Περιεχόμενα
Για κάποιους ανθρώπους το να κάνουν τους άλλους να γελάνε είναι απολύτως φυσικό. Ένα ταλέντο που πηγάζει από τα μέσα τους. Κάτι το εντελώς αυθόρμητο, βασισμένο σε μια απαράμιλλη και γνήσια αίσθηση του χιούμορ. Ο Σωτήρης Μουστάκας είχε αυτήν την ικανότητα ανεπτυγμένη στο μέγιστο βαθμό. Έχοντας το έξτρα αβαντάζ μιας «φάτσας» που έγραφε με πολλούς και διαφορετικούς τρόπους – είχε επεξεργαστεί και τρελά το κομμάτι των εκφράσεων.
Ο κόσμος το(ν) είδε, το(ν) εκτίμησε. Γι’ αυτό και έγινε ένας από τους πιο αγαπημένους Έλληνες κωμικούς ηθοποιούς. Καταγράφοντας μεγάλες επιτυχίες, σε θέατρο και κινηματογράφο. Έβαζε «ψυχούλα» στη δουλειά του για να δώσει το «φάρμακο» στο κοινό – έτσι χαρακτήριζε τις κωμωδίες.
Και ναι, μπορεί μερικές από τις δουλειές του να φαίνονται «κάπως» με τους σημερινούς όρους, αλλά είναι μέγα λάθος, αδικία επίσης, να κρίνουμε κάτι αναδρομικά. Κι ύστερα, βλέποντας ξανά και ξανά μερικές από τις ταινίες που πρωταγωνίστησε ο Σωτήρης Μουστάκας, αυτό που πραγματικά ανακαλύπτει κανείς δεν είναι κάτι παρωχημένο. Είναι καλτ «λαχταρούδια», είναι κωμωδία στην πιο γνήσια και ρομαντική μορφή της.
Ναι μπορεί οι κριτικοί να «έθαψαν» αυτά τα φιλμ, να χρησιμοποιούσαν υποτιμητικά τον όρο «βασιλιάς της βιντεοκασέτας» που είχε αποδοθεί στον Μουστάκα από κοινού με τον Στάθη Ψάλτη ή να έκαναν λόγο για σπατάλη ταλέντου. Αλλά τους απαντάμε με τα λόγια του ίδιου του ηθοποιού, που έφυγε από τη ζωή το 2007:
«Η ηθοποιία είναι σαν ένα απάτητο κι ανεξερεύνητο βουνό. Σκαρφαλώνεις με κόπο, φτάνεις στην κορυφή και βλέπεις ότι υπάρχει κι άλλη κορυφή, κι ύστερα κι άλλη. Όταν πεις έφτασα, το έχεις χάσει το παιχνίδι». Σεμνότητα, ταπεινότητα και συναίσθηση της ευθύνης απέναντι στο θεατή. Που πολλές φορές θέλει απλά και μόνο να γελάσει. Λες και είναι λίγο ή εύκολο πράγμα…
5 υποτιμημένα διαμάντια που πρωταγωνιστεί ο Σωτήρης Μουστάκας
Ροζ Γάτος (1985)
Είναι η ταινία που πρέπει να δείξεις σε κάποιον που για ανεξήγητο λόγο δεν έχει ιδέα περί Μουστάκα. Και θα γίνει αμέσως μύστης, παντοτινός. Δεν παίζει να μη γελάσεις με αυτήν την ταινία, πραγματικά δεν παίζει.
Ο τρόπος που υποδύεται τον Αρχιμήδη, τον συντηρητικό καθηγητή λυκείου, το πώς μετατρέπεται σε… ακόλαστο Ροζ Γάτο τα βράδια υπνοβατώντας, είναι σεμιναριακού επιπέδου. Στην ελληνική εκδοχή του Δόκτωρ Τζέκιλ και μίστερ Χάιντ η μία ατάκα «σκάει» μετά την άλλη. Και ο ρόλος είναι τριπλός για τον Μουστάκα, καθώς παίζει και τη δίδυμη αδελφή του, την «ελαφρών ηθών» ας την πούμε, Ευτέρπη.
Τον σιγοντάρει και ένας πολύ καλός Πάνος Μιχαλόπουλος και η πάντα ελκυστική Έφη Πίκουλα. Έχουμε και μια Βάνα Μπάρμπα στα καλύτερα της (και ο Θεός έπλασε τη Βάνα…) στην πρώτη της κινηματογραφική εμφάνιση. Έχουμε και τη θρυλική ντίσκο Dorian Grey. Έχουμε και τρελούς μαφιόζους, τίποτα δεν λείπει, τίποτα. Cheri, Cheri lady, Lost in Tokyo και «κουφόβραση, λιοπύρι, καύσων»…
Και αυτός το βιολί του (1984)
Βασικά μια ταινία που ο original τίτλος της ήταν «Αν ήταν το πουλί βιολί» και πρωταγωνιστής είναι ένας βιολιστής και λέγεται Παγκανινάκης (εκ του θρυλικού Νικολό Παγκανίνι) θα έμπαινε σε κάθε λίστα με υποτιμημένα διαμάντια, του Μουστάκα ή οποιοδήποτε άλλου!
Ο Λευτέρης (ο Παγκανινάκης) τρέχει διαρκώς για δουλειά μέχρι που από μια ατυχία βρίσκεται στη φυλακή. Εκεί διηγείται τη ζωή του σε ένα συγκρατούμενο του και μας αποκαλύπτονται τα σκανδαλωδώς αστεία παρελκόμενα των 3 γάμων του. Τζόγος, πορνοταινίες και «κέρατα» αναμειγνύονται σε ένα… σόλο διήγησης που κλαις από τα γέλια.
Ο Δυναστείας (1985)
Δύο πράγματα ως εισαγωγή: Η Δυναστεία ήταν αμερικανική τηλεοπτική σειρά-φαινόμενο στα 80s. Και παιζόταν στην ελληνική τηλεόραση σε μια εποχή που υπήρχε μόνο ΕΡΤ (ναι, αγαπητά μου παιδιά…) ούσα εξαιρετικά δημοφιλής.
Αφουγκραζόμενος το πνεύμα της εποχής, ο Σωτήρης Μουστάκας συνεχίζει την παράδοση με τα ευφάνταστα ονόματα. Αυτή τη φορά γίνεται ο Μπέμπης Καρικτόπουλος (Κάρινγκτον λεγόταν η οικογένεια της σειράς), ένας «μπερμπάντης» στρατιώτης που γυρίζει τον κόσμο μέχρι να επιστρέψει, ζάμπλουτος, στην Ελλάδα βρίσκοντας 3 παιδιά να υποστηρίζουν πως είναι ο πατέρας τους…
Πάτερ Γκομένιος (1982)
Δεν έχει… ιερό και όσιο η ταινία αυτή για τον γυναικοκατακτητή Μένιο που κλείνεται σε μοναστήρι για να βρει ξανά τον πρότερο ενεργό σεξουαλικό εαυτό του – έπαθε κακό μετά το γάμο του, μπλόκαρε και δεν μπορεί να αποδώσει. Το πώς τα καταφέρνει να στανιάρει μόνο ζωή… μοναχού δεν θυμίζει.
Η σκηνή με τη διαιτησία στο στύλο, γενικώς οι σκηνές πάνω στο στύλο είναι epic. Όπως και η παρακάτω:
Η νονά (1981)
Το ταλέντο που είχε ο Σωτήρης Μουστάκας και στις μεταμφιέσεις βγαίνει στον αφρό σε αυτήν την ταινία, που παίζει και η πολυαγαπημένη του σύζυγος, Μαρία Μπονέλλου. Αυτοί που τον ήξεραν έλεγαν πάντα πως ήταν το μαράζι της σοβαρής ασθένειας της γυναίκας της ζωής του (είχε Αλτσχάιμερ) που τον έκανε τελικά να αρρωστήσει και ο ίδιος, φεύγοντας από τη ζωή το 2007.
Η «Νονά» έχει επίσης σκηνές σε καζίνο, το λες και ειρωνικό δεδομένου πως ο τζόγος ήταν τοξικός εθισμός για τον δημοφιλή ηθοποιό, είναι γνωστό πως έπαιζε σχεδόν σε ό,τι του πρότειναν στα 80s ακριβώς επειδή είχε ανάγκη τα λεφτά για να πληρώνει τα χρέη του.
Ξεφύγαμε όμως, βάρυνε το κλίμα κιόλας. Η «Νονά» είναι μια φουλ ανάλαφρη ταινία, με χαριτωμένες ατάκες, έναν… φλύαρο παπαγάλο και τον (σκηνοθέτη) Όμηρο Ευστρατιάδη να κάνει ένα επικό cameo σε μια σκηνή με τουαλέτα!
