Μιλάει εκείνη…
Παλεύω όπου να ‘ναι και δεν έχω κάνει ούτε ένα μάθημα πάλης. Αργώ πάλι. Δοκίμασα να μπω σε πρόγραμμα, να βάλω χρονοδιάγραμμα και να ‘μαι καλή, τυπική, να μη φεύγω απ’ τον δρόμο που πρέπει να πάρω, να μην ξεφεύφω και να μη χάνομαι. Αλλά με πιέζουν τα κατά παραγγελία. Αυτά που καλούν, που πρέπει να πείσουν, που πρέπει να είναι καλά. Υπάρχει δομή και περιεχόμενο, πρέπει να τα ακολουθήσω. Και η προθεσμία περνά και πάει και χάνεται και δεν προλαβαίνω και τρέχει ο χρόνος και πρέπει να τρέξω και είμαι αγύμναστη.
Να μη γράφω έξω απ’ το σπίτι, να μην αποσπάται η προσοχή μου, να ακούω μουσική ήσυχη, να μη γράφω στο πάτωμα, ούτε στο υπνοδωμάτιο, δεν πρέπει, δεν έχω καν πίνακα του Βαν Γκογκ, πάνω από το κρεβάτι μου έχω Γουότερχαουζ και δίπλα στον καθρέφτη τον Ντικάπριο και τη Ρόουζ σε μια Γκερνίκα -όχι του Πικάσο, ευτυχώς- της αγάπης. Και πρέπει να γράφω στις σημειώσεις του κινητού, όχι σε κόλλες και σε τετράδια και κυρίως ποτέ σε χαρτοπετσέτες. Να τα σέβομαι τα γραπτά μου. Να γράφω στο γραφείο με την πόρτα κλειστή και με ίσια την πλάτη. Να μην καμπουριάζω. Με μυαλό διαυγές. Και με στόχο.
Ένα δελτίο τύπου πρέπει να μιλά για το έργο, για τους ρόλους, για την πρωταγωνίστρια, για τον συγγραφέα. Για μένα. Αλλά όχι για μένα. Να μην είναι δικό μου, να είναι δικό της, της Βαν, που είμαι εγώ, αλλά είναι άλλο αυτό και άλλο ‘γω. Άλογο. Τελείως. Καμηλοπάρδαλη. Αθάνατη μετά θάνατον.
κι ένα σημείωμα σκηνοθέτη. Κάτι να γράψω για την Ντουέντε, για το Θέατρο της Πραγματικότητας, για τη μέθοδο, για τα παιδιά, για τους φίλους, για τον τόσο μόχθο. Να λέει πάνω κάτω τι γίνεται, τι θα γίνει, περίληψη, κάτι, να είναι λιτό, περιεκτικό και καλογραμμένο, να πουλά. Να δημιουργεί αγωνία, να είναι ενδιαφέρον πολύ, πιο πολύ από τ’ άλλα που γίνονται ταυτόχρονα. Κάτι να γράψω για τα ηλιοτρόπια, για την έναστρη νύχτα, για την ανθισμένη αμυγδαλιά. Κάτι για τον σπορέα.
Κι εγώ σε σιέστα, εδώ, λίγο πιο πέρα απ’ το κατώφλι της αιωνιότητας, με μπαταρισμένο το αυτί με ύψιλον, όχι δικό μου, του σκύλου μου που έχει ωτίτιδα, ακούω κοράκια και βλέπω τους γλάρους και δεν έχω δει ποτέ μου από κοντά στατοχώραφο. Και πρέπει να φύγει δελτίο τύπου για μια παράσταση που δεν είμαι καθόλου έτοιμη να παίξω. Και λέω πως είμαι πανέτοιμη. Και δεν γράφω.
Έχω όμως φωτογραφίες και σκηνικά και φορέματα. Και ένα μαγιό χορηγία από γνωστή αλυσίδα φαστ φάσιον που τελικά δεν έκανα ταγκ σε στόρι ποτέ. Είπα ψέματα. Συγγνώμη. Πρέπει να γράψω ότι θα γίνει στο Ζμακ τελικά Κυριακή 26 Μαΐου. Νομίζω στις 9. Στον Πειραιά, σε αληθινό ρινγκ, σε παλαίστρα. Με μια ζώνη πρωταθλητή πλαστική. Κι αν πάει καλά θα το κάνω ξανά. Και θα πληρώσω ή πάρα μα πάρα πολλά για μια τοποθετημένη συνέντευξη που θα κάνει ντόρο στον χώρο, ή τίποτα μα τίποτα. Ίσως. Θα καλέσω και δημοσιογράφους και κριτικούς να γίνουμε φίλοι.
Και θέλω να πάω και Κρήτη και Κύπρο. Περιοδεία εκεί που μεγάλωσα. Αλλά κυρίως εδώ. Να προταθώ επιτέλους για το Μερκούρη, να το κερδίσω και να το αρνηθώ. Αυτό θέλω. Ίσως. Αν δεν τα καταφέρω δεν πειράζει, θα κάνω θέατρο δρόμου. Καλό είναι αυτό, κάπως να νιώθω ότι ανήκω σε μια κολεκτίβα να χαίρομαι. Αυτό έχει σημασία. Ε; Ναι.
Τώρα πρέπει να διαβάσω για τη ζωή του Vincent Van Gogh. Να δω έστω ένα ντοκιμαντέρ. Κάτι. Να αποφασίσω αν είμαι αυτός, αν του μοιάζω, αν το ξέρω πως παίζω παράσταση, αν είναι όλα αυτά η ζωή μου. Ή μια πλάκα. Ή και τα δυο μαζί. Αν θέλω να είναι. Αν είναι οκ να είναι ένας για όλους και όλοι στον κόσμο τους. Αν υπάρχει τέταρτος τοίχος ή τέταρτη διάσταση.
Τι είμαι εγώ και τι είμαστε όλοι εμείς μέσα στον χωροχρόνο. Και δεν έχω άλλο χρόνο. Είναι όλο αυτό γόνιμο όσο πρέπει; Η ταυτότητα της παράστασης είναι πλαστικοποιημένη; Με τσιπ; Τι αριθμό έχει; Πιέζομαι. Νιώθω σαν να ‘μαι τυλιγμένη σε ένα κροκί χαλί και να σέρνω με αλυσίδες τους πανικούς και τα τραύματά μου, τα θέλω που είναι δικά μου κι αυτά που μου είπαν πως πρέπει να είναι. Είμαι σε εφιάλτη. Ικετεύω κάποιος να με ξυπνήσει. Μπουγελώστε με. Μονομαχήστε μαζί μου. Γεννήστε με ή σκοτώστε με. Υπόσχομαι αν χρειαστεί να κάνω το ίδιο. Να τα κάνω όλα λίμπα. Όπως πρέπει.
Υπογραφή,
Β Α Ν
~ η μετεμψύχωση του Van Gogh
Κι είναι μόνο 800 μέτρα από το μετρό του Πειραιά, πάνω ακριβώς από το λιμάνι, πέντε λεπτά από το σπίτι της ηρωίδας. Κι αν μπορείτε αγοράστε από πριν το εισιτήριο, θα βοηθήσει πολύ την έναρξη της παράστασης να μην υπάρχει ουρά εκείνη τη στιγμή. Όταν έρθετε θα καταλάβετε γιατί. Κι αν το απολαύσει η ίδια και συγκινηθεί, αυτή η μονομαχία θα συνεχιστεί. Ή ό,τι θέλει εκείνη, η ΒΑΝ η μετεμψύχωση του Van Gogh
Σκηνοθεσία:
Νικόλας Ανδρουλάκης
Σκηνογραφία-Ενδυματολογία:
Δημήτρης Κωνσταντάρας
Κοράκια επί σκηνής για ό,τι χρειαστεί:
Στάθης Συμεωνίδης
Καλλιόπη Κουνιάδη
και ο σκηνοθέτης
Φωτογραφίες:
Έρικα Ανατολή
Γραφιστικά:
Βασίλης Σκουρλής
Κυριακή 26 Μαΐου & Κυριακή 16 Ιουνίου στις 21:00
ZMAK Greek Pro Wrestling Dungeon, Μεθώνης 48, Πειραιάς
* Περισσότερα θα βρεις εδώ.
