Η ταινία «σύμβολο» του ’90 που σημάδεψε την δεκαετία και κέντρισε τον ενδιαφέρον της νέας γενιάς, τα «Φτηνά Τσιγάρα», μετατρέπεται σε μιούζικαλ από την Εναλλακτική Σκηνή της Εθνικής Λυρικής Σκηνής. Σε αυτό θα εμφανιστεί και η ταλαντούχα Σοφία Κουρτίδου, μια ηθοποιός, τραγουδοποιός και Youtuber. Μια γυναίκα με χιούμορ και ταπεραμέντο, που εκφράζεται με κάθε τρόπο και κάθε μέσο.
Την γνωρίσαμε καλύτερα και την αγαπήσαμε μέσα από το «The Booth» και από τότε έχει μπει για τα καλά στη ζωή μας με τα live βίντεο της και βέβαια μέσω του Youtube. Ο ρόλος της στα «Φτηνά Τσιγάρα» δεν θα μπορούσε να μην αντανακλά την προσωπικότητα. Για την ακρίβεια θα την δούμε σε δύο αντιφατικούς ρόλους, που της επιτρέπουν να ξεδιπλώσει το καλλιτεχνικό της εύρος. Μας «ανοίγεται» για την νέα παράσταση και για το ποια είναι η σχέση της με την ταινία.
– Από 16 Φεβρουαρίου θα βρίσκεστε στην Εναλλακτική Σκηνή της ΕΛΣ, στην διασκευή – οπερέτα της ταινίας ορόσημο των 90s, «Φθηνά Τσιγάρα». Ποια είναι η δική σας σχέση με την ταινία; Πότε την είδατε για πρώτη φορά και πώς νιώσατε;
Την είδα στο διαδίκτυο πριν κάποια χρόνια και αυτό που μου κάνει εντύπωση μέχρι σήμερα είναι ότι μέσα από την αντιδιαστολή των έντονων χαρακτήρων καταφέρνει να αναδείξει την αναγκαιότητα, την ελαφρότητα, αλλά και το φαινομενικά ανεκπλήρωτο ενός αληθινού ρομάντζου.
-Γιατί πιστεύετε ότι έχει τεράστια απήχηση, ειδικά στη νεότερη γενιά;
Η συνεύρεση του ζευγαριού που πρωταγωνιστεί γίνεται μέσα σε ένα εξερευνητικό πλαίσιο, δεν γίνεται από ανάγκη, δεν υπάρχει ίχνος βίας και μέσα από τις εξομολογήσεις τους καταφέρνουν να αφουγκραστούν ο ένας τον άλλο και να προχωρήσουν όπως ταιριάζει στον καθένα. Αυτή η προσέγγιση δεν είναι κάτι που συναντά κανείς συχνά στις σχέσεις, γιατί είναι κάτι που απαιτεί χρόνο και αφοσίωση. Η ταινία αυτή είναι ένα ντοκιμαντέρ για ένα είδος υπό εξαφάνιση.
– Ποιον ρόλο θα ενσαρκώσετε; Έχει κοινά στοιχεία με την Σοφία; (Αν ναι ποια;)
Στην παράσταση ενσαρκώνω δύο ρόλους, δύο φαινομενικά πολύ διαφορετικές γυναίκες. Ένα από τα κοινά που έχουμε και οι τρεις είναι κατά μια έννοια το ότι απολαμβάνουμε το να είμαστε στον κόσμο μας. Άλλωστε ποτέ δεν κατάλαβα γιατί να έχει αρνητική χροιά η φράση το να είναι κανείς στον κόσμο του. Ίσως οι μεγαλύτερες ανακαλύψεις έγιναν γιατί κάποιος ήταν κάποτε στον κόσμο του, απεγκλωβισμένος από τους περιορισμούς της πραγματικότητας γι’ αυτό και κατάφερε να τις οραματιστεί.
– Η ταινία παρουσιάζει την Αθήνα από μια ρομαντική σκοπιά. Εσείς, θεωρείτε πως ζούμε σε μια ρομαντική πόλη;
Η ρομαντική σκέψη γεννιέται μέσα μας και ανασαίνει σε διαφορετικό χώρο και ρυθμό από την επιτακτική καθημερινή σκέψη και τα πρακτικά προβλήματα που απαιτούν άμεση λύση. Υπό αυτή την έννοια, όσο υπάρχουν ρομαντικοί άνθρωποι θα υπάρχουν και ρομαντικές πόλεις.
– Από τη δική σας συλλογή στιγμών έχεις κάποια που ξεχωρίζεις; Θυμάστε περισσότερο τις χαρούμενες ή τις δυσάρεστες;
Ξεχωρίζω κάθε μικρή στιγμή της καθημερινότητας, είτε ευχάριστη είτε δυσάρεστη. Όλη η ομορφιά κρύβεται στα απλά καθημερινά πράγματα που μοιραζόμαστε με τους άλλους και αυτές τις λεπτομέρειες προσπαθώ να αναδείξω και στα περισσότερα από τα τραγούδια που γράφω. Τι πιο όμορφο από το να δίνουμε στις λεπτομέρειες τη σημασία που τους πρέπει. Υπό αυτή την έννοια όλοι είμαστε συλλέκτες στιγμών τελικά.
– Ένα θέμα που πραγματεύεται η ταινία είναι η ανιδιοτελής αγάπη. Πιστεύετε πως οι άνθρωποι μπορούν να αγαπήσουν και να ερωτευτούν ανιδιοτελώς;
Πιο κοντά στην ανιδιοτελή αγάπη ερχόμαστε όταν ενδιαφερόμαστε για τους συνανθρώπους μας χωρίς να περιμένουμε κάτι να χτυπήσει τη δική μας πόρτα. Τον τελευταίο χρόνο έγινα ανάδοχη μαμά της «Αλλού», ενός σκύλου που θα γίνει τα μάτια ενός ανθρώπου με οπτική αναπηρία. Δεν ξέρω καν ποιος θα είναι αυτός ο άνθρωπος και μεγαλώνω εθελοντικά από 45 ημερών ένα πλάσμα που θα πρέπει όταν θα είναι έτοιμο να τον οδηγήσει να το αποχωριστώ. Θα είναι ο πιο δύσκολος και ο πιο γλυκός αποχωρισμός που μπορεί να βιώσει κανείς. Την ονόμασα Αλλού γιατί προορίζεται για αλλού αλλά θα είναι πάντα εδώ μέσα στην καρδιά μου.
Φωτογραφία: Ανδρέας Σιμόπουλος
– Εκτός από τις διαφορές που παρατηρούνται στην πόλη του τότε και του σήμερα, οι συνήθειες των χαρακτήρων απέχουν από την σύγχρονη καθημερινότητα. Αν η ταινία γυριζόταν σήμερα, τι διαφορετικό θα είχε κατά τη γνώμη σας; Θα μπορούσε η πολιτική ορθότητα να την επηρεάσει;
Σήμερα βρίσκονται όλα υπό αμφισβήτηση, ακόμα και η πολιτική ορθότητα. Αυτό είναι μια υγιής διαδικασία αναθεώρησης, προσδιορισμού και γενικότερης αναζήτησης ταυτότητας. Πιστεύω πως ένας συγγραφέας/σκηνοθέτης έχει το χρέος να καταθέσει τη δική του οπτική, άσχετα με την επικρατούσα πολιτική ορθότητα και τις τάσεις της εποχής.
– Το κωμικό σας ταλέντο είναι κάτι που θα δούμε στην παράσταση και ενδεχομένως να της δώσει μια διαφορετική πνοή;
Το κωμικό στοιχείο είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με την προσωπικότητα μου αλλά μέσα του ενυπάρχει πάντα και το αντίθετό του. Οι ιστορίες και των δύο ρόλων που υποδύομαι είναι κατ’ εμέ χιουμοριστικές ιστορίες προσωπικής θλίψης, όπως και τα περισσότερα τραγούδια που γράφω.
– Πέρα από την παράσταση, συνεχίζετε να ασχολείστε με το Youtube, τα lives και το ραδιόφωνο. Πώς καταφέρνετε να τα συνδυάζετε όλα;
Με μεγάλο κόστος στον προσωπικό χρόνο, αλλά και με μεγάλη χαρά που έχω τη δυνατότητα και την ευλογία να δημιουργώ και να μοιράζομαι τις ανησυχίες μου με τον κόσμο.
– Τα «Φθηνά Τσιγάρα» περιλαμβάνουν τις δύο μεγάλες σας αγάπες, την υποκριτική και το τραγούδι. Αν έπρεπε να επιλέξετε ανάμεσα τους, τι θα διαλέγατε;
Θέλω πάντα να έχω την ελευθερία να εκφράζομαι, ανεξαρτήτως μέσου. Άλλωστε η υποκριτική και το τραγούδι έχουν κοινό παρονομαστή την Ερμηνεία.
-Υπάρχουν παράλληλες δραστηριότητες αυτή την στιγμή ή κάτι νέο που θα δούμε στο προσεχές μέλλον από την Σοφία Κουρτίδου;
Βρίσκομαι πάντα σε μία δημιουργική δύνη. Δεν σταματάω να γράφω τραγούδια, να είμαι σε επαφή με τα συναισθήματά μου, να κάνω τη μουσική μου προσβάσιμη εξίσου για κωφούς και ακούντες και γενικά να παλεύω με κάθε τρόπο για την ίση προσβασιμότητα και τα ίσα δικαιώματα όλων των ανθρώπων.
-Δεδομένου ότι το The Booth αγαπήθηκε αρκετά από το τηλεοπτικό κοινό, θα ξανακάνατε τηλεόραση;
Θα έκανα οτιδήποτε μου επιτρέπει να εκφράζομαι ελεύθερα ανεξαρτήτως του μέσου στο οποίο προβάλλεται. Το “Τhe booth“ και όσα μοιραστήκαμε εκεί μεταξύ μας αλλά και με τον κόσμο, θα έχουν πάντα μία ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου.
Φωτογραφία: Ανδρέας Σιμόπουλος