Όταν ο Λεμπρόν Τζέιμς ανακοίνωσε την επιθυμία του να κάνει το Space Jam 2, πολλοί τον κατηγόρησαν ότι αντιγράφει τον Μάικλ Τζόρνταν και ρίχτηκε κι άλλο λάδι στη φωτιά της συζήτησης που θέλει τον Λεμπρόν να είναι απομίμηση του Air.
Η πορεία των χρόνων έχει δείξει ότι ο Λεμπρόν είναι μια αυτόφωτη προσωπικότητα, με τρομακτικό μπασκετικό legacy κι αυτό μόνο εμμονικός δε μπορεί να το αποδεχτεί. Το αν είναι ο καλύτερος όλων των εποχών, αν ασπάζεται κάποιος το προσωνύμιο King και όλα αυτά τα σχετικά, είναι προσωπική υπόθεση. Δε γίνεται όμως να κλείσεις τα μάτια στα επιτεύγματα του και στο δικαίωμα που έχει κατακτήσει να είναι το απόλυτο αφεντικό στις ομάδες του. Έχει πάρει δαχτυλίδι άλλωστε με 3 διαφορετικούς οργανισμούς.
Ως προς το Space Jam 2, από το trailer είχε φάνει πως η ταινία έχει φροντίσει να μη γίνει αντιγραφή του παρελθόντος, αλλά να ορίσει κάποια νέα στοιχεία, να είναι κάτι ξεχωριστό. Είναι πολύ έξυπνη η κεντρική ιδέα του σεναρίου να υπάρχει ένας αλγόριθμος που να είναι ο King μέσα στο πολυσύμπαν των ταινιών της WarnerBros και εκεί μέσα να εξελιχθεί όλη η ιστορία. Είναι πολύ οργανική η σύνδεση αυτού του multiverse με το έτερο plotline που αφορά στην πίεση του πατέρα Λεμπρόν προς τον γιο του που νιώθει βαριά τη σκιά του τόσο επιτυχημένου προγόνου του.
Στο Space Jam 2 βλέπουμε δηλαδή δύο ιστορίες χαρακτήρων που θέλουν για μια φορά να λάμψουν, να πάρουν τα credits που τους αναλογούν. Ο ένας, ο Al G Rhythm επιλέγει να το κάνει με villain, εκδικητικό τρόπο, ο άλλος, ο γιος του Λεμπρόν, με τρόπο δημιουργικό. Ο πρώτος θα εκμεταλλευτεί την ψυχολογία του δεύτερου και θα τον παρασύρει σε μια μάχη απέναντι στον πατέρα του κι εκεί ο Λεμπρόν θα πρέπει να φτιάξει τη δική του superteam που αποτελείται από τα Looney Tunes.
Όπως όμως κάνει με τον γιο του, έτσι κάνει και με τον Μπαγκς Μπάνι και την παρέα του. Δεν τους αφήνει να ακολουθήσουν τη δική τους φύση, να παίξουν με τον δικό τους τρόπο. Υπάρχει μόνο ο τρόπος του Βασιλιά. Παίζοντας απέναντι σε CGI παίκτες που έφτιαξε ο Ντομινίκ Τζέιμς βασισμένος στα skills αστέρων του ΝΒΑ, όπως ο Άντονι Ντέιβις και ο Ντέιμιαν Λίλαρντ, θα καταλάβει ότι είναι προτιμότερο να αφήνεις τους άλλους να διαλέξουν το μονοπάτι τους, παρά να τους ζητάς να περπατήσουν στα χνάρια σου.
Το Space Jam 2 είναι μια καλή ταινία, ευχάριστή, διόλου ενοχλητική, είτε μιλάμε για σημεία αντιγραφής είτε για αδιάφορο story. Σίγουρα δεν είναι μια ταινία που αξίζει 4.3 στο IMDB και 31% στο Rotten Tomatoes.
Απλώς, είναι μια ταινία που ο Λεμπρόν είναι ίσως ο πιο περιττός χαρακτήρας της. Ο Ντον Τσιντλ κρατάει την ταινία ως ο Αλγόριθμος κι από κει και πέρα είναι σαν να βλέπουμε ένα πολύ καλό επεισόδιο των Looney Tunes. Υπήρχε δεν υπήρχε ο Λεμπρόν, δε θα έκανε διαφορά. Είναι αρκετά κακό το παίξιμο του. Δεν περιμένει κανείς προφανώς επαγγελματική ερμηνεία. Ακόμα όμως κι ο Τζόρνταν φαίνεται οσκαρικός μπροστά στη νερόβραστη παρουσία του Τζέιμς.
Παράλληλα, έχοντας πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού μας την απόλαυση της πρώτης ταινίας και πού βασίστηκε όλη αυτή η απόλαυση, είναι λίγο ξενέρωτα δομημένη η ταινία από τη στιγμή που αρχίζει το ματς. Βλέπουμε λιγότερη μπασκετική δράση και κάπως ατονεί η προσήλωση μας. Είναι ωραία τα γραφικά, βοηθάει αυτό που γίνεται με τον Λίλαρντ και το DameTime, αλλά κάπου χάνεται η ουσία. Άλλωστε, το Space Jam δεν το βλέπεις μόνο ως ταινία, το βλέπεις κι ως μια ευκαιρία να δεις μπάσκετ με τον παλαβό τρόπο των Tunes.
Τα παραπάνω δεν είναι μόνο δικές μου σκέψεις, αλλά τα υποστήριξε πρόσφατα σε συνέντευξή του και ο σκηνοθέτης του πρώτου Space Jam κι ένας από τους παραγωγούς του Space Jam 2. Ο Τζο Πίτκα ανέφερε χαρακτηριστικά ότι στην πρώτη ταινία ο Τζόρνταν είχε ένα πολύ καλύτερο supporting cast σε σχέση με τώρα, ενώ τον ενόχλησε και ο τρόπος που διαχειρίστηκαν τον Μπαγκς Μπάνι.
Ίσως θα πρέπει να σκεφτεί σοβαρά ο Γιάννης Αντετοκούνμπο να κάνει κάτι αντίστοιχο, γιατί κάτι μας λέει πως θα το έχει περισσότερο από τον Λεμπρόν υποκριτικά!
