«Να την προσέχεις την μαμά σε παρακαλώ εκεί που πας Πατέρα, βρες και την Σοφία μας και να με περιμένετε, σας αγαπώ όλους τόσο πολύ… Αντίο μπαμπά… Καλό ταξίδι». Με αυτά τα λόγια αποχαιρέτησε ο Ηρακλής Βλάχος τον μπαμπά του, που άφησε τη Δευτέρα την τελευταία του πνοή. Ο Ανέστης Βλάχος υπήρξε μια από τις πιο χαρακτηριστικές φιγούρες του ελληνικού σινεμά και της υποκριτικής, μετατρέποντας την ιδιαιτερότητα στο πρόσωπό του σε πλεονέκτημα και άφησε εποχή ως ο «κακός». Στην πραγματικότητα βέβαια ήταν ένας από τους πιο καλοσυνάτους και ευγενείς ανθρώπους.

Γεννημένος το 1934 στην Προσοτσάνη Δράμας, ο Ανέστης Βλάχος είχε πολύ φτωχικά παιδικά χρόνια, όπως όλοι εκείνη την εποχή. Οι γονείς του ήταν γεωργοί, αλλά και με ένδοξη ιστορία. Ο παππούς του ήταν Μακεδονομάχος, ενώ ο πατέρας του Ηρακλής σκοτώθηκε στον πόλεμο του ’40. Όταν τελείωσε ο πόλεμος, μαζί με τη μητέρα του ήρθαν στην Αθήνα να εγκατασταθούν, το 1946.

Όταν ενηλικιώθηκε, ο Ανέστης Βλάχος έπιασε δουλειές όπου μπορούσε να βρει και παράλληλα σπούδαζε στην Ανωτέρα Σχολή Κινηματογράφου-Θεάτρου Σταυράκου, όπου είχε συμμαθητή, μεταξύ άλλων, τον Κώστα Καζάκο. Μια ημέρα, καθώς δούλευε στην οικοδομή, ένα καρφί μπήκε στο μάτι του με αποτέλεσμα να το χάσει. Χάρη στη βοήθεια της Έλλης Λαμπέτη και του Δημήτρη Χορν, έκανε τις απαραίτητες επεμβάσεις και έμεινε σπίτι τους μέχρι να αναρρώσει.

Το 1956 ο Ανέστης Βλάχος έκανε την πρώτη του συμμετοχή σε ταινία, στο «Κορίτσι με τα μαύρα», ενώ στη συνέχεια ήρθε «Ο Φόβος» του Κώστα Μανουσάκη, με έναν ρόλο που τον καθιέρωσε στη μνήμη του κοινού και των παραγωγών. Από κει και μετά ήταν πάντοτε ο σκληρός, ο κακός της υπόθεσης.

Συμμετείχε συνολικά σε 89 ταινίες, με το 1964 να είναι η πιο παραγωγική του χρονιά με ρόλους σε 10 παραγωγές. Οι πιο χαρακτηριστικές ταινίες που τον είδαμε, ήταν: «Η κατάρα της μάνας» του Βασίλη Γεωργιάδη (1961), «Το σπίτι της ηδονής» του Γιώργου Ζερβουλάκου (1961), «Μικρές Αφροδίτες» του Νίκου Κούνδουρου (1963), «Η Κύπρος στις φλόγες» του Ερρίκου Θαλασσινού (1964), «Λόλα» του Ντίνου Δημόπουλου (1964), «Με τη λάμψη στα μάτια» του Πάνου Γλυκοφρύδη, «Κιέριον» του Δήμου Θέου (1968), «Ληστεία στην Αθήνα» του Βαγγέλη Σερντάρη (1969), «Στο Δρόμο του Λαμόρε» του Δημήτρη Μαυρίκιου (1979), «Θανάση σφίξε κι άλλο το ζωνάρι» του Θόδωρου Μαραγκού (1980), «Ο άνθρωπος με το γαρύφαλλο» του Νίκου Τζήμα (1980), «Τα όπλα μου ρίχνουν λουλούδια» του Γιάννη Φαφούτη (1981), «Αυτόπτης Μάρτυς» του Μάρκου Χολέβα (1993) και «Lilly’s Story» του Ροβήρου Μανθούλη (2002).

Εκτός από το σινεμά, ο Ανέστης Βλάχος είχε ρόλους και σε 22 τηλεοπτικές παραγωγές, κυρίως της ΥΕΝΕΔ, ενώ ανάλογη πορεία ακολούθησε και στο θεατρικό σανίδι.