Το «Σφαγείο του Έρωτα» βασισμένο στο βιβλίο «Το αίμα της αγάπης» του Παντελή Μπουκάλα, σε σκηνοθεσία Θοδωρή Γκόνη, έρχεται στο Θέατρο της Οδού Κυκλάδων. Είναι μια παράσταση που σε μεταφέρει σε διάφορες περιοχές της Ελλάδας, από την Ήπειρο μέχρι το Βόρειο Αιγαίο, φτάνοντας στην Κύπρο, με έναν παράδοξο τρόπο. Μέσα από λαϊκές αφηγήσεις, παραδόσεις και ήθη που μεταφέρονταν από στόμα σε στόμα ανά τις γενιές, φτάνοντας έτσι στο σήμερα, προβάλλεται η προβληματική πλευρά της κοινωνίας. Αυτή που είναι γεμάτη προκαταλήψεις.
Μέσα από παραδοσιακά τραγούδια και τις παραλλαγές τους για πρώτη φορά γίνονται αντιληπτοί οι απαράβατοι άγραφοι κανόνες μιας οπισθοδρομικής κοινωνίας. Οι ιστορίες που έγιναν μελωδίες, τις οποίες χόρευαν ακόμα και μικρά παιδιά, περνούσαν αβίαστα τα προβληματικά τους μηνύματα, στις επόμενες γενιές. Ο φόνος «νομιμοποιείται» και σε κάποιες φορές παρουσιάζεται σαν την μοναδική λύση. Οι θύτες, γίνονται ήρωες της λαϊκής παράδοσης. «Άφθονο και ακατάσχετο ρέει το αίμα στην επικράτεια του έρωτα, όπως το γεωγραφεί η δημοτική ποίηση, απ’ τις παραλογές έως το καθαυτό ερωτικό τραγούδι», σημειώνει στη μελέτη του για τη δημοτική ποίηση ο Παντελής Μπουκάλας.
Δημοτικά τραγούδια από όλη την Ελλάδα, μοιάζουν τελικά να έχουν πολλά κοινά. Από τον μεθυσμένο Μενούση μέχρι και το «Μοιρολόι» όλα έχουν σαν κύριο άξονα την γυναίκα. Τα «εγκλήματα πάθους», όπως παρουσιάζονται σε ρεμπέτικα, λαϊκά και παραδοσιακά τραγούδια, έχουν σχεδόν πάντα θύματα γυναίκες, τις οποίες θρηνούν, αλλά παράλληλα σπεύδουν να δικαιολογήσουν την πράξη. Γιατί ήταν «άπιστες», δεν συμμορφώθηκαν με τους αυστηρούς κανόνες και οι σύζυγοι τους δεν θα άντεχαν τον στιγματισμό της κοινωνίας. Κάποιοι, όπως ο Μενούσης, έχουν μετατραπεί στη συλλογική συνείδηση σε λαϊκοί ήρωες.
Είτε αυτές είναι σύζυγοι που δίνουν «δικαιώματα» είτε οι κόρες μιας οικογένειας που χαλάνε τη «φήμη» τους στην τοπική κοινωνία, κάνοντας τους θέμα συζήτησης. Το να είναι δακτυλοδεικτούμενοι δεν είναι επιθυμητό. Σε κάποια από αυτά θα ακούσουμε πώς ακόμα και οι ίδιες οι γυναίκες αναγκάστηκαν να φτάσουν στην αυτοκτονία, λόγω της πίεσης που δέχονται από τον περίγυρο. Ακόμα και μητέρες και παιδιά, τα οποία μπορεί να «σφυροκοπά» ολόκληρη η οικογένεια, είναι θύματα ενός αλόγιστου ξεσπάσματος βίας.
Ποιο μήνυμα θέλει να περάσει το «Σφαγείο του Έρωτα»
Φιλοδοξούν να παρουσιάσουν το φροντιστήριο των αιώνων, εκεί όπου όλες και όλοι σαν επιμελείς μαθητές και μαθήτριες φοίτησαν, και προετοιμάστηκαν να αναλάβουμε τους ρόλους μας στην σκηνή της έμφυλης σύγκρουσης ως θύτες και ως θύματα. Αυτός είναι ο άξονας πάνω στον οποίο κινείται η παράσταση και μπορούμε να πούμε ότι έχουν καταφέρει να πετύχουν τον σκοπό τους.
Η συνεχή εναλλαγή των δημοτικών με σύγχρονων αγγλόφωνων τραγουδιών, έχει έναν σκωπτικό και ειρωνικό χαρακτήρα. Σαν να αποτελούν μια απάντηση των σύγχρονων ανδρών, στα τραγούδια που ανέθρεψαν τους προγόνους τους. «I didn’t mean to hurt you, I’m just a jealous guy» του John Lennon ακούγεται μετά από τον Μενούση, ένα δημοτικό που χορεύεται στην Ήπειρο, στο Βόρειο Αιγαίο, στο Ιόνιο, στην Θράκη αλλά και στη Θεσσαλία.
Σε ένα απλό και σχετικά σκοτεινό σκηνικό, υπό τον ήχο της ηλεκτρικής κιθάρας και των μελωδιών, οι Άννα Καλαϊτζίδου, Μιχάλης Τιτόπουλος και Μαρία Χάνου, ξετυλίγονται οι αφηγήσεις που σαν αρχαία τραγωδία, περιμένεις στο τέλος να έρθει το αποκορύφωμα. Τα φώτα που αναβοσβήνουν συνεχώς και τα αλλόκοτα κουστούμια, επίσης, εκτελούν τον σκοπό τους.
Τα αρχέτυπα μιας άλλη εποχής φαίνεται να αντανακλώνται στο σήμερα, με έναν τραγελαφικό τρόπο, που σε συνεπαίρνει. Οι ανατριχιαστικοί μονόλογοι/ διάλογοι συχνά σε τοπική διάλεκτο ή στα αρχαία μεταξύ των ηθοποιών βασισμένοι στο εκάστοτε τραγούδι «ελαφραίνουν» ένα κατά τα άλλα βαρύ και σημαντικό θέμα, που έχει να κάνει με τη βία, την κακοποίηση και τον βιασμό. Σε κάθε περίπτωση, ο νέος ρόλος που αποκτούν αφηγείται την εμπειρία μιας διαφορετικής γυναίκας, που σε βάζει σε προβληματισμούς.
Συντελεστές
Σύλληψη – Δραματουργία: Θοδωρής Γκόνης, Ελένη Στρούλια, Ανδρέας Ανδρέου
Σκηνοθεσία: Θοδωρής Γκόνης
Μουσική: Φώτης Σιώτας
Σκηνικά: Ελένη Στρούλια
Κοστούμια: Ματίνα Μέγκλα
Φωτισμοί: Σεμίνα Παπαλεξανδροπούλου
Συνεργάτης σκηνοθέτης: Ανδρέας Ανδρέου
Βοηθοί σκηνογράφοι: Σοφία Θεοδωράκη, Τζάνος Μάζης
Φωτογραφίες: Στράτος Καλαφάτης
Φωτογραφίες παράστασης: Μαρία Καλογιώργη, Ελένη Στρούλια
Συμπαραγωγή ΔΗΠΕΘΕ Καβάλας – Πολιτιστικός Οργανισμός Λυκόφως
Συμμετέχουν οι ηθοποιοί: Άννα Καλαϊτζίδου, Μιχάλης Τιτόπουλος, Μαρία Χάνου
Μουσικοί επί σκηνής: Αθηνά Λαμπίρη, Τάσος Μισυρλής, Δημήτρης Χατζηζήσης
Παραστάσεις από Παρασκευή 6 έως και Κυριακή 22 Μαΐου 2022
(Παρασκευή στις 21:00, Σάββατο στις 19:00 και στις 21:00, Κυριακή στις 20.00)
Διαβάστε επίσης στο intronews.gr:
Η Μάνια Παπαδημητρίου μας συστήνει τον πατέρα της, την Αθήνα
Ο Πάρις Ρούπος ζητά να «υπάρχει δουλίτσα» κάθε Πέμπτη στο Θέατρο Αλκμήνη
Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου: 5 + 2 παραστάσεις του φετινού καλοκαιριού που δεν πρέπει να χάσετε