Θέατρο 104: Nina, Where are you my de@r?

Πρεμιέρα κάνει το Σάββατο 25 Νοεμβρίου στο Θέατρο 104 η Ειρήνη Φαναριώτη με ένα μονόλογο, σε δικό της κείμενο και τον τίτλο Nina, Where are you my de@r?.

Το url αντιγράφηκε.

Περιεχόμενα

Για το έργο
Σημείωμα σκηνοθέτιδος
Θέατρο 104: Nina, Where are you my de@r?: Ταυτότητα παράστασης

Η Ειρήνη Φαναριώτη επιστρέφει για δεύτερη φορά στη θεατρική σκηνή με μονόλογο, αυτή τη φορά σε δικό της κείμενο.

Μετά την προηγούμενη δουλειά της με μονόλογο επί σκηνής, Το κορίτσι του λύκου (2017, Θέατρο του Νέου Κόσμου), θα τη δούμε σε μια ευρηματική σκηνοθεσία σε ένα πρωτότυπο κείμενο, στο Θέατρο 104.

Τον Ιανουάριο του 2015 ίδρυσε την ομάδα Terre de Semis και σκηνοθέτησε την πρώτη της παράσταση με τίτλο Μεγάλοι Δρόμοι, βασισμένη σε δύο διηγήματα της Λ.Κιτσοπούλου, (2014-2015, Θέατρο του Νέου Κόσμου 2014-15).

Έκτοτε, την έχουμε συναντήσει ως σκηνοθέτη στις παραστάσεις: Η δεξιά τσέπη του ράσου, (Ιανουάριος-Φεβρουάριος 2022, Κεντρική Σκηνή Δη.Πε.Θε Αγρινίου/ Μάιος 2022, Σύγχρονο Θέατρο ), Χοηφόροι (Οκτώβριος 2018,Θέατρο του Νέου Κόσμου), Monaksxá (a lonely planet) (2016, Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου), Ο Κύριος του Τζακ, βασισμένο στο ομώνυμο διήγημα του Γ.Σκαρίμπα, (2015-2015, Θέατρο του Νέου Κόσμου).

Ως ηθοποιός διαγράφει μια πορεία 15 χρόνων με σπουδαίες συνεργασίες στο θέατρο, με τους σκηνοθέτες Δ. Τάρλοου, Α. Λάσκο, Ν. Μιλιβόγιεβιτς, Β. Θεοδωρόπουλο, Θ. Μοσχόπουλο, Θ. Τοκάκη, Κ. Τσικιρέλη, Α. Αντύπα, Γ. Χουβαρδά κ.ά., ενώ, έχει σημαντική πορεία και στον κινηματογράφο και την τηλεόραση.

Για το έργο

Η ιστορία μιας γυναίκας που έχει περάσει τα 30 και προσπαθεί να υπερασπιστεί τη διαφορετικότητά της, ερχόμενη αντιμέτωπη με κοινωνικά στερεότυπα και εξαντλητικούς κοινωνικούς ρυθμούς.

Καθώς ξετυλίγεται το αφήγημά της, θα τη δούμε να χάνει τη δουλειά της, να βιώνει καθημερινές συγκρούσεις με τον σύντροφό της, με τη μητέρα της, με μια υπάλληλο σουπερ μάρκετ και άλλους.

Θα τη δούμε να βιώνει την αγωνία για το αν θα μπορέσει να γίνει μητέρα και την αβεβαιότητα για το επαγγελματικό της μέλλον. Έχει βιώσει ήδη μια απώλεια και θα έρθει αντιμέτωπη και με μια πιθανή νέα μεγάλη απώλεια.

Πάντα με την ανάγκη για ζωή και για φως, παλεύει να επιβιώσει κρατώντας ψηλά το ανάστημά της. Παλεύει για τη ζωή και την ελευθερία της.

Αγαπάει; Ναι, πολύ! Το σύντροφό της κι ένα… ελάφι! Αγαπιέται; Μάλλον ναι. Μάλλον εξίσου πολύ. Είναι δυστυχισμένη; Βεβαίως. Κι είναι εντάξει μ’ αυτό. Πάντως κάπου διάβασε πως το να χορεύεις κάθε πρωί, έστω και 10’, όταν ξυπνάς είναι ευεργετικό για την ψυχολογία.

Σημείωμα σκηνοθέτιδος

Για πολλά χρόνια υπήρχε μια μεγάλη ανάγκη για καταγραφή γεγονότων προσωπικών αλλά και αποτέλεσμα κοινωνικής παρατήρησης.

Έχοντας πλέον διανύσει μια διαδρομή τόσο επαγγελματική όσο και προσωπική μέσα στο χρόνο, αναλογίστηκα πως τώρα παρά ποτέ έχει έρθει αυτή η στιγμή.

Η στιγμή για να μιλήσω για όσα βιώνουμε ως γυναίκες επαγγελματίες, σύντροφοι, κόρες και κοινωνικά όχι εξίσου ισότιμα μέλη.

Η φύση μας προίκησε με μια ευθύνη. Μόνο εμείς να μπορούμε να φέρουμε στον κόσμο τη ζωή. Πόσο τελικά αυτό αποτελεί ένα δωρο ή ένα βάρος για εμάς είναι κάτι που η καθεμία μας γνωρίζει καλά και το κρατά καλά κρυμμένο στο στήθος της.

Ο θυμός, η βία είναι παντού. Κι εκεί έρχεται φόβος. Ο φόβος μήπως κάτι απ’όλα αυτά που με κόπο παλεύουμε να δημιουργήσουμε για χρόνια σε ένα ασταθές κοινωνικά υπόβαθρο, χαθεί για πάντα. Ο φόβος είναι εδώ, σε κάθε μας κίνηση, κάθε μας απόφαση. Και τότε ξυπνάει το παρελθόν.