Περιεχόμενα
Συνήθως λέμε ότι δεν είναι ωραίο να μένουμε κολλημένοι στο παρελθόν και να εγκλωβιζόμαστε στη νοσταλγία μας, αλλά υπάρχουν φορές που θυμάσαι κάτι από το παρελθόν και μένεις να χαμογελάς και να ανασύρεις όλα τα ωραία που συνδέονταν με αυτό το κάτι. Εν προκειμένω, τα προηγούμενα χρόνια υπήρξαν κάποιες θεατρικές παραστάσεις που θα θέλαμε πολύ να τις ξαναδούμε. Παραστάσεις που, όταν στην πανδημία βλέπαμε να αναρτώνται στο Youtube, σκεφτόμασταν ότι θα θέλαμε να τις δούμε και να τις αποθηκεύσουμε κάπου για να τις βλέπουμε όποτε έχουμε την ανάγκη.
Δεν ξέρουμε αν μας φταίει η εποχή, αλλά νιώθουμε πως από τις θεατρικές παραστάσεις των τελευταίων ετών καταφέρνουμε πιο εύκολα να απεμπλακούμε από το συναισθηματικό δέσιμο, από την ανάγκη να τις θυμηθούμε. Οκ, δεν έχει περάσει και μεγάλο χρονικό διάστημα, οπότε παίζει ρόλο.
Σίγουρα, ο Τυχαίος Θάνατος Ενός Αναρχικού, Το Πάρτυ της Ζωής Μου, είναι κάποιες από τις παραστάσεις που πιστεύουμε ότι θα συζητάμε στο μέλλον. Μέχρι το μέλλον να γίνει παρόν, έχουμε το παρόν για να θυμηθούμε το παρελθόν και 5 θεατρικές παραστάσεις που έχουν αφήσει πιο έντονο σημάδια μέσα μας σε σχέση με άλλες.
Οι παραστάσεις που θα θέλαμε να ξαναζήσουμε την θέασή τους
Όρνιθες του Καραθάνου
Παραστάσεις όπως αυτή, καταργούν τις διαφορές του σινεμά και της τηλεόρασης με το θέατρο και σε τοποθετούν τόσο μέσα στον κόσμο που σου παρουσιάζουν, ώστε νιώθεις ότι δε θες να φύγεις ποτέ. Απλώνεις το χέρι σου και τον κατακτάς. Τη Νεφελοκοκκυγία του Καραθάνου θα την κατοικούσαμε στο άψε σβήσε. Ανέβηκε στο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου και στη συνέχεια στη Στέγη Ιδρύματος Ωνάση.
Το στόρι
Ψηλά στα σύννεφα, άνθρωποι, θεοί, πουλιά και τέρατα ζουν μαζί. Όλοι μαζί.
Η ομάδα των καλλιτεχνών στέλνει τα συλλυπητήριά της στο φόβο, ορμώντας με αγάπη στα λόγια ενός ποιητή που «δεν ντρέπεται για τίποτα».
Έχετε παρατηρήσει πως, όταν σβήνουν τα φώτα στην Επίδαυρο, ακούγονται τα βήματα των ηθοποιών που πλησιάζουν την ορχήστρα και, κάπου στο βάθος, ο ήχος ενός γκιώνη; Αυτή τη φορά, θα ακούσετε και έναν τσαλαπετεινό, μια αηδόνα, έναν κούκο, ένα γεράκι, μια καρδερίνα, έναν ερωδιό… γιατί έρχονται οι «Όρνιθες!» Αποκλειστικά στην Επίδαυρο.
Η Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση «πετάει» για πρώτη φορά στην Επίδαυρο με τα πιο κωμικά πουλιά του Αριστοφάνη: τους «Όρνιθες» (414 π.Χ.) στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Επιδαύρου. Οι «Όρνιθες» είναι η ανάγκη του ανθρώπου να πετάξει, να δημιουργήσει ένα νέο κόσμο, να έρθει σε επαφή με την αληθινή του επιθυμία. Ο Νίκος Καραθάνος, μετά τη συγκλονιστική «Γκόλφω» του, επιστρέφει στο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου, με ένα σπουδαίο θίασο και μια παράσταση-γιορτή των αισθήσεων, ριζωμένη στην αξεπέραστη ποιητική δύναμη της καταπληκτικής αυτής κωμωδίας.
Το έργο αφηγείται την ιστορία δύο φίλων, του Πεισθέταιρου και του Ευελπίδη, που εγκαταλείπουν την πόλη τους, την ΑΘΗΝΑ, για να αναζητήσουν μια νέα πολιτεία «μαλακιά και παχουλή σαν πουπουλένιο στρώμα ή σαν την κοιλίτσα του μωρού». Και τη βρίσκουν στη χώρα των πουλιών, που την ονομάζουν «Νεφελοκοκκυγία». Τα πουλιά δέχονται τους δύο ξένους, τους δίνουν φτερά και όλοι μαζί ρίχνονται με ενθουσιασμό στην ανοικοδόμηση ενός τείχους στους αιθέρες, που αποκόπτει την επικοινωνία ανάμεσα στους θεούς και τους ανθρώπους.
Η ευδαιμονία της νέας πολιτείας στηρίζεται σε αυτή την πρωτόγνωρη ιδέα. Φαντασία και πραγματικότητα, άνθρωποι, θεοί και ζώα μπλέκονται μοναδικά σε έναν κόσμο που έχει τη σοβαρότητα του παιχνιδιού, τη ρευστότητα του ονείρου και τη γλυκιά μελαγχολία της ζωής. Μια παράσταση που δοκιμάζει να δει τον Αριστοφάνη με καθαρό βλέμμα, με στόχο να ακουστεί και να αγαπηθεί από την αρχή ο λόγος του κορυφαίου Αττικού κωμωδού. Ένας θίασος «που θέλει να πετάξει πέφτοντας», που αναζητά, τολμά και αναμετριέται με «μια ευτυχία άπιαστη, τόσο μεγάλη που δεν μπορείς να την πεις και δεν μπορείς να την πιστέψεις».
ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ
Μετάφραση: Γιάννης Αστερής
Σκηνοθεσία: Νίκος Καραθάνος
Διασκευή: Νίκος Καραθάνος, Γιάννης Αστερής
Σκηνικά – Κοστούμια: Έλλη Παπαγεωργακοπούλου
Μουσική: Άγγελος Τριανταφύλλου
Φωτισμοί: Σίμος Σαρκετζής
Κίνηση: Amalia Bennett
Βοηθός σκηνοθέτης: Μαρίσσα Τριανταφυλλίδου
Βοηθός σκηνοθέτη: Ιωάννα Μπιτούνη
Βοηθοί σκηνογράφου: Ευαγγελία Θεριανού, Μυρτώ Κοσμοπούλου, Μυρτώ Λάμπρου
Βοηθός μουσικού: Βασίλης Παναγιωτόπουλος
Βοηθός παραγωγής: Τζέλα Χριστοπούλου
Βοηθός τεχνικού προσωπικού: Πάνος Σβολάκης
Εκτέλεση Παραγωγής: Γιολάντα Μαρκοπούλου, Κωνσταντίνα Γεωργίου / POLYPLANITY Productions
Παραγωγή: Στέγη Ιδρύματος Ωνάση
Έπαιξαν οι: Άρης Σερβετάλης, Νίκος Καραθάνος, Αλεξάνδρα Αϊδίνη, Αλίκη Αλεξανδράκη, Μαρία Διακοπαναγιώτου, Βασιλική Δρίβα, Έμιλυ Κολιανδρή, Γιάννης Κότσιφας, Έκτορας Λιάτσος, Χρήστος Λούλης, Γρηγορία Μεθενίτη, Φωτεινή Μπαξεβάνη, Κωνσταντίνος Μπιμπής, Νατάσσα Μποφίλιου, Άγγελος Παπαδημητρίου, Φοίβος Ριμένας, Μιχάλης Σαράντης, Γιάννης Σεβδικαλής, Άγγελος Τριανταφύλλου, Γαλήνη Χατζηπασχάλη
Ο Φαέθων του Καραντζά
Είναι από αυτές τις παραστάσεις τις σκοτεινές, τις παραστάσεις τις goth, τις παραστάσεις τις εξωκοινωνικές, από τις παραστάσεις που στο τέλος αφήνεις όλη σου την εσωτερική βρωμιά να ξεχυθεί δίχως ντροπή. Ανέβηκε το 2015 στο Θέατρο της Οδού Κυκλάδων.
Το στόρι
Ο Δημήτρης Δημητριάδης και ο Δημήτρης Καραντζάς διεισδύουν στο εσωτερικό ενός σπιτιού, στο Λονδίνο, -αναφορά στον Άμλετ του Σαίξπηρ. Εδώ η ενδοοικογενειακή τρομοκρατία και αλληλοεξόντωση του οικογενειακού μικρόκοσμου, προβάλλεται σε κοσμικό επίπεδο και θα έχει ως μοναδική διέξοδο την εξέγερση, και την ανυπακοή, τον πραγματικό ή/και συμβολικό φόνο του Πατέρα, του Νόμου, της κυρίαρχης κανονιστικής της ζωής μας, της κάθε εξουσιαστικής επιταγής και ευνουχιστικής βίας που υφιστάμεθα έξωθεν και φέρουμε μέσα μας. Το τίμημα είναι μεγάλο και τα αποτελέσματα αμφίρροπα.
Σημείωμα συγγραφέα
Οσα επιβάλλει ο Χάμνετ Λομ στα μέλη τής οικογένειάς του, σε παράλληλη συνάρτηση προς τις ατέρμονες διακηρύξεις του υπέρ τού χριστιανικού δόγματος και της ευαγγελικής πορείας, αποτελούν τη σύμμετρη και ολική καταδίκη του.
Το θέατρο, αυτός ο εμπράγματος τρόπος αναπαράστασης τού ανθρώπινου γίγνεσθαι, προσφέρει, στην περίπτωση ενός έργου όπως ο «Φαέθων», τη δυνατότητα να καταστεί ορατή η συγκαλυπτική λειτουργία του προτάγματος, δηλαδή το υποκρίνεσθαι, το αποκρύβειν και το αποκρύπτεσθαι, το εξαπατάν και το χειραγωγείν, το προσωπείο ως κατ’ εξοχήν έμβλημα του φαίνεσθαι, με κατάληξη το αποκαλύπτειν μέσω σκηνικών και δραματουργικών μηχανισμών – το στήσιμο της ποντικοπαγίδας στον «Άμλετ».
Ο Χάμνετ Λομ, φορέας και εφαρμοστής του χριστιανικού προτάγματος, μισαλλόδοξος υποστηρικτής του και φανατικός απόστολός του, γίνεται ο αντιστροφέας του. Ως παράφορος λειτουργός του, αποκαλύπτει την πλαστότητά του και την ανεδαφικότητά του, την αντίθετη στην ανθρώπινη ύφανση υφή του. Επιπλέον, καταδεικνύει, ωμά και απροκάλυπτα, τη χριστιανική σωτηριολογία ως ρητορικό προκάλυμμα μιας κολάσιμης πρακτικής την οποία με τα λόγια αρνείται και με τις πράξεις συντηρεί.
ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ
Σκηνοθεσία: Δημήτρης Καραντζάς
Σκηνικά: Ελένη Μανωλοπούλου
Κοστούμια: Ιωάννα Τσάμη
Ηχητική δραματουργία: Δημήτρης Καμαρωτός
Φωτισμοί: Αλέκος Αναστασίου
Βοηθοί σκηνοθέτη: Ευδοξία Ανδρουλιδάκη, Ιωάννα Πιατά
Έπαιξαν οι: Περικλής Μουστάκης, Άρης Μπαλής, Ανέζα Παπαδοπούλου, Εύη Σαουλίδου, Σταυρούλα Σιάμου
Τον Φάουστ της Ευαγγελάτου
Είναι η παράσταση στην οποία πάθαμε πλάκα με το ταλέντο του Αργύρη Πανταζάρα και μια από εκείνες τις παραστάσεις που κάνεις μεγάλη βουτιά στο μέσα σου. Ανέβηκε στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά το 2015-2016.
Το τότε σημείωμα της σκηνοθέτιδος
Μεφιστοφέλης
Μα όρια δε σου έβαλε κανείς,
Μπορείς ν’ αρπάζεις ό,τι θες -θα το γλεντήσουμε!
Μην είσαι ανόητος, βούτα σε όλα τολμηρά.
Φάουστ
Μα δεν με νιώθεις; Δε σου μιλάω για χαρά!
Θέλω να βυθιστώ στον ίλιγγο, στις απολαύσεις που χαρίζει η οδύνη, στο μίσος που αγαπά, στην πυρκαγιά που δροσιά δίνει.
«Ο Φάουστ έχει κατακτήσει το σύνολο της ανθρώπινης γνώσης, αλλά καθώς πλησιάζει το τέλος του βίου του αισθάνεται ότι δεν γνωρίζει τίποτα για την πραγματική ζωή. Αποζητά μια στιγμή που θα του φανερώσει το νόημα του Κόσμου, της ανθρώπινης ύπαρξης. Η ένωσή του με τον Μεφιστοφελή τού ανοίγει την πόρτα στην σκοτεινότερη πλευρά του εαυτού του. Αυτό το δαιμόνιο Alter Ego θρέφει τον εθισμό του Φάουστ στην αέναη κίνηση μέσα από την άρνηση κάθε ορίου και κάθε περιορισμού στις απολαύσεις. Οι δυο τους, με νεανικό σφρίγος, ορμάνε στην εποχή της βίας όπως σε παραλήρημα μετά από τραύμα, αναζητώντας περισσότερο πόνο, περισσότερη ηδονή, περισσότερη δύναμη μέσα σε ένα σύμπαν απεγνωσμένων ανθρώπων και βουβών, αμέτοχων θεών».
ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ
Μετάφραση: Σπύρος Α. Ευαγγελάτος
Σκηνοθεσία: Κατερίνα Ευαγγελάτου
Σύμβουλος Δραματουργίας: Πλάτων Μαυρομούστακος
Σκηνικά: Εύα Μανιδάκη
Χορογραφία: Πατρίσια Απέργη
Κοστούμια: Βασιλική Σύρμα
Μουσική Σύνθεση: Γιώργος Πούλιος
Φωτισμοί: Ελευθερία Ντεκώ
Ειδικά εφέ – Κατασκευές: Προκόπης Βλασερός
Έπαιξαν οι:
Νίκος Κουρής
Αργύρης Πανταζάρας
Αμαλία Νίνου
Στέλλα Βογιατζάκη
Ερρίκος Μηλιάρης,
Αγησίλαος Μικελάτος
Καλλιόπη Παναγιωτίδου
Χρήστος Βασιλόπουλος
Το Έξυπνο Πουλί των Βαβαδάκη-Κατσή
Μια απίστευτη κωμωδία που δεν προλάβαινες να σταματήσεις το ένα γέλιο και άρχιζε το άλλο. Μια από τις πιο ξεκαρδιστικές παραστάσεις της περασμένης δεκαετίας, με μια εξάδα υπέροχων νέων ηθοποιών, με τους δύο εξ αυτών να έχουν κάνει και τη σκηνοθεσία-διασκευή. Ανέβηκε το 2017-2018 στο Tempus Verum.
Το στόρι
Ο Ποντανιάκ, αμετανόητος γυναικάς, κυνηγά την Λουσιέν ως το σαλόνι του σπιτιού της. Εκεί ανακαλύπτει πως είναι παντρεμένη με τον Βατλέν, τον καλύτερο του φίλο. Εκείνος της αποκαλύπτει πως ο Ποντανιάκ είναι κι αυτός παντρεμένος. Η Λουσιέν θα εκμυστηρευτεί στον Ποντανιάκ πως θα απατούσε τον άντρα της, μόνο αν αυτός την απατούσε πρώτος, υπόσχεση που έχει δώσει από καιρό και στον Ρεντιγιόν, οικογενειακό τους φίλο.
Τι θα συμβεί, όμως, όταν ο Βατλέν αποκαλύπτει στον Ποντανιάκ, ότι απατά την γυναίκα του με μια Γερμανίδα που ήρθε από το Μόναχο και τον εκβιάζει; Και τι θα συμβεί, όταν όλοι αυτοί βρεθούν στο ίδιο δωμάτιο του ξενοδοχείου Corte – Flirt;
Πόρτες, μοιχεία, παρεξηγήσεις, ψέματα από έξι χαρακτήρες που προσπαθούν απεγνωσμένα να επιβεβαιώσουν τον ανδρισμό ή τη θηλυκότητά τους αποτυγχάνοντας, ωστόσο, παταγωδώς. Μια φαρσοκωμωδία απογυμνωμένη από τα αστικά της στοιχεία σε μια σύγχρονη αφήγηση που επαναπροσδιορίζει τα βασικά της συστατικά.
Κι ενώ οι χαρακτήρες της φάρσας στηρίζονται στον κόσμο που γελά σε βάρος τους, αντί να προσποιηθούν άγνοια κρυμμένοι πίσω απ’ τις πόρτες, την… κατασκευάζουν. Πόσο δυνατή είναι η σύμβαση του γάμου; Μπορεί να μεταπείσει ακόμα και τον πιο κυνικό; Η αληθινή αγάπη θα επιβιώσει ή θα παραμείνει εγκλωβισμένη στις φωτογραφίες;
ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ
Συγγραφέας: Ζωρζ Φεντώ
Μετάφραση: Νικηφόρος Παπανδρέου
Διασκευή-Σκηνοθεσία: Μάνος Βαβαδάκης, Γιώργος Κατσής
Σκηνικά-Κοστούμια: Γιωργίνα Γερμανού
Φωτισμοί: Στέλλα Κάλτσου
Βοηθός Σκηνογράφου: Μαριέττα Παυλάκη
Φωτογραφίες: Νίκος Πανταζάρας
Έπαιξαν οι:
Στέλλα Βογιατζάκη, Χαρά – Μάτα Γιαννάτου, Κατερίνα Ζησούδη, Μάνος Βαβαδάκης, Γιώργος Κατσής, Πάνος Παπαδόπουλος
Την Μισαλλοδοξία της Βουλγαράκη
Οι παραστάσεις που ανεβαίνουν στη Στέγη, έχουν πάντοτε αυτό το πληθωρικό. Από τον Βυσσινόκηπο στον Άμλετ κι από κει στη Μισαλλοδοξία της Ιούς Βουλγαράκη. Τέτοιες παραστάσεις προσφέρούν πλούτο στην όραση και πλούτο στην ψυχή. Κι είμαστε βέβαιοι ότι και για τους συντελεστές βρίσκεται στις πιο αξιομνημόνευτες παραστάσεις που έχουν συμμετάσχει. Ανέβηκε το 2016 στη Στέγη Ιδρύματος Ωνάση.
Το στόρι
Μισαλλοδοξία (ουσιαστικό, θηλυκού γένους): Το μίσος εναντίον ατόμων με διαφορετική άποψη.
«Η συνύπαρξη των ανθρώπων στη Γη μεταφέρεται σαν ένας εμφύλιος διαρκείας» επισημαίνει η Ιώ Βουλγαράκη, δημιουργός θεαμάτων εξαίσιας ατμόσφαιρας, ιλαροτραγικών τόνων και αμείωτου πάθους. Στη δική της «Μισαλλοδοξία», δραματοποιεί μόνο την τελευταία ιστορία της ταινίας, όπου ένας αθώος καταδικάζεται για ένα έγκλημα που δεν διέπραξε ποτέ, με φόντο τον άγριο καπιταλισμό και πουριτανισμό της Αμερικής του 1914-15, και συνθέτει με σημερινούς θεατρικούς όρους ένα βωβό μουσικοθεατρικό έπος γύρω από το δίπολο «αδιαλλαξία Vs αλληλεγγύη».
Ένας δεκαμελής θίασος πρωταγωνιστών και ένα κουαρτέτο, σε πρωτότυπη μουσική του Θοδωρή Αμπαζή, συμπράττουν μαζί της σε αυτό το πολλά υποσχόμενο θέαμα πολιτικής, κοινωνικής και υπαρξιακής αυτογνωσίας που θέτει το ερώτημα: «“Εμείς” ή οι “άλλοι” πάντα. Μα γιατί “πάντα”;»
ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ
Διασκευή – Σκηνοθεσία: Ιώ Βουλγαράκη
Σκηνικά – Κοστούμια: Άννα Φιόντοροβα
Μουσική: Θοδωρής Αμπαζής
Κίνηση: Σταυρούλα Σιάμου
Φωτισμοί: Αλέκος Αναστασίου
Βίντεο: Νίκος Πάστρας
Σχεδιασμός μακιγιάζ: Εύη Ζαφειροπούλου
Επιστημονικός συνεργάτης: Νικήτας Σινιόσογλου
Δημοσιογραφική έρευνα: Κυριάκος Αργυρόπουλος
Βοηθός σκηνοθέτη: Αμαλία Καβάλη
Βοηθός σκηνογράφου: Μαργαρίτα Χατζηιωάννου
Κατασκευή σκηνικού: Lazaridis Scenic Studio
Εκτέλεση παραγωγής: ΛΥΣΙΣ
Ερμηνεύουν οι ηθοποιοί: Γιώργος Γάλλος, Δημήτρης Γεωργιάδης, Στέλιος Ιακωβίδης, Δέσποινα Κούρτη, Αλέξανδρος Λογοθέτης, Αργύρης Ξάφης, Σωκράτης Πατσίκας, Εύη Σαουλίδου, Ναταλία Τσαλίκη, Νίκος Χατζόπουλος
Παίζουν οι μουσικοί: Μαρία Δελή, Θοδωρής Κοτεπάνος, Φώτης Παπαντωνίου, Δημήτρης Χουντής
