Περιεχόμενα
Παίζει να είναι και το μεγαλύτερο ηθικό δίλημμα της εποχής μας. Η Μέγκαν Φοξ το επανέφερε άθελα της, καθώς η εμφάνιση της το βράδυ της Κυριακής στα People’s Choice Awards ξεσήκωσε μια διαδικτυακή συζήτηση για το πόσο έχει πειράξει με πλαστικές το πρόσωπό της, με πολλούς πηχυαίους τίτλους να αναφέρουν ότι ήταν αγνώριστη και πολύ διαφορετική.
Ποιο είναι το ηθικό δίλημμα; Κράζουμε αυτές που αλλοιώνουν το πρόσωπό και το σώμα τους με πλαστικές ή με φίλτρα στα social επειδή δε συμβαδίζουν με το body acceptance αφήγημα ή τις στηρίζουμε στο πλαίσιο της αυτοδιάθεσης;
Είναι φλέγον θέμα το συγκεκριμένο και το γράφω με μπόλικη δόση ειρωνείας, αλλά και, εν τέλει, απορίας, γιατί πραγματικά δεν κατανοώ πως γίνεται άνθρωποι, γυναίκες κατά βάση, που διατείνονται ότι είναι φεμινίστριες, ότι παλεύουν για να μπορούν να ντύνονται και να φοράνε ό,τι θέλουν, καταλήγουν να στηλιτεύουν γυναίκες που κάνουν πλαστικές ή γεμίζουν με φίλτρα ωραιοποίησης κάθε σημείο στο σώμα τους στις αναρτήσεις. Τι απέγινε το my body-my choice;
Γιατί πρέπει να λογοδοτήσει η Μέγκαν Φοξ για τις πλαστικές της;
Στην περίπτωση της Μέγκαν Φοξ βλέπουμε πως όλη αυτή η επιβολή με αυταρχισμό του body acceptance και positivity έχει μπερδέψει τόσο πολύ τα πράγματα, ώστε φτάνουμε να καταργούμε τον ίδιο μας τον εαυτό και όσα λέει.
Ποιοι είμαστε εμείς που θα επιβάλλουμε στον άλλον να γουστάρει το σώμα του, αν ο ίδιος δε νιώθει καλά με αυτό; Πώς μπορούμε εμείς να ερμηνεύουμε το συναίσθημα του κάθε ατόμου σε σχέση με την εξωτερική του εμφάνιση και να προσπαθούμε να του πούμε τι είναι καλό και τι πρέπει να του αρέσει; Γιατί αυτό γίνεται. Αντί το μήνυμα να είναι ξεκάθαρο πως κανένα σώμα δεν είναι πρότυπο και πως ο καθένας πρέπει μόνο να ακούει αυτό που του λέει η εσωτερική του φωνούλα και να κινείται προς αυτή την κατεύθυνση, το μήνυμα γίνεται προσβλητικό από την αντίθετη μεριά.
Μην θαυμάζεις τις αδύνατες γιατί αυτά είναι πρότυπα που σου επιβάλλει η μόδα, το star system και η λέσχη Μποντιμπίλντερμπεργκ (σχωράτε μου το κακό χιούμορ, ταίριαζε εδώ). Να θαυμάζεις τις παχύσαρκες και να κοιτάς να τους μοιάζεις. Αυτό λέγεται με σαφή τρόπο.
Κάπου τα έχουμε μπερδέψει και οκ, η Μέγκαν Φοξ είναι και λίγο άνιωθη, έτσι τουλάχιστον δείχνει, κάπως θα μπορέσει να το διαχειριστεί, χωρίς αυτό να είναι βέβαια κι αξιωματικός κανόνας. Επειδή είναι διάσημη, δε σημαίνει ότι έχει ανοσία στο shaming που υφίσταται.
Δε γίνεται να θαυμάζουμε κανέναν άνθρωπο για το σώμα του, αλλά για αυτά που υποδηλώνονται με το σώμα του. Όπως, δε λυπόμαστε ή δεν αισθανόμαστε άσχημα για το σώμα κάποιου ανθρώπου, αλλά πάμε να τον στηρίξουμε για να κάνει την αλλαγή που μπορεί να θέλει.
Αν δω ένα γυμνασμένο σώμα, δε θαυμάζω το σώμα, θαυμάζω την επιμονή του ανθρώπου που κοιτάζω στο να προσέχει τη διατροφή του, στο να πηγαίνει τακτικά στο γυμναστήριο και να κάνει την υπερπροσπάθεια, επειδή εγώ είμαι ευάλωτος στο street food, στα ζυμαρικά και στις τηγανητές πατάτες.
Αντίστοιχα, αν δω ένα πρόσωπο κι ένα σώμα πειραγμένο, με πλαστικές, δεν θα το υποτιμήσω. Είθισται η ματαιοδοξία των ανθρώπων να τους κάνει να φαίνονται κουτοί, αλλά δεν ισχύει. Όλοι μας έχουμε τα φθαρτά μας σημεία, όλοι μας έχουμε τις πλευρές που μας κάνουν να φαινόμαστε κουτοί. Εγώ παθιάζομαι με το μπάσκετ και ουρλιάζω όταν χάνω. Όποιος με έχει δει, λέει πόσο χαζός είμαι.
Τα φίλτρα και οι πλαστικές καλύπτουν μια ψυχική ανάγκη, έστω ματαιόδοξη, και δεν πρέπει να τα υποτιμάμε
Η Μέγκαν Φοξ και η κάθε Μέγκαν Φοξ, για να επιλέγει να παρέμβει στην εξωτερική της εμφάνιση, προφανώς θα νιώθει άσχημα με ένα κομμάτι της ή και με ολόκληρη. Και θέλει να το αλλάξει. Ποιοι είμαστε εμείς να το κρίνουμε αυτό υποτιμητικά; Δε μας επέβαλε κανείς να κάνουμε παρέα με τη Μέγκαν Φοξ ή να την κοιτάζουμε. Αν δε μας αρέσει μια εικόνα, στρέφουμε το βλέμμα αλλού και πάμε παρακάτω. Δεν καθόμαστε να σχολιάσουμε αυτό που βλέπουμε γιατί δεν ξέρει ποτέ κανείς μας για τον άλλον τι κουβαλάει στην ψυχή του, τι τον οδήγησε να βάλει 10 φίλτρα και να φαίνεται κάτι εντελώς άλλο.
Στο κάτω κάτω της γραφής, οι άνθρωποι έχουμε πάντα την περιέργεια για το πώς θα ήμασταν αν ένα χαρακτηριστικό μας διέφερε ή ακόμα και όλο μας το πρόσωπο ή το σώμα.
Το ότι η Μέγκαν Φοξ κάνει πλαστικές, δεν σημαίνει πως πάει κόντρα στη δική μας επιθυμία για body acceptance. Κι ούτε είναι και κανένας, γυναίκα ή άντρας, υποχρεωμένος να μας ακολουθήσει στο αποστολικό μας κήρυγμα περί σώματος όσον αφορά τον εαυτό του.
Πριν κάποια χρόνια η Ρέμπελ Γουίλσον αποφάσισε να αδυνατίσει και δέχτηκε τρομερή πίεση από χοντρές γυναίκες για να μην το κάνει, αρκετές μάλιστα της έκαναν bullying κανονικό όταν έκανε την πρώτη της εμφάνιση με αρκετά κιλά λιγότερα και έγραφαν πως ένιωσαν προδομένοι. Στο Χόλιγουντ της έλεγαν πως πια δεν έχει θέση ως αδυνατισμένη. Κι είναι αλήθεια. Την έχετε δει κάπου τα τελευταία 2-3 χρόνια που έχασε τα κιλά; Όχι. Είτε δεν βρίσκει εύκολα ρόλους είτε οι ταινίες της δεν προωθούνται γιατί δεν έχει το μάρκετινγκ να προμοτάρει πια το κόνσεπτ «τροφαντή γυναίκα ψάχνει σύντρο κι αυτό είναι αστείο γιατί Χόλιγουντ είμαστε, σε ποιον θα λογοδοτήσουμε»΄.
Υπάρχει κι αυτή η αντίληψη, ότι δηλαδή γυναίκα που κάνει παρεμβάσεις στο σώμα και το πρόσωπό της, δεν δικαιούται διά να ομιλεί για φεμινισμό και για body positivity. Αντίθετα, θα πρέπει να υποστεί shaming.
Αυτό συμβαίνει με τη Μέγκαν Φοξ και θα συμβαίνει με κάθε νέα Μέγκαν Φοξ, γιατί είτε με την παλιά νοοτροπία είτε με την καινούργια, δεν περνάμε το μήνυμα της ελευθερίας του καθενός να είναι αυτό που θέλει, αλλά πάμε από τη μία «δικτατορία» στην άλλη.
