Περιεχόμενα
Έχουν περάσει 23 χρόνια από τότε που έκαναν πρεμιέρα τα Φτηνά Τσιγάρα. Τότε, η ταινία χαντακώθηκε. Περίπου 14 χρόνια μετά, βρήκε τα μονοπάτια της στο Youtube και έγινε all time classic. Φτάνουμε στο σήμερα που στην Εναλλακτική Σκηνή της Εθνικής Λυρικής Σκηνής θα ανέβει το μιούζικαλ με τον Ρένο Χαραλαμπίδη αυτή τη φορά σε ρόλο αφηγητή. Στο καστ θα συναντήσει κάποιος κι ένα όνομα που προκαλεί πολύ μεγάλο ενδιαφέρον. Αυτή είναι η Χριστίνα Στεφανίδη.
Για πολλούς η φετινή χρονιά ήταν η πρώτη της ευρεία σύσταση ως ηθοποιός, μέσα από τη σειρά Μόλις Χθες. Οι περισσότεροι έχουν μείνει σε μια άλλη εικόνα και ιδιότητα της. Όμως η Χριστίνα Στεφανίδη απέχει πια απ΄αυτό, κυνηγάει κάτι άλλο στη ζωή της και με αυτόν τον εμβληματικό ρόλο που έπαιξε η Άννα-Μαρία Παπαχαραλάμπους, μπορεί να αποκτήσει ένα ορόσημο.
Η συμμετοχή της στην παράσταση δεν είναι μόνο υποκριτικής φύσεως. Η Χριστίνα Στεφανίδη θα τραγουδήσει και το Δάκρυ που έχει πει τόσο μαγευτικά η Έλλη Πασπαλά και από αυτά που έχουμε ακούσει, δίνει μια πολύ όμορφη ερμηνεία.
Λίγο πριν τα Φτηνά Τσιγάρα κάνουν πρεμιέρα, η Χριστίνα Στεφανίδη μίλησε στο intronews.gr για αυτή την πρόκληση που της παρουσιάστηκε και μέσα στις απαντήσεις της, συναντά κανείς μια κοπέλα που ωριμάζει και εξελίσσεται με τον τρόπο της, χωρίς να αποδέχεται εξωτερικές επιβολές. Στοχεύει, κατευθύνεται και επιτρέπει στη ζωή να της δώσει ώθηση.
Η Χριστίνα Στεφανίδη και η αγάπη της για την Αθήνα μετά τα Φτηνά Τσιγάρα
– Για πάρα πολλούς της γενιάς μου, η σχέση τους με τα Φτηνά Τσιγάρα ξεκινάει περίπου μια δεκαετία πριν, που κυκλοφόρησαν στο Youtube, και ακόμα πιο έντονα από το 2016 και μετά που προβάλλονται ανελλιπώς κάθε καλοκαίρι σε θερινά σινεμά. Ποια είναι η δική σου σχέση με την ταινία; Πότε την είδες πρώτη φορά και πώς ένιωσες;
Η δική μου σχέση με τα Φτηνά Τσιγάρα ξεκίνησε πολύ νωρίτερα και σχετικά ανορθόδοξα, το 2007, έχοντας ακούσει την μουσική της ταινίας. Οι περισσότεροι είτε την είδαν σε κάποιο σινεμά, ή κάποια ψαγμένη προβολή σινεφίλ, είτε είχαν έρθει σε επαφή με κάποια από τις ατάκες του σπουδαίου Κώστα Τσάκωνα, που είχε γίνει ήδη instant classic.
Τυχαία άκουσα τα τραγούδια που έγραψε ο Παναγιώτης Καλαντζόπουλος, μάλλον σε κάποια συλλογή, και άρχισα να νιώθω την ανάγκη να ερωτευτώ, χωρίς καν να γνωρίζω τί σημαίνει έρωτας. Πολύ σύντομα νοίκιασα την ταινία από το συνοικιακό μου βίντεο κλαμπ και την είδα σχεδόν με μια ανάσα. Από τότε η ταινία είναι μια σταθερά μου.
Έχει τη στιγμή της σε κάθε καλοκαίρι μου, από ένα ξημέρωμα γεμάτο υγρασία, που θα την βάλω να παίζει για να αισθανθώ την οικειότητα της, μέχρι μια τυχαία, θλιμμένη, αυγουστιάτικη βόλτα, που θα την δω να παίζεται τυχαία σε κάποιο μικρό καλοκαιρινό σινεμά και θα μπω μέσα για εκατοστή φορά. Εγώ, ένα ερωτευμένο ζευγάρι, κάνα δυο τύποι που ξέμειναν στην Αθήνα και ο συνήθως ευγενικός κύριος που τρέχει το σινεμά.
– Άλλαξε καθόλου η ταινία την άποψη που είχες για την Αθήνα ως πόλη;
Μεγαλώνοντας στο κέντρο της Αθήνας, κάπου μεταξυ Πετραλώνων και Θησείου, θυμάμαι να έχω ένα ανεξήγητο μίσος για την πόλη. Από μικρή ένιωσα ότι το αρχαίο μεγαλείο και η ιστορία αυτής της πόλης, είχε πνιγεί στον μικροαστισμό της, χωρίς ωστόσο να βρει τις ισορροπίες της. Η Αθήνα τότε δεν υπήρξε μητρόπολη. Ήταν ένας ακαθόριστος χώρος, όπου το παρόν γινόταν μείγμα με το μέλλον, η ελπίδα μπλεκόταν με την απαισιοδοξία, και η Ιστορία είχε γίνει έρμαιο της ανοικοδόμησης των εργολάβων, χωρίς ψυχή και πλάνο.
Για κάθε όνειρο μου που έβλεπα να χάνεται, μεγαλώνοντας, εγώ κατηγορούσα την Αθήνα. Για αυτόν το λόγο ήθελα από μικρή να φυγω στο εξωτερικό, να ζήσω σε μια άλλη πόλη, πιο γενναιόδωρη ίσως . Η ταινία σίγουρα με σύστησε σε μια άλλη Αθήνα, μια Αθήνα ρομαντική, με χαρακτήρα και ποικιλομορφία. Χρειάστηκε να φύγω στο εξωτερικό για να καταλάβω ότι η Αθήνα, ήταν όλα αυτά που είμαι και εγώ. Δεν υπάρχει η πόλη της Ιθάκης, για κανέναν μας. Η πόλη είναι ό,τι είμαστε. Εμείς φτιάχνουμε την πόλη. Όμορφη, άσχημη, υπομονετική, νευρική, πολλές διαφορετικές συνιστώσες κάτω από το ίδιο πρίσμα. Πλέον λατρεύω να ζω εδώ. Χωρίς να λέω απαραίτητα ότι ανά στιγμές δεν την μισώ, μπορώ να πω ότι πλέον την αγαπώ περισσότερο. Και νιώθω ότι ίσως εν πολλοίς, οι βάσεις αυτής της αγάπης, να μπήκαν με τα Φτηνά Τσιγάρα.
Ο ρόλος-πρόκληση και η «μεταφυσική» επιλογή της από τον Ρήγο
– Πώς νιώθεις που γίνεσαι μέρος αυτής της όμορφης, αστικής μυθολογίας, έχοντας το ρόλο που είχε η Άννα-Μαρία Παπαχαραλάμπους;
Τα Φτηνά Τσιγάρα εγκαινίασαν στο μυαλό μου την πιο αδικημένη beat γενιά του ελληνικού αστικού σινεμά. Η ταινία συνομιλεί με την γενιά του αθηναϊκού περιθωρίου. Είναι σα να έκατσε στο ίδιο τραπέζι ο Tom Waits με τον Τζακ Κέρουακ, για να αφηγηθούν τον αστικό θρύλο μιας πόλης που κανένας δεν ήθελε πλέον να βλέπει έτσι. Αυτό με εξιτάρει στην ακόμη πιο αβαντ γκαρντ μεταφορά της ταινίας στο θέατρο. Κάθομαι στο ίδιο τραπέζι και πρέπει να πείσω, με τα αφηγηματικά μέσα που διαθέτω, τους θεατές να κάτσουν στο ίδιο τραπέζι με εμάς.
Θεωρώ ότι η Άννα Μαρία Παπαχαραλάμπους έδωσε μια εμβληματική διάσταση στον ρόλο. Δεν είμαι σίγουρη αν της ταίριαζε εξ αρχής, ή αν το έκανε τόσο να της ταιριάξει, που δεν μπορεί κανείς να φανταστεί άλλη ηθοποιό να παίζει αυτόν τον ρόλο. Λίγο μπλαζέ, λίγο σαρκαστική, με λίγη παιδική αθωότητα και ερωτική αφέλεια, κατάφερε να φτιάξει έναν κόσμο για να ζήσει μέσα του ο χαρακτήρας. Για μένα έχει μια ελαφρώς μεταφυσική διάσταση. Ήταν ένας από τους ρόλους, που στα 17 μου, με έκανε να θέλω να γίνω ηθοποιός. Θα είναι μια σημαντική συνάντηση μέσα μου πιστεύω.
– Πώς προέκυψε η επιλογή σου και δη σε αυτόν τον ρόλο;
Εδώ μπαίνει η μεταφυσικότητα που σου έλεγα πριν. Κάπως ήξερα μέσα μου ότι αυτόν τον ρόλο, μια μέρα θα τον παίξω. Δεν μπορώ να το εξηγήσω, και ίσως δεν έχει και νόημα. Η επιλογή μου προέκυψε ακόμη πιο μεταφυσικά. Κατά τη διάρκεια ανάγνωσης κειμένου για μια άλλη δουλειά, τραγουδούσα σε ένα διάλειμμα, μπροστά στον Κωνσταντίνο Ρήγο, τον σκηνοθέτη της παράστασης, το Λευκό Γιασεμί, ένα από τα μουσικά κομμάτια του έργου.
Ο Κωνσταντίνος ειδε σε μενα τη θεατρική Σοφία που έψαχνε, οπότε και με έστειλε στον Παναγιώτη Καλαντζόπουλο για να περάσω την πρώτη μου ακρόαση. Πέρασα μια πληθώρα ακροάσεων, όπου σε κάθε ακρόαση ένιωθα ότι τα πάω χάλια, και θα καταλήξω με άλλον ρόλο. Αρκετές ακροάσεις μετά, η ιστορία που ξεκίνησε με μια ταινία που είδα το 2007, έκανε έναν πλήρη κύκλο, και με ξαναβρήκε, δίνοντας μου την ευκαιρία να είμαι η Σοφία στα Φτηνά Τσιγάρα.
– Αν δεν έπαιζες αυτό το ρόλο και είχες τη δυνατότητα να παίξεις άλλον, ακόμη και αντρικό χαρακτηρά, ποιον θα επέλεγες;
Όλοι οι χαρακτήρες μου ασκούν μια γοητεία, καθώς λιγότερο ή περισσότερο εξυπηρετούν την αφήγηση της Αθήνας που πραγματεύεται. Δεν θα μπορούσα να με φανταστώ σε κάτι άλλο πάντως, γιατί στο μυαλό μου υπήρξα από πολύ νωρίς η Σοφία. Εξάλλου, οι συνάδελφοι μου στην παράσταση ειναι όλοι τους υπερταλαντούχοι και εξαιτερικά γενναιόδωροι καλλιτέχνες, και έχουν δώσει στους χαρακτηρες που υποδύονται μια απρόσμενη φρεσκάδα. Δε θα μπορούσα να φανταστώ ιδανικότερο καστ.
Μια νέα Χριστίνα Στεφανίδη συστήνεται στα Φτηνά Τσιγάρα
– Είδα στο προφίλ σου ότι θα τραγουδήσεις και το Δάκρυ που έχει πει τόσο μαγευτικά η Έλλη Πασπαλά. Και μπορώ να σου πω ότι για όσους δε σε ξέρουμε, είναι και θα είναι μια ευχάριστη έκπληξη η ερμηνεία σου. Πώς περιμένεις αυτή τη στιγμή που θα το πεις στην πρεμιέρα;
Το Δάκρυ είναι ένα συγκλονιστικό τραγούδι, που μόνο και μόνο που θα υπάρξει το όνομα μου για λίγο δίπλα στην Έλλη Πασπαλά, με γεμίζει ηλεκτρισμό. Είναι ένα κομμάτι που σημαίνει πολλά για εμένα, με έχει συντροφεύσει σε μέρες που δεν θέλω να ξεχάσω, αλλά και σε μέρες που δεν θέλω να θυμάμαι. Έχω μπει στο έργο αποφασισμένη να μην αφήσω καμία αίσθηση μου πίσω. Βιώνω ένα όνειρο και είμαι αποφασισμένη να το ζήσω ολοκληρωτικά. Νομίζω ότι ο μόνος τρόπος να μην μου κοπούν τα πόδια στην πρεμιέρα από το άγχος, είναι να πάρω μια βαθιά ανάσα, να ανέβω στην σκηνή και να το ζήσω.
– Για τον κόσμο που έχει μείνει σε μια άλλη εικόνα και ιδιότητα της Χριστίνας Στεφανίδη, αν στεκόσουν μπροστά του και σύστηνες τον εαυτό σου, τι θα έλεγες για σένα; Θα ήθελες τόσο πολύ να τον εντυπωσιάσεις;
Δεν νομίζω ότι με αφορά σε αυτή την φάση απαραίτητα. Έχω αναλωθεί πολλές φορές στην προσπάθεια μου να εντυπωσιάσω και κατ’ επέκταση να πείσω τρίτους ότι μπορεί και να είμαι κάτι παραπάνω από αυτό που έχουν σαν εικόνα για μένα. Πλέον δεν το κάνω. Τίποτα δε μπορεί να με ορίσει είτε θετικά είτε αρνητικά πέρα από αυτό που φέρνω στη σκηνή. Είναι μια αλήθεια ότι ανεξάρτητα απ’ το τί βγάζεις, ο κόσμος θα δει αυτό που θέλει να δει σε εσένα. Έχουμε δει εξάλλου, με όλο αυτό που γίνεται στο ελληνικό θέατρο τα τελευταία χρόνια, ότι ούτε η ιδιότητα ουτε η εικόνα ενός ανθρώπου είναι αρκετή για να βγάλουμε συμπεράσματα για την ποιότητα του. Τα στερεότυπα πληγώνουν την κοινωνία μας καθημερινά, καλό θα ήταν να σταματήσουμε να τα εμπιστευόμαστε.
– Θαρρώ πως όλοι μας εν τέλει είμαστε συλλέκτες στιγμών. Από τη δική σου συλλογή ποιες στιγμές ξεχωρίζεις περισσότερο; Τις χαρούμενες ή τις δυσάρεστες;
Οι θύμησες δεν χάνονται, μένουν μαζί σου για πάντα, σε καθορίζουν, άλλοτε σε στοιχειώνουν, άλλοτε σε απελευθερώνουν. Είναι απίστευτο πως αναπολώντας μια στιγμή, ξαναζείς αυτόματα, και τόσο έντονα, το συναίσθημα που επικρατούσε τη στιγμή εκείνη. Είναι η πρώτη μηχανή του χρόνου… Οπότε ναι, ακομα και αν δε θέλουμε να το παραδεχτούμε είμαστε όλοι συλλέκτες στιγμών. Εγώ, αν και δεν είμαι ο πιο αισιόδοξος άνθρωπος, κρατάω πάντα τις χαρούμενες στιγμές. Με αυτές πορεύομαι, σε αυτές βρίσκω παρηγοριά, και αυτές αναζητάω.
– Απ΄όλα όσα έζησες ως σήμερα, ποια κυριάρχησαν; Αυτά που τα έβαλες ως στόχο ή αυτά που εμπιστεύτηκες τη ζωή γιατί εκείνη ξέρει καλύτερα;
Με κάποιον μαγικό τρόπο αυτά που έβαλα ως στόχο στην πορεία μου, είναι και αυτά που η ζωή μου έφερε. Σίγουρα τίποτα δεν ήρθε εύκολα, αλλά μετά από προσπάθεια, επιμονή και αγώνα, έχω κάνει πραγματικότητα κάποια από τα όνειρα μου. Θα κάνω ό,τι περνάει από το χέρι μου λοιπόν για να κατακτήσω τους στόχους μου και τα υπόλοιπα θα τα αφήσω στη ζωή, γιατί εκείνη ξέρει κι εγώ την εμπιστεύομαι!
– Πιστεύεις ότι οι άνθρωποι έχουν τη ρύθμιση να αγαπήσουν και να ερωτευτούν ανιδιοτελώς; Ή πάντοτε θα αγαπούν ζητώντας τα ρέστα τους; Ρωτώντας αν τους αγαπούν πίσω;
Από την προσωπική μου έμπειρια θα σου πω ότι η αγάπη είναι η επιτομή ανιδιοτέλειας. Έχω αγαπηθεί κι έχω αγαπήσει εξίσου, χωρίς να ζητάω αντάλλαγμα ή να νιώθω ότι πρέπει να δώσω κάτι πίσω. Έχω βρεθεί βέβαια και σε καταστάσεις όπου μου ζητήθηκαν τα ρέστα. It’s not fun! Στον έρωτα λοιπόν δε χωράνε ερωταπαντήσεις, αμφισβήτηση και εγωισμός. Πιστεύω οτι η ρύθμιση υπάρχει, αλλά συχνά μπερδεύουμε τον έρωτα με μια παρτίδα πόκερ ή σκάκι, με ενα παιχνίδι στρατηγικής χωρίς νικητή. Γιατί κάθε φορά που δεν κερδίζει ο έρωτας, υπάρχουν μόνο χαμένοι.
* Τα Φτηνά Τσιγάρα κάνουν πρεμιέρα στις 16/2 στην Εναλλακτική Σκηνή της Εθνικής Λυρικής Σκηνής. Για πληροφορίες και αγορά εισιτηρίων, δες εδώ.
** Φωτογραφίες: Λάμπρος Ρουμελιωτάκης
