Περιεχόμενα
Ποτέ δε μπόρεσα να συμβαδίσω με την ανάγκη των ανθρώπων να χαρακτηρίσουν κάτι ως γυναικείο ή ως ανδρικό. Κατανοώ ότι, πέρα από τις περιπτώσεις όπου αυτό οριοθετεί σεξιστικές αγκυλώσεις, είναι βολικοί προσδιορισμοί για να εξηγήσουμε κάτι, επειδή δεν μας έρχεται στο μυαλό άλλη λέξη. Αλλά παραμένει περιοριστικό. Η παράσταση «Στην Κορυφή Του Κόσμου, Εκεί Να Με Πας» είναι τέτοια που το πιο εύκολο για μένα θα ήταν να πω πως είναι μια παράσταση που φτιάχτηκε από γυναίκα, την Ειρήνη Φαναριώτη, παίζουν γυναίκες και επικοινωνεί γυναικεία βιώματα, αγωνίες και πόνους.
Ειλικρινά, όμως, τόσο σε αυτή την παράσταση, όσο και γενικά, πόσα είναι εκείνα τα πράγματα που τα βιώνει μόνο η γυναίκα και δεν τα βιώνουν γενικά οι άνθρωποι; Γιατί να εξοβελίσω μια κατάσταση πανανθρώπινη και να την καταστήσω εξωγήινη και μακρινή στον Χ άντρα; Είναι σαν αυτό που εξακολουθούμε να κάνουμε, να λέμε ότι ανήκουμε στην Χ μειονότητα, περιχαρακωμένοι, οπότε γινόμαστε από μόνοι μας κάτι άγνωστο στον άλλον, ο οποίος, ως φοβικός ή συντηρητικός, επειδή είναι έξω από το χαράκωμα, μπορεί να φανταστεί οτιδήποτε θέλει για εμάς. Και, φυσιολογικά, ο φόβος του και η αντίθεσή του μεγαλώνουν.
Αν μας έβλεπε όμως..; Αν ζούσες στις ζωές μας και έβλεπε από πρώτο χέρι τι βιώνουμε; Ε, αυτό ακριβώς είναι αυτή η παράσταση. Ένα παράθυρο αλήθειας σε σκέψεις που κάνουν 5 γυναίκες, οι οποίες δεν είναι γυναικείες per se, είναι ανθρώπινες. Δεν έχουν μήπως οι άντρες αγωνίες; Δεν φέρουν βάρη; Δεν είναι μήπως η αιτία της βιαιότητας τους προς τη γυναίκα, ένα αποτέλεσμα της αδυναμίας τους να διαχειριστούν τα βάρη αυτά, να εξηγήσουν πως δε μπορούν να τα κουβαλήσουν και ότι τελικά τα κουβαλάνε για να μη φανούν «αδερφές», για να κάνουν περήφανους τους ματσό πατεράδες τους; Δεν είναι μήπως μια δήλωση προς τη Μητέρα που τους γαλούχησε να είναι «άντρες»;
Θέλει κότσια σε τούτη τη ζωή να επικοινωνείς το πού μπορείς και το πού δε μπορείς να φτάσεις, για να σου προσφερθεί η βοήθεια ή για να σε κατανοήσουν. Όσο επιλέγεις να υποκρίνεσαι τον ματσό και πως τα αντέχεις όλα γιατί «είμαι άντρας, δε νιώθω πόνο», τόσο θα καταλήγεις βίαιος προς τον εαυτό σου. Κι επειδή δε μπορείς να σε δείρεις, θα στρέφεις τη βία σου στη γυναίκα ή σε όποιο ον κρίνεις ως αδύναμο.
Έτσι επιλέγω να δω την παράσταση «Στην Κορυφή Του Κόσμου, Εκεί Να Με Πας» και θα εξηγήσω ευθύς αμέσως πώς φτάνω σε αυτή την ανάγνωση.
Το στόρι της παράστασης
Σε μια κοινότητα σπιτιών, σε ένα σύστημα που ονομάζεται «Μόνη», ζει η Κάτια. Εκεί έχει πάει για να βρει καταφύγιο η Μαράρα, αφού την έχει παρατήσει ο σύντροφός της. Είναι τα γενέθλιά της. Η Μαράρα θέλει να κρυφτεί, διότι είναι γνωστή influencer και δε θέλει να δείξει στον κόσμο πόσο χάλια είναι ψυχολογικά. Με την Κάτια έχουν να βρεθούν χρόνια, αλλά ήταν από μικρά κορίτσια μαζί, από το σχολείο. Είναι φίλες.
Η Κάτια ζει στην κοινότητα με αρμοδιότητα να φροντίζει φυτά. Στις δύο γυναίκες προστίθεται η Γιάνι, μια νεαρή Γεωργιανή που ζει επίσης εκεί, η οποία βγάζει λεφτά δωρίζοντας τα ωάριά της. Μετά, στο διαμέρισμα, έρχεται και η Θανάσια, μάνατζερ της Μαράρα από την εταιρεία που την εκπροσωπεί. Πιο μετά, εμφανίζεται και η Νέλλυ, φίλη της Μαρίας-Μαράρας, που δέχεται συχνά τη βία του συντρόφου της.
Οι 5 τους θα κινηθούν πάνω σε λεπτό πάγο μη θέλοντας να δείξουν την αλήθεια του ψυχικού τους κόσμου, όμως, καθώς θα διασκεδάζουν για τα γενέθλια της Μαράρας, καθώς θα παρτάρουν, θα πάθουν αυτό που συμβαίνει στα πάρτι. Θα πάνε από τα ψηλά στα συναισθηματικά χαμηλά και από εκεί που ακούνε τα άπαντα της Βανδή και ολίγη από Άντζελα Δημητρίου, μια σιωπηλή μελωδία θα καλύψει την εξομολόγηση τους για τα βάρη που φέρουν από τη γυναικεία τους φύση, σε μια κοινωνία που τις οδηγεί στον καταναγκασμό της αυτοαπομόνωσης.
Στα 90 και κάτι λεπτά της διάρκειας της, η παράσταση «Στην Κορυφή Του Κόσμου, Εκεί Να Με Πας» έχει πολλές αστείες στιγμές, πολλές σουρεάλ καταστάσεις με τις οποίες γελάς, έχει «εξατομικευμένες» στιγμές, όπου άλλος θα γελάσει, άλλος θα σκεφτεί, άλλος θα νιώσει άβολα, κι έχει αυτή την τραμπάλα ανάμεσα στο ευδιάθετο και το οδυνηρό. Και, μπορεί η πλευρά της τραμπάλας με το ευδιάθετο να παραμένει περισσότερη ώρα στο έδαφος, όταν όμως σηκώνεται, τότε το τράνταγμα στην πλάτη και τα οπίσθια από το κάθισμα στο έδαφος στην πλευρά του οδυνηρού, πονάει πολύ.
Συγκινήθηκα τρομερά με αυτή την παράσταση. Άνοιξα ό,τι είχα μέσα μου και προσκάλεσα τις 5 κοπέλες να μπουν και να νιώσουν ασφάλεια. Όχι για να τις προστατεύσω, αλλά για να τους πω «εεε, συγγνώμη για τους άλλους, αλλά δε θέλω να κουβαλάω τα δικά τους λάθη, θέλω μόνο να σας δείξω πως είμαστε άνθρωποι και πως είμαστε καλοί…και θέλουμε βοήθεια για να κουβαλήσουμε τα πατριαρχικά μας βάρη».
Μέσα από την ιδανική μουσική επένδυση από τον Gary Salomon, η παράσταση γίνεται κατανοητή. Είναι μια μουσική σαν αυτή του Χανς Ζίμερ στο Interstellar. Αναδεικνύει την πλοκή. Εδώ η μουσική λειτουργεί ως υποβολέας συναισθημάτων. Και ως σοκ. Διότι την ώρα που ακούς Βανδή και είσαι σε μια ευθυμία, έρχεται άμεσα η επόμενη σκηνή, ο επόμενος διάλογος, που η ευθυμία εξαφανίζεται εν ριπή οφθαλμού.
Αυτό που επίσης θέλω να σταθώ, είναι στις ερμηνείες που είναι προϊόν της καθοδήγησης της σκηνοθεσίας. Η Ειρήνη Φαναριώτη φαίνεται να έχει περάσει πλήρως στις 5 ηθοποιούς τι ακριβώς θέλει από την ερμηνεία τους κι εκείνες το αποδίδουν. Δεν υπάρχει τίποτα το ασαφές. Κατανόησα πλήρως από πού ξεκινάνε και πού θέλουν να πάνε. Είναι ερμηνείες ιδανικές και αρμόζουσες στο κείμενο που τους δόθηκε. Κι αυτό είναι δείγμα μιας σκηνοθέτιδος με προοπτική, σε συνέχεια της περσινής της παράστασης, Nina Where Are You My De@r?, έναν μονόλογο όπου έπαιξε η Φαναριώτη.
Δε γνωρίζω πώς αλλιώς να περιγράψω αυτή την παράσταση. Γνωρίζω μόνο να πω με όλη μου τη δύναμη της ψυχής και της φωνής, να πας να την δεις!
Ταυτότητα Παράστασης
Κείμενο / Σκηνοθεσία : Ειρήνη Φαναριώτη
Σχεδιασμός φωτισμού : Ναυσικά Χριστοδουλάκου
Σκηνικά : Τίνα Τζόκα
Κοστούμια : Karavan Clothing
Πρωτότυπη μουσική σύνθεση : Gary Salomon
Χορογραφίες : Αγγελική Τρομπούκη
Βοηθός Σκηνοθέτριας : Σοφία Μιχελινάκη
Φωτογραφίες : Βάσια Αναγνωστοπούλου
Αφίσα : Βασίλης Αντωνόπουλος
Παραγωγή : Terre de Semis AMKE
Παίζουν: Κάτια: Στέφη Πουλοπούλου, Μαρία: Αγγελική Πασπαλιάρη, Θανάσια: Χαρά Κυριαζή, Νέλλυ: Βίνα Σέργη, Γιάνι: Έλενα Χρηστίδη
* Για εισιτήρια μπες εδώ
