41 Δήμοι της Ελλάδας, υψώνουν την παλαιστινιακή σημαία στα δημαρχεία τους, στην 75η Επέτειο Μνήμης της Νάκμπα, ενώ στις 6 το απόγευμα της Δευτέρας, είναι προγραμματισμένη συγκέντρωση αλληλεγγύης έξω από την ισραηλινή πρεσβεία. Στα αραβικά, «Nakba σημαίνει καταστροφή. Αλ-Νάκμπα είναι ο όρος που αναφέρεται στους Παλαιστίνιους που έχασαν την πατρίδα τους τόσο κατά τη διάρκεια, όσο και στον απόηχο του αραβοϊσραηλινού πολέμου του 1948, όταν 700.000 άνθρωποι εκτοπίστηκαν, με αποτέλεσμα έως σήμερα, Παλαιστίνιοι πρόσφυγες στο εξωτερικό να παραμένουν απάτριδες και διαδοχικά οι κυβερνήσεις του Ισραήλ να απαγορεύουν κάθε είδους ανάπτυξη στο λαό της Παλαιστίνης οικονομικά, πολιτιστικά, στον αθλητισμό και στην καλλιέργεια της προσωπικής και ακαδημαϊκής ελευθερίας.
Η 75η επέτειος για την Ημέρα της Νάκμπα έρχεται στον απόηχο μιας σειράς βίαιων επεισοδίων που μαστίζουν την ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής, μεταξύ Αράβων και Ισραηλινών, σε μια κρίση που τους τις τελευταίες εβδομάδες δείχνει να οξύνεται επανειλημμένα, ιδίως στη Λωρίδα της Γάζας όπου θρηνούν δεκάδες Παλαιστίνιους και στην περιοχή Ναμπλούς, στο Βόρειο τμήμα της Δυτικής όχθης.
Ήδη από τον προηγούμενο μήνα, η κάλυψη που αναζητούνταν είχε δοθεί με πολλές αφορμές, όταν ως πρόφαση χρησιμοποιήθηκαν θρησκευτικοί λόγοι, ώστε η άκριτη χρήση βίας από πλευράς Ισραήλ να αιματοκυλήσει ξανά την περιοχή. Το φως της δημοσιότητας έβλεπαν εικόνες, όπου παρουσιαζόταν η βαριά οπλισμένη ισραηλινή αστυνομία να χτυπά Παλαιστίνιους πιστούς που είχαν εγκλωβιστεί μέσα στο τέμενος al-Aqsa. Παράλληλα, το Ισραήλ βιώνει μια από τις εντονότερες κυβερνητικές κρίσεις της ιστορίας του, την ώρα που χιλιάδες διαδηλωτές διαμαρτύρονται κάθε Σάββατο εδώ και μήνες, για την μεταρρύθμιση στη δικαιοσύνη, κατηγορώντας την Κυβέρνηση Νετανιάχου ότι χρησιμοποιεί το Παλαιστινιακό προκειμένου να αποσπάσει την προσοχή των πολιτών από τα υπαρκτά προβλήματά τους.
75 χρόνια από την Ημέρα της Καταστροφής
Ο παλαιστινιακός λαός, τιμά στις 15 του Μάη, την χαμένη του πατρίδα λοιπόν. Θυμάται την ολοκληρωτική καταστροφή της Παλαιστίνης από το Ισραήλ το 1948, όταν 15.000 γηγενείς, δολοφονήθηκαν και άλλες 950.000 (περίπου τα 2/3 του συνολικού πληθυσμού), εκτοπίστηκαν. Ήταν τότε που 481 παλαιστινιακά χωριά και πόλεις εξαφανίστηκαν από το χάρτη. Εκείνο που αξίζει να τονισθεί δεν είναι μόνο ο αριθμός των προσφύγων που βρέθηκαν στις λοιπές αραβικές χώρες της περιοχής αλλά το ανεφάρμοστο ψήφισμα 194 του ΟΗΕ. Σύμφωνα με αυτό το 1948, καθώς και βάσει του ψηφίσματος 3236 το 1974 και της Σύμβασης του 1951 για το Καθεστώς των Προσφύγων, οι Παλαιστίνιοι πρόσφυγες διατηρούν το «δικαίωμα επιστροφής». Το Ισραήλ το απορρίπτει, υπό την ανοχή της διεθνούς κοινότητας, δηλώνοντας ότι αυτό θα σήμαινε το τέλος της ταυτότητας του Ισραήλ ως εβραϊκό κράτος.Αρνείται δε, την ευθύνη για τον εκτοπισμό των Παλαιστινίων και επισημαίνει ότι, αντιστοίχως, μεταξύ 1948 και 1972 περίπου 800.000 Εβραίοι εκδιώχθηκαν από αραβικές χώρες όπως το Μαρόκο, το Ιράκ, η Αίγυπτος και η Τυνησία.
Στο σήμερα, η αλλαγή παραμένει μηδαμινή με τα εφόδια, τα μέσα παραγωγής, την συνολική δυναμική, τον οπλισμό και την στήριξη για τα δύο έθνη να παραμένουν άνισα μεγέθη όσο ο αποκλεισμός και η αντιφατική πρόοδος αποδεικνύουν ότι ένας ολόκληρος λαός στερείται ακόμα και τα βασικά μέσα υποτυπώδους ανάπτυξης. Βασική προϋπόθεση ακόμα και για όσους προσπάθησαν να αλλάξουν τη μοίρα και το μέσο βιοτικό τους επίπεδο, η καθημερινή δοκιμασία ελέγχου στα checkpoints. Εκεί που γδύνονται γυναίκες στα οδοφράγματα και απειλούνται νέοι άνθρωποι ακόμα και όταν πληρούν τις προδιαγραφές ελέγχου, ώστε να διεκδικήσουν πιθανότητες να σπουδάσουν, να απολαύσουν ιατροφαρμακευτικής κάλυψης, να εξασφαλίσουν τα προς το ζην για το νοικοκυριό τους.
