Περιεχόμενα
Αυτό το ίδιο, περίεργο, συναίσθημα από το πρωί. Πως σου λείπει ξάφνου ένα κομμάτι του εαυτού σου. Πως μαζί με τον Μάθιου Πέρι πέθανε και η χαρά που εισέπραττες βλέποντας τα Friends, λιώνοντας στο γέλιο (και) με τις ατάκες του «Τσάντλερ Μπινγκ».
«Χάσαμε ένα Φιλαράκι» γράφουν και λένε πολλοί και δεν το κάνουν για τα μάτια του κόσμου – όντως έτσι το αισθάνονται. Στην πραγματικότητα βέβαια δεν έφυγε ο «Τσάντλερ», ένας ήρωας πλασμένος στη φαντασία κάποιων ευφυέστατων σεναριογράφων. Έφυγε ο Μάθιου Πέρι. Που σε λίγα πράγματα είχε σχέση στην κανονική του ζωή με τον ήρωα που υποδυόταν σε μια από τις καλύτερες σειρές όλων των εποχών.
Ήταν μια βαθιά βασανισμένη ψυχή. Ένας άνθρωπος που αποδείχτηκε ανήμπορος να κατανικήσει τους εθισμούς του στο αλκοόλ και στις ναρκωτικές ουσίες, παρότι πάλεψε πολύ, πάλεψε σκληρά. Θεωρητικά είχε τον κόσμο στα πόδια του. Τι να το κάνεις όμως, όταν δεν είχε το πιο σημαντικό: Την ισορροπία, την αρμονία.
Βρίσκοντας τη δύναμη να μιλήσει ανοιχτά
Αν κάτι μένει τελικά είναι η γενναιότητα που επέδειξε. Η δύναμη που βρήκε να μιλήσει για το πρόβλημά του δημοσίως. Προσπαθώντας έτσι και να ξορκίσει τους δαίμονές του και να στείλει μήνυμα σε άλλους που βρίσκονταν στην ίδια θέση με αυτόν πως δεν είναι μόνοι.
Σε κατά καιρούς συνεντεύξεις του ο Μάθιου Πέρι εκφράζει στην ουσία μια κραυγή αγωνίας. Ακόμα περισσότερο μέσα από την αυτοβιογραφία του, που βγήκε πέρυσι με τίτλο Friends, Lovers and the Big Terrible Thing – κυκλοφορεί και στα ελληνικά. Όλοι ξέρουμε πια ποιο είναι αυτό το «Big Terrible Thing», αυτό το μεγάλο απαίσιο πράγμα. Το λένε εθισμό…
Από τα 14 του έπεσε χωρίς όριο στην παγίδα του αλκοόλ. Αργότερα και μετά από ένα ατύχημα ενώ έκανε τζετ σκι σε μια ταινία (το 1996) θα γνώρζε και τα παυσίπονα – τίποτα ξανά δεν θα ήταν το ίδιο. Οδηγούσε, θυμόταν, την κόκκινη Mustang του και ένιωθε ευτυχισμένος, άτρωτος… Πόσο λάθος (θα) έκανε.
«Αν πέθαινα θα σοκαριζόταν πολύς κόσμος, αλλά σε κανέναν δεν θα προξενούσε εντύπωση. Γι’ αυτό και ήθελα να γράψω αυτό το βιβλίο. Ήθελα να μιλήσω για τα πάνω και τα κάτω επειδή υπάρχουν άνθρωποι που υποφέρουν εκεί έξω. Και ίσως αν το ακούσουν από κάποιον που έχουν δει στην τηλεόραση, που έχει περάσει ίσως και κάτι χειρότερο από αυτούς, να βρουν ελπίδα, που είναι το στοιχείο-κλειδί», είχε πει όταν βγήκε η αυτοβιογραφία του.
Ο Μάθιου Πέρι πραγματικά ένιωθε πως το χειρότερο ήταν πίσω
Ναι. Το είχε πιστέψει πως το χειρότερο είχε περάσει. Πως, μέσα από Συμπληγάδες, τα είχε καταφέρει να μείνει όρθιος, ζωντανός. Νικώντας τον εθισμό στα ναρκωτικά, που τον έφερε κάμποσες φορές σε κλινικές αποτοξίνωσης και τον έκανε να αντικρίσει το θάνατο κατάματα.
Ξόδεψε πάνω από 9 εκατ. δολάρια στην προσπάθεια του να απεξαρτητοποιηθεί. Πήγε σε πάρα πολλές συνεδρίες των Ανώνυμων Αλκοολικών, παρεμπιπτόντως ποτέ δεν του άρεσε το «Ανώνυμοι» ως προσδιορισμός γιατί θεωρούσε πως υποδήλωνε ένα στίγμα και μια αίσθηση ντροπής που δεν πρέπει να υπάρχει.
Τελικά ωστόσο, στα 54 του, η καρδιά του δεν άντεξε. Γιατροί δεν είμαστε, αλλά μόνο παράταιρο δεν είναι να βρεις άμεση συνάφεια με όλες τις καταχρήσεις του παρελθόντος. Και αυτό που ως εκ θαύματος απέφυγε όταν μεταξύ πολλών άλλων έπεσε σε κώμα (με μόλις 2% πιθανότητες να ξυπνήσει…), η καρδιά του σταμάτησε να χτυπά για 5 λεπτά και υποβλήθηκε σε αλλεπάλληλες χειρουργικές επεμβάσεις, συνέβη τώρα.
Τόσο πολύ το είχε παρακάνει τα προηγούμενα χρόνια που όπως είχε αποκαλύψει ο ίδιος πρακτικά δεν θυμόταν τίποτα από αρκετές σεζόν από τα Φιλαράκια, τίποτα δηλαδή από τα όσα έλεγε και έκανε ο Τσάντλερ Μπινγκ. Με κάποιο μαγικό τρόπο κατάφερνε και έπαιζε τόσο καλά ενώ εκτός πλατό ήταν ένας «κατεστραμμένος» τύπος, απόλυτα εξαρτημένος από το ποτό και στις ουσίες. Αυτό δεν το κάνεις αν δεν είσαι σπάνιο ταλέντο.
«Σημειωτέον πως οι επόμενες παράγραφοι που θα διαβάσετε είναι βιογραφία, όχι απομνημονεύματα, γιατί πρακτικά δεν ήμουν παρών», όπως λέει σε ένα σημείο στο βιβλίο του. Οι συμπρωταγωνιστές του, τα 5 υπόλοιπα Φιλαράκια, πάντα αγωνιούσαν για το πώς ήταν, πάντα προσπαθούσαν να είναι στο πλάι του. Το ίδιο και οι κοντινοί του άνθρωποι. Ακριβώς επειδή όλοι γνώριζαν τα προβλήματά του και ακριβώς επειδή ποτέ δεν προσπάθησε να τα κρύψει.
To βιβλίο είναι γεμάτο από οδυνηρές αποκαλύψεις, συμπεριλαμβανομένης μιας σχετικά με μια προσωρινή στυτική δυσλειτουργία από το αλκοόλ και μια άλλη στην οποία ο Μάθιου Πέρι περιγράφει ότι κουβαλούσε τα πάνω δόντια του στον οδοντίατρο με μια τσάντα στην τσέπη του τζιν του (δάγκωσε μια φέτα φρυγανιά με φυστικοβούτυρο και του έπεσαν όλα)…
Ναι αποκαλύπτει ακόμα και τόσο προσωπικά θέματα. Τον είχε βασανίσει η σκέψη για το αν θα έπρεπε ή όχι να τα συμπεριλάβει, αν ήταν δηλαδή too much information. Κατέληξε πως έπρεπε να μπουν γιατί θα μπορούσαν να βοηθήσουν άλλους ανθρώπους που ήταν στην ίδια δεινή θέση με αυτόν.
«Η κόλαση υπάρχει. Έχω πάει….»
Τα παυσίπονα (Vicodin, Xanax, OxyContin) και το αλκοόλ ήταν η καταστροφή του. Αν δεν είχε βάλει όριο άλλοτε στην ηρωίνη μάλλον δεν θα γράφαμε αυτές τις γραμμές γιατί ο Μάθιου Πέρι δεν θα υπήρχε εδώ και καιρό. «Δεν το έκανα για να μαστουρώσω, να “παρτάρω” ή να νιώσω καλύτερα. Το έκανα απλώς για να μπορώ να σταθώ. Έπαιρνα 5 Vicodin και καθόμουν στον καναπέ για να δω μια ταινία. Για μένα αυτό ήταν ευτυχία…», έχει πει σε συνέντευξή του στους New York Times.
Ένιωθε μόνος, παρότι είχε ένα σωρό βοηθούς δίπλα του, παρότι είχε τόσο κόσμο να τον αγαπά και να τον θαυμάζει. Παρόλα αυτά ονειρευόταν ακόμα πως θα παντρευόταν και θα έκανε παιδιά («θα γινόμουν, νομίζω, καλός μπαμπάς» είχε πει). Πίστευε πως τα είχε καταφέρει, πως τα χειροτερα ήταν πίσω. Δυστυχώς αποδείχτηκε πως δεν ήταν έτσι. «Η κόλαση υπάρχει. Μην αφήνετε κανέναν να σας πει το αντίθετο. Έχω πάει εκεί. Υπάρχει. Τέλος της συζήτησης», για να δανειστούμε τα δικά του λόγια. Τίτλοι τέλους…
