Τα τελευταία 4-5 χρόνια, είναι εμφανής η διάθεση του Netflix να φτιάξει πολλά franchises δράσης και να χτίσει το δικό του Mission Impossible. Γι’ αυτό έβγαλε τα 2 Extraction με τον Κρις Χέμσγουορθ, αυτός ήταν ο στόχος και με το Grey Man με Γκόσλινγκ-Άρμας-Έβανς. Αυτό ήθελε και θέλει να κάνει και με το Havoc με τον Τομ Χάρντι.
Η ταινία που ανέβηκε την Πέμπτη στο Netflix, είναι από τις πολυσυζητημένες, όχι μόνο φέτος που ανακοινώθηκε πως θα είναι διαθέσιμη στην πλατφόρμα, μα και τα περασμένα χρόνια. Ο λόγος είναι ότι τα γυρίσματα έγιναν και ολοκληρώθηκαν το 2021, όμως ο δημιουργός και σκηνοθέτης, Γκάρεθ Έβανς, είναι μανιακός με τη λεπτομέρεια και θέλησε να έχει λίγο παραπάνω χρόνο να επεξεργαστεί το μοντάζ και κάποιες σκηνές. Ίσως και να κάνει reshootings, δηλαδή δεύτερο γύρισμα σε κάποια σκηνή.
Κάπως έτσι, πέρασαν 4 χρόνια και το Havoc ήρθε στο Netflix και, ειλικρινά, αναρωτιέμαι, αν αυτό είναι το αποτέλεσμα μιας δουλειάς 4-5 ετών, τότε τι θα βλέπαμε αν η ταινία είχε κυκλοφορήσει το 2022; Ποιες ήταν δηλαδή οι αρχικές επιλογές στη σκηνοθεσία ή το σενάριο που τις άλλαξε ο Έβανς και κατέληξε σε ένα αποτέλεσμα που είναι, σε μεγάλο βαθμό, για κλωτσιές; Ήταν χειρότερο το πρώτο cut; Ή, μήπως, το πολύ το κυρ ελέησον το βαριέται κι ο παπάς και η υπερεπεξεργασία χάλασε το αυθεντικό;
Δε θα δοθεί απάντηση σε αυτό το ερώτημα. Όχι ότι χρειάζεται. Ό,τι έγινε τώρα, έγινε. Κι αυτό που έγινε, είναι αστείο. Και το Havoc δε φτιάχτηκε για κωμωδία, αλλά για ταινία δράσης, είναι μια ιστορία αστυνομικής διαφθοράς στη Νέα Υόρκη. Μια ταινία 105 λεπτών όπου το πιστολίδι πέφτει ανελέητα και πέφτει για να καλύψει την τρομερή αδυναμία της ταινίας στην πλοκή και στους διαλόγους.
Τι θα δεις στο Νο1 του Netflix
Το Νο1 του Netflix έχει ως πρωταγωνιστή τον Τομ Χάρντι, που υποδύεται τον αστυνόμο Γουόκερ. Ο Γουόκερ έχει υποταχθεί στον υποψήφιο δήμαρχο Λόρενς Μπόμοντ, ο οποίος τον χρησιμοποιεί για να του καθαρίζει κάποιες παρανομίες σοβαρού βαθμού, επειδή γνωρίζει για ένα έγκλημα στο οποίο έγινε συνεργός ο Γουόκερ.
Ό,τι κάνει ο Γουόκερ, το κάνουν και 3 άλλοι αστυνομικοί, οι οποίοι είναι πιο freelancers, δεν είναι δηλαδή υποταγμένοι σε έναν, ούτε τους εκβιάζουν. Από επιλογή και δίψα για περισσότερο χρήμα εμπλέκονται με την ιαπωνική μαφία.
Τα πράγματα περιπλέκονται όταν ο γιος του Μπόμοντ θα έχει νταλαβέρι με τον γιο της ηγέτιδας της ιαπωνικής μαφίας και σε μια παράδοση, θα εμφανιστούν από το πουθενά 3 μασκοφόροι για να σκοτώσουν τους πάντες σε εκείνο το δωμάτιο. Οι κάμερες δείχνουν μόνο τον γιο του Μπόμοντ, οπότε η ιαπωνική μαφία τον κυνηγάει για να τον σκοτώσει, ενώ αιχμαλωτίζει τον πατέρα του.
Ο Γουόκερ καλείται να βρει που κρύβεται ο γιος με την κοπέλα του που ήταν μαζί του και να τον σώσει. Σε αυτή την αποστολή, θα διασταυρωθούν οι διαφθορές, αφού αυτοί που σκότωσαν τον γιο της αρχηγού της μαφίας, είναι οι 3 συνάδελφοί του που τον έμπλεξαν στη δολοφονία ενός αστυνομικού και τον οδήγησαν να παραδοθεί στις ορέξεις του Μπόμοντ.
Το χάος που ακολουθεί από αυτό το σημείο και μετά, ανελέητο και ασταμάτητο. Σφαίρες πέφτουν κατά ριπάς, μπαλτάδες σκάνε σε κεφάλια και πλάτες, μαχαιριές, οτιδήποτε αιχμηρό μπορείτε να φανταστείτε εμφανίζεται και ο Γουόκερ είναι μια σύγχρονη εκδοχή του Σβαρτσενέγκερ ή του Βαν Νταμ και του Σταλόνε. Τον πυροβολούν από τα 10 μέτρα με πολυβόλα, σε ευθεία βολή, χωρίς εμπόδια, και δεν τον πετυχαίνουν ούτε στο πόδι, αλλά αυτός τους σκοτώνει όλους σημαδεύοντας μέσα από τρύπες.
Ο μόνος τρόπος να απολαύσει κάποιος το Νο1 του Netflix, είναι να είναι εθισμένος τόσο πολύ στα πιστολίδια, που να μην τον νοιάζει καθόλου η αληθοφάνεια. Ή να γουστάρει τις ταινίες δράσης του Μπόλιγουντ, όπου οι πρωταγωνιστές είναι πιο υπερήρωες κι από τον Iron-Man.
Στ’ αλήθεια, είναι κάμποσες οι σκηνές που πυροβολούν καμιά 20αριά τον Χάρντι και δεν τον βρίσκει καμία σφαίρα, όπως και τους δύο που έχει αναλάβει να σώσει. Ειδικά στη σκηνή στο σπίτι-καταφύγιο, ένας στρατός της μαφίας εμφανίζεται και ρίχνει με πολυβόλα, έχει θερίσει το σπίτι, αλλά ο Χάρντι είναι άθικτος. Αντιθέτως, αυτός και με κλειστά μάτια να ρίξει, τους πετυχαίνει στο δόξα πατρί. Βασικά, και με τη σκέψη μόνο παίζει να ρίχνει τις σφαίρες πάνω τους.
Ένας ωκεανός από κουραστικά μοτίβα, ένα αδιάφορο μοντάζ, μια αδιάφορη συνολικά ταινία. Αυτό είναι το Havoc στο Netflix και δεν έχει καμία σχέση με το Extraction ή το Grey Man. Είναι αρκετά παλιακό. Ένας αστυνομικός είναι ξαφνικά υπερήρωας. Μα και οι έτεροι 3 αστυνομικοί. Οι δε ερμηνείες γίνονται στο ρελαντί.
Η πιο αστεία σκηνή είναι εκεί που έχουν μαζευτεί όλοι στο σπίτι-καταφύγιο, όλη η ιαπωνική μαφία, ο Μπόμοντ, ο Γουόκερ, ο γιος του Μπόμοντ με την κοπέλα του, και εκεί που ο Μπόμοντ καλείται να πυροβολήσει τον γιο του για να ρεφάρει για τον θάνατο του γιου της ηγέτιδας της μαφίας, εμφανίζεται μια συνεργάτις του Γουόκερ που έχει συλλάβει τους δολοφόνους του γιου της, και κάθονται και κοιτιούνται μεταξύ τους.
Κι ενώ συζητάει η αρχηγός με το δεξί της χέρι που την πρόδωσε και αυτός πλήρωσε τους αστυνομικούς για να σκοτώσουν τον γιο της, οι δύο αστυνομικοί, κάνουν με άνεση πίσω βήματα, παίρνουν το όπλο της αστυνομικού και ο ένας σημαδεύει τον γιο του Μπόμοντ. Κι όλοι οι υπόλοιποι τον κοιτάζουν. Η αρχιμαφιόζα δεν δίνει διαταγή να τον σκοτώσουν. Ολόκληρος στρατός και παρακολουθούν. Η επιτομή της αστειότητας αυτή η σκηνή.
Γι’ αυτό, το Νο1 του Netflix έχει νόημα να το δεις μόνο αν δε σε ενοχλεί που είναι τόσο ψεύτικη ταινία. Οκ, όλες οι ταινίες ψεύτικες είναι, αλλά φροντίζουν να έχουν αληθοφάνεια. Αυτά που κάνει ο Τομ Κρουζ στο Mission Impossible για παράδειγμα, φέρνουν αληθοφάνεια. Προφανώς, δε γίνεται όλοι οι ηθοποιοί να διακινδυνεύουν τη ζωή τους, αλλά δε γίνεται και να βάζεις σκηνή με 20 να σημαδεύουν έναν από μικρή απόσταση και ο ένας να σκοτώνει τους 20!
