Δεν είναι ότι ανησυχούμε μην τυχόν τον… πετύχουμε το καλοκαίρι στην Αντίπαρο και άρα θέλουμε να τα έχουμε καλά μαζί του. Όχι, όχι. Είναι γνήσιος, ατόφιος και ζεστός θαυμασμός. Προς έναν από τους μεγαλύτερους ηθοποιούς όχι μόνο της γενιάς του, αλλά γενικώς. Ο Τομ Χανκς είναι «κόλλημα». Ο Τομ Χανκς κάνει ακόμα και μια κακή ταινία να γίνεται ενδιαφέρουσα.

Ακούγεται συχνά, εν είδει κατηγορίας, πως πάνω κάτω παίζει πάντα τον ίδιο χαρακτήρα. Αυτόν του αξιοπρεπούς, καλόκαρδου και ταπεινού Αμερικανού (το σκεφτήκαμε να βάλουμε «Ελληνοαμερικανού», αλλά κάπου λίγο ώπα…).

Όπως όλα τα κλισέ πατάει σε αληθινά γεγονότα. Θα ήταν, ωστόσο, τουλάχιστον άδικο να πει κανείς πως έχει βρει μια «μανιέρα» και την επαναλαμβάνει, με ανά καιρούς μεταμφιέσεις. Ο Χανκς καταφέρνει κάθε ρόλο να τον κάνει διαφορετικό. Δεν ξέρουμε πώς το κάνει, αλλά αν ήταν εύκολο θα το έκαναν κι άλλοι. Και δεν το κάνουν.

Η προφητική (;) δήλωση του Χανκς για την τεχνητή νοημοσύνη

Τις προάλλες, ο 66χρονος ηθοποιός υποστήριξε ότι η τεχνητή νοημοσύνη μπορεί να τον μετατρέψει, αυτόν και άλλους, σε αιώνιο πρωταγωνιστή. Ενδιαφέρουσα δήλωση, το λιγότερο. Πέρα πως υποδηλώνει μια βαθιά συνειδητοποίηση των ιστορικών στιγμών που ζούμε – εδώ η Microsoft ανακοίνωσε επίσημα πως η A.I. δείχνει σημάδια ανθρώπινης διαίσθησης – θέτει κι ένα προβληματισμό, ηθικό και φιλοσοφικό, για το τι το μέλλον φέρνει.

Μας ώθησε επίσης να μπούμε σε μια διαδικασία «μάχης» ανθρώπου-μηχανής. Αποφασίσαμε έτσι να κάνουμε μία λίστα με 5 ερμηνείες του Χανκς που (πιστεύουμε ότι) κανένα σύστημα τεχνητής νοημοσύνης δεν θα μπορέσει ποτέ να αντικαταστήσει. Spoiler: Δυσκολευτήκαμε απίστευτα. Σβήναμε και ξανασβήναμε. «Ναι, να μπει αυτή, αλλά γιατί να μην μπει κι αυτή;» και πάει λέγοντας.

Το τελικό αποτέλεσμα είναι εξ ορισμού υποκειμενικό, αλλά προσπαθήσαμε να το πάμε όσο το δυνατόν πιο κοντά στην αντικειμενικότητα – συμπαθάτε ας, αν διαφωνείτε κάπου.

Απαραίτητη σημείωση; Δεν έχουμε ακόμα δει Asteroid City που παίζει (και) ο Χανκς μεταξύ ενός all star cast και προβλήθηκε αυτές τις μέρες, εντός συναγωνισμού, στο φεστιβάλ των Καννών. Οι πρώτες κριτικές μόνο καλές δεν είναι για το νέο φιλμ του Γουές Άντερσον, φαίνεται πως ακόμα και ένας Ιερώνυμος Μπος του σινεμά, μπορεί να κάνει και αστοχίες.

Αλλά είμαστε σίγουροι ως προς τούτο: Ο Χανκς, το κομμάτι του, θα το έφερε εις πέρας με ζηλευτή αρτιότητα. Γιατί; Μα επειδή ποτέ δεν συνέβη το αντίθετο. Άντε να βαριόταν λίγο όταν έπαιζε τον καθηγητή Λάνγκτον, στο σύμπαν του Νταν Μπράουν, αλλά τον καταλαβαίνουμε: τα βιβλία ήταν καλύτερα.

A Beautiful Day in the Neighborhood (2019)

Το βάλαμε στη λίστα περισσότερο για να δείξουμε πως ο Χανκς δεν είναι ένας ηθοποιός που ζει με τις δάφνες ενός ένδοξου παρελθόντος, πως τα καλύτερα του έχουν περάσει.

Είναι αριστουργηματική η ερμηνεία του στο «Ένας Υπέροχος Γείτονας», επί το ελληνικότερο. Είναι πολύ διαφορετικός από ό,τι τον ξέρουμε. Συνδυάζει διάφορα ετερόκλητα μεταξύ τους στοιχεία, δίνοντας βάθος και πολλαπλά επίπεδα στο χαρακτήρα του.

Δεν μιμείται, δημιουργεί. Ισορροπώντας αριστοτεχνικά στο τεντωμένο σχοινί μεταξύ περσόνας και ανθρώπου, ψηφιακής πλάνης και real life, παιδικότητας και «μεγάλου».

Captain Philips (2013)

Μόνο και μόνο για το φινάλε. Για το ξέσπασμα, για όλη την ένταση που απελευθερώνει μεμιάς. Όχι πως πριν έχει παίξει άσχημα, βέβαια. Κρατάει όλη την υπόγεια αγωνία ενός καπετάνιου που βλέπει το πλοίο του να καταλαμβάνεται από πειρατές, που δεν έχει ιδέα αν θα μπορέσει να ζήσει – τα γεγονότα είναι υπεράνω του ελέγχου του.

Βασικά το πώς χτίζει την πορεία ως το λυτρωτικό φινάλε, το πώς ανεβαίνει σκαλί σκαλί τα επίπεδα, είναι περισσότερο από χειροκρότημα για… αγκαλίτσα.

Forrest Gump (1994)

“Run, Forrest, Run”, “Life is like a box of chocolates,” “Jenny”. Na πούμε κι άλλα; Ε, θα πούμε. Δεν γίνεται. Δεν μιλάμε άλλωστε για μια οποιαδήποτε ταινία. Σημάδεψε μια εποχή ολάκερη, συνάρπασε με όλη τη δύναμη που κουβαλάει η λέξη.

Σατιρίζει με ευφάνταστο τρόπο μια διχαστική περίοδο της αμερικανικής ιστορίας, χωρίς να χάνει στιγμή την ειλικρίνεια και την αισιοδοξία του. Κανείς άλλος ηθοποιός δεν θα μπορούσε να παίξει τον Φόρεστ Γκαμπ όπως ο Χανκς. Ήταν μια απίθανη άσκηση ισορροπίας γεμάτη “what if” κι όμως αυτός την έφερε εις πέρας.

Η διάσωση του στρατιώτη Ράιαν (1998)

Όταν πρωτοβλέπουμε τον Captain Miller στην οθόνη, τα χέρια του τρέμουν. Είναι λίγο πριν ξεκινήσει η απόβαση στη Νορμανδία. Φοβάται. Όλοι το ίδιο θα ένιωθαν στη θέση του. Αλλά δεν το αφήνει να τον καταβάλει.  

Γίνεται ένας απλός, καθημερινός τύπος που στις ακραίες συνθήκες ενός πολέμου υπερβαίνει τα όρια του, τον εαυτό του προκειμένου να γίνει ηγέτης και παράδειγμα για άλλους. Κάνει το καθήκον του, όσο κι αν σιχαίνεται κάθε στιγμή που βρίσκεται εκεί που αναγκάστηκε.

Ο θάνατός του, στα τελευταία λεπτά του φιλμ, σε ακολουθεί ώρες μετά. Θα πρέπει να είσαι από σίδερο για να μην σκεφτείς όλους όσους θυσιάστηκαν για την ελευθερία και δεν είδαν ποτέ ξανά τους αγαπημένους τους, το σπίτι τους.

Κι επειδή βάλαμε τον Ράιαν (και όχι τον Μπράιαν,,,) θα κάνουμε σαν να βάλαμε στη λίστα και το Apollo 13 (1995). Κι εδώ ήρωας είναι ο Χανκς, απλώς με ρούχα αστροναύτη. Η «σκληράδα», το αρχηγιλίκι, ο ρεαλισμός, η συνεχής επαγρύπνηση και η μετριοπάθεια, είναι και εν προκειμένω στο «φουλ κομπλέ».

O Ναυαγός (2000)

Διαδοχικές ανατριχίλες και μόνο στη θύμηση του τι έκανε ο Χανκς σε αυτήν την ταινία. Στο πώς κατέγραψε, σωματικά και ψυχικά, τη μεταμόρφωση ενός «γιάπη» σε ένα ναυαγό που προσπαθεί να επιβιώσει στην ερημιά, να μη χάσει το μυαλό του και τον εαυτό του.

Έχασε πολλά κιλά όπως απαιτούνταν βάσει σεναρίου – εντυπωσιακό, όπως ήταν νωρίτερα κι αυτό που είχε κάνει στο Φιλαδέλφεια (άλλη ερμηνειάρα του, αυτή) Αλλά αυτό το έκαναν κι άλλοι, θα το κάνουν κι άλλοι. Το θέμα είναι ότι μπήκε στο ρόλο. Έγινε ο «Τσακ Νόλαντ».  Εδώ μας έκανε και «δεθήκαμε» με μια μπάλα του βόλεϊμπολ, αυτό δεν το κάνεις αν δεν είσαι ηθοποιάρα.

Κρατάει κοντά 2,5 ώρες η ταινία, αλλά χαμπάρι δεν παίρνεις πως περνά ο χρόνος. Κι αυτό είναι κάτι επίσης εντυπωσιακό για ένα φιλμ που στη μεγαλύτερη διάρκεια του είναι απλό και ήσυχο. Καμιά φορά η σιωπή κάνει το μεγαλύτερο θόρυβο. Όπως και το να βλέπεις στην πράξη τι είναι αυτό που τελικά σε κάνει άνθρωπο – να το επιμύθιο. Eat this Artificial Intelligence…