Αυτό που εύκολα θα καταλάβει κανείς για τους ανθρώπους που κινούνται θεατρικά και εν γένει υποκριτικά στην Ελλάδα, είναι ότι δεν έχουν ποτέ μία και μόνη ιδιότητα. Κι αν έχουν, μοιάζει παράξενο. Η Άρτεμις Γρύμπλα είναι μια ηθοποιός που όμως αν μείνω μόνο σε αυτό, θα ακυρώνω ένα κομμάτι του εαυτού της. Σκηνοθετεί, γράφει σενάρια, είναι ένα ολιστικό ον. Οπότε δεν θα επιχειρήσω να την προσδιορίσω με τίποτα. Είναι, υπάρχει. That’s it.
Η παράσταση Δάφνη στην οποία συμπρωταγωνιστεί η Άρτεμις Γρύμπλα μαζί με τη Λίλα Μπακλέση (είχε ανέβει πέρσι, επέστρεψε φέτος για λίγες παραστάσεις), απαιτεί όλες της τις ιδιότητες.
Η Άρτεμις Γρύμπλα γεννήθηκε στην Αθήνα, σπούδασε υποκριτική στην δραματική σχολή του Θεάτρου Τέχνης Κάρολος Κουν, σκηνοθεσία στην Royal Central School of Speech and Drama και δραματουργία στο Birkbeck University of London (Dramaturgy MA).
Παρακολούθησε σεμινάρια πάνω στην υποκριτική και την σκηνοθεσία σε Πολωνία (Grotowski Institute), Ισπανία (The Actors Space, Lecoq based technique) και Ελλάδα. (Ανδρέας Μανωλικάκης και Ελένη Σκότη). Έκανε εκπαίδευση πάνω στο Αυτοσχεδιαστικό Θέατρο (Improv Theatre) και διδάσκει υποκριτική και αυτοσχεδιασμό. Η ζωή της βρίσκεται μεταξύ Λονδίνου και Αθήνας.
Τις τελευταίες εβδομάδες, η Άρτεμις Γρύμπλα έμαθε για τα καλά πως η τέχνη δεν έχει απαίτηση για το παρόν. Μπορεί να περιμένει και το μέλλον. Η σειρά που έγραψε μαζί με την Έλενα Ασημακοπούλου, το Είμαι Η Τζο, αφού βγήκε στο ANT1+ πριν 2 χρόνια, λόγω της μη δημοφιλίας της πλατφόρμας, δεν έφτασε σε πολλούς αποδέκτες. Ήρθε όμως η 1η Φεβρουαρίου, όταν ανέβηκε στο Netflix, και έγινε talk of the town. Έτσι, έγινε η αφορμή για να κάνουμε μια συζήτηση, μέσα από την οποία γεννήθηκε μια σκληρή αλήθεια για όλους εμάς τους 30άρηδες που είμαστε μια μεταιχμιακή γενιά, που την έθεσε εύστοχα η Άρτεμις Γρύμπλα.
Κουβαλάμε την αναλογικότητα των πριν από εμάς και την «ψηφιακότητα» των επόμενων. Με όλα τα συμπαρομαρτούντα αντιλήψεων και τραυμάτων που πάνε πακετάκι με αυτές τις δύο εποχές.
Η Άρτεμις Γρύμπλα μέσα από 11 απαντήσεις
– Κάνεις πολλά πράγματα, χαρακτηρίζεσαι από πολλές ιδιότητες και είσαι ένα ρέον πλάσμα. Ζούμε σε μια εποχή που κάπως καταφέρνουμε να κατανοήσουμε ότι δε χρειάζεται να είμαστε ένα πράγμα. Ηλικιακά έζησες και την προηγούμενη και τη νέα εποχή ως προς αυτό. Πώς βιώνεις τις αλλαγές που συμβαίνουν;
Κουβαλάει μια πάλη κι αυτό, να πετάξεις το «παλιό» και να είσαι οκ μέσα στο «νέο», κι ας το στηρίζεις αυτό το νέο μέχρι θανάτου. Αν μπορούσαμε να απαλλαχθούμε απ’ όλες τις παθογένειες του παλιού εν μία νυκτί, θα ήμασταν αυτομάτως ένας νέος καλύτερος κόσμος, αλλά πολύ συχνά είμαστε οι ίδιοι φορείς εσωτερικευμένων παλιών αντιλήψεων και συμπεριφορών. Μάλλον πρέπει να αποδεχτούμε πως η δική μας γενιά, θα βιώνει κάποια πράγματα με ενοχές, αλλά θα προχωράει με πίστη και σιγά σιγά θα τις ξεπερνάει.
Δεν μιλάω σε κοινωνικό επίπεδο, αλλά σε προσωπικό αυτή τη στιγμή. Κοινωνικά, κάθε βήμα προς την συμπερίληψη, την συμβίωση και την ισότητα είναι ευτυχία. Η αντίδραση της πλειονότητας δείχνει ότι ήμασταν έτσι κι αλλιώς έτοιμοι να προχωρήσουμε, οι θεσμοί είχαν μείνει πίσω.
– Είσαι ικανοποιημένη με τον ρυθμό που προχωράει η κοινωνία σε επίπεδο αλλαγής; Βασικά, πιστεύεις ότι σημειώνεται αλλαγή ή ότι αλλάζουμε βιτρίνες μόνο;
Δεν είμαι ικανοποιημένη, γιατί είμαι γενικά ανυπόμονη. Πιστεύω ότι συμβαίνει αλλαγή, ναι. Ας πιάσουμε ένα θέμα που μας απασχολεί πολύ, σε διάλογο και με την θεματική της παράστασης «Δάφνη». Η ενδοοικογενειακή βία, η κακοποίηση των γυναικών από μέλη της οικογένειας, είναι κάτι το οποίο συμβαίνει εδώ και χρόνια. Τα σόσιαλ μίντια έδωσαν δύναμη και τα θύματα μίλησαν. Οι γυναίκες που κακοποιήθηκαν, έδιωξαν από πάνω τους το στίγμα, η ντροπή άλλαξε πλευρά – όπως ήταν και το σύνθημα της Πελικό κατά την δίκη των βιαστών της στην Γαλλία.
Δεν είναι μόνο βιτρίνα, είναι ουσιαστική αλλαγή, σε μία κοινωνία που μέχρι πριν από κάποια χρόνια, έκλεινε τα αυτιά της στις γυναίκες που ούρλιαζαν στα διπλανά σπίτια, και δικαιολογούσαν ή κάλυπταν τον κακοποιητή.
– Θα σε αποκαλούσες ρεαλίστρια ή «ουτοπίστρια»;
Ανάλογα ποια μέρα θα με πετύχεις. Πιστεύω σε έναν καλύτερο κόσμο, δυστυχώ όταν η πραγματικότητα με πλακώνει.
– Πώς επεξεργάζεσαι μέσα σου αυτό που γίνεται τώρα με τη σειρά Είμαι Η Τζο; Που συζητιέται, που μιλάνε όλοι για το πόσο καλό είναι το σενάριο και το premise…
Προσπαθώ να χαρώ και να το προσπεράσω μέσα στην αγωνία και την περιοδικότητα του επαγγέλματος για το τι θα έρθει μετά. Δεν τα’χω καταφέρει ακόμα, αν και πάντα τα μηνύματα απ’τον κόσμο για το πόσο αγάπησαν την σειρά και πόσο ταυτίστηκαν, είναι πολύ όμορφα και καταπραϋντικά.
– Τι μήνυμα/μάθημα παίρνεις από το ότι η σειρά συζητιέται τώρα περισσότερο απ’ ό,τι όταν κυκλοφόρησε πριν 2 χρόνια;
Κάθε έργο έχει το κοινό του, κι ανθίζει όταν καταφέρει να το βρει. Σημασία έχει ν’αντέχεις και να κάνεις υπομονή. – ο Τσέχωφ στον Γλάρο το είπε αυτό το τελευταίο, όχι εγώ.
– Πώς αντιδρά το μέσα σου όταν πράγματα που κάνεις δε φέρνουν το αποτέλεσμα που θες στο τώρα, αλλά σε οδηγούν εκεί που θες αργότερα; Ή σε οδηγούν κάπου αλλού από αυτό που ίσως ήθελες;
Προσπαθώ να μην φορτίζω τις δουλειές με προσδοκίες πέραν της στιγμής τους. Φυσικά υπάρχει η αγωνία του καλλιτεχνικού αποτελέσματος και του πώς θα το υποδεχτεί το κοινό, αλλά όχι το βλέμμα στο που θα με πάνε μετά, όχι την ώρα που φτιάχνεται η δουλειά, τελοσπάντων!
– Αν ψάξεις μέσα σου, τι θαρρείς σε έχει σχηματίσει περισσότερο; Οι πόνοι ή οι χαρές;
Η αγάπη, που μεγένθυνε τις χαρές και καταπράυνε τον πόνο. Είμαι τυχερή και ευγνώμων που μεγάλωσα σε ένα περιβάλλον που είχε οδηγό την αγάπη, μου την έδωσε απλόχερα η οικογένεια μου με τον τρόπο της κάποιες φορές κι έτσι μπορώ να την δεχτώ και να την δίνω κι εγώ σε φίλους, συντρόφους, συνεργάτες.
Στην περιγραφή της παράστασης Δάφνη, υπάρχει η λέξη αποδοχή. Νιώθω πως την αποδοχή την εφαρμόζουμε μόνο κατά το δοκούν όλοι μας και ξεχνάμε πως οφείλουμε να αποδεχτούμε και τα σκληρά, όχι μόνο τα θετικά που θέλουμε να εδραιώσουμε.
Αποδοχή σημαίνει αγάπη χωρίς περιορισμούς, χωρίς ναι μεν αλλά – τι σκληρό μπορεί να έχει αυτό;
– Ποιο είναι αυτό που φοβάσαι περισσότερο απ’ όλα στον κόσμο;
Τον χαμό των δικών μου ανθρώπων και την αδικία.
– Αυτό που σε γεμίζει δύναμη;
Η οικογένεια μου, το να βλέπω τα ανίψια μου να μεγαλώνουν, ο αγαπημένος μου, οι φίλες μου, ο κύκλος προστασίας μου. Ένα όμορφο ποίημα, ένα ηλιοβασίλεμα στην θάλασσα, ένα τραγούδι, μια καλή στιγμή.
– Ποια είναι μια μεγάλη αλήθεια για τη ζωή που όταν την έμαθες, έχασες λίγο ρομαντισμό;
Ότι δεν κερδίζει πάντα το καλό στο τέλος.
– Σε μια συνέντευξή σου είχες πει ότι είσαι θρησκευόμενη όταν πρόκειται για τον έρωτα με την πρώτη ματιά. Είναι για σένα το υπέρτατο;
Έτσι είχα πει ε; Θα ήμουν σε παθιάρικη φάση φαίνεται, αλλά ναι, θα με στηρίξω. Αλλά όχι μόνο για τον έρωτα με την πρώτη ματιά, για τον έρωτα σε όλες του τις εκφάνσεις.
