Περιεχόμενα
Εγγύτητα. Απόσταση. Δύο λέξεις που εκφράζουν ακριβώς αυτό που ακούγεται: Τόσο κοντά, τόσο μακριά. Διττό, παράλληλο. Και η βάση εκκίνησης, το θεματικό πλαίσιο που στηρίζεται και ξεδιπλώνεται η παράσταση σωματικού θέατρου “Ensō Kreis”, την οποία και έχουμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε στη Θεσσαλονίκη, στο πλαίσιο του ThessFringe Festival.
Μια ομάδα καλλιτεχνών από την Ιταλία έρχεται στα μέρη μας για ένα σόου που φιλοδοξεί να γεννήσει συναίσθημα και γόνιμο προβληματισμό. Η’ για να δανειστούμε τα λόγια με τα οποία οι ίδιοι περιγράφουν τη δουλειά τους:
«Οι αλυσίδες στο μυαλό μου είναι φανταστικές ή είναι αληθινές; Είμαι πολύ μακριά σου, παρόλο που ξέρω ότι είσαι δίπλα μου. Πώς γίνεται να είμαστε τόσο κοντά και ακόμα να μην μπορώ να σε φτάσω; Αν μπορούσα, θα έτρεχα κοντά σου. Κάτι ή κάποιος (εγώ) με κρατάει στη θέση μου. Υποτίθεται ότι πρέπει να λύσω τις αλυσίδες; Είμαι αρκετά δυνατός για να απελευθερωθώ; Πρέπει να ελευθερώσω το μυαλό μου. Θα με βοηθήσεις;»
Ένα έργο για την εγγύτητα και την απόσταση στις πολλές μορφές τους. Το Intronews.gr μίλησε με την ομάδα του “Ensō Kreis”. Προσπαθώντας να αποκωδικοποιήσει τη σκέψη που αποτέλεσε τη «μήτρα» γι’ αυτό το έργο, προσπαθώντας να αποκρυπτογραφήσουμε τη μέθοδο και τη λογική που στηρίζεται. Έχει ενδιαφέρον. Πολύ.
-Χρησιμοποιείτε συγκεκριμένες τεχνικές προετοιμασίες και χαλάρωσης πριν από κάθε σας σόου;
«Πριν ξεκινήσουμε την ερευνητική μας δουλειά, καθαρίζουμε το χώρο, προσπαθούμε να ξεφορτωθούμε την εξωτερική πραγματικότητα με ασκήσεις αναπνοής και συνειδητοποίησης. Η ατμόσφαιρα που δημιουργείται είναι εντελώς διαφορετική. Ένας άλλος, ιερός κόσμος, απολύτως αφιερωμένος στην ανακάλυψη»
-Ακολουθείτε συγκεκριμένες τεχνικές δασκάλων του θεάτρου όπως, για παράδειγμα, οι Στανισλάβσκι και Μέγερχολντ για να χτίσετε τις παραστάσεις σας ή το όλο είναι καθαρά χορευτικό;
«Για τη συγκεκριμένη δουλειά, αντλήσαμε έμπνευση από τη συνένωση της προσέγγισης της μεθόδου κίνησης του χοροδιδάσκαλου Ρούντολφ Λαμπάν, και της έντασης και του χρονικού ρυθμού της κίνησης και της ποιητικότητας της Πίνα Μπάους. Θελήσαμε να συνδυάσουμε τις δύο αυτές προσεγγίσεις σε έναν ονειρικό οπτικό κόσμο».
-Νιώθετε πιο κοντά στο θέατρο ή στο χορό;
«Είμαστε τρία άτομα. Ένας ηθοποιός, ένας performer και ένας επιστήμονας. Δεν είμαστε ακριβώς σίγουροι αν είμαστε πιο κοντά στο θέατρο η στο χορό…».
-Χαρακτηρίζετε το θέατρο που κάνετε ως “σωματικό”. Δεν είναι κάθε μορφή θεάτρου τέτοια, σωματική δηλαδή;
«Συμφωνούμε, αλλά διαλέξαμε τον όρο “physical” γιατί το σώμα είναι μια παγκόσμια γλώσσα σε αντίθεση με το λεκτικό. Και δεδομένου πως το σόου μας είναι μη λεκτικό…».
-Από ποια θέματα αντλήσατε έμπνευση για το έργο αυτό, ποια ήταν η βάση;
«Τα σωματικά και πνευματικά όρια είναι η βάση εκκίνησης. Και μετά περνάμε σε διάφορα στάδια: Τρέλα, τρόμος, σύγκρουση, αγάπη και ομορφιά»
ThessFringe Festival: Ένα καθηλωτικό ταξίδι στη μετά-Σοβιετική εποχή, στα βάθη της ψυχής
Πώς είναι μία βίαιη αλλαγή όσων θεωρούσες δεδομένα – πώς προσαρμόζεται, πώς το βιώνεις; Πώς η εμπειρία μιας οικογένειας σε μια μικρή πόλη μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης μπορεί να εξηγήσει και να περιγράψει μια ολόκληρη εποχή;
Το “The Room of Our Childhood”, ακόμα ένα από τα εξαιρετικά ενδιαφέροντα events του ThessFringe Festival, συνιστά ένα ανεκτίμητο και ενδόμυχο ταξίδι σε έναν κόσμο που σπάνια βλέπουμε.
Το Intronews.gr επικοινώνησε με την Αναστασία Ζινοβίεβα. Την καλλιτέχνιδα που υπογράφει μια βαθιά αυτοβιογραφική παράσταση, η οποία όμως έχει τον τρόπο και τη δύναμη να αφορά πολλούς.
Θέλεις να προσελκύσεις κάποιον να έρθει να παρακολουθήσει την παράστασή σου. Ποιες είναι οι λέξεις που διαλέγεις για να του δώσεις μια σαφή ιδέα για το τι πρόκειται να παρακολουθήσει;
«Το έργο είναι συνδυαστικό, βίντεο και παράσταση. Τα βίντεο είναι από το 1995 ως το 1998, από την παιδική μου ηλικία, τα οποία προβάλλονται στους τέσσερις τοίχους ενός τετράγωνου δωματίου. Κάθε βίντεο αιχμαλωτίζει ένα συγκεκριμένο γεγονός, όπως η βάπτισή μου, η πρώτη μέρα στο σχολείο, καλοκαιρινές διακοπές και βίντεο-μηνύματα σε συγγενείς.
Μετά το τέλος της προβολής, θα μιλήσω στο κοινό για το τι συνέβη στην οικογένειά μου από τότε κι ύστερα, συμπεριλαμβανομένων ιστοριών αυτοκτονίας, εθισμού και μετανάστευσης».
Το “The Room of Our Childhood” («Το δωμάτιο της παιδικής μας ηλικίας») λοιπόν είναι ξεκάθαρα αυτοβιογραφικό, από τη ζωή σου στη Λευκορωσία…
«Ναι, σίγουρα. Εξερευνά τη ζωή της οικογένειάς μου στον απόηχο της κατάρρευσης της Σοβιετικής Ένωσης και αντλεί απευθείας υλικό από τις προσωπικές μου εμπειρίες και αναμνήσεις.
Ενώ όμως το έργο έχει τις ρίζες του στη δική μου ιστορία, ξεπερνά το ατομικό και γίνεται αντανάκλαση της κοινής ιστορίας και της συλλογικής μνήμης. Τα γεγονότα που εκτυλίχθηκαν στην οικογένειά μου εκείνη την περίοδο είναι αντιπροσωπευτικά των μεγαλύτερων κοινωνικών αλλαγών και προκλήσεων που αντιμετώπισαν πολλές οικογένειες στη Λευκορωσία και σε άλλες χώρες που ανεξαρτοποιήθηκαν από τη Σοβιετική Ένωση.
Μέσα από την οικεία και αυθεντική απεικόνιση του ταξιδιού της οικογένειάς μου, ελπίζω να προκαλέσω μια καθολική κατανόηση της περίπλοκης και μεταμορφωτικής φύσης εκείνης της εποχής».
Ποιο είναι το κέρδος που προκύπτει καλλιτεχνικά από την ένωση βίντεο και performance;
«Κυρίως έγκειται στην καθηλωτική και απτή εμπειρία που προσφέρει στο κοινό. Αντί απλώς να τους λέω για την ιστορία της οικογένειάς μου, η χρήση βίντεο που προβάλλονται στους τοίχους επιτρέπει στους θεατές να δουν και να αισθανθούν οι ίδιοι αυτές τις στιγμές.
Ενσαρκώνοντας την αλλαγή και τη μεταμόρφωση μέσω της ζωντανής παράστασης, δημιουργώ μια προσωπική σύνδεση μεταξύ του παρελθόντος και του παρόντος.
Αυτός ο συνδυασμός μέσων προσελκύει το κοινό σε πολλαπλά επίπεδα, διανοητικά, συναισθηματικά και αισθητηριακά».
Στο ThessFringe Festival έχεις επίσης ένα εργαστήριο που ονομάζεται “Performative Body”. Τι είναι αυτό ακριβώς; Χρησιμοποιείς επίσης μήπως ορισμένες τεχνικές όπως η μέθοδος Feldenkrais για να ενισχύσεις την κίνησή σου επί σκηνής;
«Το εργαστήριο ξεκινάει με μια δραστηριότητα ομαδικής κίνησης όπου εισάγω διάφορες επιλογές (όπως το να σταματήσω ή να ξαπλώσω) ώστε η ομάδα να αποφασίσει αν θα ακολουθήσει ή όχι. Αυτή η δραστηριότητα εξελίσσεται σταδιακά σε μια παράσταση, εστιάζοντας στον τρόπο με τον οποίο κάθε συμμετέχων ανταποκρίνεται στις ενέργειες των άλλων, στο συλλογικό σώμα της ομάδας, στο συγχρονισμό, στις παύσεις, στην έναρξη και στην κατάληξη.
Μετά από αυτό, κάθε άτομο έχει την ευκαιρία να κινηθεί ανεξάρτητα, κατόπιν ανά ζεύγη, εξερευνώντας τα προσωπικά τους όρια αλλά και πόσο επιτρέπουν στους άλλους να μπουν στον προσωπικό τους χώρο.
Όσον αφορά τις τεχνικές, δεν περιορίζομαι σε κάποια συγκεκριμένη μέθοδο. Αλλά σίγουρα καθοδηγώ στους συμμετέχοντες να χρησιμοποιήσουν το σώμα τους σαν να ήταν οι ίδιοι οι performers».
ThessFringe Festival: Αντισυμβατικό, καλλιτεχνικό και φρέσκο!
Το ThessFringe Festival είναι μία καινούργια πρωτοβουλία για τη Θεσσαλονίκη, αλλά τα Fringe φεστιβάλ γίνονται σε πολλές άλλες πόλεις παγκοσμίως, με μεγαλύτερο αυτό του Εδιμβούργου που ξεκίνησε το 1947. Πειραματίζεται, ρισκάρει, ανοίγει νέους δρόμους αναζητώντας την έκφραση και την επικοινωνία.
Σκοπός του φεστιβάλ είναι να στηρίξει καλλιτέχνες, να αναδείξει νέες φωνές, και να παρουσιάσει κάτι διαφορετικό. Στην πρώτη του χρονιά ήδη φιλοξενεί 14 παραστάσεις & 3 workshop, από 6 διαφορετικές χώρες σε 6 διαφορετικά venues (Φαρκάνη, Kunia Cultural Hub, Monokyklo, To Pikap Kato, Rover Bar, TranseNdance).
Για περισσότερες πληροφορίες για το ThessFringe Festival πατήστε ΕΔΩ
