Η έλλειψη ανθρώπινου δυναμικού, φαίνεται πως απειλεί για άμεσο «κλείσιμο» το μεγάλο εργοστάσιο του πλανήτη, με αποτέλεσμα την μείωση των φθηνών προϊόντων που διατίθενται στην Δύση, μια και νέοι και νέες σε ηλικία, δεν επιθυμούν πια να εργάζονται υπό τις συνθήκες που προσφέρονται, την ίδια ώρα που η ενεργειακή κρίση χτυπά την πόρτα των χωρών που πρωταγωνιστούν στην παραγωγή υφασμάτων.

Ανάλυση της η Wall Street Journal, προειδοποιεί πως αποτελεί δυνητικό κίνδυνο, ως συνθήκη και για τις δυτικές εταιρείες, μια και βασίζονται στο φθηνό εργατικό δυναμικό της περιοχής για την παραγωγή οικονομικά προσιτών καταναλωτικών αγαθών, ενώ από την άλλη μια από τις πιο σημαντικές δυνάμεις στον κλάδο της κλωστοϋφαντουργίας, χάνει έδαφος έναντι ανταγωνιστών εντός Ασίας. Στην περίπτωση αυτή, οι απολύσεις εργαζομένων είναι όλο και συχνότερες με το κόστος παραγωγής να αυξάνει, την ζήτηση να μειώνεται παγκοσμίως και τα βασικά κεκτημένα των εργατριών να τίθενται εν αμφιβόλω διαρκώς.

Το παγκοσμιοποιημένο παραγωγικό μοντέλο των περασμένων δεκαετιών λοιπόν, δείχνει να απαιτεί τροποποιήσεις, εάν όχι να τερματίζεται, εξ’ ου και ανατρέπει τις ισορροπίες, όχι μονάχα για τον καταναλωτή αλλά και για τις ίδιες τις εταιρείες της Δύσης οι οποίες είχαν μεταφέρει μέρος της παραγωγής τους στην Ασία, με αποτέλεσμα να εξαρτώνται από τα χαμηλά αμειβόμενα εργατικά χέρια. Μήπως, επομένως, πλησιάζει η ώρα να αλλάξουν οι καταναλωτικές συνήθειες;

Οι συχνά απαράδεκτες συνθήκες εργασίες και οι χαμηλοί μισθοί, συνιστούν καίριο πρόβλημα, άρα η ανάγκη να αυξηθούν τα κόστη είναι εμφανής. Ήδη κάποιες εμβληματικές εταιρείες έχουν αλλάξει τα δεδομένα τους, με χαρακτηριστικό παράδειγμα την εταιρεία κατασκευής παιχνιδιών Hasbro, η οποία γνωστοποίησε πως οι ελλείψεις εργατικού δυναμικού στο Βιετνάμ και στην Κίνα έχουν ανεβάσει το κόστος της. Η Mattel, κατασκευάστρια και της κούκλας Barbie, επιδιώκοντας επίσης να διατηρήσει τον αριθμό των εργαζομένων της προσπαθεί να διαχειριστεί τα κόστη της.

Ας σημειωθεί πως αμφότερες, εσχάτως έχουν αυξήσει τις τιμές στα προϊόντα τους, μετακυλίοντας το κόστος στους πελάτες τους, με αποτέλεσμα να εισπράξουν αρνητικές κριτικές.

Ο κολοσσός που ακούει στο όνομα Nike, συνιστά μια εκ των πιο γνωστών περιπτώσεων παγκοσμίως, κατασκευής πληθώρας μοντέλων παπουτσιών σε χώρες της Ασίας. Τον Ιούνιο του 2023, δήλωσε ότι το κόστος των προϊόντων της έχει αυξηθεί, αφού οι δαπάνες της σημείωσαν άνοδο. 22 χρόνια πίσω, το 2001, η Nike σημείωνε πως πάνω από το 80% των εργαζομένων της σε εργοστάσια, ήταν στην Ασία και ότι ο τυπικός εργαζόμενος ήταν 22 ετών, άγαμος και μεγαλωμένος σε φάρμα. Ο μέσος εργαζόμενος της Nike στην Κίνα είναι 40 ετών και στο Βιετνάμ 31 τη στιγμή που αποσπώνται οι πληροφορίες από το ως άνω δημοσίευμα.

Ο τρόπος που διαμορφώθηκαν οι ισορροπίες

Στις αρχές της δεκαετίας του ’90, τόσο η Κίνα, όσο και άλλες χώρες της Ασίας, ενσωματώθηκαν στην παγκόσμια οικονομία μετατρέποντας περιοχές όπου ζούσαν κυρίως φτωχοί αγρότες σε εργοστάσια παραγωγής προϊόντων, τα οποία προορίζονταν για διεθνείς αγορές. Οι νεότεροι σε ηλικία όμως, περισσότερο μορφωμένοι, έχοντας «ζυμωθεί» από τα social media και την ανάπτυξη της τεχνολογίας που πρόσφερε και στους ίδιους καλύτερη ποιότητα γνώσης και κατάρτισης εκτός από τους δυτικούς καταναλωτές, σαφώς αρνούνται να παράξουν με τον ίδιο τρόπο αντί να διεκδικήσουν ένα καλύτερο μέλλον, εφάμιλλο των χαρακτηριστικών τους και των απαιτήσεων της νέας εποχής.

Δεν είναι λίγες λοιπόν οι πολυεθνικές που παρατηρώντας την σταδιακά «αυτόνομη» ανάπτυξη της Κίνας που την μετέτρεψε σε ισάξιο «παίκτη» στην διεθνή σκακιέρα παραγωγής, μεταφέρουν την σε άλλες χώρες, όπως είναι η Μαλαισία, η Ινδονησία, η Ινδία και το Βιετνάμ τις εγκαταστάσεις τους.

Οι μισθοί των εργαζομένων έχουν υπερδιπλασιαστεί και στις περιπτώσεις αυτές ωστόσο, αγγίζοντας τα… 320 δολάρια τον μήνα, παραμένοντας βέβαια κατά πολύ χαμηλότεροι από τους αντίστοιχους της Δύσης.

Η Wall Street Journal μάλιστα, επισημαίνει ότι τα κωλύματα που αντιμετώπιζαν σε μια χώρα οι εταιρείες, τις ωθούσαν να μετακομίσουν, γεγονός που πλέον είναι δύσκολο και λόγω παραγόντων που δεν σχετίζονται άμεσα με τις εργασιακές απαιτήσεις μόνο, αφού υπάρχουν κράτη στην Αφρική και στη Νότια Ασία τα οποία ακόμα κι αν διαθέτουν πολλά εργατικά χέρια, είναι πολιτικά ασταθή ή δεν έχουν υποδομές. Η Μιανμάρ και Αιθιοπία, που αντιμετώπισαν σημαντικά προβλήματα, τα οποία δεν μπορούν να αντισταθμιστούν μόνο από τα πάμφθηνα εργατικά χέρια, αποτελούν περιπτώσεις κρατών που έκαναν ολοφάνερη την ανασφάλεια των εταιρειών να εγκατασταθούν σε χώρες με τέτοιου είδους τακτικές πολιτικές κρίσεις.

Το «καμπανάκι» που χτύπησε στον δυτικό κόσμο επομένως, αναγκάζει τα μεγαθήρια που διαθέτει να προβληματιστούν. Τόσο αναφορικά με την έκδηλη ανησυχία όσων παρατηρούν την μεταβολή που σταδιακά προκύπτει πολυπαραγοντικά, όσο και με την ίδια την απουσία φθηνών παρασκευασμάτων. Με όσες αλλαγές απαιτούνται προφανώς, όχι αμιγώς σε εργασιακό επίπεδο, αλλά συνολικά στις πολιτικές που ακολουθούνται προκειμένου να εργάζονται για εξωτερικά συμφέροντα οι κάτοικοι χωρών με τραγικές συνθήκες βιοπορισμού.

Πηγή Φωτογραφίας: Twitter