Από Παρασκευή 20 Μαΐου (και κάθε Πέμπτη και Παρασκευή) στην αυλή του θεάτρου «Χυτήριο» έχω την αίσθηση ότι θα συμβαίνει κάτι όμορφο και σημαντικό, από αυτά που δεν μας λείπουν, ούτε όμως μας περισσεύουν στην παράξενη, τρελή μας πόλη.
Κανταδόροι, πλούσιοι και φτωχοί, έμποροι και διανοούμενοι, εργαζόμενοι και φοιτητές μαζεύονταν κάποτε για να πιουν το κρασί τους και να τραγουδήσουν με κιθάρες κι ένα μπουζουκάκι όλα τους τα ντέρτια. Τη λαογραφία αυτής της πλευράς της Αθήνας εξερευνούν έξι νέοι και παλιότεροι ηθοποιοί και μουσικοί μέσα από τα μάτια ενός παλιού Αθηναίου, του πατέρα της Μάνιας Παπαδημητρίου.
Η Παπαδημητρίου, ηθοποιός με πολλά χιλιόμετρα στις σόλες των παπουτσιών της, γράφει και σκηνοθετεί ένα θεαματικό ακρόαμα, σαν εν κινήσει video clip, όχι απλώς νοσταλγικό, αλλά αναγκαίο στο άνυδρο εδώ και τώρα-με τις ψηφιακές συναυλίες και τις μοναχικές ακροάσεις δίσκων στα ακουστικά, περισσότερο από ποτέ, έχουμε ανάγκη το μοίρασμα της μουσικής και του λόγου.
Με αφορμή τα 200 χρόνια από την Ελληνική Επανάσταση, η ίδια αισθάνθηκε την ανάγκη να μιλήσει γι’ αυτή την πόλη και τα περίχωρά της, που είναι άρρηκτα συνδεδεμένα, στα μάτια της, με την μορφή του πατέρα της (έζησε από το 1912 ως το 2003), ο οποίος της έμαθε να αγαπά τα καφενεία, τις ταβέρνες, τα καπηλειά, την μαγική και μαγεμένη ανθρωπογεωγραφία της.
Λίγες μέρες πριν την πολυαναμενόμενη πρεμιέρα, η Μάνια Παπαδημητρίου μιλά στο Nitro για την Αθήνα, για την παράσταση και για την σημασία των αναμνήσεών μας.
1. Πότε θυμάστε να ερωτεύεστε στ’ αλήθεια αυτήν την πόλη, κυρία Παπαδημητρίου;
Αυτή την πόλη την ερωτεύομαι και με προδίδει κάθε μέρα. Αλλά την εποχή της πρώτης καραντίνας, κατάλαβα το λόγο. Τότε ήταν που κατάλαβα πώς είναι ο ήχος, το βουητό αυτό που πιο πολύ δεν αντέχω. Και το κατάλαβα γιατί αυτό το βουητό είχε σταματήσει και θυμήθηκα τι ήταν αυτό που είχα αγαπήσει. Γι’ αυτό και αποφάσισα να γράψω ακόμα μια φορά γι’ αυτήν.
2. Τι σημαίνει για εσάς μια παλιά ελληνική ταινία;
Οι παλιές ελληνικές ταινίες ένιωθα ότι δείχνουν ένα είδος ανθρώπων που υπάρχει μέσα στην ίδια τη γειτονιά μας, ίσως και μέσα στην οικογένειά μας. Δείχνουν πραγματικούς ανθρώπους και όχι είδωλα, που μοιάζουν σε άλλα είδωλα από ξένες χώρες.
3. Η Αθήνα είναι περισσότερο θεατρική ή κινηματογραφική κατά την άποψή σας;
Κινηματογραφική, γι’ αυτό και στην παράστασή μας έχουμε εικόνες και βίντεο. Είναι σαν παλιό σινεμά.
4. Ποιο είδος μουσικής σας θυμίζει την Αθήνα; Και ποιο φαγητό;
Μουσική βέβαια. Ζαμπέτας και Χιώτης. Όσο για το φαγητό; Κεφτεδάκια τηγανητά και παϊδάκια στα κάρβουνα. Τόσο νόστιμη, τόσο καλλιτεχνική.
5. Τι θέλετε να νιώσουμε στην παράσταση «Ο Πατέρας μου η Αθήνα» όλοι εμείς οι θεατές και πώς νιώθετε εσείς για αυτήν την παράσταση;
Θέλω να το ευχαριστηθεί ο κόσμος και να τραγουδήσει μαζί μας. Θέλω να θέλει ν’ ανέβει στη σκηνή, να πει τις δικές του ιστορίες από τις δικές του μνήμες, είτε από την Αθήνα είτε από αλλού. Κάθε πόλη του καθενός είναι η Αθήνα η δικιά μου. Κάθε πατέρας που έχει χιούμορ και τρυφεράδα κι αγαπάει το τραγούδι, είναι ο πατέρας ο δικός μου. Οπωσδήποτε περιγράφεται περιβάλλον αστικό, αλλά ο κόσμος μας είναι ο κόσμος της αγοράς και των συνεστιάσεων με τραγούδι και γλέντι. Ό, τι δηλαδή στερηθήκαμε μέσα στην πανδημία.
6. Πόσο σημαντικές είναι, τελικά, οι αναμνήσεις για τους ανθρώπους; Και για εσάς;
Η μνήμη για μένα είναι η πιο μεγάλη συντροφιά μου. Μπορώ να κάθομαι και να θυμάμαι γεγονότα, αισθήσεις, μυρωδιές, τόση ώρα όση χρειάζεται για να αισθανθώ πώς τα ξαναφέρνω στο παρόν. Το πιο ωραίο όμως είναι οι μνήμες αυτές να έρχονται μόνες τους ξαφνικά και να σε πηγαίνουν. Όπως ακριβώς έγινε με αυτή την πόλη, την εποχή του πρώτου lockdown, όταν έπειτα από κάποιες μέρες καθάρισε ο ουρανός, ησύχασε η πόλη και γυρίσαμε όλοι στο παρελθόν. Αυτό εμένα στην αρχή μόνο με τρόμαξε· μετά, μου γαλήνεψε την καρδιά και μ’ έκανε να θέλω να μοιραστώ αυτές τις σκέψεις γράφοντας τούτες τις παρλάτες που τις έδεσα με κομμάτια απ’ τα τραγούδια που αγαπάμε.
7. Μετά από εκατό χρόνια, η Μάνια Παπαδημητρίου γίνεται δρόμος της Αθήνας. Σε ποια γειτονιά θα γινόταν;
Κανένα δρομάκι κάπου στα στενά του Γκύζη γύρω απ’ τα Παναθήναια όπου γεννήθηκα!
8. Ποια είναι η πιο συχνή σας διαδρομή μες στην πόλη;
Η πιο συχνή κι η πιο αγαπημένη πάνω κάτω τη Ζωοδόχου Πηγής, γύρω από τον καλοκαιρινό κινηματογράφο του Εκράν.
Info
«Ο πατέρας μου η Αθήνα»
Στο Θέατρο Χυτήριο (αυλή), Ιερά Οδός 44
Κείμενο-Σκηνοθεσία: Μάνια Παπαδημητρίου
Φωτισμοί: Γιάννης Ζέρβας
Βίντεο: Ίρις Κατσούλα
Γραφιστική Επιμέλεια: Εύα Λαμπάρα
Παραγωγή: CALD Productions
Πιάνο: Μαρίνα Χρονοπούλου
Κιθάρα: Τάσος Αντωνίου
Μπουζούκι: Θοδωρής Ζέης
Παίζουν και τραγουδούν: Μάνια Παπαδημητρίου, Τάσος Αντωνίου, Αθηνά Xατζηαθανασίου
Από 20/5 κάθε Πέμπτη και Παρασκευή στις 21.00
Τιμές Εισιτηρίων: 15 ευρώ (γενική είσοδος), 12 ευρώ (φοιτητές, ανέργων), 8 ευρώ (ΑΜΕΑ)
Κρατήσεις: 21 0341 2313 ή εδώ
