Το Godzilla X Kong είναι μια ταινία που θα σε ξαφνιάσει πολύ ευχάριστα

Όταν πάει κάποιος να δει μια ταινία που έχει ένα μεγάλο παρελθόν, με πολλά adaptations, εικάζω πως νιώθει ότι κάπου αρχίζει να κουράζει το στόρι και πρέπει να μπει μια παύση. Έτσι πήγα κι εγώ να δω το Godzilla X Kong, ένα franchise που, θεωρητικά, θα έπρεπε από χρόνια να έχει μπει σε…κρυογονική. Βγαίνοντας όμως δύο ώρες μετά από την αίθουσα, μπορώ να πω πως αυτή μου η σκέψη ήταν λανθασμένη ως προς τη συγκεκριμένη περίπτωση.

Τα πάντα μπορούν να γίνουν ξανά και ξανά, αρκεί να υπάρχουν άνθρωποι με όραμα και με ρεαλιστική προσέγγιση. Και όσοι εργάστηκαν για το Godzilla X Kong είχαν ένα πολύ καλό όραμα που έγινε πράξη και προσφέρει στους θεατές τη δυνατότητα να απολαύσουν τη δύναμη που έχει το τεχνικό crew μιας ταινίας, παρά τους ηθοποιούς. Γιατί, αντικειμενικά, υπήρχαν δεν υπήρχαν ηθοποιοί σε αυτή την ταινία, δεν θα μειωνόταν σε τίποτα το πόσο εντυπωσιακή είναι στις σκηνές όπου βλέπουμε τον Κονγκ.

Τα μόνα άξια σημεία όπου συμμετέχουν άνθρωποι είναι αυτά με τη φυλή των Ίγουι και τη νοηματική. Υπάρχουν και 2-3 σημεία με χιουμοριστικές ατάκες, αλλά μοιάζουν περισσότερο βεβιασμένα, απλά για να υπάρχουν.

Συνολικά, τα σημεία στα οποία έχουμε διαλόγους μεταξύ των ανθρώπων, είναι μάλλον η αιτία που η ταινία ξεκίνησε με 10/10 στο IMDB και έχει πέσει στο 6.8. Γιατί αν την κρίνουμε με βάση το ουσιαστικό της κομμάτι, δηλαδή το storyline της αναζήτησης του Κονγκ στην Κοίλη Γη, της εύρεσης των άλλων πιθήκων και της συνεργασίας με τον Γκοτζίλα απέναντι στον κοινό εχθρό, τότε είναι για 9άρι.

Μια ταινία που δεν σε νοιάζουν τα διαλογικά σημεία, παρά μόνο οι σκηνές μάχης

Αν δεν είσαι κάποιος πολύ πορωμένος με τον Γκοτζίλα και τον Κονγκ ως ήρωες από τις προηγούμενες ταινίες, οπότε να ενοχληθείς με την εξέλιξη τους – το αναφέρω γιατί είδα κάποια reviews στην καταραμένη Google με τέτοιες αιχμές – και αν κρίνεις την ταινία με βάση αυτό που θέλει να κάνει deliver, δηλαδή μια επική μάχη τεράτων, τότε μιλάμε για μια φαντασμαγορία. Σε τέτοιο βαθμό που κάπως θα ήθελες κάποιες σκηνές να έχουν μεγαλύτερη διάρκεια, όπως η μάχη του Γκοτζίλα με τον Τιαμάτ στην Αρκτική.

Η ταινία διαρκεί 2 ώρες σχεδόν και σε αντίθεση με αυτό που λέμε συχνά ότι μας έχουν κουράσει τα τόσα τρίωρα που βλέπουμε εσχάτως στο σινεμά, το Godzilla X Kong άντεχε άνετα για ένα έξτρα 20λεπτο.

Η τελική μάχη ανάμεσα στον Γκοτζίλα και τον Κονγκ απέναντι στον Σημαδεμένο Βασιλιά και την Τιτάνα Σίμο που ελέγχει με έναν κρύσταλλο και μέσα από τον πόνο, έχει την ιδανική διάρκεια και είναι μια μάχη επικών διαστάσεων, γιατί βάζει πολλές λεπτομέρειες στο κάδρο. Η Μόθρα που καθοδηγεί τον Κονγ και τον Γκοτζίλα, ο μικρός πίθηκος που βοηθάει τον Κονγκ απέναντι στον τυραννικό βασιλιά, οι Ίγουι, οι πύλες που οδηγούν από το ανεξερεύνητο κομμάτι της Κοίλης Γης στην πάνω επιφάνεια, όλα τους συνθέτουν κάτι μεγαλειώδες.

Μπορεί να επικρίνουμε συχνά την τόση κυριαρχία του CGI και των εφέ στο σινεμά, αλλά εδώ είναι το πιο απαραίτητο κομμάτι και οφείλει να είναι τόσο υψηλού επιπέδου. Δεν νοιάζεται ο θεατής στο Godzilla X Kong για τους διαλόγους και την αποτύπωση του ψυχισμού των πρωταγωνιστών, για κάποια εμβάθυνση σε χαρακτήρες. Μιλάμε για μια σύγκρουση Τιτάνων, για μια μάχη με φόντο την προστασία της ανθρωπότητας. Εξυπακούεται πως πρέπει να φτιαχτεί ένα σύμπαν, να γίνουν οι CGI χαρακτήρες όσο πιο επιβλητικοί γίνεται.

Τεχνικά μια πολύ άρτια ταινία

Ο ήχος, η εικόνα, το μοντάζ, είναι τα πρωτεύοντα χαρακτηριστικά στην ταινία, αυτά που σέρνουν το κάρο. Και το κάνουν με μαεστρία. Υπάρχουν αρκετές σκηνές που νιώθεις ένα δέος και σου ψιλοσηκώνεται η τρίχα. Ειδικά στην σκηνή της πρώτης συνάντησης του Κονγκ με τον Σημαδεμένο Βασιλιά, στα έγκατα μιας κόλασης, όπου αρχίζουν όλοι οι πίθηκοι να χτυπάνε τις γροθιές τους στο έδαφος, δε γίνεται να μην πορωθείς. Είναι μια από τις σκηνές που χρειάζονταν λίγο παραπάνω χρόνο για να μπει μέσα τους ο θεατής. Τελείωσε γρήγορα.

Θεωρώ πως ο σκηνοθέτης Άνταμ Γουίνγκαρντ έχει κάνει πολύ καλή δουλειά στην καθοδήγηση για το πώς θα αποτυπωθούν τόσο ο κόσμος στην Κοίλη Γη, όσο και οι πρωταγωνιστές, δηλαδή ο Κονγκ και ο Γκοτζίλα, μαζί με τους άλλους Τιτάνες που εμφανίζονται.

Όταν έχεις να διαχειριστείς ένα franchise 70 ετών, που το κατέχουν δύο χώρες, η Ιαπωνία και η Αμερική, και βγάζουν διαφορετικού ύφους ταινίες, το να προσφέρεις κάτι που θα ικανοποιήσει τους φανατικούς, δεν είναι ούτε καν δύσκολο. Πολύ πιο πάνω από δύσκολο. Αν επιχειρήσεις να δεις την ταινία με την αγκύλωση αυτή, μάλλον δε θα την απολαύσεις. Και θα είναι κρίμα. Εγώ που δεν είμαι φαν, δεν θυμάμαι να έχω δει πάνω από άλλη μία ταινία με τον Κονγκ ή τον Γκοτζίλα, το ένιωθα πως είμαι μάρτυρας σε μια ταινία που μπορεί να αποτελεί σημείο αναφοράς για το είδος της.

Αν κάτι μου λείπει, είναι αυτό που ανέφερα. Θα ήθελα να έχω δει για παράδειγμα να καταγράφεται μια μεγαλύτερη αγωνία και προετοιμασία από τους ανθρώπους καθώς κάνουν την κατάβαση στην Κοίλη Γη ή καθώς ακολουθούν τον Γκοτζίλα στην περισυλλογή ενέργειας που θα τον δυναμώσει για να τα βάλει με την Αρχαία Τιτάνα Σίμο. Θα ήθελα και καλύτερες αντιδράσεις των ανθρώπων σε ορισμένα σημεία, όπως εκεί που ένα δέντρο καταβρόχθισε τον Μικαέλ. Αλλά οκ, αυτά δεν επηρεάζουν την ουσία της ταινίας.

Η ταινία αξίζει πέρα ως πέρα την εμπειρία της θέασης σε μια αίθουσα, κάτι που μπορείς να το κάνεις από σήμερα, αφού κυκλοφορεί σε διανομή της Tanweer.