Σαν παραίσθηση εσύ: Ο Χοακίν Φίνιξ δεν σταμάτησε ποτέ να μας κάνει να σκεφτόμαστε

Μας προειδοποίησε να μην το δούμε αν έχουμε καταναλώσει παραισθησιογόνες ουσίες – δεν το είχαμε σκοπό, αλλά τον ευχαριστούμε για το ενδιαφέρον. Είπε, επίσης, πως δεν σταμάτησε να γελάει καθόλη τη διάρκεια της ταινίας. Το σίγουρο είναι πως ο Χοακίν Φίνιξ χρησιμοποιεί έναν εντελώς ασυνήθιστο τρόπο για να προμοτάρει το Beau is Afraid (Ο Μπο Φοβάται) – από την περασμένη Πέμπτη (27/4) παίζεται στις ελληνικές αίθουσες.

Αν το σκεφτούμε καλύτερα, αυτό είναι το νορμάλ με την περίπτωσή του. Το να μην είναι νορμάλ δηλαδή! Ένας από τους κορυφαίους ηθοποιούς εκεί έξω δεν θα μπορούσε ποτέ μάλλον να είναι ο τύπος της διπλανής πόρτας – πώς θα μπορούσε; Κάθε του νέα δουλειά συνιστά είδηση, κάθε του φρέσκο υλικό γεννά μέγιστο ενδιαφέρον θέασης. Στο Beau is Afraid λοιπόν, τι να περιμένουμε;

Μια ταινία που την αισθάνεσαι, μια ταινία που σε κάνει να σκέφτεσαι

Να πώς μας τα είπε ο ίδιος: «Είναι ένας τόσο πλούσιος κόσμος, και υπάρχουν τόσες πολλές λεπτομέρειες να δεις. Είναι 100% μια ταινία που την αισθάνεσαι. Υπάρχουν τόσα πολλά πλούσια και πολύπλοκα θέματα, αλλά είναι μια τόσο έντονη εμπειρία για να την παρακολουθήσεις. Μετά φεύγεις, και όταν αυτό το συναίσθημα υποχωρεί, αρχίζεις να το σκέφτεσαι».

Τροφή για σκέψη, λοιπόν. Ωραίο, μας κάνει. Αν το προσθέσουμε με το «σουρεαλιστική κωμωδία τρόμου» που γράφει ως κύριο χαρακτηρισμό η επίσημη σύνοψη του φιλμ, γίνεται ακόμα πιο θελκτικό.

Βέβαια οι κριτικές κοντράρουν μεταξύ τους. Άλλοι υποκλίνονται και χειροκροτούν με χέρια και με… πόδια, άλλοι υποστηρίζουν πως ο 48χρονος ηθοποιός είναι ντεφορμέ και πως η ταινία καταλήγει να είναι βαρετή – είναι και 3 ώρες, να σημειώσουμε.

Είναι όμως επειδή ο πήχης έχει μπει πολύ ψηλά ή επειδή όντως το Beau if Afraid έχασε το σκοπό και το θέλω του; Δεν μπόρεσε δηλαδή να αποτελέσει το βήμα παραπάνω στην καριέρα ενός σκηνοθέτη (Άρι Άστερ) που ξεκίνησε με δύο πολύ δυνατά horror (Hereditary και Midsommar).

Αγγίζοντας το τέλειο, ο Χοακίν Φίνιξ όρισε σαφώς το πριν και το μετά

Με τον Φίνιξ σίγουρα, υπάρχει πάντα το απόλυτο μέτρο σύγκρισης στο τι κάνει, πώς το κάνει. Ο ρόλος του ως Τζόκερ. Πάντα θα χωρίζεται σε «Προ» και «Μετά» η πορεία του για μια ερμηνεία που έχει κερδίσει την αθανασία – το Όσκαρ απλώς «μπόνους» ήταν, πραγματικά ήταν τόσο «πιο πάνω» από όλο αυτό το σύστημα. Έγινε κάτι σαν συλλογική ωδή στο πόσο ψηλά μπορεί να φτάσει ένας επαγγελματίας.

Στην πρώτη του ταινία «μετά», το C’mon C’mon, κέρδισε το στοίχημα, με τον εαυτό του πάνω από όλα. Ήταν μία από τις πιο τρυφερές και ευπρόσδεκτες δουλειές των τελευταίων ετών, στην οποία επιβεβαίωσε εκ νέου το πόσο μεγάλη γκάμα έχει το ταλέντο του, το πόσα διαφορετικά πράγματα μπορεί να κάνει με απόλυτη επιτυχία

Ωστόσο, μέχρι το Joker 2: Folie à Deux, μέχρι τον Οκτώβριο του 2024 δηλαδή όταν και αναμένεται να βγει στα σινεμά το πολυαναμενόμενο σίκουελ, υπάρχει ακόμη δρόμος, πολύς.

Η διαίσθηση, αυτή οδηγεί, αυτή ορίζει τον Χοακίν Φίνιξ

Νωρίτερα, θα έχουμε δει (πρώτα στα σινεμά και μετά στο Apple TV Plus) τον Φίνιξ ως Ναπολέοντα στον ομώνυμο επερχόμενο φιλμ του Ρίντλεϊ Σκοτ, από το 2000 και τον Μονομάχο είχαν να ενώσουν τους επαγγελματικούς τους δρόμους.

Στην ουσία, ανάγκασε τον 85χρονο αλλά πάντα ακμαίο Σκοτ να ξαναγράψει το σενάριο από την αρχή με τις συνεχείς ερωτήσεις του «γιατί το ένα, γιατί το άλλο». Δεν το κάνει επίτηδες, από ελιτισμό η κάτι παρόμοιο. Έτσι του βγαίνει, από διαίσθηση αλλά και επειδή ψάχνει σε όλες τις πράξεις να βρει μια αιτία που να δικαιολογεί στο μυαλό του αυτό που κάνει. ‘Η δεν κάνει.

Ασπάζεται τη vegan φιλοσοφία από 3 ετών και αγωνίζεται γι’ αυτήν

Έτσι άλλωστε έγινε και vegan. Από μικρό παιδί, μόλις 3 χρονών. Όταν είδε μπροστά του να πιάνουν ψάρια και να τα σκοτώνουν, ένιωσε πως αυτό ήταν λάθος, άδικο, δεν το άντεξε ως σκέψη:

«Δεν ξέρω πώς να το εξηγήσω. Νομίζω ότι με έκανε να χάσω την πίστη μου και να θυμώσω και να φοβηθώ τους ανθρώπους. Νόμιζα πως ήταν μια κατάχρηση εξουσίας κατά κάποιο τρόπο. Νομίζω πως τότε καταλάβαμε όλοι πως δεν θα ξαναφάμε κρέας ποτέ ξανά. “Γιατί δεν μας είπατε τίποτα;” , είπαμε στους γονείς μας. Θυμάμαι το πρόσωπο της μαμάς μου, θυμάμαι το κλάμα της. Δεν ήξερε τι να απαντήσει».

Η περίφημη ομιλία του στα Όσκαρ, όταν βρήκε την ευκαιρία να μιλήσει κατά της βιομηχανίας του κρέατος και υπέρ της vegan διατροφής, είναι σίγουρα μια από τις πιο δυνατές στιγμές στην ιστορία των βραβείων:

«Πιστεύω ότι είτε μιλάμε για την ισότητα των φύλων είτε για τον ρατσισμό είτε για τα δικαιώματα των ιθαγενών είτε για τα δικαιώματα των ζώων, μιλάμε για τον αγώνα κατά της αδικίας – μιλάμε για τον αγώνα κατά της άποψης ότι ένα έθνος, μια φυλή, ένα φύλο ή ένα είδος έχει το δικαίωμα να κυριαρχεί, να ελέγχει και να χρησιμοποιεί και να εκμεταλλεύεται τον άλλο χωρίς να τιμωρείται.

Είμαστε ένοχοι για μια εγωκεντρική θεώρηση του κόσμου – την άποψη ότι είμαστε το κέντρο του γαλαξία. Εισβάλουμε στον φυσικό κόσμο και τον λεηλατούμε για τις πηγές του. Νιώθουμε ότι έχουμε το δικαίωμα να γονιμοποιούμε τεχνητά μια αγελάδα και όταν γεννά της κλέβουμε το παιδί παρά τις κραυγές αγωνίας της. Και μετά παίρνουμε το γάλα που προορίζεται για το μοσχαράκι της και το βάζουμε στο γάλα και τα δημητριακά».

Η σύνδεση με τον αδελφό, παντοτινή και (μετά)φυσική

Οι γονείς του είχαν μπλέξει με μια άκρως περίεργη αίρεση στα 70s και μόλις ξέφυγαν, αποφάσισαν να αλλάξουν το όνομα της οικογένειας σε Phoenix, το πτηνό της ελληνικής μυθολογίας που μπορούσε να αναγεννηθεί μέσα από τις στάχτες του. Ως σύμβολο νέας αρχής.

Και ο Φίνιξ, το χει αυτό θαρρείς ad hoc μέσα του. Αναγεννιέται συχνά, με την έννοια των τόσων ρόλων που μπορεί να παίξει, των αλλαγών που δεν φοβάται να κάνει. Έχοντας πάντως βρει και την απόλυτη σταθερά, σε προσωπικό επίπεδο. Είναι ευτυχισμένος στο πλευρό της επίσης ηθοποιού, Ρούνεϊ Μάρα, με την οποία έχουν ένα γιο, ο οποίος φέρει το όνομα Ρίβερ, του αδικοχαμένου αδελφού του Χοακίν.

Εκείνος θεωρούνταν ένας από τους ανερχόμενους ηθοποιούς, «νέο Τζέιμς Ντιν» τον χαρακτήριζαν ενώ είχε ήδη κερδίσει υποψηφιότητα για Όσκαρ μόλις στα 18 του. Μόνο που η μοίρα είχε άλλα σχέδια. Το 1993, ο Ρίβερ πέθανε από υπερβολική δόση ναρκωτικών σε ηλικία 23 ετών. Ο Χοακίν βρισκόταν μαζί με τον αδερφό εκείνο το μοιραίο βράδυ, αυτός κάλεσε το ασθενοφόρο. Το ηχογραφημένο τηλεφώνημά του, με το που δόθηκε στη δημοσιότητα, έκανε το γύρο του κόσμου.

Δίχως τον Ρίβερ, ο Χοακίν δεν θα είχε γίνει ποτέ ηθοποιός: «Όταν ήμουν 15 χρονών, ο Ρίβερ γύρισε σπίτι από τη δουλειά, κρατώντας μια βιντεοκασέτα. Ήταν το Οργισμένο Είδωλο. Με έβαλε να κάτσω και να το δω. Την επόμενη μέρα με ανάγκασε να τη δω ξανά. Και με παρακάλεσε να αρχίζω να παίζω πάλι. Δεν μου το ζήτησε. Το απαίτησε. Και θα του χρωστάω για πάντα, γιατί η υποκριτική μου χάρισε μια απίστευτη ζωή. Σε κάθε ταινία που έχω γυρίσει, υπήρξε πάντοτε μια σύνδεση με τον αδερφό μου. Όλοι στην οικογένεια έχουμε νιώσει την παρουσία του στις ζωές μας με διάφορους τρόπους, θα τον έχουμε για πάντα στις καρδιές μας σαν κάποιον που μας καθοδηγεί».