Περιεχόμενα
Ο Κωνσταντίνος Μπιμπής είναι μια από τις περιπτώσεις ηθοποιών που έχω δει αρκετά στο θέατρο και σε μουσικές σκηνές. Στην αρχή γινόταν τυχαία, μετά κάπως σαν το όνομά του να με τραβούσε να δω μια παράσταση ή να τον ακούσω με τη μπάντα του, τους Dalkance.
Η παράσταση “Forget Me Not”, για την οποία σου έγραψα αναλυτικά εδώ, ήταν και θεματολογικά και ως γενικότερο κόνσεπτ, ένα ακόμα παραγάδι που έριξε ο Κωνσταντίνος Μπιμπής για να με πιάσει ως θεατή, ως ακροατή, ως «προσεκτή» του.
Κι επειδή πια έχω μετακινηθεί εσωτερικά αρκετές φορές από πράγματα που κάνει ή, ακόμα ακόμα, από ιδέες που πάει να καταθέσει και μπορεί να μην τις έχω εννοιοδοτήσει πλήρως, έφτασε το πλήρωμα του χρόνου να κάνουμε αυτή τη συνέντευξη.
Ο Κωνσταντίνος Μπιμπής μέσα από 10 απαντήσεις
– Πιστεύω πολύ στη συγκυρία των συναντήσεων των ανθρώπων και σου κάνω αυτές τις ερωτήσεις σε μια εποχή που διαβάζω αρκετά για την ψευδαίσθηση του χρόνου. Βλέπω λοιπόν στην περιγραφή της παράστασης ότι οι 2 χαρακτήρες ταξιδεύουν στο μέλλον και το παρελθόν τους με μια δική τους λογική. Πώς αντιλαμβάνεσαι εσύ την έννοια του Χρόνου;
Δύσκολη ερώτηση αυτή. Εγώ θα έλεγα πως σε αυτή τη στιγμή της ζωής μου το χρόνο τον αντιλαμβάνομαι περισσότερο ως μνήμη. Ως παρελθόν δηλαδή μ’ έναν τρόπο. Αλλά όχι με παρελθοντολαγνεία. Περισσότερο με τρυφερότητα προς τον εαυτό μου. Προς τα λάθη μου, τις πληγές τα τραύματα μου.
Μου είναι ευκολότερο ως στιγμής να αντιληφθώ το πέρας του χρόνου παρά την αναμονή του ή τη ροή του προς τα μπροστά.
Διαβάζοντας τον τίτλο του έργου, τον μεταφράζω στα ελληνικά και μου ακούγεται με διαφορετική σημασία. Στο Forget Me Not ερμηνεύω μια διαταγή, στο Μη Με Ξεχνάς, ερμηνεύω μια απελπισία απέναντι στη δύναμη του Χρόνου και την αδυναμία της μνήμης. Ποια στοιχεία του έργου σας γοήτευσαν για να το κάνετε παράσταση;
Είναι διττής σημασίας ο τίτλος. Καθώς είναι και το γνωστό λουλούδι «μη με λησμόνει». Επίσης η παράσταση μας τελειώνει με τη φράση «Δε θα με ξεχάσεις, ε;». Μας γοήτευσε η ανθρωπιά και η απλότητα του. Η ουσία και η αγάπη με την οποία σκύβει ο συγγραφέας πάνω απ’ τις ανθρώπινες σχέσεις. Είναι παρηγορητικό έργο.
Στην αρχαιότητα είχαν πολύ αυτό της υστεροφημίας. Εσύ θα ήθελες να είσαι μια ισχυρή ανάμνηση ή να ξεχαστείς γρήγορα;
Να σου πω την αλήθεια αφότου πεθάνω, δε μ’ ενδιαφέρει καθόλου τι θα θυμούνται ή δε θα θυμούνται απο μένα ως καλλιτέχνη. Αυτό που μ’ ενδιαφέρει είναι να ζω τη ζωή μου όπως τη θέλω και να δημιουργώ αναμνήσεις με τους ανθρώπους που αγαπώ και με αγαπούν. Αν μείνω σ’ αυτών των ανθρώπων τη μνήμη τότε σημαίνει οτι κατάφερα κι έζησα μια ωραία ζωή. Αυτό ειναι για μένα η υστεροφημία που με αφορά.
Είναι το επάγγελμα του ηθοποιού (σε σένα και του μουσικού), μια ξεκάθαρη δήλωση “Forget Me Not”;
Καθόλου. Ίσα ίσα θα’ λεγα είναι “Forget me”. Με την έννοια οτι η τέχνη του θεάτρου είναι η τέχνη του θνησιγενούς, του εφήμερου, του περαστικού. Όπως και η ίδια η ζωή που το θεάτρο τη μιμείται, την ονειρεύεται την ανασυνθέτει.
Αν μπορούσες να διαλέξεις, θα ήθελες να θυμάσαι τα πάντα για πάντα ή να ξεχνάς εύκολα, καλά και κακά;
Φυσικά να θυμάμαι. Κατα τη γνώμη μου αυτό που ονομάζουμε ψυχή ή προσωπικότητα ή ιδιοσυγκρασία δεν είναι τίποτα παραπάνω από μνήμες. Άλλοτε καθαρές και καθοριστικές. Άλλοτε κρυφές και θολές. Άλλοτε ύπουλες και σπουδαίες.
Η έννοια του τέλους, του δικού σου, των καταστάσεων, των συναισθημάτων, των πραγμάτων, πώς επιδρά σε σένα ψυχικά;
Σε μένα προσωπικά με τρομερό πόνο.
Είμαι ένας ενήλικας που θέλει σαν παιδί όλα να κρατάνε για πάντα. Και η ροή της ζωής διαψεύδει συνεχώς αυτή μου την επιθυμία και με πληγώνει. Εύχομαι με τον καιρό να βρώ τους τρόπους να κάνω ειρήνη με αυτό.
Διακρίνω μια υφολογική σύνδεση του έργου με τον Κωνσταντίνο Μπιμπή που έχω δει με τους Dalkance, γιατί και στη σκηνή νομίζω ότι κάνεις ταξίδι διαστρικά με το νου σου, τα οποία έχουν ως όχημα τον φωτισμό και τον ήχο.
Χαίρομαι πολύ που το διακρίνεις αυτό. Γιατί είναι αλήθεια. Μ’ αρέσει να αντιλαμβάνομαι τη σκηνή σαν ένα διαστημόπλοιο που ταξιδεύει στην ιστορία του ανθρώπου. Στις χαρές και τις λύπες του. Στην ομορφιά του. Και πάντα αυτό προσπαθώ να κάνω στα πράγματα που δημιουργώ.
Θα έλεγες ότι σε απασχολεί περισσότερο το εδώ και τώρα ή ότι βρίσκεσαι πιο συχνά πνευματικά στο μέλλον, δέσμιος της φαντασίας;
Άλλοτε το ένα άλλοτε το άλλο. Αιθεροβατώ ασταμάτητα και όλο σχεδιάζω κάτι. Ταυτόχρονα όμως προσπαθώ να παραμένω στο παρόν και να γειώνομαι. Καλλιτέχνης χωρίς φαντασία φυσικά δεν υπάρχει. Αλλά και καλλιτέχνης αποσπασμένος απο το κοινωνικό και πολιτικό παρόν του επίσης δεν υπάρχει.
Η μουσική είναι για σένα ένα εργαλείο λήθης ή ένα εργαλείο διαρκούς υπενθύμισης;
Η μουσική για μένα είναι μια υπενθύμιση πραγμάτων που έχουμε ξεχάσει οτι θυμόμαστε. Αρχαίων πραγμάτων. Που υπάρχουν μέσα μας χιλιάδες χρόνια και είτε κοιμούνται είτε τα χει καλύψει η αδυσώπητη εποχή μας. Είναι μια επίκληση στον ουρανό. Την αγαπώ τόσο πολύ τη μουσική.
Τι θες να πεις εσύ στον κόσμο με το Forget Me Not;
Μια ιστορία ενός ζευγαριού της γενιάς μας στην Αθήνα του 2024.
Μια ιστορία αγάπης και δυσκολιών και ματαιωμένων ονείρων.
Μια ιστορία για τον σημαντικό άλλο της ζωής μας.
Για το μαζί.
Ο Κωνσταντίνος Μπιμπής στον Γύρο των Γρήγορων Απαντήσεων
– Αγαπημένη Εποχή;
Καλοκαιράκι!
– Αγαπημένο φαγητό να τρως;
Μακαρόνια με κιμά!
– Αγαπημένο φαγητό να μαγειρεύεις:
Γιουβετσάκι στο φούρνο
– Αγαπημένο μέρος;
Σκύρος
– Αγαπημένη ανάμνηση;
Οι Γιαγιάδες μου
– Πιο έντονο συναίσθημα που έχεις ζήσει;
Έρωτας
– Ταξίδι με πλοίο, τρένο, αεροπλάνο ή αμάξι;
Αμάξι
– Αν δεν ήσουν ηθοποιός-τραγουδιστής, τι θα ήθελες να ήσουν;
Συγγραφέας
– Ταξίδι στο μέλλον ή στο παρελθόν; Κι αν παρελθόν, κάπου συγκεκριμένα;
Στην Αρχαία Αθήνα
* Για να κλείσεις εισιτήριο για το Forget Me Not μπες εδώ.
