Περιεχόμενα
Η διαφορά ανάμεσα στον παιάνα και την ωδή, είναι ότι το πρώτο συνδέεται με μια στρατιωτική απολυτότητα, μια πειθαρχία, ενώ το δεύτερο έχει μια μουσικότητα, μια ελευθεριότητα, κάτι το απεριόριστο και μελίρρυτο. Η προφανής επιλογή για τον τίτλο θα ήταν η δεύτερη λέξη, όταν μιλάμε για ψυχική απελευθέρωση και για την ανάγκη ενός ατόμου να υπάρξει με τον τρόπο που θέλει. Όμως, είναι φορές που η κατάκτηση της ψυχικής ελευθερίας έρχεται μόνο με «ατομικό πραξικόπημα». Αυτό είναι και η παράσταση Η Στέλλα Με Τα Κόκκινα Γάντια.
Συνολικά, το έργο από την πρώτη μέρα που γράφτηκε και συμβολοποιήθηκε στη Μελίνα Μερκούρη, μέχρι το σήμερα που ανεβαίνει στο Θέατρο Τέχνης από τον Γιάννο Περλέγκα με την Εύη Σαουλίδου στον ομώνυμο ρόλο, είναι ένας παιάνας κατάκτησης του ίδιου του εαυτού για το οποιοδήποτε άτομο νιώθει να ταυτίζεται με την ιστορία της Στέλλας.
Στην περίπτωση της παράστασης του Περλέγκα, έχουμε μια από τις πιο τρανές δηλώσεις της ανάγκης να κατακτήσει ο καθένας με έναν εσωτερικό ιμπεριαλισμό τον εαυτό του και να μην επιτρέψει σε κανέναν να υποδουλώσει αυτό που είναι για να χωρέσει σε κιτάπια.
Η τότε Στέλλα, η γυναίκα που τα έβαλε με το πατροπαράδοτο και βροντοφώναξε πως αντέχει τη στάμπα της πόρνης, της εύκολης, της γεροντοκόρης, αν είναι να συνεχίζει να τραγουδάει και να μην υποτάσσεται στην επιθυμία του κάθε άντρα να την κλειδαμπαρώσει για να μην την απολαμβάνει κανείς, αντέχει και στο σήμερα. Αλλά δεν βρίσκει πια ταύτιση μόνο σε μια γυναίκα. Δεν είναι ένα έργο που αφορά μόνο τις γυναίκες.
Η Στέλλα με τα Κόκκινα Γάντια είναι ένα καθολικό πρόσωπο
Αναμφίβολα, στο φως όλων όσα έχουμε δει τα τελευταία χρόνια, αποκτά μια νέα δυναμική και πιο λεία μονοπάτια για να στείλει το μήνυμά του. Αλλά το μήνυμα αυτό μπορεί να παραληφθεί από τον οποιονδήποτε.
Η Στέλλα ερωτεύεται με δύο άντρες που θέλουν να την αλλάξουν. Θέλουν να την πάρουν από το μαγαζί, από το πιάνο, από τον χορό και το τραγούδι και να την κλείσουν σαν λουλούδι σε ένα πλεξιγκλάς για να μαραζώνει βασανιστικά αργά, όταν πια ούτε ο υποδουλωτής της δε θα ζει.
Ο έρωτας οδηγεί στην παράκρουση, ναι. Αλλά, όσο πολύτιμο πετράδι είναι ο έρωτας στο ορυχείο του καθενός, τόσο πιο πολύτιμη είναι η συνύπαρξη του με την εσωτερική ελευθερία. Δεν αντέχει ο έρωτας στις κτητικές αντωνυμίες. Τουλάχιστον όχι τις μονοσήμαντες και τις ετερογενείς. Θέλει να είναι από το μέσα του καθενός. Εγώ να διαθέτω εαυτόν στην σκλάβωση μου από την άλλη κι η άλλη το ίδιο. Όχι να αλληλοσκλαβωνόμαστε και να μαραζώνουμε παρέα.
Η Στέλλα με τα Κόκκινα Γάντια είναι ένα έργο που αγγίζει και τον άντρα. Ένας άντρας μπορεί να ταυτιστεί με την Στέλλα, ζούμε σε μια εποχή που κι εμείς ψάχνουμε να βρούμε το ποιοι είμαστε, αναζητούμε τον τρόπο να σταθούμε, να αποδεχτούμε τα λάθη μας, να τα αφήσουμε πίσω μας και να αποκτήσουμε νέους κώδικες επικοινωνίας με το γυναικείο φύλο, αλλά και με κάθε ταυτότητα φύλου.
Όλα τα παραπάνω είναι εν πολλοίς εμφανή. Αλλά χρειάζεται πάντοτε το ίδιο το έργο να τα αποτυπώσει με αυτόν τον τρόπο. Και ο θίασος της παράστασης του Θεάτρου Τέχνης το πετυχαίνει.
Οι ηθοποιοί διευκολύνουν τον σκηνοθέτη να βγάλει αυτό το αποτέλεσμα
Στα μάτια τα δικά μου φαντάζει εύκολο. Δεν ξέρω πόσοι ρόλοι υπάρχουν που θα τους ανέθετε κάποιος στη Σαουλίδου και αυτή δεν θα τους άπλωνε στεγνούς στο τέλος, πάνω σε σχοινιά μπουγάδας, με μανταλάκια. Δεν ξέρω πόσες ηρωίδες έργων υπάρχουν που δεν θα τις φώτιζε με τον δικό της τρόπο η Σοφία Κόκκαλη και δεν θα τις βλέπαμε ίντσα προς ίντσα. Δεν ξέρω πόσοι τέτοιοι χαρακτήρες σαν τον Μίλτο υπάρχουν, που ο Μιχάλης Τιτόπουλος δεν θα τους διέλυε εσωτερικά για να φτύσει τα σωθικά τους πάνω στη σκηνή.
Τα ίδια μπορώ να πω και για τους υπόλοιπους ηθοποιούς στον θίασο. Και θα ισχύουν. Φαντάζει όντως εύκολο αν διαλέξεις τους ηθοποιούς σου σωστά, να βγάλεις αυτή την παράσταση. Αλλά έτσι μπορούμε να λέμε εμείς που δεν έχουμε εικόνα του μόχθου και της καθημερινής προσπάθειας των συντελεστών να ενωθούν, να γίνουν ένα, αλλά να υπάρχουν ταυτόχρονα και αυτόνομα.
Ο συγχρονισμός τους, το χιούμορ τους, ο τρόπος που ο Μήτσος ο σερβιτόρος ανοίγει το γκαζόν και το πατάει για να μην γυρνάει, οι σκηνές που φωνάζουν οι γυναίκες της παράστασης ταυτόχρονα και η ησυχία που τις ακολουθεί, το παιχνίδι με το πανί, τις σκιές και το φως, όλα είναι σκηνοθετικές επιλογές που παράγονται από την «προπόνηση».
Η Στέλλα με τα Κόκκινα Γάντια είναι μια παράσταση που σου αφήνει αποτύπωμα με οποιοδήποτε ανέβασμα της, αρκεί να είσαι ανοιχτός να το πάρεις.
Η Στέλλα με τα Κόκκινα Γάντια του Περλέγκα είναι μια παράσταση που σου αφήνει αποτύπωμα ακόμα κι αν δεν είσαι έτοιμος να το πάρεις. Γίνεσαι στην πορεία της εκδήλωσης του έργου έτοιμος. Και στο τέλος, είναι σαν να ελευθερώθηκες κι εσύ μαζί με τη Στέλλα. Με την Σαουλίδου. Με την Κόκκαλη. Με τον Θοδωρή Σκυφτούλη, με την Ανθή Ευστρατιάδου (που κλέβει την καρδιά του θεατή με τον τρόπο που υποδύεται την πεθερά) και την Κατερίνα Λυπηρίδου, με τον Γιάννη Παπαδόπουλο.
Για το τέλος, είναι πολύ όμορφο που σε σχέση με την παράσταση που ανέβασαν οι ίδιοι άνθρωποι στο Εθνικό πριν δύο χρόνια, έχουν γίνει μικρές αλλαγές που κάνουν μεγάλη διαφορά και εναρμονίζονται με τον διαφορετικό χώρο που έχει η σκηνή του Τέχνης στη Φρυνίχου.
Ταυτότητα Παράστασης
Σκηνοθεσία- μουσική επιμέλεια: Γιάννος Περλέγκας
Σκηνικά: Γιάννος Περλέγκας – Λουκία Χουλιάρα
Κουστούμια: Λουκία Χουλιάρα
Φωτισμοί : Τάσος Παλαιορούτας
Βίντεο: Μαρία Αθανασοπούλου
Μουσική διδασκαλία: Στράτος Γκρίντζαλης
Εκτέλεση παραγωγής: Αλεξάνδρα Χάμπαση
Βοηθός σκηνοθέτη: Πίνα Κούλογλου
Παίζουν (αλφαβητικά)
Ανθή Ευστρατιάδου, Σοφία Κόκκαλη, Κατερίνα Λυπηρίδου, Γιάννης Παπαδόπουλος, Γιάννος Περλέγκας, Εύη Σαουλίδου, Θοδωρής Σκυφτούλης, Μιχάλης Τιτόπουλος
Μουσικός επί σκηνής: Στράτος Γκρίντζαλης
Πληροφορίες παράστασης
ΘΕΑΤΡΟ ΤΕΧΝΗΣ ΦΡΥΝΙΧΟΥ, Μέχρι 22 Ιανουαρίου 2023
Παραστάσεις: Τετάρτη και Κυριακή 19.00, Πέμπτη 21.00, Παρασκευή και Σάββατο 20.30
Εισιτήρια εδώ.
Διαβάστε ακόμη στο intronews.gr:
Ήταν δίκαιο και έγινε πράξη: Το Netflix πήρε τα παγκόσμια δικαιώματα του Maestro
