Το αεροπορικό ατύχημα που συνέβη στις Άνδεις και άλλαξε τη ζωή 45 ανθρώπων στις 13 Οκτωβρίου του 1972 θα μεταφερθεί στο Netflix με τίτλο «Society of the Snow». Η ταινία θα προσφέρει μια ματιά μέσα στη ζοφερή τραγωδία και πραγματικότητα που βίωσαν οι 45 επιβαίνοντες της αεροπορικής τραγωδίας.
Όλα ξεκίνησαν όταν ο πιλότος, ο αντισυνταγματάρχης Dante Héctor Lagurara συνειδητοποίησε ότι το αεροπλάνο του βρισκόταν 43 μίλια μακριά από το σημείο όπου έπρεπε να προσγειωθούν όταν συνετρίβη στα βουνά των Άνδεων στη Νότια Αμερική. Δώδεκα επιβάτες πέθαναν αμέσως, άλλοι 17 έχασαν τη ζωή τους από τραυματισμούς και ασφυξία από χιονοστιβάδα και 16 επιβάτες επέζησαν τρώγοντας τη σάρκα και τα όργανα από τα σώματα των νεκρών φίλων τους.
Η ταινία περιγράφει τις 72 δύσκολες μέρες των επιζώντων και είναι βασισμένη στο ομώνυμο βιβλίο του Πάμπλο Βιέρτσι. Ο Βιέρτσι δεν επέβαινε στο αεροπλάνο αλλά πήγαινε σχολείο με τους επιβάτες του άτυχου αεροπλάνου. Ένας πραγματικός επιζών του αεροπλάνου του πρότεινε να γράψει για την ιδέα του κανιβαλισμού. Αυτός ήταν ο Ρομπέρτο Κανέσα, ο οποίος έχε γράψει και εκείνος ένα βιβλίο που εκδόθηκε το 2016.
Η αυτοβιογραφία του ονομάστηκε «I Had to Survive: How a Plane Crash in the Andes Inspired My Calling to Save Lives» (Έπρεπε να επιβιώσω: Πώς ένα αεροπορικό δυστύχημα στις Άνδεις ενέπνευσε την κλήση μου να σώσω ζωές).
Παρά το γεγονός ότι η ιδέα ήταν του Κανέσα, ο επιζών παραδέχτηκε ότι η σκέψη να φάει τα λείψανα των φίλων του ήταν «πολύ τρομερή για να την σκεφτεί κανείς». «Για μεγάλο χρονικό διάστημα, παλεύαμε. Βγήκα στο χιόνι και προσευχήθηκα στον Θεό για καθοδήγηση» έγραψε προσθέτοντας: «Χωρίς τη συγκατάθεσή Του, ένιωθα ότι θα παραβίαζα τη μνήμη των φίλων μου – ότι θα έκλεβα τις ψυχές τους. Αναρωτηθήκαμε εάν τρελαινόμασταν ακόμα και στη σκέψη κάτι τέτοιου. Είχαμε μετατραπεί σε κτηνώδεις; αγρίους;» έγραψε στο βιβλίο του και συνέχισε: «Ήταν το μόνο λογικό πράγμα που μπορούσαμε να κάνουμε; Πραγματικά, φτάναμε στα όρια του φόβου μας».
Οι επιζώντες και τι βίωσαν στις Άνδεις
Την ώρα της συντριβής, οι επιζώντες επιβάτες δημιούργησαν ένα πρόχειρο καταφύγιο στην άτρακτο που είχε απομείνει. Στριμώχτηκαν εκεί μέσα και αφαίρεσαν σπασμένα καθίσματα για να τα χρησιμοποιήσουν για να καλύψουν το ανοιχτό άκρο αυτού που είχε απομείνει από το αεροπλάνο.
Κατά τη διάρκεια της πρώτης νύχτας, πέντε επιβάτες πέθαναν από τις ακραίες καιρικές συνθήκες στην χιονισμένη βουνοκορφή των Άνδεων, και οι υπόλοιποι επιζώντες έμειναν με ελάχιστα έως καθόλου τρόφιμα. Σύμφωνα με το Fox News, το μόνο που είχαν να φάνε οι επιβάτες ήταν 8 σοκολάτες, μια κονσέρβα μύδια, μερικοί χουρμάδες, μια κονσέρβα αμύγδαλα, τρία μικροσκοπικά βάζα με μαρμελάδες, αποξηραμένα δαμάσκηνα, καραμέλες και αρκετά μπουκάλια κρασί.
Στη βιογραφία του, ο Νάντο Παράντο, ο οποίος ήταν ένας από τους δύο που έφεραν τελικά βοήθεια, αποκάλυψε ότι έφαγε ένα αμύγδαλο με σοκολάτα μέσα σε διάστημα τριών ημερών. Επίσης, σε αυτές τις ακραίες καιρικές συνθήκες, δεν υπήρχε βλάστηση ή ζώα διαθέσιμα για να κυνηγήσει κανείς προκειμένου να φάει κάτι.
Οι επιζώντες σύντομα διαπίστωσαν πως οι προσπάθειες διάσωσης για την ανεύρεσή τους ματαιώθηκαν την πρώτη κιόλας εβδομάδα, όταν κατάφεραν να κάνουν ένα μικρό ραδιόφωνο τρανζίστορ στο αεροπλάνο να λειτουργήσει
Στις πρώτες 17 ημέρες, μια χιονοστιβάδα έπληξε το ήδη κατεστραμμένο αεροπλάνο και στοίχισε τη ζωή σε οκτώ ακόμη επιβάτες. Όσοι επέζησαν από αυτήν εγκλωβίστηκαν μέσα σε ένα μικρό χώρο με τα πτώματα για τρεις ημέρες. Ο Κανέσα αποκάλυψε ότι κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου αποφάσισαν να φάνε τους νεκρούς επιβάτες.
Όταν βρέθηκε η βοήθεια
Στη συνέχεια, ο Κανέσα και ο Παράντο αποφάσισαν να ανέβουν σε μια ψηλότερη κορυφή σε μια προσπάθεια να βρουν βοήθεια. Με ελάχιστη προστασία από τον ψυχρό καιρό, έπεσαν πάνω σε μια ομάδα Χιλιανών βοσκών που τους βοήθησαν τελικά να διασωθούν από την Πολεμική Αεροπορία της Χιλής.
«Μου δόθηκε μια ευκαιρία για μια δεύτερη ζωή» δήλωσε ο Κανόσα σε γερμανικό πρακτορείο το 2022. «Νόμιζα ότι θα πέθαινα, γιατί σίγουρα πεθαίνεις σε ένα αεροπλάνο που πέφτει κατευθείαν πάνω σε ένα βουνό. Ποτέ δεν θα πίστευα ότι θα μπορούσα να σωθώ, και έτσι το σύνθημα ‘72 ημέρες: Όσο υπάρχει ζωή και ελπίδα, ίσως υπάρξει αύριο’ έγινε η κινητήριος δύναμη στη ζωή μου».
