Περιεχόμενα
Ναι, ίσως η μέρα να σηκώνει ένα «Ελάτε να τα πάρετε» δια στόματος Κώστα Πρέκα. Ή να σας αρέσει να βιώσετε εκ νέου την (υπερβολική, αν μας ρωτάτε) εμπειρία του να βλέπει κανείς το «Υπολογαχός Νατάσσα». Εμείς πάντως είμαστε εδώ για όσους θέλουν μεν να μπουν στο mood, από κινηματογραφικής άποψης, αλλά με κάτι από τα «ξένα». Και το Netflix, κλασικά, έχει ό,τι χρειαζόμαστε σε πολεμικές ταινίες. Στο πολύ καλό του, μάλιστα…
Πέντε σούπερ πολεμικές ταινίες για να δεις όχι μόνο την 28η Οκτωβρίου, αλλά οποιαδήποτε ημερομηνία. Ταινιάρες που θα τις θυμάσαι για καιρό και θα αφήσουν ανεξίτηλο αποτύπωμα, αν δεν έχεις δει. Ταινιάρες που ακόμα και να μην είναι η πρώτη φορά που βλέπεις, θα νιώσεις πάλι πανίσχυρη την ένταση του συναισθήματος…
5 σούπερ πολεμικές ταινίες στο Netflix
H διάσωση του στρατιώτη Ράιαν
Η κόλαση του πολέμου. Όπως ακριβώς είναι. Δίχως «ναι μεν αλλά», δίχως ωραιοποιήσεις. Ειδικά τα πρώτα 25 λεπτά σου κόβουν τα πόδια, σου δημιουργούν έναν κόμπο στο λαιμό και στο στομάχι. Η δύναμη του ρεαλισμού, του σοκ. Κάποιοι έγειραν ενστάσεις ότι δεν αποφεύγει τις «αμερικανιές». Και έτσι να ‘ναι, και τι έγινε; Η εμπειρία σε τίποτα δεν αλλοιώνεται.
Ο σπουδαίος Στίβεν Σπίλμπεργκ άφησε κληρονομιά ακόμα ένα αριστούργημα. Με τον Τομ Χανκς σε μια από τις καλύτερες ερμηνευτικές του στιγμές, όλο το καστ αποδίδει στο υψηλότερο δυνατό επίπεδο. Ένα έπος που πάντα θα μπαίνει σε κεντρική θέση στην όποια συζήτηση για πολεμικές ταινίες. Ένα all time classic. Με 5 Όσκαρ να το πιστοποιούν κατάτι περισσότερο.
Άδωξοι Μπάσταρδη (Inglorious Basterds)
Είναι η ταινία που ο ίδιος ο Κουέντιν Ταραντίνο θεωρεί ως την καλύτερη που έχει κάνει ποτέ και με τον καλύτερο χαρακτήρα που έχει σκαρφιστεί ποτέ (τον μοχθηρό συνταγματάρχη «Χανς Λάντα» που υποδύεται μαεστρικά ο Κρίστοφ Βαλτς).
Είναι μια άλλη εκδοχή των γεγονότων του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου ιδωμένη… Ταραντινικά, ήτοι μιξαρισμένη με fun, γουέστερν και b movies στοιχεία. Οι διάλογοι είναι απολαυστικοί, ειδικά η εναρκτήρια σκηνή θα έπρεπε να διδάσκεται. Είναι μια πολεμική περιπέτεια που διαφέρει από οτιδήποτε άλλο παρόμοιο έχουμε δει.
«Το αγαπημένο μου στοιχείο της ταινίας είναι ότι αυτό που πολεμά τους Ναζί είναι η δύναμη του κινηματογράφου. Όχι ως μεταφορά, αλλά στην πραγματικότητα…», για να δανειστούμε τα λόγια του δημιουργού.
Ουδέν νεώτερον από το Δυτικό Μέτωπο
Η φρίκη του πολέμου δεν είναι μονόπλευρη. Και το «Ουδέν νεώτερον από το Δυτικό Μέτωπο» αυτήν την «παραπεταμένη» αλήθεια επεξεργάζεται αντλώντας πρώτη ύλη το κλασικό ομώνυμο βιβλίο του Έριχ-Μαρία Ρεμάρκ. Να μπροστά μας η γερμανική version της ιστορίας, ο «λόγος» στην πλευρά των χαμένων.
Κάθε πόλεμος είναι παράλογος, αλλά ίσως ο Α’ Παγκόσμιος να ήταν περισσότερο από όλους. Νεαρά παιδιά, ορμώμενα από πατριωτισμό, αφέλεια και αίσθηση καθήκοντος, πίστεψαν στα ψέματα που τους είπαν και ρίχτηκαν με ορμή και χαρά στη μάχη. Όταν κατάλαβαν τη φρίκη που τους είχαν κρύψει ήταν πια πολύ αργά για να κάνουν πίσω.
The Forgotten Battle
Θα μπορούσε να λέγεται και… The Forgotten Movie. Είναι, γαρ και δυστυχώς, μια μάλλον ξεχασμένη ταινία. Κακώς. Πολύ κακώς. Καθότι στην πραγματικότητα πρόκειται για ένα κρυμμένο διαμάντι. Απ’ αυτά που όταν ανακαλύπτεις χαίρεσαι διπλά. Και επειδή αυτό που είδες σου άρεσε πολύ, αλλά και επειδή μερικές φορές τα καλύτερα είναι αυτά που δεν περιμένεις. Με εξαιρετικά περιορισμένο μπάτζετ, έχουμε ένα αποτέλεσμα κάτι παραπάνω από δυνατό.
Κάτι μεταξύ Δουνκέρκης και Διάσωσης του Στρατιώτη Ράιαν είπαν πολλοί. Μία σύγκριση που βοήθησε να γίνει trend τον καιρό που βγήκε στο Netflix. Αλλά μετά κάπου χάθηκε από τις μνήμες. Διορθώνουμε αυτήν την αδικία γι’ αυτό το φιλμ που μας αναφέρεται σε μια μάχη του Β’ Παγκοσμίου, αυτή του Σελντ. Δεν την ξέρετε; Ευκαιρία να τη μάθετε!
Ο Πιανίστας
Γροθιά στο στομάχι, από το είδος εκείνο των ταινιών που σε ακολουθούν για πολύ καιρό. Δεν μπορείς να ξεχάσεις αυτό που είδες, πως σε έκανε να νιώσεις. Μέσα από τη φρίκη γεννάται τελικά ελπίδα, αλλά μέχρι να φτάσουμε ως εκεί τα… βλέπουμε όλα.
Με την υπογραφή του Ρομάν Πολάνσκι και ένα βραβείο Χρυσό Φοίνικα (μαζί με 3 Όσκαρ) έχουμε να κάνουμε με ένα φιλμ σταθμό. Για το Ολοκαύτωμα, για τη φρίκη της ανθρώπινης κτηνωδίας. Δεν πρόκειται για εύκολο σινεμά. Απαιτεί γερό στομάχι. Όμως είναι από τις ταινίες που πρέπει όλοι να δουν έστω μια φορά στη ζωή τους. Γιατί μέσα από το κακό που παρουσιάζει, γεννάται κάτι καλό. Πολύ καλό.
