Περιεχόμενα
Στην καλλιτεχνική της διαδρομή η Όλια Λαζαρίδου έχει αποδείξει ότι ποτέ δεν φοβήθηκε τις προκλήσεις και από τα πρώτα της βήματα στην υποκριτική, δεν ήταν λίγες οι φορές που κινήθηκε εναλλακτικά πετυχαίνοντας τον στόχο… Να δημιουργήσει κάτι ξεχωριστό!
Από τις 22 Φεβρουαρίου βάζει ένα ακόμη θεατρικό «στοίχημα» ανοίγοντας το σαλόνι της, την οικία Ίλιτς πλέον, για να ανεβάσει τη νουβέλα του Λέοντος Τολστόι «Ο θάνατος του Ιβάν Ίλιτς» σε μία διαφορετική και εξαιρετικά ενδιαφέρουσα διασκευή και σε σκηνοθεσία Δανάης Ρούσου.
Πέρασα, λίγες μόλις μέρες πριν από την πρεμιέρα, το κατώφλι της οικίας Ίλιτς και εκεί με υποδέχτηκε η Όλια Λαζαρίδου. Ναι, θα παραδεχθώ ότι είχα τρακ απέναντί της, καθώς αντίκριζα ένα από τα είδωλά μου και φυσικά δεν ήταν στα… κυβικά μου, όπως λέει ένα τραγούδι.
Απλή και με τη βελούδινη χαρακτηριστική φωνή της μου εξηγεί το βαθύτερο νόημα του έργου που πρόκειται να πρωταγωνιστήσει:
«Είναι ένα φιλοσοφικό δείγμα, δεν είναι ένα απλό δείγμα που μιλάει για το πιο σημαντικό πράγμα στον κόσμο που είναι και που μεγαλώνοντας κανείς το καταλαβαίνει ακόμη περισσότερο ότι είναι το πιο σημαντικό. Μιλάει για το νόημα της ζωής όπως το βλέπει κάποιος από το τέλος προς την αρχή.
Γιατί όταν είσαι από την αρχή προς το τέλος, δηλαδή όταν είσαι πολύ μικρός, δεν βλέπεις το τέλος, βλέπεις την κάθε μέρα και τη ζωή που ξετυλίγεται μπροστά σου, ενώ όταν είσαι προς το τέλος αποτιμάς τη ζωή σου πολύ διαφορετικά.
Βλέπεις ακριβώς τι έκανες που άξιζε, αν είχαν νόημα αυτά που έζησες, τα βλέπεις όλα πολύ διαφορετικά…».
Τη ρωτώ να μου πει δύο λόγια για το έργο:
«Βρισκόμαστε στην οικία του Ιβάν Ίλιτς. Το πρόσωπο που υποδύομαι είναι μία υπηρέτρια, μία μορφή που επινοήσαμε μαζί με τη Δανάη Ρούσου που είναι η σκηνοθέτις της παράστασης και διαμόρφωσε το χώρο, τους φωτισμούς, τα ρούχα…
Σκεφτήκαμε ότι μαζεύει τα πράγματα του θανόντος Ιβάν Ίλιτς και λέει την ιστορία του. Και αυτό είναι ένα τρομερό θέμα… Ότι τα αντικείμενα ζουν περισσότερο από εμάς.
Και αυτό είναι το φοβερό γιατί την ιστορία, εκτός από την ίδια, τη λένε και τα πράγματά του» μου εξηγεί χωρίς να κρύβει αυτή τη φλόγα του ενθουσιασμού για το νέο της θεατρικό εγχείρημα.
Πράγματι τα πράγματα «ζουν» και μετά από εμάς, αλλά ο θάνατος ως θέμα;
«Ο θάνατος είναι αταξικός, πανανθρώπινος, δεν έχει να κάνει με τον χώρο και τον τόπο, όλοι γεννηθήκαμε και όλοι θα πεθάνουμε. Αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Οπότε με αυτή την έννοια το θέμα αυτό αφορά όλους.
Εμένα με τα χρόνια μου αρέσει να κάνω πράγματα που να μιλάνε σε όλους. Δεν θα έλεγα “λαϊκά” -γιατί το σκέφτεται κανείς διαφορετικά το “λαϊκά”- κάτι που να μπορούν να το δουν όλοι οι άνθρωποι, να μην απευθύνεται μόνο σε ένα κουλτουριάρικο κοινό, να απευθύνεται σε όλους» και συνάμα προσθέτει: «Ο Τολστόι έχει την απλότητα της βαθύτητας. Αυτό είναι το μεγαλείο του σε όλα του τα έργα».
Βλέποντας τα τελευταία χρόνια αρκετοί καλλιτέχνες να επιλέγουν εναλλακτικούς χώρους για να ανεβάσουν παραστάσεις, ρωτώ την Όλια Λαζαρίδου ποια αναγκαιότητα οδήγησε σε αυτή την επιλογή:
«Αυτό είναι μέσα στα πλαίσια. Τα τελευταία χρόνια ζητάει κανείς τρόπους να ανανεώσει την ίδια τη μορφή του θεάτρου και αυτά βοηθάνε. Εμένα ας πούμε το συγκεκριμένο μου αρέσει γιατί δεν έχει αμιγώς θεατρική ατμόσφαιρα, έχει περισσότερο κινηματογραφική, με την έννοια ότι βλέπεις τον άλλο σε κοντινό πλάνο.
Μόνο στο σινεμά συμβαίνει αυτό, στο θέατρο συνήθως τον βλέπεις από μία απόσταση. Είναι σε απόσταση αναπνοής και το εννοούμε κυριολεκτικά».
Ο θάνατος του Ιβάν Ίλιτς: Η ιστορία ενός προαναγγελθέντος τέλους
Μέσα σε μια προπολεμική πολυκατοικία μία υπηρέτρια μαζεύει τα πράγματα κάποιου που δε ζει πια και αφηγείται την ιστορία του. Μια ιστορία απλή, ενός ανθρώπου συνηθισμένου σαν κι εμάς. Με την ίδια προδιαγεγραμμένη πορεία.
Άραγε πως βιώνουμε σήμερα τη φθορά; Αυτός ο κοινός φόβος που παραμένει ταμπού γίνεται αντικείμενο συζήτησης και μοιράσματος. Γιατί ό,τι μοιράζεσαι, κάπως μαλακώνει. Ίσως.
Ο Τολστόι στοχάζεται με σπαρακτικό και συνάμα κωμικό τρόπο πάνω στις έννοιες της ζωής και του θανάτου.
Ο θάνατος του Ιβάν Ίλιτς: Η παράσταση και οι συντελεστές της
Πρόκειται για μία παράσταση-εμπειρία, που συμπληρώνεται από κύκλο συζητήσεων που θα πραγματοποιούνται μετά το τέλος κάποιων παραστάσεων (με συντονιστή τον Κωνσταντίνο Μπλάθρα).
Σε αυτές τις συζητήσεις ένας πολύτιμος καλεσμένος-έκπληξη, διαφορετικός κάθε φορά, (γιατρός, ψυχίατρος, ιερέας, δικαστής, συγγραφέας, σκηνοθέτης) θα μοιράζεται τις εμπειρίες του εκκινώντας έναν σχετικό διάλογο.
Ενδεικτικά από την οικία Ίλιτς θα περάσουν οι Κατερίνα Μάτσα (Ψυχίατρος), Εύα Στεφανή (κινηματογραφίστρια), Θεόδωρος Παπαπολυχρονίου (γιατρός), Πατήρ Δημήτριος Μαρούλης (ιερέας) κ.α.
Συγγραφέας: Λέων Τολστόι
Μετάφραση: Σταυρούλα Αργυροπούλου
Διασκευή: Δανάη Ρούσσου, Όλια Λαζαρίδου
Σκηνοθεσία – Σκηνικός Χώρος – Κοστούμια: Δανάη Ρούσσου
Φωτογραφίες: Κωνσταντίνος Λέπουρης
Επικοινωνία: Ανζελίκα Καψαμπέλη
Social Media: Ουρανία Κρασάκη
Διεύθυνση Παραγωγής: Στέλιος Βαφέας
Παραγωγή: ΝΕΡΑ ΕΙΔΑ
Με την Όλια Λαζαρίδου
Συμμετέχει ο Κωνσταντίνος Μπλάθρας
Ευχαριστούμε θερμά για την πολύτιμη βοήθεια τους: Σπύρο Αλιδάκη (για την εταιρεία Λυκόφως και το θέατρο Λευτέρης Βογιατζής), Άννα Γεραλή, Γεώργιο Διακόπουλο.
Χορηγοί κρασιών: Κτήμα Σκούρας, Κατώγι Αβέρωφ, Κτήμα Μάτσα
Εισιτήρια: ticketservices.gr
«…Είναι ο θάνατος. Αυτή η η λέξη, που τόσο φοβόμαστε να αντιμετωπίσουμε μόνοι μας…»
Κωστής Παπαγιώργης
