Για την κατάντια των Σοσιαλιστών και των Ρεπουμπλικανών στη Γαλλία φταίνε αποκλειστικά ο Νικολά Σαρκοζί και ο Φρανσουά Ολάντ. Την ταφόπλακα στα δύο μεγάλα αυτά κόμματα την έβαλε ο Εμανουέλ Μακρόν.
Αυτά τα δύο κόμματα πρωταγωνίστησαν στη Γαλλική πολιτική σκηνή από το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου οι Ρεπουμπλικάνοι ο αρχικά με τον Σαρλ ντε Γκωλ, τον Βαλερί Ζισκάρ ντ’Εσταίν, τον Ζακ Σιράκ και τον Νικολά Σαρκοζί και οι Σοσιαλιστές με τον Φρανσουά Μιτεράν και τον Φρανσουά Ολάντ.
Σήμερα οι Ρεπουμπλικάνοι μετά βίας αγγίζουν το 7% και οι Σοσιαλιστές έχουν συνασπιστεί με τους Αριστερούς και άλλες δυνάμεις στο Le nouveau Front Populaire.
Sarko oh oh
Μετά την απόσυρση από την Προεδρία του Σιράκ ο Νικολά Σαρκοζί πήρε το κόμμα του άλλαξε όνομα – το ονόμασε Les Républicains – (το έλεγαν UMP) και κατέβηκε για να διεκδικήσει την Προεδρία .
Ο Γαλλικός λαός τον επέλεξε και έγινε Πρόεδρος. Για την ιστορία στις εκλογές της 22 Απριλίου 2007 απέναντι του ήταν η Σεγκολέν Ρουαγιάλ, σύζυγος του Φρανσουά Ολάντ.
Αυτό που έχουμε να θυμόμαστε από τον τεράστιο αυτόν ηγέτη είναι ο γάμος του με την Κάρλα Μπρούνι και η απόπειρα δωροδοκίας δικαστή μετά την αποχώρησή του από το αξίωμα και για διαπραγμάτευση επιρροής με αντάλλαγμα εμπιστευτικές πληροφορίες σχετικά με έρευνα για τα οικονομικά της εκστρατείας του το 2007.
Ο Σαρκοζί εγκαλείται για ένα «περίεργο δάνειο», ύψους 50 εκατομμυρίων ευρώ που φέρεται να δέχτηκε το 2007 από τον Μουαμάρ Καντάφι για τα προεκλογικά του έξοδα, χρήματα τα οποία «ξεπλύθηκαν» μέσω τραπεζικών λογαριασμών σε Ελβετία και Παναμά. Τα δωράκια όμως δεν σταμάτησαν εκεί.
Το 2012 έλαβε ένα ακαθόριστο ποσό από «πρόσωπα της γαλλικής κοινωνίας». Ο περίπατος του Σαρκοζί στα σοκάκια του Παρισιού με την υπέργηρη πολυεκατομμυριούχο, κληρονόμο του γίγαντα καλλυντικών L’ Oreal, Λίλιαν Μπετανκούρ, του εξασφάλισε μεγάλους καφέ φακέλους γεμάτους μετρητά. Το τσάι που του πρόσφεραν οι Αμαζόνες του Καντάφι στην «τέντα» του πρώην ηγέτη της Λιβύης μαζί με τα χρήματα των γενναιόδωρων δωρητών του, γέμισαν το ταμείο της προεκλογικής του εκστρατείας κι έτσι το 2007, ο Σαρκοζί έβαλε πλώρη για την προεδρία.
Το παχυλό πορτοφόλι τον οδήγησε στο Μέγαρο των Ηλυσίων και σε συνδυασμό με την εξουσία, κατάφερε να αποκτήσει την τρίτη του σύζυγο, Κάρλα Μπρούνι, για τα μάτια της οποίας άφησε στα κρύα του λουτρού την δεύτερη σύζυγό του, Σεσιλιά.
Το επιτελείο του Σαρκοζί είχε δώσει μάχη με τα ΜΜΕ για να δικαιολογήσει τα σκάνδαλο της L’Oreal. O τότε υπουργός Εργασίας Ερίκ Βερτ βαρύνεται με την κατηγορία ότι πήρε «κάτω από το τραπέζι» 150.000 ευρώ από την τότε 87χρονη Λιλιάν Μπετανκούρ, τη βασική μέτοχο της κολοσσιαίας εταιρείας καλλυντικών L’Oreal, για τη χρηματοδότηση της προεκλογικής εκστρατείας του Νικολά Σαρκοζί το 2007.
Σε συνέντευξή της στον ερευνητικό ιστότοπο Mediapart η πρώην λογίστρια της δισεκατομμυριούχου επιχειρηματία επιβεβαίωσε ότι η οικογένεια Μπετανκούρ στήριζε με φακέλους με χρήματα τις πολιτικές εκστρατείες του Σαρκοζί. Ο Γάλλος πρόεδρος είχε δηλώσει έξαλλος έπειτα από αυτές τις αποκαλύψεις δηλώνοντας ότι όλα είναι ψέματα. «Φρίκη και συκοφαντίες, που δεν έχουν άλλο στόχο παρά το να κηλιδώσουν την κυβέρνηση. Δεν υπάρχει ίχνος αλήθειας σε όλα αυτά» είπε ο Γάλλος πρόεδρος, που δεν φάνηκε όμως να πείθει κανέναν.
Francois Hollande et son Scooter
Το 2012 ο Νικολά έχασε τις Προεδρικές εκλογές αυτή τη φορά από τον σύζυγο της Σεγκολέν, τον Φρανσουά Ολάντ. Ήταν τόσο λαμπρή η πορεία του Ολάντ ως Πρόεδρος που δεν επιδίωξε την επανεκλογή του και αποχώρησε από το αξίωμα στις 14 Μαΐου 2017, παραδίδοντας στον Εμμανουέλ Μακρόν.
Αυτός ο πολιτικός τιτάνας υπήρξε γενικός γραμματέας του Σοσιαλιστικού Κόμματος από το 1997 μέχρι και το 2008.
Ορίστηκε υποψήφιος του Σοσιαλιστικού Κόμματος και του Ριζοσπαστικού Κόμματος της Αριστεράς για τις προεδρικές εκλογές του 2012 μετά από έναν προκριματικό, τον οποίο κέρδισε στον δεύτερο γύρο απέναντι στη Μαρτίν Ωμπρύ, κόρη του Ζακ Ντελόρ (αυτού με τα πακέτα) στις 16 Οκτωβρίου 2011.
Ο Ολάντ έγινε περισσότερο γνωστός για τα αγαπητιλίκια του πάρα για την Προεδρία του.
Το ζεύγος Ρουαγιάλ-Ολλάντ, μη παντρεμένο, αποκτά τέσσερα παιδιά: τον Τομάς (1984), την Κλεμάνς (1986), τον Ζουλιάν (1987) και τη Φλορά (1992). Ο χωρισμός τους ανακοινώνεται το βράδυ του δεύτερου γύρου των εκλογών του 2007. Επισημοποιεί τότε τη σχέση του με τη δημοσιογράφο Βαλερί Τριερβάιλερ, που ήταν η σύντροφός του από το 2006. Αυτή η σχέση είχε παραμείνει κρυφή στη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας της Σεγκολέν Ρουαγιάλ.
Τον Ιανουάριο του 2014 η γαλλική έκδοση του σκανδαλοθηρικού περιοδικού Closer δημοσίευσε φωτογραφικό αφιέρωμα σχετικά με πιθανολογούμενη κρυφή σχέση του Φρανσουά Ολάντ με τη Γαλλίδα ηθοποιό Ζιλύ Γκαγιέ.
Το δημοσίευμα προκάλεσε το έντονο ενδιαφέρον των ΜΜΕ σε όλο τον κόσμο. Από την πλευρά του Ολάντ εκφράστηκε οργή για «παραβίαση της ιδιωτικής του ζωής» και απείλησε με αγωγές κατά του περιοδικού. Η ίδια η Γκαγιέ είχε ήδη υποβάλει καταγγελία, από τον Μάρτιο του 2013, στην εισαγγελία του Παρισιού κατά παντός υπευθύνου για τη διάδοση φήμης σχετικά με σχέση της με τον Γάλλο πρόεδρο.
Μετά τις νομικές απειλές, το περιοδικό ανακοίνωσε πως θα προχωρήσει σε απόσυρση του δημοσιεύματος από την ηλεκτρονική του έκδοση. Ωστόσο, τις επόμενες ημέρες και ενώ τα σχετικά δημοσιεύματα γύρω από την προσωπική ζωή του Ολάντ συνεχίζονταν, με δήλωσή του στο Γαλλικό Πρακτορείο Ειδήσεων ο Ολάντ ανακοίνωσε τον τερματισμό της σχέσης του με την Τριερβελέρ.
Emmanuel Macron… En Marche!
Μετά από μια καταστροφική δεκαετία με Ζαρκοζί και Ολάντ, το Γαλλικό σύστημα έπρεπε να δημιουργήσει ένα νέο υποψήφιο Πρόεδρο και αυτό το βρήκε στο πρόσωπο του Εμμανουέλ Μακρόν.
Ο Μακρόν ήταν μέλος του Σοσιαλιστικού Κόμματος από το 2006 έως το 2009.
Από το 2012 έως το 2014 εργάστηκε ως αναπληρωτής γενικός γραμματέας στο Ελυζέ, ένας ανώτερος ρόλος στο προσωπικό του Προέδρου Ολάντ. Ανέλαβε Υπουργός Οικονομικών και Οικονομίας στις 26 Αυγούστου 2014, αντικαθιστώντας τον Αρνό Μοντεμπούργκ.
Ως Υπουργός Οικονομικών, ο Μακρόν ήταν στην πρώτη γραμμή της προώθησης φιλικών μεταρρυθμίσεων προς τις επιχειρήσεις.
Τον Αύγουστο του 2015, ο Μακρόν δήλωσε ότι δεν ήταν πλέον μέλος των σοσιαλιστών αλλά ότι ήταν Ανεξάρτητος.
Γνωρίζοντας ότι οι Σοσιαλιστές δεν πουλάνε αποφάσισε να ιδρύσει τον Απρίλιο του 2016 ένα ανεξάρτητο πολιτικό κόμμα, το ονόμασε En Marche! (Εμπρός!), Στις 30 Αυγούστου 2016, ο Μακρόν παραιτήθηκε από την κυβέρνηση πριν τις προεδρικές εκλογές του 2017.
Στις 16 Νοεμβρίου 2016 ο Μακρόν δήλωσε επίσημα την υποψηφιότητά του για τη Γαλλική Προεδρία μετά από μήνες φημών. Στην ομιλία ανακοίνωσης της υποψηφιότητάς του, ο Εμμανουέλ Μακρόν προσκάλεσε για μια «δημοκρατική επανάσταση» και υποσχέθηκε να «ξεκλειδώσει τη Γαλλία».
Τον Εμμανουέλ Μακρόν υποστήριξε ένας «πολιτικός αχταρμάς» , εξασφαλίζοντας εγκρίσεις από τον Φρανσουά Μπαϋρού του Δημοκρατικού Κινήματος, τον Ντανιέλ Κον-Μπετίντ, τον οικολόγο υποψήφιο Φρανσουά Ντε Ρυγκύ της αριστεράς και τον σοσιαλιστή Ρίτσαρντ Φέρραντ, γενικό γραμματέα του Εμπρός!, καθώς και πλήθος άλλων – οι περισσότεροι των οποίων από το Σοσιαλιστικό Κόμμα, αλλά και ένας σημαντικός αριθμός κεντρώων και κεντροδεξιών πολιτικών.
Εκτός των Γάλλων αρκετοί ξένοι πολιτικοί είχαν εκφράσει την υποστήριξή τους για τον Μακρόν, συμπεριλαμβανομένων του Προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ζαν-Κλωντ Γιούνκερ, της Γερμανίδας Καγκελαρίου Άνγκελα Μέρκελ, του πρώην Προέδρου των ΗΠΑ Μπαράκ Ομπάμα και του Έλληνα Πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα.
Μετά από πολύ διαφήμιση και «σπρώξιμο» από τα μίντια και πουλώντας με τον καλύτερο τρόπο τη σύζυγό του – Μπριζίτ Τρονιέ – πρώην καθηγήτρια και μόνιμη καθοδηγήτρια του Γάλλου προέδρου κέρδισε την Προεδρία. Αντίπαλός του στις Προεδρικές εκλογές του 2017 στο Δεύτερο γύρο ήταν η Μαρίν Λε Πεν.
Ο Εμανουέλ Μακρόν, το 2022 επανεξελέγη Πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας για 2η θητεία, επικρατώντας ξανά της Μαρίν Λε Πεν.
Ο Didier Fassin, καθηγητής κοινωνικών επιστημών στο Collège de France και στο Institute for Advanced Study του Princeton, σε άρθρο του στον Guardian αναπτύσσει μια ενδιαφέρουσα παράμετρο σχετικά με την αναμενόμενη ήττα του Μακρόν.
Σε αντίθεση με άλλους πολιτικούς, που έχασαν γιατί δεν είχαν «μετρήσει» σωστά στους αντιπάλους του, ο Μακρόν, σύμφωνα με τον Fassin, «από την αρχή της προεδρίας του θεωρούσε τον Εθνικό Συναγερμό ως τον μοναδικό του αντίπαλο.
Κι επιχείρησε, παρά το γεγονός ότι βγήκε στην πρώτη του θητεία ως ένας «μη αριστερός, μη δεξιός» Πρόεδρος, να στραφεί προς τα δεξιά, ώστε να εξαλείψει τον αντίπαλο. Με την Αριστερά κατακερματισμένη, δεν μπορεί να τον κατηγορήσει κανείς για κακή κρίση.
Η πολιτική του εστίασε σε θέματα «νόμου και τάξης», στην διαχείριση των μουσουλμάνων και στη μετανάστευση.
Η προβληματική εφαρμογή όμως της πολιτικής του Εμμανουέλ Μακρόν σε συνδυασμό με μία μαζική στροφή της Ευρώπης προς τα ακροδεξιά κόμματα, έφερε τα αντίθετα αποτελέσματα.
Ξαφνικά, ο Εμμανουέλ Μακρόν βρέθηκε να ενισχύει το κόμμα της Λε Πέν, ενώ δέχεται ισχυρές πιέσεις και από την Αριστερά που μέχρι πρόσφατα «σνόμπαρε».
Photo Credit: Shutterstock
