Ήταν πριν από μερικές εβδομάδες που το Society of the Snow απασχόλησε έντονα καθότι ο ερχομός του στο Netflix θα φώτιζε μια υπόθεση που είχε κάνει τον γύρο του κόσμου πριν από 50 χρόνια. Ένα αεροπορικό δυστύχημα στις Άνδεις έδωσε την ευκαιρία σε 16 Ουρουγουανούς να πουν ξανά την ιστορία τους, είτε άμεσα, εφόσον ζουν ακόμα, είτε μέσα από τους επιζώντες, όσον αφορά αυτούς που πέθαναν στα επόμενα χρόνια μέχρι σήμερα.
Πριν από περίπου 15 μήνες, το All Quiet on The Western Front έδινε στο Netflix μια ταινία με την οποία θα μπορούσε να σαρώσει τα Όσκαρ και ταυτόχρονα προσέφερε και τη δυνατότητα να υπενθυμίσουμε ιστορίες από το πολεμικό παρελθόν της ανθρωπότητας, ιστορίες που πάντοτε μαγνητίζουν.
Το Society of the Snow έχει χάσει την ευκαιρία για να έχει οποιαδήποτε βλέψη για Όσκαρ για φέτος, αλλά αποδείχθηκε μια ταινία αντίστοιχου μεγέθους με το παράδειγμα που αναφέραμε, μια ταινία που μπορεί να μην αφορά έναν πόλεμο, αλλά αφορά τον πόλεμο για επιβίωση μιας ομάδας ανθρώπων που είχαν την ατυχία να βρεθούν σε ένα ακατάλληλο αεροπλάνο.
Πρόκειται για την αληθινή ιστορία μιας ομάδας 45 ανθρώπων που μπήκαν το 1972 σε ένα αεροπλάνο για να πετάξουν από το Μοντεβιδέο της Ουρουγουάης στο Σαντιάγο της Χιλής, για να παίξουν έναν αγώνα ράγκμπι. Κι επειδή τότε δεν υπήρχε καλή χαρτογράφηση των εναέριων διαδρομών, το αεροπλάνο ήταν αναγκασμένο να περάσει μέσα από το μανιασμένο κρύο και τους ανέμους των Άνδεων. Μόνο ήταν ένα αεροπλάνο κακοφτιαγμένο και εξ ορισμού δεν θα άντεχε. Και δεν άντεξε.
Το αεροπλάνο έπεσε κάπου στις Άνδεις και μόνο από τη σύγκρουση πέθαναν κάμποσοι, αφού η ταχύτητα και η πίεση ήταν τέτοια που η καμπίνα εσωτερικά αναδιοργανώθηκε, τα καθίσματα συμπιέστηκαν κι ενώθηκαν, οστά διαλύθηκαν, άνθρωποι εγκλωβίστηκαν.
Μετά την πτώση, όσοι απέμειναν, έκαναν τα πάντα για να επιβιώσουν, ξέροντας πως μέχρι να τους βρουν οι διασώστες, οι απώλειες θα αυξάνονται. Κι όταν άκουσαν στο ραδιόφωνο πως οι έρευνες είχαν επίσημα σταματήσει, η ελπίδα πέθανε. Τους έμεινε να έχουν μόνο ο ένας τον άλλον και να πιστεύουν σε ένα θαύμα.
Το Society of the Snow είναι μια υπέρτατη δραματουργία
Το Society of the Snow αποτυπώνει με τρόπο αληθινό αυτή την προσπάθεια επιβίωσης και μεταβαίνει από το βάναυσο στο γλυκό στη διάρκεια των περίπου 2.5 ωρών, με τέτοιο τρόπο ώστε ο θεατής παραδίνεται συναισθηματικά, δεν ελέγχει αυτό που νιώθει, δεν συγκρατεί, απλά αφήνεται.
Δηλαδή, στο πρώτο κιόλας 10λεπτο του Society of the Snow έχουμε αυτή τη συγκλονιστική σκηνή της πτώσης του αεροπλάνου, όπου η αποτύπωση σου ρίχνει γροθιά στο στομάχι, βγάζεις άναρθρες κραυγές και αρχίζεις σιγά σιγά να προετοιμάζεις το μέσα σου για μια ανάλογη συνέχεια. Σε πιάνει εξ απήνης, σε πιάνει από το μαλλί και σε κάνει γύρες η αφήγηση, η κάθε σκηνή.
Βλέπεις την πτώση, μετά βλέπεις τους επιζώντες ξαπλωμένους μες στο αεροπλάνο με κουβέρτες να σκαρώνουν ποιηματάκια με την χαρακτηριστική ελεγεία των Λατινοαμερικάνων δημιουργών (έχει κάτι από Πατρίσιο Γκούσμαν) και λίγο μετά να σκάει μια χιονοστιβάδα και να αποτελειώνει κάποιους εξ αυτών. Και αυτή η διελκυστίνδα συμβαίνει σε όλη τη διάρκεια του Society of the Snow, μέχρι που φτάνει το φινάλε της ταινίας και είναι το πιο γλυκό τέλος σε μια ιστορία πόνου, μια ιστορία απίστευτης οδύνης που δεν είχε happy end. Είχε σκέτο end, γιατί οι επιζώντες δεν μπόρεσαν να συνεχίσουν τη ζωή τους.
Και πώς να το κάνουν, όταν κάποιοι εξ αυτών κλήθηκαν να φάνε κομμάτια των νεκρών ανθρώπων ή αποχαιρέτησαν τους φίλους και τους συγγενείς τους, τους έκλεισαν τα μάτια και άφησαν το σώμα τους να χαθεί στο χιόνι..;
Το Society of the Snow είναι μια από εκείνες τις ταινίες που δεν τις κρίνεις τόσο για την καλλιτεχνική τους διάσταση, χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν την έχουν. Είναι όμως τέτοια η δύναμη των γεγονότων, της ιστορίας αυτής, άρα και του σεναρίου, που ως θεατής αντιλαμβάνεσαι ότι δεν χρειάζεται κάτι άλλο. Βάζεις μια ομάδα νεαρών ηθοποιών που επικοινωνούν αυτόν τον φόβο της απώλειας της ζωής πάνω στο άνθος της ηλικίας, εκεί που είσαι τόσο γεμάτος από όνειρα, και το μήνυμα επικοινωνείται.
Για όλα τα παραπάνω, το Society of the Snow είναι μάλλον το καλύτερο ξεκίνημα νέας χρονιάς με ταινία στο Netflix εδώ και πολλά χρόνια και η θέση του στο Νο1 είναι από τις πιο δίκαιες των τελευταίων αρκετών εβδομάδων.
