Παιδεύομαι μέρες, εβδομάδες με το μέσα μου για να μπορέσω να βάλω σε μία τάξη τις σκέψεις μου για την παράσταση Καταραμένος Κόσμος, που σκηνοθετεί ο Βασίλης Μαυρογεωργίου και ανεβαίνει τα Δευτερότριτα στο Θέατρο Τέχνης, στη Φρυνίχου. Συνήθως, γράφω στα επόμενα μερικά 24ωρα για τις παραστάσεις που βλέπω, αλλά γι’ αυτή δεν ήθελα να πιεστώ, ήθελα να αφήσω το αρχικό συναίσθημα να βγάλει ρίζες μέσα μου και να δω πώς θα εξελιχθεί. Ήθελα λίγο να δω κι αν θα την ξεχάσω.
Ξεκινάω κάπως ανορθόδοξα να σας μιλήσω για αυτή την παράσταση, αλλά νιώθω ότι θέλω να γνωρίζετε ποια είναι και η δική μου διαδικασία για να μπορέσω να σας εξηγήσω τι θα δείτε, γιατί να το δείτε, τι θα πάρετε από αυτό.
Λόγω της δουλειάς, σπάνια πια απολαμβάνω ταινίες, παραστάσεις, βιώματα, χωρίς να τα συνδέω με τη δουλειά, με την υποχρέωση να τα επικοινωνήσω σε όσους με διαβάζουν, να τα μοιραστώ. Τούτη την παράσταση δεν ήθελα να τη χαραμίσω. Ήθελα να μου επιτρέψω να μείνει για λίγο ένα κτήμα μου και μετά, αφού βγουν οι καρποί του, να τους μοιραστώ.
Τι θα δεις στον Καταραμένο Κόσμο
Ο Καταραμένος Κόσμος αυτοπροσδιορίζεται ως ένα sci-fi/eco thriller και η αλήθεια είναι πως αυτό το είδος, το θεατρικό θρίλερ, δεν το είχα φανταστεί ποτέ. Το έχω ξανακούσει, αλλά είναι μια διαφορετική κατάσταση το θρίλερ στο θέατρο. Περισσότερο με κοινωνικό δράμα μοιάζει. Έβρισκα πάντοτε δύσκολο να αποδοθούν κάποια είδη στο ελληνικό θέατρο. Κι όμως, ο Καταραμένος Κόσμος είναι ένα θρίλερ με αυτά τα χαρακτηριστικά, τα φουτουριστικά, τα δυστοπικά.
Είναι μια παράσταση χωρισμένη σε τρία ξεχωριστά σκηνικά. Ξεχωριστά μέχρι το φινάλε να τα ενώσει σαν εκείνες τις εικόνες που έχουν τα σταυρόλεξα με τις αριθμημένες τελείες που πρέπει να ενώσεις.
Σε ένα σπίτι κάθονται ένας άντρας κι ένας έφηβος. Ή νεαρός. Η σχέση τους δεν δηλώνεται ρητά, μα νομίζεις ότι είναι ένας πατέρας κι ένας γιος. Το σπίτι αυτό μοιάζει να είναι στη μέση του πουθενά, σε ένα δάσος, κάτι σαν εξοχικό. Οι δυο τους βρίσκονται μέρες εκεί, σα να έχουν αποκοπεί από τον υπόλοιπο κόσμο. Είναι με επιλογή τους, όχι εγκλωβισμένοι. Έτσι φαίνεται στην αρχή. Πιάνουν μια συζητήση για τα συναισθήματα και μιλούν για ένα βιβλίο.
Ο πατέρας το προτείνει στον γιο του για διάβασμα, καθώς εκείνος εκφράζει το πόσο βαριέται. Μοιάζει σαν μια κλασική συναναστροφή ενός μεσήλικα με έναν νέο, που έχουν το χάσμα γενεών και ο πρώτος προσπαθεί να εξηγήσει τη σημασία κάποιων πραγμάτων που και οι δικοί του γονείς του έμαθαν ως σημαντικά. Ούτε αυτό δηλώνεται. Το υποθέτω εγώ ως θεατής, επιχειρώντας να ακολουθήσω το λογικό ένστικτο για αυτό που βλέπω.
Σε ένα άλλο σπίτι, μέσα στην πόλη, μια αστυνομικός παίρνει κατάθεση από έναν άντρα μετά την εξαφάνιση ενός μικρού αγοριού που έμενε στο από πάνω διαμέρισμα. Ο άντρας πέφτει σε αντιφάσεις, κρύβει πράγματα, φαίνεται πως ξέρει περισσότερα από όσα ομολογεί, αλλά φαίνεται, επίσης, πως το μικρό αγόρι έχει απαχθεί από τον πατέρα του που δεν τα πήγαινε καλά με τη μητέρα του. Έτσι υποστηρίζεται.
Σε ένα γραφείο, σε μια εταιρεία που φαίνεται να κατασκευάζει ρομπότ ή προγράμματα Τεχνητής Νοημοσύνης, ο ίδιος άντρας, επιστήμονας γαρ, συζητά με μια γυναίκα, στέλεχος της εταιρείας, για τον πατέρα της που εξαφανίστηκε πριν πολλά χρόνια, δε βρέθηκε όμως ποτέ το σώμα του. Εκείνη πιστεύει πως είναι ακόμα ζωντανός και ζητά από τον επιστήμονα βοήθεια, διότι ήταν από τους τελευταίους που είχαν μια συναναστροφή μαζί του. Ψάχνει να βρει κάτι που να υποδηλώνει τι σκοπούς είχε ο πατέρας της.
Αυτά τα τρία σκηνικά εναλλάσσονται, κάπου παρεμβάλεται μεταξύ τους μια ιστορία για ένα ταξίδι δύο ανθρώπων σε έναν άλλον πλανήτη, όπου εξωγήινοι τους πέρασαν για θεούς και εκείνοι αποδέχτηκαν αυτή την ιδιότητα και κυβέρνησαν ως θεοί, ώσπου εμφανίστηκαν εκεί κι άλλοι άνθρωποι και αποκάλυψαν στους εξωγήινους την αλήθεια. Και εγκαθιδρύθηκε μια δημοκρατία, με τον απόγονο-γιο των δύο Πρωτόπλαστων Θεών, να επιστρέφει στη Γη για να εξεταστεί. Και τελικά, η διαπλανητική δημοκρατία, αν και χαιρετίστηκε από τους εξωγήινους, αποδεικνύεται χειρότερη από τη μοναρχία που ανντικατέστησε.
Κι ενώ εξελίσσονται όλα αυτά, σε κάθε εμφάνιση της κάθε συνιστώσας, εμφανίζεται μια λεπτομέρεια, μια νέα τελεία που περιμένει από τον θεατή να τραβήξει τη γραμμή προς τα εκεί, για να του αποκαλυφθεί κάτι έξτρα. Κι έρχεται το φινάλε της παράστασης και σε ξεπαστρεύει. Είναι μια παράσταση που αν ήταν ταινία, θα ήταν του Κρίστοφερ Νόλαν. Κάτι από Inception, κάτι από Tennet, κάτι από Interstellar. Τεχνητή Νοημοσύνη, Χρόνος Άχρονος, Διάστημα, Χάος.
Τίποτα δεν είναι αυτό που φαίνεται. Όλα καταλήγουν στον επιστήμονα και σε ένα σχέδιο που μοιάζει διεστραμμένο. Αλλά σε έναν κόσμο που θα καταστραφεί από την ανθρώπινη ασυδοσία απέναντι στη φύση, είναι σαν μια Κιβωτός του Νώε. Ψηφιακή, δίχως χώρο για ζώα, παρά μόνο για έναν άνθρωπο και την ευθύνη της διατήρησης ενός ανθρώπινου δείγματος στο διηνεκές.
Δεν έχω ξεχάσει το πώς ένιωσα όταν τελείωσε η παράσταση. Είχα ταυτόχρονα τη χαρά ενός μικρού παιδιού που είδε το καλύτερο παιχνίδι και του το πήραν οι γονείς του, την αγωνία της ύπαρξης μου και της ανθρωπότητας, το νοητικό γέμισμα από τους ήχους ενός ζοφερού μέλλοντος. Ακόμα κι αν δεν ζούμε όταν θα αρχίσει η απόλυτη καταστροφή, μας συγκλονίζει να ξέρουμε πως έχουμε βάλει όλοι μας ένα λιθαράκι στο μονοπάτι του αφανισμού μας, που θα συμπαρασύρει και τους αμάχους.
Η παράσταση Καταραμένος Κόσμος καταπιάνεται με ζητήματα που με απασχολούν βασανιστικά σε όλη την ενήλικη ζωή μου, που με γοητεύουν και με παραλύουν σύγκορμο. Και κάνει η παράσταση ακριβώς το ίδιο, χάρη στη σκηνοθεσία του Βασίλη Μαυρογεωργίου, στην ηχητική επένδυση και στις ερμηνείες. Στις οποίες δε μπορώ παρά να ξεχωρίσω αυτή του Κλέωνα Γρηγοριάδη, που έχει πάνω του το φινάλε, είναι ο δικός του χαρακτήρας που κάνει τη σοκαριστική αποκάλυψη.
Πάντα αναρωτιέμαι πώς μπαίνει κάποιος πνευματικά σε τέτοιους ρόλους, σε τέτοια μυθοπλασία και πάντα θα μου προκαλεί θαυμασμό το τι καταφέρνουν οι ηθοποιοί. Όλο το ανσάμπλ σε αυτή την παράσταση, ένα τσακ περισσότερο ο Γρηγοριάδης.
Ο Καταραμένος Κόσμος του Μαυρογεωργίου, είναι τελικά ένας Πολύτιμος Κόσμος για μένα, ως βίωμα, ως μνήμη, ως συναίσθημα. Μακάρι να μπορούσα να παίζω σε επανάληψη όποτε θέλω αυτή την παράσταση!
Ταυτότητα Παράστασης
Κείμενο: Βασίλης Μαυρογεωργίου-Τζούλια Διαμαντοπούλου
Σκηνοθεσία: Βασίλης Μαυρογεωργίου
Σκηνικά-Κοστούμια: Αλεξία Θεοδωράκη
Μουσική: Νίκος Κυπουργός
Επιμέλεια κίνησης: Πάρης Μαντόπουλος
Φωτισμοί: Στέλλα Κάλτσου
Βοηθός σκηνοθέτη: Βασιλική Ασίκογλου
Β’ Βοηθός σκηνοθέτη: Δήμητρα Σταύρου
Φωτογραφίες: Πάτροκλος Σκαφίδας
Παίζουν (αλφαβητικά): Κλέων Γρηγοριάδης, Αριάδνη Καβαλιέρου, Κατερίνα Λυπηρίδου, Βασίλης Μπούτσικος, Δημήτρης Πασσάς
* Για εισιτήρια μπες εδώ
