Όταν έπεσε η ιδέα να πάμε στην παράσταση Roi Mat που παίζεται στο ιστορικό σφαιριστήριο Roi Mat στην πλατεία Αμερικής, η αλήθεια είναι ότι ένας από τους δισταγμούς είχε να κάνει με το αν μία ιστορία που εκτυλίσσεται μέσα σε ένα σφαιριστήριο μπορεί να μας αφορά, η δεύτερη σκέψη είναι ότι αποτελεί ένα ενδιαφέρον θεατρικό «πείραμα» και έτσι χωρίς περαιτέρω σκέψη, κλείσαμε θέσεις…
Βρεθήκαμε εκεί το Σάββατο… Η multicultural αίσθηση της περιοχής αρχικά έδινε το δικό της χρώμα έξω από το ιστορικό μπιλιαρδάδικο Roi Mat, το οποίο βρίσκεται στην Πλατεία Αμερικής από τη δεκαετία του 1970 (δημιουργήθηκε το 1974 συγκεκριμένα).
Αφού περάσαμε την «ανυποψίαστη» πόρτα στη Λευκωσίας 5 και κατεβήκαμε τα δεκατρία σκαλοπάτια στο υπόγειο, κυριολεκτικά μεταφερθήκαμε σε μία άλλη εποχή, στα 80ς – 90ς, ακόμη και η ροκ τζαζ μουσική που έπαιζε στον χώρο σε έβαζε στο κλίμα…
Τότε δεν υπήρχαν κινητά, ούτε υπολογιστές. Οι χώροι που παίζαμε ηλεκτρονικά, φλίπερ ή μπιλιάρδο ήταν χώροι που παράλληλα κοινωνικοποιούμαστε, βρίσκαμε φίλους και παρέες και το παιχνίδι ήταν κοινωνικό, όχι μοναχικό μπροστά από έναν υπολογιστή.
Σε αυτούς τους χώρους οι μεγαλύτερες γενιές ζήσαμε ένα κομμάτι της νεότητάς μας και κυριολεκτικά όταν είδα το φλίπερ ξετρελάθηκα, καθώς τα φλίπερ ήταν τα αγαπημένα μου, δεν είχα ποτέ καλές σχέσεις με τα ηλεκτρονικά, εκτός του pacman και του Tetris -πού να τα θυμάστε εσείς τώρα αυτά τα αρχαία!- ενώ μπιλιάρδο είχα μάθει λίγο γαλλικό, τις καραμπόλες, και καμιά φορά έπαιζα -πολύ ερασιτεχνικά όμως και χωρίς να έχω κάποια τεχνική ουσιαστικά.
Λίγο πιο πέρα είδα και το pacman -είπαμε μου άρεσε επίσης, μάλιστα τότε στα παλιά τα χρόνια, υπήρχαν και καρτελάκια που τα έξυνες και έπαιζες pacman και σε χαρτί.
Ο χώρος λοιπόν εξέπεμπε όλη αυτή τη νοσταλγία, ανάμεσα στους θεατές μάλιστα κάποιοι ήταν παλιοί θαμώνες του μαγαζιού και φυσικά τίμησαν δεόντως, πριν αρχίσει η παράσταση, και το τραπέζι του μπιλιάρδου -αμερικάνικο μπιλιάρδο.
Στο μπαρ που ήταν άψογα τακτοποιημένο, παλιομοδίτικο επίσης, με φωτάκια που αναβόσβηναν, ο μπάρμαν ταίριαζε με την ηλικία του μαγαζιού και παρά το προχωρημένο της ηλικίας, είχε σπιρτάδα και διάθεση να μας εξυπηρετήσει όλους με ταχύτητα και ευγένεια.
Το φυσικό σκηνικό που επέλεξαν για να ανέβει λοιπόν μία παράσταση που διαδραματίζεται σε ένα μπιλιαρδάδικο, κυριολεκτικά έστελνε όλα τα θετικά vibes που χρειαζόμασταν για να νιώσουμε άνετα, σε αυτό το θεατρικό ταξίδι στο χωροχρόνο.
Λίγη ώρα αργότερα αφού εγκλιματιστήκαμε και δοκιμάσαμε τα παιχνίδια που προσφέρει το μαγαζί και οι θεατές, καθίσαμε γύρω από τα μεγάλα τραπέζια του μπιλιάρδου για να δούμε την παράσταση. Και έτσι κάπως ξανανιώσαμε εκείνη την αθώα αλητεία του παρελθόντος…
Στην ιστορία, το Roi Mat βρίσκεται σε παρακμή και κινδυνεύει να κλείσει ή να εξαγοραστεί. Μοναδικοί «θαμώνες» του μαγαζιού είναι ο Ψηλός (Σωτήρης Δούβρης), ένας παίκτης μπιλιάρδου παλιάς σχολής που κρατάει και την εποπτεία του μαγαζιού, και ο «μαθητής» του ο Μικρός (Γιάννης Σέρρης), μαζί τους και ο Άγιος (Μιχάλης Καλιότσος).
Ο Ψηλός και ο Μικρός προπονούνται για να συμμετάσχουν σε ένα τουρνουά με «κατσίκια» (αρχάριοι παίκτες μπιλιάρδου) μήπως και πάρουν το έπαθλο και έτσι καταφέρουν να σώσουν το μαγαζί. Στην παρέα προστίθεται και ο Άγιος, παλιός παίκτης μπιλιάρδου και συμπαίκτης του Ψηλού στο παρελθόν, ο οποίος όμως, όπως φαίνεται, έχει χάσει την δεξιοτεχνία του στο παιχνίδι πλέον, αλλά είναι δεξιοτέχνης στο να αλλάζει τις ισορροπίες και το τρίγωνο των πρωταγωνιστών να μεταβάλλει στάτους -υποκριτικά- και να εξελίσσεται η ιστορία.
(Να σημειώσω, ότι όπως μάθαμε, τα παρατσούκλια των ηρώων του έργου προέρχονται από τη μικροκοινωνία του Roi Mat, δηλαδή υπάρχουν άτομα που φέρουν στην πραγματικότητα αυτά τα παρατσούκλια).
Έτσι κάπως αρχίζει μία «διαδρομή» με τρεις ανθρώπους που κρατώντας μία στέκα μπιλιάρδου στο χέρι και αγωνιώντας να σώσουν το «βασίλειό» τους το οποίο καθορίζει και την ύπαρξή τους, πότε αστειεύονται, πότε πετούν σκληρές σπόντες, τσακώνονται, χειραγωγούν ο ένας τον άλλο, ζουν με το φόβο ότι θα ξεχαστούν και βιώνουν μία ιδιότυπη μοναξιά μέσα σε έναν κόσμο που χάνεται και συμπαρασύρει μαζί του και τους ίδιους.
Οι θεατές νιώθουμε σαν να παρακολουθούμε με κάποιο τρόπο από μία «κλειδαρότρυπα» όσα συμβαίνουν ανάμεσά τους και ναι, μας κρατάνε σε σασπένς επί μιάμιση ώρα περίπου που είναι η διάρκεια της παράστασης…
Για να περάσουμε τώρα στην καθαυτό παράσταση, πρόκειται για ένα έργο που έχει γρήγορη εξέλιξη, ρυθμό, μέτρο, μία παράσταση καλοζυγισμένη που κρατά καθηλωμένο τον θεατή, δεν βυθίζεται στο δράμα, καθώς διαθέτει επαρκείς δόσεις χιούμορ και ειρωνείας.
Τόσο οι ηθοποιοί όσο και ο σκηνοθέτης Γιώργος Κλεάνθους έχουν δημιουργήσει ένα θέαμα αξιώσεων που παρότι κινείται σε ένα χώρο κάπως ξένο για πολλούς, έχει ενδιαφέρον και υποκριτική τεχνική, όσο και εξαιρετική σκηνοθετική καθοδήγηση.
Οι ηθοποιοί κινούνται στο χώρο σαν να εκτελούν χορογραφία, οι διάλογοι ρέουν με φυσικότητα, οι φωτισμοί είναι υποβλητικοί, η υπόθεση κρατάει την αγωνία σε ένα σταθερό άξονα, το συναίσθημα -έστω και αν κρύβεται πίσω από τη ματσίλα- είναι ορατό και περνάει στον θεατή…
Ακόμη και η επιλογή να ανέβει η παράσταση στο φυσικό χώρο του μπιλιαρδάδικου δίνει χαρακτήρα και άποψη…
Οι φωτισμοί -οι φυσικοί φωτισμοί του χώρου- δημιουργούν σκιές που συμβάλλουν στη δημιουργία ατμόσφαιρας, οι ήχοι και οι μουσικές επιλογές απόλυτα ταυτισμένες με το πλαίσιό τους και επιτυχημένες.
Παρότι το αρχικό πλάνο έδινε καταληκτική ημερομηνία το σαββατοκύριακο (28 Απριλίου), ελπίζουμε ότι το χρονικό πλάνο θα αλλάξει και θα μπορέσουν και άλλοι να βιώσουν αυτή την τόσο ευχάριστη θεατρική εμπειρία. Εμείς πάντως το απολαύσαμε και με το παραπάνω…
Roi Mat, Λευκωσίας 5, Πλατεία Αμερικής
