Το The Killer ήταν ένα από τα πολυαναμενόμενα φιλμ στη λίστα μου για τη φετινή χρονιά -Asteroid City, Oppenheimer, Napoleon, Poor Things, τα υπόλοιπα. Ο λόγος της ύπαρξής του στη συγκεκριμένη λίστα έχει ονοματεπώνυμο και σημαντική συμβολή στον τρόπο που παρακολουθούμε ταινίες και σειρές τα τελευταία 20 χρόνια. Ο Ντέιβιντ Φίντσερ είναι ο σκηνοθέτης που αρέσκεται να δικαιώνει τους φίλους και θαυμαστές του. Οι ταινίες του βουτάνε βαθιά στην ιδιοσυγκρασία των -πότε δύστροπων, πότε ανέμελων για αυτό που θα τους βρει, ηρώων του.
Δυστυχώς, οι ανέμελοι για αυτό που θα τους βρει, ήμασταν οι θαυμαστές του, που πατήσαμε με αγωνία το Play έχοντας κλείσει κάθε «παράθυρο» κοινωνικής ζωής για δύο ώρες, προσβλέποντας να ζήσουμε στο σύμπαν που δημιούργησε στο τελευταίο του επίτευγμα, το The Killer.
Ο Μάικλ Φασμπέντερ, ένας hi tech killer, μοιράζεται με τους θεατές το ημερολόγιό του, αναλύοντας κάθε του συναίσθημα και εμπειρία, ενόσω ετοιμάζεται να κάνει άλλη μια υψηλού προφίλ δολοφονία. Όμως αστοχεί. Ο ίδιος γνωρίζει πως οι συνέπειες αυτής της κακής ημέρας στο γραφείο, θα έχουν αντίκτυπο στην -ίσως βραχύβια- μετέπειτα ζωή του. Και τότε ξεκινάει μια αιματοβαμμένη Οδύσσεια, αφού θα πρέπει να σώσει τη γυναίκα που αγαπά και τον εαυτό του.
Ο Φίντσερ επιχειρεί να βάλει τους θεατές στο μυαλό του πληρωμένου δολοφόνου, στην προσπάθειά του να ανακαλύψουμε τι παίζει με αυτούς τους πολύ λίγους ανθρώπους που αποφασίζουν πως θα βγάλουν το παντεσπάνι τους σκοτώνοντας άλλους ανθρώπους. Υπήρχε πρωτόλειο υλικό, όμως…
Το άντλησε από «The Killer», το ομότιτλο γαλλικό κόμικ του Αλέχις Νόλεντ, εικονογραφημένο από τον Λουκ Ζακαμόν. Ο πρωταγωνιστής, ένας συνηθισμένος δολοφόνος, είναι ένας μηδενιστής που παραθέτει αποφθέγματα του Ιησού και του Καζαντζάκη, οι φίλοι του ανήκουν στην ίδια κατηγορία και οι γυναίκες που προτιμά έχουν υπερμεγέθη στήθη από επιλογή τους. Οι σκέψεις του είναι αμφιλεγόμενες, μπερδεμένες, όπως σχεδόν όλη του η ύπαρξη. Αλλά όταν πηγαίνει για δουλειά, τότε πραγματικά σε ενδιαφέρει να τον γνωρίσεις.
Μόνο που τον γνωρίζουμε από τις επαναλαμβανόμενες σκέψεις του. «Μην εμπιστεύεσαι κανέναν». «Απαγόρευσε την ενσυναίσθηση» Οι ατάκες του Μάικλ Φασμπέντερ είναι μετρημένες, η σιωπηλή φύση του Killer άλλωστε, δεν του επιτρέπει να μιλάει πολύ. Είναι οι σκέψεις του σε voice over που βοηθούν τη γνωριμία του θεατή μαζί του.
Αλλά αποτυγχάνει. Ίσως, εξωτερικεύοντας τις σκέψεις ενός Killer, ο Φίντσερ να ήθελε να επιδείξει πόσο μονολιθικοί είναι αυτοί οι άνθρωποι. Τον βλέπουμε άλλωστε, να υποβάλλεται σε ένα σαρκαστικό παιχνίδι από την ίδια τη ζωή, καθώς ο ίδιος καταπατά κάθε κανόνα που έχει θέσει στον εαυτό του. Χωρίς να το αντιλαμβάνεται, μάλιστα.
Ίσως ο Φίντσερ να σκέπτεται πως αυτή επαγγελματική κατηγορία ανθρώπων, που έχει δώσει τόσο και τόσο υλικό στην παγκόσμια φιλμογραφία, δεν θα έπρεπε να εξάπτει τη φαντασία μας σε αυτό τον βαθμό: είναι απλά Killing machines.
Όμως, εδώ είναι που χάνει όλη η ταινία… Στο Collateral, για παράδειγμα, «απέναντι» στον αντι-ήρωα υπήρχε ένας καθημερινός άνθρωπος που έδινε το μέτρο. Στο The Killer, όλα είναι εξεζητημένα.
Μα όλα: Οι high tech εγκαταστάσεις, τα πολύ-πίσινα σπίτια, οι μάχες βγαλμένες από video games για να είναι κοντά στην κουλτούρα των millennials. Όλα μαζί συνθέτουν ένα σύμπαν πολύ μακρινό από όσα μας είχε συστήσει μέχρι τώρα αυτός ο σπουδαίος τύπος. Ο Φίντσερ του Seven, του Zodiac, του The Girl With the Dragon Tattoo, του Gone Girl, δεν πέτυχε την παροιμιώδη ισορροπία του στο The Killer. Ο Φίντσερ του Mindhunter δεν κατάφερε να ψυχογραφήσει τον αδιάφορο Killer που μας παρουσίασε.
Όπως και να έχει, θα τον αγαπάμε.
Αυτό που είναι ενοχλητικό, ίσως και για τον ίδιο τον Μάικλ Φασμπέντερ, είναι πως η συνάντηση αυτών των δύο ταλαντούχων ανθρώπων δεν μας έδωσε κάτι μνημειώδες. Μόνο μια δίωρη κούραση περιμένοντας μια σκηνή, ένα θαύμα, που δεν έρχεται ποτέ.
