Συμπληρώνονται τέσσερα 24ωρα πολεμικής σύρραξης ανάμεσα στο Ισραήλ και την Παλαιστίνη, ανάμεσα στη Χαμάς και τον ισραηλινό στρατό. Οι νεκροί έχουν ξεπεράσει τους 1.000 στο Ισραήλ και τους 2.500 στην Παλαιστίνη, με τους 1.500 να ανήκουν στη Χαμάς. Οι όμηροι παραμένουν σε τριψήφιο αριθμό.
Οι νεκροί από το φεστιβάλ μουσικής προκαλούν οδύνη και στους γονείς τους και σε όλους τους διεθνείς παρατηρητές. Άνθρωποι που τραγουδούσαν, που χόρευαν και ξαφνικά είδαν σφαίρες να τους περικυκλώνουν και να μην έχουν τρόπο διαφυγής.
Στις εικόνες που έχουν εξασφαλίσει οι πολεμικοί ανταποκριτές και κατακλύζουν τα διεθνή πρακτορεία, το θέαμα είναι μια γροθιά στο στομάχι.
Παλαιστίνη ή Ισραήλ, ο θάνατος δεν κάνει διακρίσεις
Παιδιά, στο Ισραήλ ή την Παλαιστίνη, αναίσθητα ή νεκρά στα χέρια των γονιών τους, που τα κουβαλάνε και ουρλιάζουν για να τους ακούσει το σύμπαν μήπως και τους λυπηθεί και φέρει πίσω τα παιδιά τους. Άνθρωποι πλακωμένοι στα χαλάσματα και τα χέρια τους να εξέχουν για να υπενθυμίζουν πως κάπου ανάμεσα στις βόμβες, κάπου ανάμεσα στη σκόνη, υπήρξε κάποτε ανθρωπιά, υπήρξε κάποτε γέλιο, δάκρυ, φόβος, όνειρο, ελπίδα.
Γέροι άνθρωποι να έχουν περάσει μια ζωή μες στον φόβο, μια ζωή με πυραύλους και σφαίρες να σκάνε πάνω από το κεφάλι τους και για δεκαετίες να περιμένουν τη σειρά τους. Να έχουν μετρήσει απώλειες παιδιών, συντρόφων, φίλων, γονιών και να περιμένουν τη σειρά τους. Και τελικά αυτή να έρχεται. Ή να μην έρχεται και να καλούνται να βρουν ένα νέο σπίτι για ακόμα μια φορά και να ξανασυστηθούν με αγνώστους, αφού οι γνωστοί τους καλύφθηκαν από τη σκόνη.
Και στο τέλος τι μένει; Σώματα άψυχα να καταλήγουν σε σακούλες ή σε αλουμινόχαρτα, για να γίνουν ένα θέαμα για όλους εμάς, εκτός Ισραήλ ή Παλαιστίνης, που ζούμε από τύχη στην ειρήνη του δυτικού κόσμου.
Τα μάτια Τσίκο…Ποτέ δε λένε ψέματα!
