Περιεχόμενα
Το όνομά του είναι συνώνυμο του τρόμου. Μπορεί να απεχθάνομαι τα κλισέ, αλλά η πραγματικότητα είναι ότι αν βγεις στον δρόμο και ζητήσεις από εκατό ανθρώπους να σου πουν το όνομα ενός συγγραφέα τρόμου, οι εκατόν ένας θα αποκριθούν «Στίβεν Κινγκ». Διόλου μικρό κατόρθωμα για έναν καθηγητή αγγλικής φιλολογίας σε γυμνάσιο του Χάμπτον της Πολιτείας Μέιν.
Τα παιδικά χρόνια και η απώλεια του φίλου του
Ο Stephen Edwin King γεννήθηκε στις 21 Σεπτεμβρίου του 1947, ημέρα Κυριακή, στο Πόρτλαντ της πολιτείας Mέιν, το μικρότερο από τα 2 αγόρια της οικογένειας King. Μητέρα του η Νέλι Ροθυ Πίλσμπουρι και πατέρας του ο Ντόναλντ Έντβιν Κινγκ, ένας ναυτικός που άλλαξε το επίθετο του από Σπάνσκι σε Πόλοκ και τέλος σε Κινγκ.
Ο πατέρας του είναι ένας επίδοξος συγγραφέας και στέλνει ιστορίες του σε pulp περιοδικά της εποχής, αλλά καμία δεν εκδίδεται ποτέ και καμία δεν επιβιώνει μέχρι σήμερα.Δύο χρόνια αργότερα, λέει στην οικογένεια του πως πάει για ένα πακέτο τσιγάρα και δεν ξαναγυρίζει ποτέ.
Σαν παιδί, ο Στίβεν γίνεται μάρτυρας του θανάτου ενός φίλου του, που πεθαίνει χτυπημένος από τρένο, όμως ο ίδιος δε θυμάται το γεγονός. Η οικογένεια του του λέει πως επέστρεψε στο σπίτι, λίγο μετά από όταν έφυγε για να παίξει με τον φίλο του, χωρίς να μπορεί να μιλήσει και ευρισκόμενος σε μεγάλο σοκ.
Αργότερα οι δικοί του μαθαίνουν για το θάνατο του μικρού παιδιού και φυσικά συνδέουν τα γεγονότα μεταξύ τους. Αρκετοί θα πουν, στα χρόνια από το ξεκίνημα της καριέρας του, πως πιθανά αυτό το συμβάν να ενέπνευσε ψυχολογικά κάποια από τα πιο σκοτεινά έργα του συγγραφέα. Άλλοι πάλι συνδέουν τις αρκετές φοβίες και τους συχνούς εφιάλτες που βλέπει στην παιδική του ηλικία με πολλά από τα στοιχεία των μυθιστορημάτων του.
Ο νεαρός Κινγκ πηγαίνει στο δημοτικό σχολείο του Ντάρχαμ και στη συνέχεια στο γυμνάσιο της περιοχής. Αναπτύσσει από μικρός ένα ενδιαφέρον για τον τρόμο, διαβάζοντας κόμικς όπως το «Tales from the Crypt» που αγαπά ιδιαίτερα και θα τιμήσει, χρόνια αργότερα, στο σενάριο του «Creepshow».
Από άσημος καθηγητής, Βασιλιάς
Το σημείο μηδέν όμως της σχέσης του με τον τρόμο μέσω της συγγραφής ήταν όταν ανακάλυψε στη σοφίτα τα βιβλία του πατέρα του και πολλά έργα του Χάουαρντ Φίλιπς Λάβκραφτ. Ο τελευταίος ήταν Αμερικανός συγγραφέας φανταστικής λογοτεχνίας τρόμου. Ήταν, ίσως, από τους πρώτους που έδωσαν στις ιστορίες τους έναν τόνο επιστημονικής φαντασίας. Τα έργα του δεν έτυχαν ευρείας αναγνώρισης κατά τη διάρκεια της ζωής του, αλλά το έργο του αποδείχτηκε σημαντικό και είχε μεγάλη επιρροή μεταξύ άλλων συγγραφέων και φίλων της φανταστικής λογοτεχνίας τρόμου.
Ο Στίβεν Κινγκ αρχίσει να γράφει μανιωδώς στη γραφομηχανή του σπιτιού του, αλλά οι πρώτες απόπειρες δεν έχουν την απήχηση που περίμενε. Παράλληλα, ξεκινάει να φοιτά σε ένα εργαστήρι δημιουργικής γραφής. Πρώτο έργο του που πουλιέται είναι το διήγημα «The Glass Floor», που εκδίδεται στο περιοδικό «Startling Mystery Stories», το φθινόπωρο του 1967.
Το 1970 γράφει τη μεγαλύτερη ανέκδοτη δουλειά του, καθώς το 15.000 λέξεων «Sword in the Darkness» απορρίπτεται από δώδεκα διαφορετικούς εκδότες. Αυτή είναι μια τεράστια απογοήτευση για τον Κινγκ, που θα τον κάνει να αμφιβάλλει για την ικανότητα του σαν συγγραφέα και θα τον ρίξει σε μια χρόνια μάχη με τον ίδιο του τον εαυτό. Τουλάχιστον, αποφοιτά από το Πανεπιστήμιο του Μέιν και μπορεί να διδάξει σε γυμνάσιο. Δεν βρίσκει όμως άμεσα δουλειά και αναγκάζεται να εργαστεί σαν υπάλληλος σε βιομηχανικά πλυντήρια.
Το φθινόπωρο του 1971, ο Κινγκ βρίσκει την πολυπόθητη θέση καθηγητή στο δημόσιο γυμνάσιο του Χάμπντεν στο Maine. Εκεί διδάσκει αγγλικά, ενώ συνεχίζει να δουλεύει εντατικά τα έργα του. Αυτή είναι μια δύσκολη εποχή για τον συγγραφέα, που προσπαθεί να βρει τα πατήματα του και να ζήσει την οικογένεια του και ταυτόχρονα η περίοδος που θα αναπτύξει τον εθισμό του στο ποτό που θα τον βασανίσει για χρόνια. Δύο χρόνια αργότερα όμως ήρθε η στιγμή ο απλός καθηγητής γυμνασίου να μετατραπεί σε «Βασιλιά του τρόμου».
Ειδική μνεία θα πρέπει να κάνουμε στο μυθιστόρημα «Carrie», που ξεκίνησε να γράφει σε ένα ενοικιασμένο τροχόσπιτο. Όπως αποκάλυψε στην αυτοβιογραφία του, κατά το διάβασμά του θεώρησε το χειρόγραφο του άσχημο και το πέταξε στα σκουπίδια. Εκεί, το βρήκε η γυναίκα του, το ανέσυρε και τον προέτρεψε να το ολοκληρώσει. Ο Κινγκ το έκανε και το 1973 ο εκδοτικός οίκος Doubleday δέχτηκε την ιστορία. Λίγο αργότερα, η New American Library απέκτησε τα δικαιώματα βιβλίου τσέπης για το ποσό-ρεκόρ των 400.000 δολαρίων, ενώ ξεπέρασε το 1 εκατομμύριο αντίτυπα τον πρώτο χρόνο κυκλοφορίας του..
Από εκείνο το σημείο και έπειτα, άλλαξε ολοκληρωτικά η συγγραφή τρόμου και οι ιστορίες που μας κάνουν να χάνουμε τον ύπνο μας. Βρέθηκε ο άνθρωπος που θα στοιχειώσει τα όνειρά μας και λέγεται Στίβεν Κινγκ. Ο 76χρονος συγγραφέας αποδέχεται τον ρόλο αυτό και από το 1973 μέχρι σήμερα τίποτα δεν είναι ίδιο.
Έκτοτε, ο επιτυχημένος Αμερικάνος συγγραφέας θρίλερ έχει εκδώσει πάνω από 50 βιβλία και 200 διηγήματα, των οποίων οι πωλήσεις ξεπερνούν τα 350 εκατομμύρια αντίτυπα παγκοσμίως.
Οι εθισμοί και το ατύχημα – μυστήριο
Ο Στίβεν Κινγκ ξεκίνησε από πολύ νωρίς να πίνει και κατάληξε, αρχικά χωρίς να το συνειδητοποιήσει καλά-καλά, στον αλκοολισμό, ενώ ξεκίνησε αργότερα να παίρνει και άλλα ναρκωτικά, όπως αναβολικά και κοκαΐνη. Από το 1985 ο Κινγκ δεν ήταν μόνο εξαρτημένος από το αλκοόλ αλλά και από την κοκαΐνη. Με τη βοήθεια της γυναίκας του, των φίλων του και μιας θεραπείας μπόρεσε να ξεπεράσει τις εξαρτήσεις του στις αρχές του 1990.
Αυτό που τον παρακίνησε να αποφασίσει την απεξάρτησή του, ήταν ένα επιθετικό τέχνασμα που επινόησε η γυναίκα του, όταν είδε ότι δεν μπορούσε να τον βοηθήσει ή να βοηθηθεί μόνος του, μάζεψε μια μέρα όλους τους φίλους και συγγενείς του και τον εξέθεσε μπροστά τους αποκαλύπτοντας την εξάρτησή του από τα ναρκωτικά.
Στις 19 Ιουνίου του 1999, ο Κινγκ χτυπήθηκε κατά τη διάρκεια ενός περιπάτου από ένα μικρό λεωφορείο και τραυματίστηκε σοβαρά. Ο οδηγός, Μπράιαν Σμιθ, ήταν μεθυσμένος και αργότερα ζήτησε δημοσίως συγγνώμη για το ατύχημα, που αυτός προκάλεσε. Ο Κινγκ νοσηλεύτηκε επί τρεις βδομάδες στο νοσοκομείο.
Το δυστύχημα προκάλεσε σοβαρά τραύματα στο κεφάλι, τον πνεύμονα, τα πλευρά, τους γοφούς και το δεξί του πόδι και χρειάστηκαν πέντε χειρουργεία μέσα σε δέκα μέρες και πολύμηνη θεραπεία για την αποκατάσταση της υγείας του. Μετά από το λάθος μιας τοπικής εφημερίδας πολλοί τον πίστευαν νεκρό. Κατά την ανάρρωσή του από τις συνέπειες του ατυχήματος έγραψε το μυθιστόρημα «Dreamcatcher».
Αργότερα ο Κινγκ αγόρασε το ατυχές αυτοκίνητο, το οποίο την ίδια ημέρα, ένα χρόνο μετά το ατύχημα το κατέστρεψε και το απέσυρε ιδιόχειρα, για να το αποσύρει ,ως αντικείμενο αγοραπωλησίας από την κυκλοφορία. Ο Σμιθ πέθανε σε ηλικία 43 ετών το Σεπτέμβριο του 2000, συμπτωματικά την ημέρα γενεθλίων του Κινγκ, πράγμα που οδήγησε σε φήμες μυστικιστικού τύπου στην κοινότητα των οπαδών του.
Η προσωπική ζωή του ευρηματικού συγγραφέα λοιπόν, ο οποίος καταφέρνει πάντοτε να μεταφέρει τους αναγνώστες στους φανταστικούς -και μη- κόσμους που πλάθει σε κάθε βιβλίο του, αποδεικνύεται ότι κρύβει πολλά συναρπαστικά γεγονότα που διαμόρφωσαν τον χαρακτήρα του και φυσικά, μαρτυρούν το σκοτεινό περιεχόμενο των έργων του.
Τα πιο εμβληματικά έργα του
«Το κοράκι» : Ένα πραγματικό έπος, που επανήλθε στην επικαιρότητα εξαιτίας του κορονοϊού. Ένας ιός εξαφανίζει τους περισσότερους ανθρώπους στη γη και στη συνέχεια ένας σκοτεινός τύπος εμφανίζεται και συγκεντρώνει όλους τους «κακούς» στο Λας Βέγκας, ενώ μια γιαγιά συσπειρώνει όλους τους «καλούς» στα βουνά του Κολοράντο. Διαβάζεις, διαβάζεις και δεν τελειώνει, αλλά από την άλλη δεν θέλεις να τελειώσει, οπότε όλα καλά! Στην πρώτη έκδοση που κυκλοφόρησε το 1975 ο Κινγκ άφησε εκτός πολύ υλικό, το οποίο αποκατέστησε στην επανέκδοση του 1990.
«Το Αυτό»: Η μεταφορά του συγκεκριμένου βιβλίου στην οθόνη (το πρώτο μέρος της για την ακριβεια) είναι η πιο επιτυχημένη εμπορικά ταινία τρόμου στην ιστορία, με παγκόσμιες εισπράξεις που ξεπερνούν τα 700 εκατ. δολάρια. Με 1.142 σελίδες είναι ένα από τα μεγαλύτερα βιβλία του Κινγκ, αλλά τις χρειάζεται όλες: αφηγείται την ιστορία μιας παρέας παιδιών που αντιμετωπίζουν το απόλυτο Κακό (με τη μορφή ενός σατανικού κλόουν) στη δεκαετία του ’50 και ξανά, ως ενήλικες, στη δεκαετία του ’80. Είχε γίνει και μίνι τηλεοπτική σειρά το 1990.
«Το Πράσινο Μίλι»: Δεν κρύβονται πίσω από κάθε αριστούργημα του Στίβεν Κινγκ τέρατα. Το 1996 ο Αμερικανός συγγραφέας με το «Πράσινο Μίλι» μας συστήνει ίσως έναν από τους πιο αγαπητούς χαρακτήρες των βιβλίων του, τον John Coffey. Καταδικασμένος σε θάνατο για ένα έγκλημα που δεν διέπραξε, ο Coffey αντιμετωπίζει κακοποίηση και περιφρόνηση, αλλά παρά τις πολλές δυσκολίες που αντιμετωπίζει, το ευγενές πνεύμα του δεν σπάει ποτέ.
Το «Πράσινο Μίλι» είναι μια από τις πιο συγκινητικές και προσγειωμένες ιστορίες που έχει γράψει ποτέ και το πιο αξιέπαινο είναι ότι δεν χρησιμοποιεί τον τρόμο ή την φαντασία για της δώσει ώθηση, αυτό τον ρόλο τον έχουν αποκλειστικά οι χαρακτήρες του βιβλίου.
«Σάλεμς Λοτ»: Η πλοκή του «Σάλεμς Λοτ» έχει να κάνει με τον Ben Mears, ο οποίος επιστρέφει στην πόλη του, μόνο και μόνο για να ανακαλύψει ότι το μεγαλύτερο ποσοστό των κατοίκων είναι βρυκόλακες. Το Salem’s Lot είναι μια ωραία ιστορία και μια καλή προσπάθεια, από μέρους του Στίβεν Κινγκ, να μεταφέρει την μυθολογία των βρυκολάκων σε μια σύγχρονη μικρή πόλη. Το βιβλίο έχει ενδιαφέρον και ο συγγραφέας προσεγγίζει με πολύ καλό τρόπο την αισθητική του χώρου και των προσώπων ώστε να προκαλέσει τρόμο στον αναγνώστη καθηλώνοντάς τον.
«Λάμψη»: Ένας συγγραφέας αναλαμβάνει δουλειά επιστάτη σε ένα ξενοδοχείο που κλείνει για το χειμώνα και μετακομίζει εκεί με τη σύζυγο και τον γιο του. Βέβαια το ξενοδοχείο είναι στοιχειωμένο κι εκείνος αλκοολικός, κάτι που δεν είναι ποτέ καλός συνδυασμός… Ο Στάνλεϊ Κιούμπρικ to 1980 πέταξε έξω το μισό βιβλίο και έκανε μια αριστουργηματική ταινία τρόμου με τον Τζακ Νίκολσον. Ο Κινγκ ωστόσο το πήρε προσωπικά και το 1997 έκανε μια τηλεοπτική μεταφορά ακριβώς όπως την ήθελε.
Fun fact: Κατά τη διάρκεια της διαμονής με τη σύζυγο του στο Stanley Hotel στο Estes Park του Κολοράντο, ο Στίβεν Κινγκ είδε ένα ανατριχιαστικό όνειρο με πρωταγωνιστή τον γιο του να τρέχει ουρλιάζοντας στους διαδρόμους προσπαθώντας να αποφύγει έναν πυροσβεστικό σωλήνα που τον κυνηγούσε. Η εικόνα αυτή αποτέλεσε -όπως αποδείχθηκε- την έμπνευση του συγγραφέα για το ευρέως γνωστό και επιτυχημένο έργο του «Η Λάμψη», με το οποίο καταφέρνει μέχρι και σήμερα να στοιχειώνει τους αναγνώστες του με το ίδιο τρόπο που είχε στοιχειώσει τον ίδιο το όνειρο του στο παρελθόν.
Όπως ομολογεί ο ίδιος, «Ξύπνησα με ένα τρομερό τράνταγμα, ίδρωνα παντού, κόντεψα να πέσω από το κρεβάτι. Σηκώθηκα, άναψα ένα τσιγάρο, κάθισα στην καρέκλα κοιτάζοντας έξω από το παράθυρο στους Rockies, και μέχρι να τελειώσει το τσιγάρο, είχα οραματιστεί όλο το βιβλίο στο μυαλό μου».
«Τελευταία Έξοδος: Ρίτα Χέιγουορθ»: Στη χώρα μας κυκλοφόρησε ως μεμονωμένο βιβλίο, αλλά πρόκειται για νουβέλα (κάτι ανάμεσα σε διήγημα και μυθιστόρημα) που αποτελεί μέρος της συλλογής «Different Seasons». Εκεί περιλαμβάνονται επίσης «Το τέλος της αθωότητας» (η υπέροχη ταινία «Στάσου πλάι μου»), «Ο καλός μαθητής» (μεταφέρθηκε και αυτή στον κινηματογράφο ως «Μαθήματα φόβου») και «Η μέθοδος αναπνοών».
Η απίθανη ιστορία της απόδρασης του Άντι Ντουφρέιν από τις φυλακές Σάοσανκ, όπου βρέθηκε για ένα έγκλημα που δεν έκανε ποτέ, έγινε ταινία με τους Τιμ Ρόμπινς και Μόργκαν Φρίμαν και θεωρείται μία από τις πιο συγκινητικές και δημοφιλείς όλων των εποχών.
Υπάρχει κάτι που φοβάται ο Κινγκ;
Ενδιαφέρον αποτελεί το γεγονός πως ο συγγραφέας των πιο τρομακτικών ιστοριών -το έργο του οποίου αφορά σχεδόν εξ ολοκλήρου τους βαθύτερους και πιο σκοτεινούς φόβους και τις δεισιδαιμονίες της ανθρωπότητας- είναι ο ίδιος δεισιδαίμονος με τον αριθμό 13. Αυτό σημαίνει πως δεν μπορεί να σταματήσει ποτέ να γράφει εάν ο αριθμός της σελίδας είναι 13 ή ακόμα και πολλαπλάσιο του 13.
Παράλληλα, ο δημιουργός αμέτρητων παραφυσικών ιστοριών και φρικιαστικών μυθικών χαρακτήρων παραδέχεται -προς έκπληξη όλων- πως φοβάται σε μεγάλο βαθμό τα.. αεροπλάνα. «Ταξιδεύω με αεροπλάνο όταν πρέπει – ταξιδεύω με αυτοκίνητο όταν μπορώ, η διαφορά είναι ότι αν χαλάσει το αυτοκίνητό σου, βγαίνεις στη λωρίδα, ενώ εάν είσαι στα 40.000 πόδια και το αεροπλάνο σου έχει πρόβλημα, πεθαίνεις. Αισθάνομαι περισσότερο τον έλεγχο όταν οδηγώ παρά όταν πετάω. Όταν πετάω, ελπίζω ότι ο πιλότος δεν θα έχει εγκεφαλική εμβολή και δεν θα πεθάνει στα χειριστήρια».
Μέχρι πότε θα απολαμβάνουμε να τρέμουμε;
«Θα γράφω μέχρι να μου ρουφήξει την ψυχή ο Θεός» είχε δηλώσει πριν από λίγα χρόνια ο Στίβεν Κινγκ και είναι σίγουρο πως παρότι τα χρόνια περνούν, δεν σταματά να μας εκπλήσσει με τη συχνότητα έκδοσης αριστουργημάτων (είχε πει προ ετών ότι «μπορώ να γράφω δύο με τρεις χιλιάδες λέξεις σε λίγες ώρες όταν έχω έμπνευση»).
Πράγματι, ο Κινγκ είναι μια ακούραστη γεννήτρια σκοτεινών μύθων, είναι ο Λάβκραφτ του εικοστού και εικοστού πρώτου αιώνα, είναι ο Φύλακας στη Πύλη των άλλων κόσμων, που μας την κρατάει ανοιχτή, μ’ ένα παράξενο χαμόγελο, για να περάσουμε. Για να ταξιδέψουμε, για να τρομοκρατηθούμε, για να συγκινηθούμε, να γελάσουμε, για να θαυμάσουμε τα τέρατα και τους αγγέλους που κρύβει η ανθρώπινη ψυχή.
Όσοι φοβούνται πάντως ότι θα απολαμβάνουμε λιγότερο Κινγκ από εδώ και πέρα, καλά θα κάνουν να αναθεωρήσουν. «Έχω πολλούς κρυμμένους σκελετούς στην ντουλάπα μου» είπε πρόσφατα σε τηλεοπτική του εμφάνιση και εμείς δεν έχουμε λόγο να μην τον πιστέψουμε. Εξάλλου ο φόβος είναι διαχρονικός και ο Κινγκ αυτόν πραγματεύεται.
