Περιεχόμενα
Ο τοίχος που υψώνεται κάνει τον παίκτη να αγωνιά. Κάθε νέο τούβλο μπορεί να είναι το τελευταίο του. Ακριβώς έτσι ένιωθε και ο Ολλανδός Χενκ Ρότζερς στη Σοβιετική Μόσχα των 80s, προσπαθώντας να παραπλανήσει τους πράκτορες της KGB.
Ποιο είναι το πρώτο πράγμα που σκέφτεσαι όταν σου προτείνουν μια ταινία για το Tetris; Καλύτερα να παίξω Tetris, παρά να δω μια ταινία για το Tetris. Και ορθολογικά σκέφτεσαι!
Όμως στη συγκεκριμένη περίπτωση η ορθολογική σχέση μπορεί να σου στερήσει ένα πραγματικά ενδιαφέρον δίωρο ψυχαγωγίας. Αυτό γιατί το Tetris δεν είναι απλά μια ιστορία που στο τέλος το παιχνίδι θα λανσαριστεί, δυο τρεις θα γίνουν εκατομμυριούχοι και εμείς θα παρακαλάμε να μας έρθει η κολώνα για να κερδίσουμε τέσσερις γραμμές.
Ο βραβευμένος Σκωτσέζος σκηνοθέτης Τζον Σ. Μπέιρντ δεν ήθελε απλά να ξετυλίξει ένα πολιτικό, στα όρια του κατασκοπευτικού, θρίλερ. Δεν κατέφυγε στη συμβατική φόρμα του νουάρ, αλλά προσπάθησε να συνδυάσει την παιχνιδιάρικη κουλτούρα των 80s με την παρακμιακή «ατμόσφαιρα» της Μόσχας, λίγο πριν την κατάρρευση του κομμουνιστικού καθεστώτος. Ο λόγος προφανής, θεωρώ: Να μην χάσει τους απολιτίκ, αδιάφορους για την πραγματική ιστορία θεατές.
Για να κινηθεί αυτό το πολύχρωμα καταθλιπτικό άρμα χρειαζόταν την ενέργεια ενός πρωταγωνιστή, ο οποίος δεν θα χωρούσε στο σκηνικό και θα το ανέτρεπε. Τον βρήκε στο πρόσωπο του Τάρον Έγκερτον, ο οποίος φαίνεται πως πραγματικά απολαμβάνει τον ρόλο του Χενκ Ρότζερς, του Ολλανδού σχεδιαστή βιντεοπαιχνιδιών και οργανωτή της «απόδρασης» του Tetris από τη Σοβιετική Ένωση.
(Αν κάποιος βρει ομοιότητες στον τρόπο που παρουσιάζεται και κινείται με τον αντίστοιχο του «Τεντ Λάσσο» δεν πρόκειται να κατηγορηθεί ή να πέσει στα μάτια μας)
Ο συμπρωταγωνιστής του Έγκερτον είναι… τα γραφικά του Tetris. Αποκλιμακώνουν, κάνουν διασκεδαστική την παρακολούθηση και λειτουργούν ως «αρχειακό υλικό» στους νέους θεατές, τύπου «δείτε-πως-ξεκίνησαν-όλα (μόνο ευθείες γραμμές, 8-bit avatars) και το χαρακτηριστικό μουσικό θέμα του παιχνιδιού. Θα ήταν γελοίο, αν δεν ήταν η εξιστόρηση της εξέλιξης των ηλεκτρονικών παιχνιδιών.
Η πλοκή
Ο μυστακοφόρος Χενκ Ρότζερς βρίσκει το διαμάντι του Tetris στη λάσπη μιας έκθεσης παιχνιδιών στο Λας Βέγκας. Ως ιδρυτής του Bullet-Proof Software είναι πρόθυμος να κάνει μια συμφωνία για τα διεθνή δικαιώματα της Tetris και προσπαθεί να μεσολαβήσει ανάμεσα σε μια βρετανική εταιρεία καθώς και τη Nintendo.
Αλλά η σκληρή δουλειά του, οι οικονομίες του, ακόμη και η ζωή της οικογένειάς του τίθενται σε κίνδυνο όταν η ρωσική κυβέρνηση αποφασίζει πως εκείνη είναι ο ιδιοκτήτης του παιχνιδιού και θα παραχωρήσει τα πνευματικά δικαιώματα στον μεγαλύτερο πλειοδότη.
Στην «Οδύσσειά» του για να εξασφαλίσει τα πνευματικά δικαιώματα του παιχνιδιού για να το βάλει στο Game Boy που σύντομα πρόκειται να λανσαριστεί από τη Nintendo, πρέπει να «προσπεράσει» τον εμβληματικό (για όλους τους λάθος λόγους) βρετανό μεγιστάνα και εκδότη, Ρόμπερτ Μάξγουελ, την Atari, τη Sega, ενώ ρόλο – κλειδί παίζει μέχρι και ο Μιχαήλ Γκορμπατσόφ. Σλάβσγια!
Η σκηνή
Στο Tetris υπάρχει η πιο γελοία σκηνή καταδίωξης, αυτής στους δρόμους της Μόσχας, όπου πράκτορες της KGB καταδιώκουν τον Ρότζερς. Είναι ό, τι πιο αφελές έχουμε παρακολουθήσει ποτέ! Και ταυτόχρονα, η πιο εμβληματική!
Γιατί να το δεις
Το Tetris -κρατώντας τη ραχοκοκαλιά του πολιτικού θρίλερ, θυμίζει τον Τεντ Λάσσο (και οι δύο παραγωγές του Apple TV αν λέει κάτι αυτό) με τον εφηβικό του ενθουσιασμό -που ίσως να «μιλάει» περισσότερο στους 40+ από ό, τι στους νεότερους, αναπολεί τις βιντεοκασέτες των 80s, σε ένα one man show του Τάρον Έγκερτον, θα γίνει το guilty pleasure εκείνων που ψάχνουν ακόμη το παιδί μέσα τους.
