Περιεχόμενα
Ποιος ήταν τελικά ο καλύτερος Bond απ’ όλους τους Bond; Τι θα λέγατε για τον Sean Connery; Ή τον Roger Moore;
Οι νεότεροι θα πουν φυσικά «μα ο Daniel Craig, θέλει και ρώτημα;» Φυσικά θέλει και ρώτημα: ο Craig ήταν εμπορικός, δυναμικός, υπηρέτησε με συνέπεια το σενάριο, έφερε δισεκατομμύρια δολάρια στα ταμεία, «αναστήλωσε» τον μύθο του 007, αλλά James Bond δεν ήταν – όχι τουλάχιστον ο Bond που μάθαμε και αγαπήσαμε οι μεγαλύτεροι μέσα από τις παλιές του ταινίες.
Ο Craig υπήρξε μουσκουλάτος, αγέλαστος, δεν τον ένοιαξε ουσιαστικά ποτέ να είναι γοητευτικός αλλά να είναι αποτελεσματικός. Πολύ καλά ως εδώ, αλλά θα μπορούσε να είναι ο «Jason Bourne» ή να είναι στην παρέα του «Fast & Furious» ή να «πολεμάει» στο πλάι του Tom Cruise στις «Επικίνδυνες Αποστολές» ή σε οποιαδήποτε άλλη ταινία δράσης. Με άλλα λόγια, υπήρξε ένας εξαιρετικός 007, αλλά όχι ένας νοσταλγικός Bond.
Sean Connery ή Roger Moore;
Όσοι έχουμε δει τις ταινίες του θρυλικού Βρετανού πράκτορα, πάντοτε θα έχουμε στην καρδιά μας τον Sean Connery, τον άνθρωπο που λάνσαρε πρώτος τον Bond, που του έδωσε κάτι από το χαρακτήρα του, τη γοητεία και το φλέγμα του. Ακόμα κι αν «υποχρεώθηκε» να επιστρέψει, περίπου «κακήν – κακώς», φορώντας περουκίνι, στο «Diamonds are Forever».
Και κάπου εκεί, σε εκείνο το μεταίχμιο, ανάμεσα στα «στερνά» του Connery και το αποτυχημένο πείραμα του Lazenby, εμφανίστηκε ένας άνθρωπος που δεν άφησε τον Bond ούτε «να πεθάνει», ούτε να μαραζώσει, ούτε να ξεχαστεί ή να ξεφτίσει. Διότι ο Roger Moore, πήρε τον πράκτορα από το χέρι πριν από 50 χρόνια και τον ξανάβαλε στον σωστό δρόμο με το «Live and Let Die».
Δεν ξέρω, στην ερώτηση «ποιος ήταν ο καλύτερος Bond ever», πόσοι θα απαντούσαν «ο Roger Moore». Πιθανότατα δεν ήταν ο καλύτερος – ήταν ο καταλληλότερος όμως για εκείνη την περίοδο που ανέλαβε δράση. Σε μια δεκαετία που ξεκίνησαν να «οργιάζουν» ο Spielberg, ο Schwarzenegger και ο Stalone, ο Moore φόρεσε το καλό του σακάκι και το πιο γοητευτικό του χαμόγελο, επιστράτευσε το βρετανικό του φλέγμα και έφερε εις πέρας όλες τις αποστολές που του ανατέθηκαν. Με στιλ και με τις σωστές ατάκες. Χωρίς να είναι σούπερ – ήρωας ή μπρατσαράς.
The Roger Moore way
Η ταινία, το Live and Let Day, αν γυριζόταν σήμερα, προφανώς… δεν θα γυριζόταν. Οι μαύροι ήταν οι κακοί της ιστορίας και πέθαναν όλοι στο σενάριο. Κάποιοι απολύθηκαν από τα γυρίσματα για ασήμαντες αφορμές – η εποχή της απόλυτης πολιτικής ορθότητας που ζούμε, δεν θα τα επέτρεπε αυτά.
Ο James Bond του Roger Moore όμως, πίσω στη δεκαετία του ’70, δεν νοιαζόταν για τέτοια πράγματα. Πίνει μπέρμπον, καπνίζει πούρο όταν πέφτει με αλεξίπτωτο, τριγυρίζει στο Χάρλεμ και παρότι ο Bond αποφεύγει να σκοτώσει, το μότο του είναι «Ζήσε κι άσε τους άλλους να πεθάνουν».
Ο Moore το απολαμβάνει ξεκάθαρα κι αυτό φαίνεται στο παίξιμό του – για την ακρίβεια, όταν υπέγραψε για το ρόλο, βγήκε χορεύοντας από τα γραφεία της παραγωγής φωνάζοντας «είμαι ο Bond!». Κι όλα αυτά, από έναν άνθρωπο που δεν είχε τόσο μεγάλη ανάγκη τη φήμη και τη δόξα του Bond – τα είχε όλα αυτά, ως Σάιμον Τέμπλαρ, αφού ήταν ήδη πασίγνωστος ως ο τηλεοπτικός «Άγιος».
50 χρόνια μετά από εκείνη την ταινία, μετά την έλευση του Roger Moore στο «σύμπαν» του Bond και με την αναζήτηση για τον διάδοχο του Ντάνιελ Κρεγκ να μην έχει «κλειδώσει» ακόμα, το πνεύμα του Moore ίσως δείχνει το δρόμο: ο Βρετανός πράκτορας, χρειάζεται ένα restart.
Όχι απαραίτητα έναν μουσκουλάτο και αγέλαστο action – hero, συνεχιστή του Craig, αλλά ίσως έναν γοητευτικό «κανονικό άνθρωπο», σαν το Roger Moore. Έναν ωραίο τύπο με βρετανική προφορά, που να σκοτώνει μόνο «όταν πρέπει», που να έχει ωραίες ατάκες για τα ωραία κορίτσια και να μην σκέφτεται δυο και τρεις φορές αν πρέπει να φλερτάρει ή όχι το κορίτσι στο μπαρ, ανησυχώντας μήπως τον πουν «σεξιστή», «γύπα» ή αν θα ενοχληθεί κάποια ένωση για τα δικαιώματα των γυναικών…
