Επειδή μου αρέσουν πολύ τα λογοπαίγνια, θα ξεκινήσω αυτό το κείμενο για το Νο1 ταινιών του Netflix με δύο τέτοια.
1. Are you Kid(ding me)man?
2. Δεν πρέπει να είσαι και πολύ εχ-Έφρον
Το πρώτο απευθύνεται, προφανώς, στη Νικόλ Κίντμαν, και το δεύτερο στον Ζακ Έφρον, που πρωταγωνιστούν μαζί με την Τζόι Κινγκ στην ταινία Family Affair που είναι από την Παρασκευή στο Νο1 του Netflix.
Πριν μιλήσουμε για τα της ταινίας, χρειάζεται να προχωρήσω σε κάποιες διαπιστώσεις. Είναι πια ξεκάθαρο, μέτα από αρκετά παραδείγματα, όπως η ταινία “Your Place or Mine?” με Άστον Κούτσερ και Ρις Γουίδερσπουν, ή το Ticket to Paradise με Κλούνεϊ-Ρόμπερτς, που δεν είναι μεν παραγωγή Netflix, αλλά το αγόρασε και σάρωσε, ότι το Netflix θα επενδύει πλέον πολύ σε τέτοιες χαζορομαντικές, romcom που γίνονται τσάτρα-πάτρα και πολύ επιλεγμένα σε 2-3 ταινίες που θα του φέρνουν το ονόρε το οσκαρικό.
Και δεν θα έχει κι άδικο, αν το δούμε επιχειρηματικά, αφού το κοινό του τέτοιες ταινίες στηρίζει, θέλει να βλέπει δυνατά ονόματα να πρωταγωνιστούν, αλλά η πλοκή να έχει τις ελάχιστες απαιτήσεις από τον θεατή.
Το A Family Affair είναι στην καλύτερη των περιπτώσεων μια χρυσή μετριότητα. Σε βαθμό που πιστεύω η Νικόλ Κίντμαν δεν θα την έχει δει καθόλου για να μην νιώσει ντροπή με την ερμηνεία της που μπορεί και να είναι η χειρότερη της καριέρας της (ναι, χειρότερη κι από το Just Go With It του Άνταμ Σάντλερ) ή θα την είδε μόνο πολύ πιωμένη.
Τι συμβαίνει στο Νο1 του Netflix
Η ταινία αφορά έναν χολιγουντιανό σταρ, τον Κρις Κόουλ (Έφρον), που έχει πολύ μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του και ζει στη δική του φούσκα. Έχει για βοηθό του τη Ζάρα (Τζόι Κινγκ), η οποία θέλει να γίνει παραγωγός, αλλά προς το παρόν είναι το παιδί για τα θελήματα του Κρις. Κύριο θέλημα να τον βοηθάει να διώχνει κοπέλες με τις οποίες συναναστρέφεται, για να μη χρειάζεται να κάνει ο ίδιος τη βρώμικη δουλειά.
Ο Κρις είναι σε ένα περίεργο μονοπάτι καριέρας, καθώς ετοιμάζεται για το sequel ενός franchise, όμως το σενάριο είναι πολύ κακό κι έχει αναθέσει στη Ζάρα να βρει σεναριογράφο. Κάπως τα πράγματα μεταξύ τους γίνονται περίεργα και η Ζάρα παραιτείται. Ο Κρις όμως χωρίς αυτή δε μπορεί να κάνει τίποτα. Μια μέρα, πάει σπίτι της για να της ζητήσει να γυρίσει κι εκεί γνωρίζει τη μητέρα της, την Μπρουκ Χάργουντ. Μιλάνε ωραία, γελάνε, καταλήγουν να κάνουν σεξ και να ερωτευτούν.
Δημιουργείται μια άβολη κατάσταση, στην οποία ο Κρις όμως αρχίζει να αλλάζει, να γίνεται καλύτερος άνθρωπος, να νοιάζεται και να μην είναι ο τύπος που πηγαίνει από λουλούδι σε λουλούδι. Η Ζάρα δεν μπορεί να πιστέψει την αλλαγή του, οπότε φέρνει εμπόδια σε αυτή τη σχέση.
Δε χρειάζεται να πω πως η ταινία έχει happy ending, κι αυτό δεν είναι κάποιο σπόιλερ, όλοι το ξέρουμε πως πάντα υπάρχει happy ending. Το πιο προβλεπόμενο απ’ όλα. Γι’ αυτό κιόλας το A Family Affair είναι στην καλύτερη μέτριο. Γι’ αυτό και για το ότι φαίνεται σαν οι ηθοποιοί να μαζεύτηκαν μια μέρα, να διάβασαν τις ατάκες τους, να τις είπαν on camera και τέλος.
Είναι μια ακόμα παραγωγή του Netflix που σου δίνει την αίσθηση ότι έγινε για να πάρουν καλά λεφτά οι ηθοποιοί για να περάσουν καλά μεταξύ τους και αυτό είναι όλο. Και το κοινό να μη βλέπει τη Μπρουκ και τον Κρις, αλλά τη Νικόλ και τον Ζακ, με ψεύτικα ονόματα. Δεν υπάρχει δηλαδή απορρόφηση του ηθοποιού στον ρόλο. Δε φαίνεται όμως να τους νοιάζει ιδιαίτερα. Και πώς να τους νοιάξει, όταν η ταινία έχει τέτοια απήχηση και την απολαμβάνει ο πελάτης του Netflix..;
Το ίδιο συνέβη και με τις δύο ταινίες Murder Mystery, με Σάντλερ-Άνιστον, όπου έτυχε η πρώτη να είναι κάπως καλή, αλλά η δεύτερη ήταν μάπα. Το ίδιο με όλες τις περιπτώσεις όπου δύο, τρία ή τέσσερα μεγάλα ονόματα ενώνονται και αποτελούν τη φανταχτερή βιτρίνα σε μαγαζί που δεν έχει κανένα εμπόρευμα μέσα.
Το παράξενο ξέρετε ποιο είναι; Ότι δεν πρόκειται να σας πω να μην τη δείτε και να μη χάσετε το χρόνο σας. Όχι. Θα σας πω να βάλετε Netflix και να την δείτε γιατί αυτή η αποθέωση της μετριότητας ή του αδούλευτου σινεμά, είναι σχεδόν λυτρωτική. Έχει περάσει κοντά μια δεκαετία στην οποία όλες οι ταινίες και όλες οι σειρές είναι προϊόν μαθηματικών και έρευνας, παρά φαντασίας, με αποτέλεσμα να είναι όλες εξίσου καλές, ώστε να μην καταλαβαίνεις τελικά ποια είναι καλή και ποια όχι.
Οπότε, το Netflix θεμελίωσε την κουλτούρα του μέτριου και δίνει στο κοινό αυτή την πτώση στην ποιότητα που χρειάζεται.
