Πρώτο θέμα διαμάχης στο Twitter και τα υπόλοιπα social media, αλλά και βασική αιτία δημόσιας αντιπαράθεσης αποτελεί η παράσταση «Σφήκες» του Αριστοφάνη και η ιδιαίτερη σκηνοθετική πινελιά που έβαλε η Λένα Κιτσοπούλου.
Η παράσταση παίχτηκε στην Επίδαυρο το διήμερο 14 και 15 Ιουλίου και προκάλεσε πολλές και σφοδρές αντιδράσεις. Εκτός από τον… «πόλεμο και τα εκατοντάδες καυστικά σχόλια εις βάρος της σκηνοθέτιδας, είχαμε και την αποχώρηση πολλών θεατών από το αρχαίο θέατρο, όπως επίσης και κάποιες αποδοκιμασίες. Δεν έλειψαν βέβαια και αυτοί που έσπευσαν να στηρίξουν την Κιτσοπούλου αντιδρώντας στην… αντίδραση και ξεσπώντας σε χειροκροτήματα.
Ο Βασίλης Μπισμπίκης αποφάσισε να πάρει δημόσια θέση στηρίζοντας την Κιτσοπούλου. Ο δημοφιλής ηθοποιός δημοσίευσε στον λογαριασμό του στο Instagram την κριτική του Σάββα Πατσαλίδη στην οποία αναφέρεται ότι ««μια παράσταση εφόσον μπαίνει στη δημόσια σφαίρα μοιραία μπαίνει και στο ραντάρ της κριτικής.
Καθ’ όλα αναμενόμενο αυτό και επιθυμητό. Εκείνο όμως που θεωρώ άθλιο είναι όταν η κρίση στρέφεται στο ίδιο το πρόσωπο του/της δημιουργού (είτε συγγραφέα είτε σκηνοθέτη, ηθοποιού κ.λπ). Η προσωπική επίθεση που εξαπέλυσαν όλοι οι «ενοχλημένοι», οι «θιγμένοι» και «αγανακτισμένοι» ζητώντας λίγο έως πολύ την κεφαλή της Κιτσοπούλου επί πίνακι (και των ηθοποιών, αν είναι δυνατόν!!), ήταν ό,τι πιο βρωμερό».
«Το ξαναλέω: Δικαίωμα του καθενός να μην αρέσει η δουλειά της όποιας Κιτσοπούλου (ή η απόδοση των ηθοποιών). Δικαίωμα του καθενός να τη θεωρεί αυτή ή και τους συνεργάτες της μέτριους ή κατώτερους των προσδοκιών του και δεν ξέρω τι άλλο. Για θέατρο μιλάμε. Δεν είναι ποτέ μονόδρομος. Οι εκτιμήσεις είναι όπως ένα καρδιογράφημα. Πάνω-κάτω. Σχετικοί και άσχετοι μαζί.
Ο καθένας με τα γούστα του, τα στάνταρ του, τις αγκυλώσεις του, την παιδεία ή την έλλειψη παιδείας του, και φυσικά τις κωλοτούμπες του (χθες υπέρ του τάδε, σήμερα κατά, αύριο, ε, ό,τι ήθελε προκύψει!). Τουλάχιστον αυτό το δικαίωμα, να έχεις άποψη και να την εκφέρεις χωρίς τον κίνδυνο τιμωρίας και εξοστρακισμού είναι η ευλογία του δημοκρατικού πολιτεύματος. Δεν είναι όμως δικαίωμα κανενός να προσβάλει την προσωπικότητα του άλλου. Είναι αισχρό, ανέντιμο και πέραν από κάθε έννοια δημοκρατίας και λογικής. Αυτό δεν είναι κριτική. Είναι κανιβαλισμός. Έλεος, κυρίες και κύριοι! Έτσι δεν χτίζεται ο ευεργετικός διάλογος».
