Ας πούμε δύο πράγματα για την Τέχνη… Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά. Τι είναι Τέχνη; Είναι μία λειτουργία (δημιουργία) που πηγάζει από την ψυχή και τα βιώματα του καλλιτέχνη τα οποία επικοινωνεί με ένα κώδικα συμβόλων με τους γύρω του. Η Τέχνη και η Τεχνητή Νοημοσύνη μπορούν αν έχουν ως μόνο τους κοινό, τα 5 γράμματα. Όλο το υπόλοιπο όμως, φέρνει τη μεγάλη απόσταση μεταξύ τους.
Είναι πάντα πετυχημένη; Όχι! Έχει και υποκειμενισμό. Το δημιούργημα ενός ανθρώπου ωστόσο ως προϋπόθεση έχει ότι υπάρχει ψυχή μέσα του, υπάρχει ζωή και βιώματα, υπάρχει προσωπική έκφραση.
Αυτό είναι Τέχνη.
Στην εποχή μας ωστόσο γίνονται και πράγματα για εντυπωσιασμό, έτσι απλώς για να γίνουν. Για αυτό τα παραλαμβάνει το μάρκετινγκ και τα κάνει προϊόντα προς πώληση.
Π.χ. Οι ταινίες blockbuster, δεν έχουν συνήθως το σενάριο που θα σε τρελάνει, ούτε συναίσθημα ούτε καλλιτεχνική αξία, τις περισσότερες τις ξεχνάμε μόλις περάσει η σεζόν… Έχουν επενδύσει όμως τόσα χρήματα για τη δημιουργία τους που πρέπει να αποφέρουν κέρδος και έτσι πωλούνται ως επιτυχημένο προϊόν και έχουν και κοινό που τις βλέπει ανελλιπώς.
Έχουν βέβαια δράση, εντυπωσιακά άλματα, πρωταγωνιστές που περνάνε διά πυρός και σιδήρου και πάντα επιβιώνουν ως υπεράνθρωποι, μια ωραία γκόμενα με ωραία πόδια (είναι εντυπωσιακό να βλέπεις δύο ωραία γυναικεία πόδια να πηδάνε από τρένα ή μέσα σε σπορ αυτοκίνητα που τρέχουν ιλιγγιωδώς και ενίοτε να ξεκουράζουν τον… υπεράνθρωπο), αλλά αν θέλεις να δεις έβδομη Τέχνη, σίγουρα δεν θα επιλέξεις να δεις μία τέτοια ταινία (όσες φορές προσπάθησα με πήρε ο ύπνος, το βρήκα ανούσιο και προτίμησα τα όνειρα… Σε κάποιους αρέσουν, δεκτό).
Μέχρι σήμερα λοιπόν είχαμε τις ταινίες ποιότητας, τα blockbuster, κάποιες αφελείς κωμωδίες (μου αρέσουν ομολογώ) και τώρα έχουμε και μία ταινία με σενάριο κατασκευασμένο από ΑΙ (τεχνητή νοημοσύνη) και εδώ έχω την πρώτη απορία: έχουν οι αλγόριθμοι και τα μηχανήματα συναισθήματα; Έχουν τον ανθρώπινο αυθορμητισμό και τη δημιουργικότητα; Όχι!!! Επομένως για ποιο λόγο να φτιάξουν μια ταινία εξ ολοκλήρου με Τεχνητή Νοημοσύνη;
Άτεχνη Τεχνητή Νοημοσύνη
Απλώς θα έχει μία «ιστορική» αξία ως η πρώτη με σενάριο ΑΙ ταινία… Κουραφέξαλα δηλαδή!!!
Και μάλιστα εξαρχής… Όταν το σενάριο της ταινίας The last screenwriter θέλει να είναι υποδεέστερο ένα ανθρώπινο σενάριο από ένα Τεχνητής Νοημοσύνης… Τεσπά το προσπερνώ…
Στη συνέχεια γίνεται κάπως ενδιαφέρον το γιατί φτιάχτηκε αυτή η ταινία…
Μια ταινία του Peter Luisi με τους Nicholas Pople, Bonnie Milnes και Anna Arthur.
«Αυτή η ταινία είναι ένα πείραμα από κινηματογραφιστές για κινηματογραφιστές. Θέλαμε να δούμε αν η τεχνητή νοημοσύνη θα μπορούσε να γράψει μια ολόκληρη ταινία μεγάλου μήκους και πόσο καλή θα μπορούσε να είναι αυτή η ταινία όταν η παραγωγή της γινόταν από μια επαγγελματική ομάδα» λένε οι δημιουργοί.
Πρόκειται για ένα μη κερδοσκοπικό έργο. Μπορείτε να δείτε την ταινία δωρεάν ώστε να προκαλέσει τη συζήτηση σχετικά με την Τεχνητή Νοημοσύνη στην κινηματογραφική βιομηχανία και τους δημιουργικούς τομείς.
Πάμε και στο στόρι…
Ο Τζακ, ένας διάσημος σεναριογράφος, βρίσκει τον κόσμο του να κλονίζεται όταν συναντά ένα πρωτοποριακό σύστημα συγγραφής σεναρίων τεχνητής νοημοσύνης. Αρχικά επιφυλακτικός, σύντομα συνειδητοποιεί ότι η τεχνητή νοημοσύνη όχι μόνο ταιριάζει με τις ικανότητές του, αλλά τον ξεπερνά ακόμη και σε ενσυναίσθηση και κατανόηση των ανθρώπινων συναισθημάτων.
Διχασμένος ανάμεσα στην περηφάνια του και το φόβο της απαξίωσης, ο Τζακ δέχεται την ευκαιρία να γράψει μια ταινία αποκλειστικά με την Τεχνητή Νοημοσύνη. – Σενάριο από τον ChatGPT 4.0.
Διαβάζοντας πληροφορίες για την ταινία, είδα ότι τους ίδιους προβληματισμούς μοιράζεται και ένας από τους δημιουργούς… Ωστόσο… και εδώ θα σταθώ, τίποτα δεν έκανε η Τεχνητή Νοημοσύνη χωρίς να βάλει το χεράκι του και ο άνθρωπος, καθώς μπορεί το σενάριο να γράφτηκε (στόρι και διάλογοι) από το chat GTP, αλλά ήθελε την ανθρώπινη καθοδήγηση, καθώς δεν γινόταν κάποια πράγματα να τα κάνει μόνο του, επίσης μοντάζ και επιλογή σκηνών της ταινίας έγινε από ανθρώπους (τους ανθρώπους της παραγωγής) και παίζουν ηθοποιοί, κάτι είναι και αυτό…
Φυσικά ένα τέτοιο σενάριο, σε μία ταινία που γράφει ιστορία (η πρώτη ταινία με εξ ολοκλήρου σενάριο από το chat GTP) διερευνά τη διάδραση μεταξύ της τεχνολογίας και της ανθρώπινης δημιουργίας, και θέτει το ερώτημα: μπορούν οι μηχανές να αντικαταστήσουν πραγματικά
την ανθρώπινη δημιουργικότητα όταν πρόκειται για την τέχνη και την αφήγηση ιστοριών;
Σαφώς ο πρωταγωνιστής, ο Τζακ διακατέχεται από έναν εγωισμό. Όλοι οι καλλιτέχνες και δημιουργοί όλων των ειδών έχουν αυτό το στοιχείο της αυθεντίας, της αυτοαναφορικότητας, σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό, όμως όταν βρίσκεται αντιμέτωπος με την τεχνολογία νιώθει εξάρτηση (ναι, ένα είδος εθισμού γεννά η επαφή με την τεχνολογία, ας το παραδεχθούμε).
Βλέπουμε το χαρακτήρα να περνάει διάφορα στάδια, ακόμη και αμφισβήτησης του εαυτού του και η «μάχη» του Εγώ του κυρίως έρχεται σε αντίθεση με ένα μηχάνημα που δεν μπορεί να «νιώσει».
«I can’t feel» του ομολογεί και εδώ είναι η ένσταση, ότι τα μηχανήματα ενδέχεται να επεξηγούν συναισθήματα, αλλά είναι πιο περίπλοκο να τα νιώθεις, να τα βιώνεις και αυτό είναι εμφανές και στους διαλόγους της ταινίας που είναι αρκετά επιφανειακοί και στερεοτυπικοί θα έλεγα… Έχουν κάτι ψεύτικο και σίγουρα όχι πολυεπίπεδο, όπως είναι η ανθρώπινη φύση…
Το ίδιο το chat GTP σχολιάζοντας το σενάριο που έγραψε, κλείνει με αυτές τις επισημάνσεις:
«Ελπίζω ότι αυτή η ταινία θα είναι μια υπενθύμιση ότι ενώ η τεχνολογία μπορεί να ενισχύσει και να βελτιώσει τη δουλειά μας, δεν μπορεί ποτέ να αντικαταστήσει τα μοναδικά και αναντικατάστατα χαρακτηριστικά της ανθρώπινης δημιουργίας».
Και θα μείνω σε αυτό…
