Περιεχόμενα

  1. In this world it’s just us, αλλά δεν είναι πια just us.
  2. Ο Harry Styles είναι μια ατόφια καλλιτεχνική οντότητα

Πόσα έχουν ειπωθεί κι έχουν γραφτεί για τον Harry Styles… Όλα γύρω από το gender bending πρότυπο που λανσάρει, από το γεγονός πως δεν θέλει να μπει σε κουτάκια, πού βάφει τα νύχια του, φοράει ρούχα που θεωρούνται γυναικεία και όλα αυτά τα σχετικά με την κοινωνική ταυτότητα φύλου. Όμως κάπου μέσα σε όλα αυτά ανατέλλει και ένας άνθρωπος, ανατέλλει ένα icon που φέρνει την εποχή του David Bowie στο σήμερα και τη διανθίζει με τον δικό του τρόπο.

As It Was. Αυτό είναι το νέο τραγούδι του Harry Styles από το επερχόμενο νέο του άλμπουμ, 3 χρόνια μετά το Fine Line που μας έδωσε τον καλοκαιρινό ύμνο Watermelon Sugar. Το νέο του άλμπουμ δεν έχει ακόμα ανακοινωμένο τίτλο, αλλά θα κυκλοφορήσει στις 20 Μαΐου και αν το As It Was είναι το αντιπροσωπευτικό δείγμα του, τότε ο Styles αφήνει πίσω όλα όσα έχει δώσει σε μουσικό επίπεδο και πάει σε πολύ διαφορετικούς ήχους απ΄αυτό που είχε συνηθίσει το κοινό.

Ο παραλληλισμός με τον Bowie δεν είναι μόνο για τα βαμμένα νύχια και την περσόνα που έχει αναπτύξει. Δεν είναι για τα φανταχτερά ρούχα στο κλιπ, για τα φτερά που φοράει ή για το σώμα του που είναι ένα σώμα ανθρώπινα όμορφο. Είναι και για τη μουσική του.

Το As It Was, ένα τραγούδι που το κλιπ του σκηνοθέτησε μια Ουκρανή, είναι ένα καλλιτεχνικό masterpiece. Οι αρχικές του νότες πάνε να σε παρασύρουν στους A-ha ή σε Flock of Seagulls. Μετά από 10-12 δευτερόλεπτα, μπαίνει η φωνή του Harry Styles και ταξιδεύεις κάπου στη Βρετανία των 90’s σε μια μελαγχολική britpop, downtempo που συνοδεύει άρτια τους στίχους.

You know it’s not the same as it was. Για το κοινό του εδώ ο Harry Styles δεν αναφέρεται στο γύρισμα των εποχών και στις αλλαγές που έρχονται. Δεν μεταφέρει κάποιο κοινωνικό μήνυμα. Μιλά στον εαυτό του και του εξηγεί πως δεν είναι ο άνθρωπος που ήταν το 2010, όταν πρωτοβγήκε με τους One Direction, ούτε καν ο άνθρωπος που ήταν το 2017. Τον τελευταίο χρόνο όλοι ασχολούνται με τη σχέση του με την Olivia Wilde. Η ηθοποιός Julie Bowen όπου σταθεί κι όπου βρεθεί λέει ότι θέλει να κάνει σεξ μαζί του.

Από την άλλη, ο Styles επέλεξε ένα μονοπάτι, αυτό του gender fluid, που τον μετατρέπει σε ένα κοινό κτήμα ενός ακτιβιστικού αγώνα. Κάπου μέσα σε όλα αυτά υπάρχει ο εαυτός του, αλλά δεν τον συναντά πια συχνά πλέον. Ταυτόχρονα κυνηγάει και την επιθυμία του να αφήσει ένα αποτύπωμα και ως ηθοποιός.

In this world it’s just us, αλλά δεν είναι πια just us.

Στο videoclip ο Harry Styles φοράει κόκκινο παλτό, μαύρο κασκόλ και μια κόκκινη, αστραφτερή, ολόσωμη φόρμα. Και μαζί με μια κοπέλα τρέχουν πάνω σε ένα περιστρεφόμενο έδαφος. Εκείνος τρέχει να τη φτάσει και δεν προλαβαίνει. Το έδαφος τον πάει προς τα πίσω. Είναι εγκλωβισμένος. Κάποια στιγμή γλιστράει και φεύγει από το έδαφος, τρέχει, χορεύει και η βαρύτητα που τον τραβούσε προς τα πίσω στο ξεκίνημα, δεν τον τραβάει. Κι ο κόσμος της λογικής που ήταν γύρω του, δεν υπάρχει πια.

Ο Harry Styles έχει επενδύσει πάνω στην ωριμότητα που του έχει φέρει αυτή η ζωή των τελευταίων 10-12 ετών και το βλέπεις στον τρόπο που κινείται πως είναι συνειδητοποιημένος για όλα όσα κάνει. Και τα κάνει πρώτα για τον εαυτό του και μετά για τους άλλους.

Κάτι από Fritz Lang και Ιερώνυμο Μπος μπορεί να διακρίνει κανείς στο κλιπ. Άλλοι εντοπίζουν το Penguin Pool του Lubetkin, την κατασκευή του χώρου που έχουν τους πιγκουίνους στον Ζωολογικό του Λονδίνου.

Άλλοι τον πίνακα του Michelangelo με τη Δημιουργία του Αδάμ ή το πορτραίτο των Charles και Ray Eames.  Η Ουκρανή Muino έχει σκηνοθετήσει έναν κινούμενο πίνακα σουρεαλισμού, ένα κλιπ που θα μπορούσε να είναι του Dali ή του Luis Buñuel.

Ο Harry Styles είναι μια ατόφια καλλιτεχνική οντότητα

Ο Harry Styles δηλώνει στον κόσμο κάτι πολύ παραπάνω από τα ζητήματα σεξουαλικότητας και ταυτότητας: μπορείς να είσαι πολλά πράγματα ταυτόχρονα, μπορείς να αλλάζεις όποτε το νιώθεις, μπορείς να μην ντρέπεσαι που θα δοκιμάσεις κάτι άλλο στη δουλειά σου, στις φιλίες σου, στον ίδιο σου τον εαυτό.

Η ανθρωπότητα σήμερα είναι προϊόν συνεχούς αλλαγής. Κι είναι οξύμωρο να αναζητάμε τα παντοτινά και τα σταθερά ενώ αλλάζουμε κάθε ώρα.

Όπως είναι άδικο να μην εστιάσουμε και στη μουσική μετάβαση του Styles σε έναν ήχο ταυτόχρονα μπιτάτο μα και νωχελικό. Σαν να τρέχει και να βρίσκεται διαρκώς στο ίδιο μέρος. Ή σαν να τρέχει πάνω στη γραμμή του χρόνου και τελικά αυτή να είναι κύκλος. Και να περνάει ξανά και ξανά από τα ίδια σημεία.