Ζούμε κοσμογονικές στιγμές. Και δεν θα το καταλάβουμε ποτέ. Όχι, δεν κάνουμε κάποια βαθιά φιλοσοφική διαπίστωση, απλώς στο Σύμπαν μας συμβαίνουν διαρκώς πραγματάκια που υποδηλώνουν ότι το μέλλον ίσως να μην είναι και πολύ ευοίωνο. Ο λόγος είναι ότι οι μαύρες τρύπες ενώνονται μεταξύ τους, κάτι που θα οδηγήσει στο μακρινό μέλλον στη δημιουργία της ultimate, της απόλυτης. Μια Μαύρη Τρύπα δυσθέωρητων διαστάσεων στο κέντρο του Milky Way, του γαλαξία μας, που θα τα ρουφήξει όλα.
Αυτές οι συζεύξεις είναι τόσο μεγάλης κλίμακας και καταναλώνουν τόσο φως και ύλη, που δεν μπορεί κανένα παραδοσιακό τηλεσκόπιο να καταγράψει.
Για πρώτη φορά, οι αστροφυσικοί έχουν συγκεντρώσει όλη τη γνώση που έχουν από τις μαύρες τρύπες, αυτούς τους τιτάνες που κινούνται στον χωροχρόνο και δηλώνουν την παρουσία τους με τη μορφή βαρυτικών κυμάτων και κατέληξαν πως αυτή τη στιγμή (αν και ο χρόνος δεν έχει τελικά παρόν, παρελθόν ή μέλλον), υπάρχουν εκατοντάδες χιλιάδες, ίσως και εκατομμύρια μεγάλες μαύρες τρύπες που ενώνονται μεταξύ τους ανά ζεύγη.
100 επιστήμονες συνεργάστηκαν και αντάλλαξαν δεδομένα για να καταλήξουν στο συμπέρασμα πως αυτή η αλυσιδωτή σύζευξη, θα οδηγήσει μια μέρα στην Τεράστια Μαύρη Τρύπα στο κέντρο του γαλαξία, εκεί που βρίσκεται δηλαδή το σημείο Saggitarius A, η μαύρη τρύπα του Milky Way. Ας μην ξεχνάμε άλλωστε, ότι ο γαλαξίας μας βρίσκεται σε τροχιά σύγκρουσης με τον γαλαξία της Ανδρομέδας.
Η Μία και Απόλυτη Μαύρη Τρύπα
Αυτή η σύγκρουση βέβαια, δεν είναι ότι θα γίνει αύριο μεθαύριο, ούτε θα υπάρχει και ίχνος ζωής στη Γη για να επηρεαστεί. Σε 1 δισ. χρόνια εξαφανιζόμαστε όλοι καθώς ο Ήλιος θα έχει γιγαντωθεί τόσο που η θερμοκρασία στη Γη θα έχει πάει απείρως ψηλότερα και σε 4.5 δισ. χρόνια θα γίνει η σύγκρουση.
Ο τρόπος που οι επιστήμονες στο Παρατηρητήριο Βαρυτικών Κυμάτων Nanohertz της Βόρειας Αμερικής, έφτασαν στο συμπέρασμα για την υπέρτατη μαύρη τρύπα, άντλησε τα στοιχεία του από την εκτίμηση αυτής της τεράστιας σύγκρουσης, σύμφωνα με τον Τζόζεφ Σάιμον από το Πανεπιστήμιο του Κολοράντο.
«Αυτή η σύζευξη θα οδηγήσει στην μαύρη τρύπα στο κέντρο της Ανδρομέδας και του Sagittarius A και καθώς θα βυθίζεται στο κέντρο του νέου γαλαξία, θα σχηματιστεί ένα δυαδικό σύστημα», αναφέρεται στην έρευνα που δημοσιεύτηκε στο Astrophysical Journal Letters.
«Μέχρι τώρα, δεν είχαμε καν ιδέα πως οι τιτάνιες μαύρες τρύπες ενώνονται και τώρα έχουμε απόδειξει για εκατοντάδες χιλιάδες τέτοιες περιπτώσεις», δήλωσε η Κιάρα Μινγκαρέλι, αστροφυσικός στο Yale University.
Τα ερωτήματα που θέλουν να απαντήσουν οι επιστήμονες αφορούν στις συνθήκες μέσα από τις οποίες μεγαλώνουν οι μαύρες τρύπες και στη συχνότητα της σύζευξης γαλαξιών, που θα τους οδηγήσει στην κατανόηση της αρχικής δημιουργίας τους, της Γένεσης. Για να το καταφέρουν αυτό, το σημαντικότερο κομμάτι είναι η ανίχνευση των βαρυτικών κυμάτων.
«Είναι από τα πιο τρελά αντικείμενα στο Σύμπαν. Δεν υπάρχει ακόμα καμία αντίληψη για το πώς μεγαλώνουν τόσο», λέει ενθουσιωδώς ο Μάσα Μπαριακτάρ από το University of Washington στο Σιάτλ.
Τι είναι το πάλσαρ
Γενικά, στο Σύμπαν, κάθε αντικείμενο με μάζα που βρίσκεται σε κίνηση, προκαλεί βαρυτικά κύματα, τα οποία είναι σαν ρωγμές στον χωροχρόνο, όπως είχε αναφέρει ο Αϊνστάιν πρώτη φορά το 1916. Έπρεπε να φτάσουμε στο 2015 ώστε το λέιζερ LIGO (Laser Interferometer Gravitational-Wave Observatory) να καταγράψει την υψηλή συχνότητα βαρυτικών κυμάτων από μια σύζευξη ανάμεσα σε χαμηλής κλίμακας μαύρες τρύπες, σύζευξη που επέδρασε στην Γη με τον τρόπο που θα επιδρούσε ένα υποατομικό μόριο.
Το Παρατηρητήριο όμως και οι 100 επιστήμονες επέλεξαν να ακολουθήσουν μια διαφορετική τακτική για να μετρήσουν αυτές τις ρωγμές στον χωροχρόνο. Εστίασαν στις εκπομπές αερίων από τα υπολείμματα των άστρων που εκρήγνυνται κατά τη διάρκεια αυτής της σύζευξης, τα λεγόμενα πάλσαρ.
Τα πάλσαρ είναι υπέρπυκνα άστρα νετρονίων, που προέκυψαν από την κατάρρευση γιγάντιου αστέρα. Το πάλσαρ περιστρέφεται ταχύτατα, εκπέμποντας δέσμες ραδιοκυμάτων από τους πόλους του σαν φάρος του διαστήματος. Θεωρείται το πιο λείο αντικείμενο στο σύμπαν και υπολογίζεται ότι υλικά από ένα τέτοιο άστρο με μέγεθος όσο το κεφάλι της καρφίτσας, θα ζύγιζαν ένα εκατομμύριο τόνους.
Καθώς λοιπόν η συχνότητα αυτών των ραδιοκυμάτων μπορεί να μετρηθεί με μεγάλη ακρίβεια, οποιαδήποτε απόκλιση κατά τον ερχομό τους στην ατμόσφαιρα της Γης, είτε αργούν ελαφρώς είτε έρχονται γρηγορότερα, αποδίδεται στην επίδραση των βαρυτικών κυμάτων και ανάλογα με την απόκλιση του χρόνου, μπορεί να μετρηθεί η δύναμή τους και η πηγή τους.
15 χρόνια παρατήρησης χρειάστηκαν
Τέτοιες μετρήσεις, όπως καταλαβαίνετε, δεν είναι ότι γίνονται κάθε μέρα ή ότι παίρνουν λίγο χρόνο. 15 χρόνια καταγράφουν τέτοια περιστατικά στο Παρατηρητήριο χρησιμοποιώντας δεδομένα από το Παρατηρητήριο Arecibo στο Πουέρτο Ρίκο, από το Τηλεσκόπιο Green Bank στη Δυτική Βιρτζίνια και από το Very Large Array τηλεσκόπιο στο Νέο Μέξικο.
Η ομάδα των επιστημόνων καταγράφει μια φορά τον μήνα τα πάλσαρ και στα δεδομένα τους έχουν 68 τέτοιες περιπτώσεις σε αυτή τη 15ετία. Το διάστημα είναι αναγκαστικά τόσο μεγάλο γιατί, σύμφωνα με τον Σάιμον, η απόκλιση της εισόδου των βαρυτικών κυμάτων στη Γη, είναι της τάξης του ενός δισεκατομμυριοστού του δευτερολέπτου ανά δεκαετία.
Φυσικά, ο αριθμός αυτός των 68 δεδομένων δεν είναι αρκετός και γι’ αυτό η έρευνα πρέπει να επεκταθεί, ενώ υπάρχει πάντοτε και το στοιχείο της άγνοιας. Ακόμα δεν έχουν καταγραφεί όλα τα είδη αντικειμένων του διαστήματος που προκαλούν βαρυτικά κύματα. Κάποιες από τις ρωγμές στον χωροχρόνο, θα μπορούσαν να είναι τα απόνερα ακόμα και του ίδιου του Big Bang.
Πριν 14 δισ. χρόνια, το παρθένο τότε Σύμπαν, είχε μεγάλη καμπυλότητα και χρειάστηκαν εκατομμύρια χρόνια για να επεκταθεί με την ταχύτητα του φωτός και να απλώσει όλα του τα στοιχεία σαν τραπεζομάντηλο που απλώνεται σε πικνίκ. Κάποια βαρυτικά κύματα μπορεί να είναι από εκεί.
Σε κάθε περίπτωση, είτε ζωντανοί είτε νεκροί, δεν θα δούμε ποτέ αυτή την Υπέρτατη Μαύρη Τρύπα. Μπορούμε όμως να την φαντασιωθούμε ή να δούμε το Interstellar.
Πηγή: Wall Street Journal
