Περιεχόμενα
Δεν θυμάμαι να έχω νιώσει ξανά τα τελευταία χρόνια έτσι, καθώς πηγαίνω να δω μια ταινία. Το Megalopolis ξεκίνησε την πορεία του με ένα μεγάλο χειροκρότημα στις Κάννες πριν από 6 μήνες, αυτές τις μέρες κυκλοφορεί στις αίθουσες (στην Ελλάδα την Πέμπτη 28/10 από την Feelgood Entertainment) και σε αυτό το διάστημα, άκουγα κατά βάση αρνητικά πράγματα για την ταινία. Και λίγο πριν πάω να την δω, σκάλωσε το βλέμμα μου σε αυτό το 4,9 που έχει στο IMDB και στο 45% στο Rotten Tomatoes. Σκεφτόμουν διαρκώς «είναι δυνατόν να είναι τόσο τραγωδία το Megalopolis;».
Έχοντας, πια, δει την ταινία, μπορώ να απαντήσω σθεναρά ένα Όχι στο ερώτημα αυτό. Δεν έχω κατανοήσει αν οι χαμηλές μου προσδοκίες έχουν διαδραματίσει κάποιον ρόλο σε αυτό, προς το παρόν όμως δεν το νομίζω.
Νομίζω ότι το Megalopolis κρίνεται από όλους από μια οπτική που δεν φαίνεται να θέλει να εξυπηρετήσει. Καθώς το γράφω αυτό, νιώθω μια αλαζονεία μέσα μου, σα να λέω στους άλλους «είστε χαζοί, οι απόψεις σας δε μετράνε, εγώ τα ξέρω όλα». Οπότε θα επαναδιατυπώσω.
Μπορώ να κατανοήσω γιατί δεν αρέσει σε κάποιον σε τέτοιο βαθμό το Megalopolis. Οπότε, παρά τον κάπως εμπρηστικό μου τίτλο, από δω και πέρα δεν θα μπω σε διαδικασία να λέω «γιατί δεν σας άρεσε;», αλλά να καταγράψω όσες σκέψεις μου έχει δημιουργήσει η ταινία, ένα 24ωρο μετά την προβολή της.
Δεν θεωρώ ότι έχει τόση σημασία να μιλήσω για την πλοκή της γιατί, θαρρώ, το Megalopolis δεν φτιάχτηκε για να ποντάρει κάτι στη δυνατή του πλοκή, στη δυνατή κεντρική του ιστορία. Η ιστορία γράφτηκε για να στηθούν σκηνές μέσα από τις οποίες θα πηγάζουν ερωτήματα που θέλει να θέσει, υποθέτω, ο ίδιος ο Φράνσις Φορντ Κόπολα.
Αν το Megalopolis ήταν ένα θεατρικό ή ένας πίνακας, πιθανώς του Ιερώνυμου Μπος, θα μιλούσαμε για ένα αριστούργημα. Ως ταινία, ενδεχομένως δεν είναι. Δεν πρόκειται να σε κρατήσει με την εξέλιξή της η ταινία. Έχει σημεία δυσνόητα. Ένιωσα ότι ο Κόπολα έχει πολλά προσωπικά του πράγματα μέσα, κάνει μια δήλωση με αυτή πως θα είναι το φινάλε του, αλλά και ταυτόχρονα ότι ο χρόνος σταματάει για εκείνον.
Το Megalopolis είναι ένα συμπίλημα πινάκων
Είναι ένα φιλοσοφικό θεώρημα το Megalopolis, για τον χρόνο, για το πώς εντασσόμαστε συναισθηματικά στην κάθε στιγμή, για την ανάγκη μας να αποχωρήσουμε από το παρόν για λίγα δευτερόλεπτα και να δούμε τον σχηματισμό της εκάστοτε στιγμής απ’ έξω, για την αιώνια μάχη μας με το πέρασμα του χρόνου.
Πάρα πολλές σκηνές είναι ουτοπίες ή δυστοπίες. Γεμάτες με στοιχεία υπερβατικά, με έναν κεντρικό χαρακτήρα, τον Καίσαρα Κατιλίνα, να καταργεί την ανθρώπινη φύση. Σε μια Νέα Ρώμη, όπως λέμε σε έναν Μεταφορντικό Κόσμο. Με δήμαρχο τον Κικέρωνα. Και κυρίαρχη φιγούρα τον τραπεζίτη Κράσσο, που ο ίδιος ορίζει την ζωή των πολιτών. Πολίτες που βιώνουν ανισότητες. Και μέσα σε αυτό, ο Καίσαρας να τους λέει να μην νοιάζονται για το τώρα, αλλά μέσα από την ουσία του Μεγάλου (Μέγκαλον) να φτιάξουν το παρόν του μέλλοντος.
Το Megalopolis μοιάζει με μια συναισθηματική διατριβή για την ίδια την ύπαρξη, με έναν εσωτερικό διάλογο του Κόπολα, προσκαλεί στο δικό του όραμα, σε υποσυνείδητες εικόνες, τον θεατή, όχι για να αναζητήσει νόημα σε σχέση με τον Κόπολα, αλλά για να πυροδοτήσει κάτι στο δικό του μέσα και να ψάξει τα προσωπικά του νοήματα.
Το Megalopolis, καθώς φτάνω ασχεδίαστα εδώ, είναι τελικά αυτό: μια δήλωση του Κόπολα πως η απόπειρα μας να μετατρέπουμε ένα έργο τέχνης σε συλλογικό, σε καθολικό, είναι σαθρή και καταργεί την ψυχή της τέχνης, της έκφρασης.
10 χρόνια μετά θα είναι σαν το Shawshank Redemption
Αν το Megalopolis κυκλοφορούσε πριν 30-40 χρόνια, σήμερα θα το αναφέραμε ως αριστούργημα. Τώρα, παίρνει αρνητικές κριτικές και έχει ένα άδικο 4,9 στο IMDB. Όπως το Shawshank Redemption που όταν κυκλοφόρησε, το «έθαψαν».
Όσοι έχετε διαβάσει αυτό το κείμενο, είναι προτιμότερο να μην δείτε την ταινία αν έχετε υψηλές ή χαμηλές προσδοκίες. Αν μπορείτε να διατηρήσετε το μέσα σας λευκό, τότε θα καταλάβετε τι είναι όλα αυτά που μοιράζομαι εδώ για το Megalopolis.
Μια ταινία στην οποία είδα και πολλές πολύ καλές ερμηνείες. Άνταμ Ντράιβερ, Νάταλι Εμμάνουελ, Τζιανκάρλο Εσπόζιτο, Όμπρι Πλάσα, Γιον Βόιτ, Σάια ΛαΜπέφ καταθέτουν έναν «καταραμένο» ψυχισμό στους ρόλους τους.
Μπορώ μόνο να σταθώ με δέος μπροστά στις εικόνες που έχει το Megalopolis, στην εναλλαγή πραγματικού-ονειρικού, στον ασυγκράτητο μαγικό ρεαλισμό του!
Κι αυτά είναι αρκετά για σένα αγαπητέ αναγνώστη. Άσε στην άκρη τις βαθμολογίες. Το Megalopolis είναι από τις πιο χαρακτηριστικές περιπτώσεις ταινίας που τίποτα από όσα θα σου πει κάποιος ή θα σου γράψω εγώ, δεν είναι αξιόπιστα.
