν ως ηθοποιοί και έχουν αγκαλιάσει το έργο, την προσέγγιση του Σκορσέζε. Θα ακουστούν σίγουρα αρκετές κουταμάρες άσχετες με το σινεμά, με την τέχνη, αλλά δεν μας πολυαφορούν αυτές.
Το Killers of the Flower Moon, ακόμα και με το αρνητικό της μεγάλης διάρκειας, άρα της επιμήκυνσης του περιεχομένου, είναι μια ταινία που με έβαλε σε τόση διαδικασία ανάλυσης και σκέψης και το ίδιο θα κάνει και σε κάθε θεατή. Οπότε τούτο το review δεν είναι της λογικής «to watch or not to watch». Είναι «to watch and be as critical as you can be».
Ή, απλώς, enjoy τις ερμηνείες των ηθοποιών, απόλαυσε την Γκλάντστοουν που μοιάζει να κυοφορεί μέσα της όλους τους Οσέιτζ, χάσε τη μιλιά σου ξανά με τον Ντε Νίρο και άφησε τη συγκίνηση να σε παρασύρει μπροστά στο θέαμα του Λεονάρντο ΝτιΚάπριο.
* Το Killers of the Flower Moon κυκλοφορεί στις αίθουσες σε διανομή της Feelgood Entertainment
