Αν το προηγούμενο διάστημα δεν σε έβγαλε ο δρόμος στην Επίδαυρο και συγκεκριμένα στο Αρχαίο Θέατρο, όπου ανέβηκαν σπουδαίες θεατρικές παραστάσεις, τότε έχεις την ευκαιρία τις επόμενες ημέρες να τις δεις στην Αθήνα.
Ένας γεμάτος Σεπτέμβριος στην Αθήνα, με τέσσερις παραστάσεις που συζητήθηκαν έντονα, χειροκροτήθηκαν και χάρισαν μοναδικές στιγμές στην Επίδαυρο. Ακολουθούν αναλυτικά:
«Ιππόλυτος» του Ευριπίδη
Το έργο, που εγκαινίασε άτυπα τον θεσμό των Επιδαυρίων το 1954, ανεβαίνει εδώ σε μια τολμηρή παράσταση που αναδεικνύει το άγριο σύμπαν του έργου του Ευριπίδη, την καταλυτική δύναμη του πάθους στις ζωές των ανθρώπων, τη γύμνια της ύπαρξης, τις καταστροφικές συνέπειες της αδιαλλαξίας αλλά και της υπέρβασης των φυσικών νόμων και των ανθρώπινων ορίων.
Ο Ιππόλυτος, νόθος γιος του Θησέα και πιστός οπαδός της Άρτεμης, έχει εμμονή με την αγνότητα, απαξιώνει τον έρωτα, υβρίζει το γυναικείο φύλο. Ποιος άραγε ευθύνεται για την τραγωδία; μοιάζει να αναρωτιέται ο Ευριπίδης. Ο θεός ή ο άνθρωπος; Στα χέρια του Ευριπίδη το μυθικό μοτίβο της σεξουαλικής επιθυμίας μιας γυναίκας για έναν νεότερο άντρα αναβαθμίζεται σε μία αδυσώπητη σύγκρουση ανάμεσα στην ανθρώπινη βούληση και τη θεϊκή δύναμη.
Στον πυρήνα αυτού του διλήμματος βουτά η σκηνοθεσία που διερευνά με ακρίβεια και ευαισθησία όλα τα δίπολα, αναδεικνύοντας έτσι την πολυπλοκότητα των ψυχολογικών και ηθικών θεμάτων που θίγονται.
Σε σκηνοθεσία της της Κατερίνας Ευαγγελάτου.
Προβολές στην Αθήνα: 13, 14, 15, 16, 17 Σεπτεμβρίου, Σχολείον της Αθήνας Ειρήνη Παπά
Εισιτήρια ΕΔΩ.
«Εκάβη» του Ευριπίδη
Στην πρώτη –και ιδιαίτερα σκληρή για τους Αθηναίους– περίοδο του Πελοποννησιακού Πολέμου (431- 420 π. Χ.) ο Ευριπίδης επιχειρεί να καταγράψει και να δείξει στους συμπολίτες του –και σε όλους τους Έλληνες– την αποκτήνωση του ανθρώπου που μπορεί να προκαλέσει ο πόλεμος.
Εικοσιτέσσερις αιώνες μετά, το διαχρονικό έργο του Ευριπίδη γίνεται επίκαιρο όσο ποτέ. Καθημερινά φτάνουν στις οθόνες μας εικόνες από πολέμους, εικόνες αφόρητης βίας και σπαραγμού από κάθε σημείο του κόσμου.
Το παράλογο του πολέμου μοιάζει να αφορά μόνο αυτούς που το ζουν, για όλους τους άλλους περιορίζεται σε μια στεγνή, εικονική και ακίνδυνη πληροφορία. Θάβεται ανάμεσα σε πλήθος ειδήσεων, αποκόβεται από το βίωμα του πένθους. Εξοικειωνόμαστε έτσι με την εικόνα και την πληροφορία της βίας, εκπαιδευόμαστε στον θάνατο, αλλά ξεμάθαμε να πενθούμε.
Η Εκάβη στην ομώνυμη τραγωδία του Ευριπίδη ξεκινά ως πρόσωπο από αυτό το σημείο, από αυτό που έχουμε ξεχάσει, τον δρόμο του θρήνου. Μαζί της οι γυναίκες, οι αόρατες του πολέμου, μπροστά στο Ακατανόητο που τις σαρώνει και μέσα από το κοινό βίωμα της απώλειας συγκροτούνται ως κοινότητα.
Προβολές στην Αθήνα: 2 Σεπτεμβρίου – Αλίκη Βουγιουκλάκη (Βριλήσσια), 3 Σεπτεμβρίου – Κατράκειο Θέατρο Νίκαιας, 6 Σεπτεμβρίου – Δημοτικό θέατρο Ηλιούπολης «Δημήτρης Κιντής», 8 Σεπτεμβρίου – Βεάκειο Θέατρο, Πειραιάς, 10 Σεπτεμβρίου – Δημοτικό Θέατρο «Αλέξης Μινωτής», Αιγάλεω, 12-13 Σεπτεμβρίου – Ευριπίδειο Θέατρο Ρεματιάς, Χαλάνδρι.
Εισιτήρια ΕΔΩ.
«Σφήκες» του Αριστοφάνη
Στους Σφήκες, ο Αριστοφάνης χρησιμοποιεί το όχημα της κωμωδίας για να σατιρίσει, με τον αξεπέραστα αιχμηρό του τρόπο, ένα ζήτημα βαθιά πολιτικό: τη διάβρωση του δικαστικού συστήματος, του ακρογωνιαίου λίθου της λαϊκής κυριαρχίας στην αρχαία Αθήνα.
Από τη μία ένας χαιρέκακος, δικομανής ηλικιωμένος δικαστής που ζει για να καταδικάζει «ενόχους» κι από την άλλη ο απεγνωσμένος γιος του, ένα σαθρό δικαστικό σύστημα που μοιράζει επιδόματα και μια ολόκληρη κοινωνία από Σφήκες: άτομα σκληρά με οξύ κεντρί, ακόρεστη όρεξη για κριτική και μηδενική διάθεση για αυτοκριτική.
Μια κοινωνία εγκλωβισμένη μέσα στο αποπνικτικό κουκούλι της διχόνοιας και της κακεντρέχειας. Μια κοινωνία που συστρέφεται, σπαρταρά, εξαπολύει κατηγορώ και καταλήγει να τρέφεται από το ίδιο της το δηλητήριο. Στην παρούσα εκδοχή η σκηνοθεσία στρέφει το βλέμμα της στα σύγχρονα «κεντριά», στα λαϊκά δικαστήρια που στήνονται στις τηλεοπτικές εκπομπές και στα σόσιαλ μίντια.
Με καυστικό χιούμορ και σκωπτική διάθεση φωτίζει τη συστημική σαπίλα, τις κοιμισμένες άμυνες, τον ρατσισμό, τον φανατισμό, την άκαμπτη πολιτική ορθότητα της εποχής μας. «…σε καταδικάζω στην εκπομπή μου, στο κινητό μου, δημόσια, όπου βρεθώ κι όπου σταθώ, και προσέξτε καλά: όποιος δεν συμφωνεί μαζί μου είναι φασίστας, είναι συνένοχος με τον ένοχο.
Η θεατρική παράσταση σε σκηνοθεσία της Λένας Κιτσοπούλου που δίχασε το κοινό κατά την προβολή της στην Επίδαυρο.
Προβολές στην Αθήνα: 6, 7, 8, 9 Σεπτεμβρίου Σχολείον της Αθήνας Ειρήνη Παπά, 16 Σεπτεμβρίου Κηποθέατρο Παπάγου, 22 Σεπτεμβρίου Θέατρο Βράχων, Βύρωνας
Εισιτήρια ΕΔΩ.
«Βατράχια» του Αριστοφάνη
Η Αθήνα διανύει μια βαθιά πολιτική και πνευματική κρίση, κρίση θεσμών και αξιών. Στην άνυδρη και δυσοίωνη πραγματικότητα της πόλης, ο Διόνυσος, πατέρας κι εμπνευστής του θεάτρου, ξεκινά το ταξίδι στον Κάτω Κόσμο για να φέρει πίσω τον σπόρο της αναγέννησης, την ποίηση, ώστε να σώσει τον κόσμο που καταρρέει. Με συνοδοιπόρους τον Ξανθία και τον θόρυβο των βατράχων, μέσα από αλλεπάλληλες κωμικές και παράδοξες συναντήσεις φτάνει στον Άδη για να αναστήσει τον Ποιητή. Εκείνον που μπορεί ν’ αναμετρηθεί με την επερχόμενη καταστροφή.
Από τις ρωγμές της ατόφιας κωμικότητας του έργου εκφύονται αδυναμίες ζώντων και τεθνεώτων και ανακινούνται τα δύσοσμα νερά της πραγματικότητας. Με όραμα την μεγάλη ιδέα της σωτηρίας της κόσμου, η κάθοδος του Διονύσου στον Άδη γίνεται ταυτόχρονα κατάβαση στον ίδιο τον μηχανισμό του θεάτρου. Στα ίχνη του Διονύσου, η παράσταση ζητά να φτάσει με τη σειρά της στον πυρήνα της θεατρικής δημιουργίας με οδοδείκτη τον υπέροχο αριστοφανικό εξπρεσιονισμό.
Προβολές στην Αθήνα: 2 – 3 Σεπτεμβρίου – Βεάκειο Θέατρο, Πειραιάς, 6 Σεπτεμβρίου Θέατρο Πέτρας, Πετρούπολη, 15 Σεπτεμβρίου Θέατρο Νταμάρι – Αλίκη Βουγιουκλάκη, Βριλήσσια, 16-17 Σεπτεμβρίου Δημοτικό θέατρο Ηλιούπολης «Δημήτρης Κιντής», 18 Σεπτεμβρίου Δημοτικό Θέατρο «Αλέξης Μινωτής», Αιγάλεω, 19 – 20 Σεπτεμβρίου Θέατρο Βράχων Μελίνα Μερκούρη, Βύρωνας, 22 Σεπτεμβρίου Δημοτικό Κηποθέατρο, Παπάγου, 23-24-25- 26 Σεπτεμβρίου Σχολείο της Αθήνας, Εθνικού Θεάτρου Ειρήνη Παππά, 27 Σεπτεμβρίου Κατράκειο Θέατρο, Νίκαια
Εισιτήρια ΕΔΩ.
