Η νέα ταινία του Ruben Östlund, το Τρίγωνο της Θλίψης, είναι η νέα δημιουργία του Σουηδού σκηνοθέτη μετά το «Τετράγωνο» του 2017, το οποίο έδειξε από τότε πόσο υποσχόμενες θα είναι οι μελλοντικές του δουλειές. Όταν ανακοινώθηκε το «Τρίγωνο», πολλοί αναρωτήθηκαν αν θα καταφέρει να αγγίξει το μεγαλείο της τελευταίας του ταινίας. Και εκείνος το ξεπέρασε.
Πρόκειται για ένα έργο για το οποίο θα μιλάμε πολύ τα επόμενα χρόνια. Η ταινία που απέσπασε τον φετινό Χρυσό Φοίνικα θα θεωρηθεί πολύ σύντομα «κλασική», καθώς είναι απόλυτα αντιπροσωπευτική της εποχής στην οποία διαδραματίζεται. Δηλαδή, στο σήμερα.
Το Τρίγωνο της Θλίψης είναι μία έμμεση -και αρκετές φορές άμεση- αλληγορία αλλά και κριτική για την κοινωνική ανισότητα του σήμερα, η οποία μετριέται με έναν και μοναδικό δείκτη: το κεφάλαιο.
Ότι το χρήμα είναι το «γρανάζι» του καπιταλισμού το ξέρουμε εδώ και καιρό. Αυτό που μας θυμίζει όμως το Τρίγωνο της Θλίψης, είναι το πόσο παράλογος είναι σήμερα ο καταμερισμός του πλούτου.
Αυτό που μας υπενθυμίζει ο Ούστλουντ είναι κάτι που θα έπρεπε να είναι αυτονόητο αλλά δεν είναι: το κοινωνικό στάτους που μας χαρίζουν σήμερα τα χρήματα που μπορεί να έχουμε επειδή τα κληρονομήσαμε, επειδή είχαμε μία -ίσως όχι ηθική ή που να προσδίδει κύρος- επιχειρηματική ιδέα, δεν έχει καμία σημασία εκτός του καπιταλιστικού πλαισίου.
Με μία ανατροπή της καθεστηκυίας τάξης των πραγμάτων -όπως για παράδειγμα εάν γινόταν ένα ναυάγιο που θα μας έβρισκε σε ένα έρημο νησί-, τα εκατομμύρια που μας έδωσαν επειδή πουλήσαμε μερικούς κώδικες, επειδή είμαστε brand ambassadors, επειδή είμαστε influencers, επειδή είμαστε CEOs, επειδή τα κληρονομήσαμε, δεν έχουν πια καμία αξία.
Τα ρόλεξ, τα διαμάντια μας, οι καταθέσεις μας, τα κρυπτονομίσματά μας, δεν θα μας δώσουν ούτε μία παραπάνω ελπίδα επιβίωσης.
Το συνάλλαγμα, αλλάζει.
Το Τρίγωνο της Θλίψης φαίνεται να ανήκει σε ένα sub-genre ταινιών που έχουν κάνει πάταγο τα τελευταία χρόνια. Έρχεται να τοποθετηθεί στο βάθρο δίπλα σε ταινίες όπως τα οσκαρικά «Παράσιτα», το νετφλιξικό «Λευκός Τίγρης», το Snowpiercer (και σειρά που βασίστηκε σε αυτό), ακόμη και το Metropolis που κυκλοφόρησε πριν έναν αιώνα και άλλαξε για πάντα το σινεμά, έχουν όλα τους κάτι κοινό: αμφισβητούν την «ανωτερότητα» που δίνει η κοινωνία μας σε εκείνους που έχουν χρήματα.
Το ζήτημα αυτό είναι πολύ εμφανές στην δική μας κοινωνία, αυτήν που βρίσκεται εκτός της αίθουσας του κινηματογράφου. Σε μία εποχή που οι βασικοί μισθοί πλέον δεν φτάνουν για να ζήσει κανείς αξιοπρεπώς -όχι μόνο στην πολυπαθούσα Ελλάδα, μα παντού-, η κοινωνική ανισότητα και η οικονομική αστάθεια έχουν αρχίσει να προβληματίζουν ολοένα και περισσότερο.
Και το Τρίγωνο της Θλίψης είναι μία ταινία που το αναγνωρίζει αυτό και το χρησιμοποιεί ως έμπνευση ώστε να φτιάξει μία ιστορία άκρως κωμική, σατιρική, καυστική και απολαυστική.
Χωρισμένη σε 3 parts, κάνει τον θεατή να χάνεται βαθιά στα νοήματά του. Το μόνο σίγουρο είναι πως όποιος την δει στην αίθουσα του σινεμά, θα κάνει ώρα να την βγάλει από το μυαλό του αφού θα αναλογίζεται τις αναλογίες της ταινίας με την δική του ζωή.
Ένας ακόμη λόγος να δει κανείς την ταινία; Μεγάλο κομμάτι της -συγκεκριμένα όλο το Part 3-, έχει γυριστεί στην παραλία Χιλιαδού της Εύβοιας, όπου έγινε και συμβολικά η ελληνική avant-premiere της ταινίας.
Τέλος, η ταινία αυτή σηματοδοτεί την τελευταία εμφάνιση της αδικοχαμένης Charlbi Dean, της πρωταγωνίστριας που έφυγε από την ζωή λίγες μέρες πριν την πρεμιέρα της ταινίας. Η 33χρονη είχε πολλά υποσχόμενη καριέρα μπροστά της, πριν κοπεί το νήμα της ζωής της.
Εάν ψάχνετε μία ταινία με πρωτότυπο και καυστικό χιούμορ ενώ ταυτόχρονα θα σας κάνει να αναθεωρήσετε πολλά από όσα θεωρείτε δεδομένα για την σημερινή κοινωνία, το Τρίγωνο της Θλίψης είναι μία εξαιρετική επιλογή.
Δείτε το τρέιλερ της ταινίας:
Δείτε ακόμη: Η ταινία της χρονιάς σε μία ξεχωριστή προ-φεστιβαλική προβολή στην παραλία Χιλιαδού της Εύβοιας | intronews.gr
