Οι γιατροί που εργάζονται στη Γάζα χρησιμοποιούν μια συγκεκριμένη φράση για να περιγράψουν ένα συγκεκριμένο είδος θυμάτων πολέμου. «Υπάρχει ένα αρκτικόλεξο που είναι μοναδικό για τη Λωρίδα της Γάζας, είναι το WCNSF – τραυματισμένο παιδί, καμία οικογένεια που επιβίωσε – και δεν χρησιμοποιείται σπάνια», δήλωσε στο BBC News η Δρ Tanya Haj-Hassan που εργάζεται με τους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα.
Η έκφραση αποτυπώνει τη φρίκη της κατάστασης για πολλά παιδιά της Γάζας. Οι ζωές τους αλλάζουν σε ένα δευτερόλεπτο – οι γονείς, τα αδέρφια και οι παππούδες τους σκοτώνονται και τίποτα δεν είναι το ίδιο ποτέ ξανά. Ο πόλεμος ξεκίνησε μετά την επίθεση της Χαμάς στο Ισραήλ στις 7 Οκτωβρίου σκοτώνοντας 1.200 ανθρώπους και λαμβάνοντας περίπου 240 άλλους ομήρους, και το Ισραήλ ξεκίνησε τη στρατιωτική του εκστρατεία. Περισσότεροι από 15.500 άνθρωποι έχουν σκοτωθεί στη σύγκρουση, μεταξύ των οποίων περίπου 6.000 παιδιά, σύμφωνα με το υπουργείο Υγείας της Γάζας που διοικείται από τη Χαμάς.
Ο Ahmed Shabat είναι ένα από εκείνα τα παιδιά που περιγράφηκαν ως τραυματισμένο παιδί, χωρίς οικογένεια, όταν έφτασε τραυματισμένος και κλαίγοντας στο ινδονησιακό νοσοκομείο στη βόρεια Γάζα. Ο τρίχρονος επέζησε από αεροπορική επιδρομή στο σπίτι του στο Μπέιτ Χανούν, στα μέσα Νοεμβρίου. Όμως ο πατέρας, η μητέρα και ο μεγαλύτερος αδελφός του σκοτώθηκαν. Από θαύμα, τότε εκείνος είχε μόνο ελαφρά τραύματα.
Αργότερα αποκαλύφθηκε ο μικρότερος αδερφός του Omar, ηλικίας δύο ετών, είχε επίσης επιζήσει από την απεργία και ενώθηκαν ξανά αφού εντοπίστηκε ένα ενήλικο μέλος της ευρύτερης οικογένειας. «Μετά τον βομβαρδισμό, μάθαμε ότι υπήρχε ένα παιδί στο νοσοκομείο της Ινδονησίας χωρίς κανένα να το συνοδεύει, οπότε πήγαμε αμέσως εκεί», εξήγησε ο θείος του Ahmed, Ibrahim Abu Amsha.
Ο Ahmed ήταν με έναν άγνωστο. Είχε πεταχτεί κυριολεκτικά στον αέρα και βρέθηκε τραυματισμένος περίπου 20 μέτρα (65 πόδια) από το σπίτι. «Ο Ahmed και ο Omar ήταν πλέον ορφανοί, άστεγοι, χωρίς καταφύγιο που να τους προστατεύει από τους συνεχείς βομβαρδισμούς, έτσι ο Ibrahim αποφάσισε να τους φροντίσει μαζί με την οικογένειά του.
Αρχικά τους πήγε στην πόλη του Σέιχ Ραντβάν, αλλά είπε ότι έφυγαν αφού «ο Ahmed χτυπήθηκε από θραύσματα γυαλιού» από την έκρηξη. Στη συνέχεια πήγαν στον καταυλισμό Nuseirat για να μείνουν σε ένα σχολείο που συνδέεται με τον ΟΗΕ. Αλλά ακόμη και στη νέα τους τοποθεσία, χτυπήθηκαν ξανά, με καταστροφικές συνέπειες για τον Ahmed.
«Έτρεξα έξω από την πόρτα του σχολείου και είδα τον Ahmed μπροστά μου στο έδαφος, με τα δύο πόδια να έχουν φύγει. Σερνόταν προς το μέρος μου, άνοιγε τα χέρια του, ζητώντας βοήθεια. »Ένα μέλος της οικογένειας, που ήταν μαζί με τον Ahmed την ώρα της έκρηξης, σκοτώθηκε.
Ο Ιμπραήμ, ο οποίος είναι ακόμα εκτοπισμένος με την οικογένειά του καθώς και τα παιδιά της αδερφής του, λέει ότι ονειρεύεται να μπορέσει να στείλει τον Ahmed για θεραπεία έξω από τη Γάζα. «Ήθελε να είναι πολλά πράγματα», είπε λυπημένος ο θείος του. «Όταν βγαίναμε μαζί για να παρακολουθήσουμε ποδοσφαιρικούς αγώνες, είπε ότι ήθελε να γίνει διάσημος ποδοσφαιριστής».
Κλάμα για τη μαμά στη Γάζα
Όπως ο Ahmed, η Muna Alwan είναι επίσης ορφανή πολέμου και περιγράφηκε ως WCNSF όταν έφτασε στο Ινδονησιακό Νοσοκομείο. Η δίχρονη κλαίει και φωνάζει συνεχώς «Μαμά», αλλά η μαμά της είναι νεκρή. Η Muna ανασύρθηκε από τα ερείπια μετά από αεροπορική επιδρομή που έπληξε το σπίτι ενός γείτονα στην περιοχή Jabal al-Rais στη βόρεια Γάζα. Οι γονείς, ο αδελφός και ο παππούς της Muna σκοτώθηκαν. Το μάτι της Muna τραυματίστηκε σοβαρά και το σαγόνι της έσπασε.
Η Muna μεταφέρθηκε σε άλλο νοσοκομείο όπου την εντόπισε η θεία της Hanaa. «Γνωρίζαμε μέσω του Διαδικτύου ότι η Muna βρισκόταν στο Νοσοκομείο Nasser. Ήρθαμε και την αναγνωρίσαμε», εξηγεί η Hanaa. Αλλά λέει ότι η ανιψιά της υποφέρει τρομερά. «Θέλει απλώς να ουρλιάζει, πάντα φοβισμένη, ειδικά αν την πλησιάσει κάποιος», προσθέτει η Hanaa. Η Muna έχει μεγαλύτερες αδερφές που είναι ζωντανές αλλά βρίσκονται στην πόλη της Γάζας. «Έχουν κολλήσει και δεν υπάρχει τρόπος να τους φέρουμε στο νότο», λέει η Hanaa, προσθέτοντας: «Αναρωτιέμαι συνεχώς, τι θα κάνουμε; Πώς θα αποζημιώσουμε τη μητέρα της;»
«Έχασα το πόδι μου και την οικογένειά μου»
Σε ένα μεταλλικό κρεβάτι στη γωνία ενός δωματίου στο Νοσοκομείο Nasser στο Khan Yunis, στη νότια Γάζα, η 11χρονη Dunya Abu Mehsen κοιτάζει τι έχει απομείνει από το δεξί της πόδι τυλιγμένο σε λευκούς επιδέσμους. Το κορίτσι, με μακριά σγουρά μαλλιά, κάθεται στην άκρη του κρεβατιού, φορώντας ένα βελούδινο κόκκινο φόρεμα, σιωπηλή τις περισσότερες φορές, εμφανίζεται βαθιά λυπημένη. Η Dunya επέζησε από μια αεροπορική επιδρομή με τον αδερφό της και τη μικρότερη αδερφή της που χτυπήθηκε όταν όλοι κοιμόντουσαν στο σπίτι τους στη γειτονιά αλ-Αμάλ στο Χαν Γιουνίς, στη νότια Γάζα.
Όμως οι γονείς, ο αδελφός και η αδερφή της σκοτώθηκαν. Έχασε και το δεξί της πόδι. «Όταν είδα τον μπαμπά μου, φοβήθηκα γιατί ήταν γεμάτος αίματα και πέτρες. Ο κόσμος στεκόταν γύρω μας και η αδερφή μου ούρλιαζε», αφηγείται η Dunya. «Κοίταξα τον εαυτό μου και δεν είχα πόδι. Ένιωσα πόνο και η μόνη μου σκέψη ήταν: “Πώς έχασα το πόδι μου;
Η Dunya δεν θυμάται πώς και πότε έφτασε στο νοσοκομείο, αλλά θυμάται ότι ήταν εκεί μόνη και το ιατρικό προσωπικό της έκανε επανειλημμένα ερωτήσεις σε μια προσπάθεια να αναγνωρίσει την οικογένειά της», εξηγεί η θεία της Fadwa Abu Mehsen. Μου είπε: «Άκουσα τη νοσοκόμα να λέει, “ο Θεός να τους ελεήσει”. Ήξερα ότι εννοούσε τη μαμά και τον μπαμπά μου.»
Η θεία της, που κάθεται δίπλα της στο δωμάτιο του νοσοκομείου με το αναπηρικό καροτσάκι που έχει γίνει το μόνο μέσο για να βγει το κοριτσάκι έξω και να αναπνέει καθαρό αέρα, λέει: «Πριν από τον τραυματισμό της ήταν παιχνιδιάρικη, δυνατή και πολύ δραστήρια».
Η Dunya λέει: «Σήμερα, έχασα το πόδι μου και την οικογένειά μου, αλλά έχω ακόμα όνειρα. Θέλω να κάνω προσθετικό πόδι, να ταξιδέψω, να γίνω γιατρός και να τελειώσει αυτός ο πόλεμος και τα παιδιά μας να ζήσουν ειρηνικά».
Ο προσδιορισμός του ακριβούς αριθμού των ορφανών παιδιών στη Λωρίδα της Γάζας είναι δύσκολος, δεδομένης της «έντασης των εχθροπραξιών και της ταχέως εξελισσόμενης κατάστασης στο έδαφος», σύμφωνα με τον Ricardo Pires, διευθυντή επικοινωνίας στο ταμείο του ΟΗΕ για παιδιά Unicef.
Ο κ. Pires προσθέτει ότι η οργάνωση προσπάθησε να προσεγγίσει νοσοκομεία και υγειονομικό προσωπικό στη Γάζα για να εντοπίσει και να καταγράψει παιδιά, αλλά «αυτές οι προσπάθειες προχωρούν πολύ αργά λόγω των εξαιρετικά δύσκολων συνθηκών».
Εξήγησε ότι όχι μόνο ήταν «σχεδόν αδύνατο» να εντοπιστούν ασφαλείς, προσωρινές ρυθμίσεις περίθαλψης λόγω «χαοτικών και υπερπλήρης» καταφυγίων και νοσοκομείων, αλλά «το κανονικό σύστημα αναγνώρισης εγγράφων, εντοπισμού και επανένωσης παιδιών με συγγενείς είναι ελάχιστα λειτουργικό».
Πηγή: BBC
*Photo Credits: Getty Images
