Ας το παραδεχτούμε κι ας το ομολογήσουμε χωρίς ενοχές: τον Σιλβέστερ Σταλόνε τον αγαπάμε. Όλοι. Διότι έχουμε περάσει καλά με τις ταινίες του – ακόμα και με τις πιο «γραφικές», «βασικές» ή «εύπεπτες» ταινίες του. Διότι μας χάρισε τη σειρά ταινιών του «Ρόκι» και του «Ράμπο». Διότι μάζεψε όλους (κυριολεκτικά όλους) τους action-heroes στους «Αναλώσιμους». Διότι έχει υποδυθεί τον κλέφτη, τον αστυνόμο, τον δραπέτη, τον μποξέρ, τον μαφιόζο, τον βετεράνο του Βιετνάμ, τον οδηγό αγώνων, τον νταλικέρη, τον ήρωα κόμικ, τον ήρωα σε κάθε εκδοχή του – πάντα όμως τον «καλό τύπο», ακόμα κι αν ο χαρακτήρας του ήταν «σκοτεινός» το φως πάντα θριάμβευε στο τέλος.
Δεν τον λες «καλό ηθοποιό» τον Σταλόνε. Κι όμως, φλέρταρε με το Όσκαρ Β’ Αντρικού ρόλου στο πρώτο «Creed». Κι ήταν πραγματικά καλός στο «Cop Land». Και στα δικά μου μάτια, ήταν ανέλπιστα καλός στην πρώτη του τηλεοπτική παρουσία στο «Tulsa», ως γερο-μαφιόζος που κάνει ένα νέο ξεκίνημα στη μαφιόζικη ζωή στην Οκλαχόμα μετά από μια ολόκληρη ζωή στη φυλακή. Υπάρχουν βέβαια και ταινίες που έκανε, τις οποίες με κάποιον τρόπο θα θέλαμε να ξεχάσουμε. Να γυρίσουμε το χρόνο πίσω και να του πούμε «Σλάι, σε αγαπάμε, σε εκτιμάμε, αλλά σε παρακαλώ μην το κάνεις αυτό…» Γιατί; Για τους λόγους που θα εξηγήσουμε παρακάτω.
Δικαστής Ντρέντ – 1995
Όσοι έχουν διαβάσει τα κόμικ του Ντρεντ, έχουν κάποιες «σταθερές»: μια απ’ αυτές είναι ότι ο Ντρεντ δεν βγάζει ΠΟΤΕ το κράνος του. Για την ακρίβεια, πρέπει στα κόμικς να υπάρχει ένα καρέ όλο κι όλο, όπου ο Ντρεντ βγάζει το κράνος του, αλλά δεν φαίνεται καν το πρόσωπό του, παρά μια σκιά και μια φιγούρα με δυσκολία. Αλλά δεν ήταν δυνατόν να υποδυθεί ο Σταλόνε τον Ντρεντ και να μην μοστράρει τη φάτσα του – σε όλη σχεδόν την ταινία είναι «ασκεπής». Και φυσικά, δεν είναι η μόνη «πρωτοβουλία» που πήρε στη διάρκεια της ταινίας: οι φανατικοί του Ντρεντ τράβαγαν τα μαλλιά τους με όσα είδαν στην ταινία, αλλά το κακό είχε γίνει…
Και το ακόμα χειρότερο, είναι πως μερικά χρόνια αργότερα βγήκε μια πραγματικά καλή, «πιστή» Ντρεντ-ική ταινία, το «Ντρεντ» του 2012, όπου ο πρωταγωνιστής, Καρλ Ούρμπαν, παρότι μορφονιός, ούτε καν διανοείται να βγάλει το κράνος του. Και στο ρόλο της πολύ κακιάς της υπόθεσης, είναι ο Λένα Χίντι, πριν γίνει η Σέρσεϊ Λάνιστερ του «Game of Thrones». Η ταινία αυτή, παρότι εξαιρετική, πήγε άπατη – ας όψεται το γεγονός ότι ήταν ανεξάρτητη παραγωγή, χωρίς φανφάρες και διαφήμιση, οπότε την έφαγε το μαύρο σκοτάδι…
Driven – 2001
Πες μου ότι θα κάνεις μια ταινία για τη Φόρμουλα 1, χωρίς να αναφέρεις πουθενά τη Φόρμουλα 1: αυτό έκανε η Σταλόνε, σε μια όχι απλά παραποίηση του μηχανοκίνητου σπορ, αλλά πραγματική κακοποίησή του. Η ταινία έχει όλα τα κλισέ που μπορεί να φανταστεί ο ανθρώπινος νους (κι ακόμα περισσότερα), η αληθοφάνεια είναι απλά μια λέξη στο λεξικό, οι νόμοι της φυσικής καταρρίπτονται, η φωνή της λογικής σωπαίνει για πάντα κι ό,τι πιθανόν να γνωρίζετε για τα μονοθέσια, τα ξεχνάτε όσο διαρκεί η ταινία. Αν την αντιμετωπίσεις ως μια «κανονική ταινία» για τη Φόρμουλα 1, θα υποφέρεις.
Αν τη δεις ως μια κωμωδία δράσης, σαν το «Fast & Furious» για παράδειγμα, θα περάσεις υπέροχα. Διαλέγεις και παίρνεις – αν θες να δεις μια πραγματικά καλή ταινία γύρω από την πραγματική ιστορία, βασισμένη στην αληθινή ιστορία της κόντρας του Χαντ με τον Λάουντα, υπάρχει το αριστουργηματικό «Rush» του 2013.
Η μεγάλη απόδραση των 11 – 1981
Εργάρα. Ταινιάρα. Έπος. Μαγεία. Ό,τι και να πει κανείς γι’ αυτήν την ταινία, θα είναι λίγο. Μάικλ Κέιν και Μαξ Φον Σίντοφ από τους «κανονικούς» ηθοποιούς, Πελέ, Οσβάλντο Αρντίλες, Καζίμιες Ντέινα, Πάουλ Φαν Χιμστ, Μάικ Σάμερμπι και πολλοί ακόμα πραγματικοί ποδοσφαιριστές, που παίζουν καλύτερα κι από επαγγελματίες ηθοποιούς. Όλα μοιάζουν τέλεια, υπέροχα, ιδανικά – μέχρι που συνειδητοποιείς ότι τερματοφύλακας στην ομάδα των κρατουμένων είναι ο Σιλβέστερ Σταλόνε. Που πιθανότατα δεν έχει καμία σχέση με το ποδόσφαιρο, ίσως ούτε με την ηθοποιία αυτού του επιπέδου θα έλεγε κάποιος, από τον οποίο νιώθω την ανάγκη να πάρω απόσταση…
Cobra – 1986
Πέρα από τη νοσταλγία και την καλτιά που κουβαλάει αυτή η ταινία, μιλάμε για μια πραγματικά αχαρακτήριστη ταινία. Ο Σταλόνε ως «Κομπρέτι», με τα γυαλιά – καθρέφτες, το σπίρτο στο στόμα, το πιστόλι – προέκταση του ανδρισμού του και το καγκούρικο αμάξι, είναι όλα αυτά που φαντάζεστε ή δεν φαντάζεστε γύρω από ένα «σκληρό αστυνομικό με ανορθόδοξες μεθόδους» τη δεκαετία του ’80. Και φυσικά στο τέλος παίρνει το κορίτσι (κοτζάμ Μπριγκίτε Νίλσεν) και στην ταινία και στην πραγματική ζωή.
Στο «Cobra» ο Σταλόνε σκοτώνει φυσικά δεκάδες κακούς με όλους τους τρόπους, οι οποίοι – αν τους κοιτάξετε προσεκτικά – είναι οι πιο «λούμπεν» φάτσες κακών που έχετε δει σε ταινία. Είναι από τις ταινίες που είναι τόσο κακή, που καταντάει απολαυστική, ένα guilty pleasure χωρίς αντίπαλο.
