Περιεχόμενα
Περισπούδαστες αναλύσεις για τη σκηνοθεσία, για το μοντάζ, για το σενάριο, για την πλοκή, συζητήσεις επί συζητήσεων για το χτίσιμο των χαρακτήρων και την πολυπλοκότητα τους και πολλά ακόμα περίπλοκα συνοδεύουν συνήθως τις ταινίες. Εν τέλει όμως, εκείνο που μετράει, είναι το συναίσθημα. Πώς σε έκανε μια ταινία να νιώσεις; Το Licorice Pizza μπορεί να θριαμβεύει σε όλα αυτά τα κινηματογραφικά aspects, μα όλα ωχριούν μπροστά στο συναίσθημα που αφήνει στον θεατή.
Η θέαση κάθε ταινίας δεν είναι κάτι το αυτόνομο. Η τέχνη δεν αποσυνδέεται από την πραγματικότητα, από τον κοινωνικό περίγυρο. Το Licorice Pizza είναι μια ταινία συμβατή με κάθε εποχή, αλλά πολύ περισσότερο αυτή την εποχή που το ψυχολογικό άχθος των ανθρώπων είναι βαρύ. Η περιρρέουσα ατμόσφαιρα ισχυροποιεί την ανάγκη για να σπάσει κανείς τα δεσμά και να ξεφύγει. Όλοι μας θέλουμε να βρεθούμε πάνω σε μια μηχανή που πάει με ταχύτητα φωτός και να περνάνε μπροστά από τα μάτια μας εικόνες από τοπία της φύσης που δεν τα κρύβουν τα τσιμέντα.
Όλοι θέλουμε να οδηγούμε ή να μας οδηγούν και να τυλίγουμε τα χέρια μας γύρω από τη μέση κάποιου ή να τυλίγουν όσοι αγαπάμε τα χέρια τους στη μέση μας. Και να σπάμε το φράγμα της ύπαρξης. Αυτή η ανάγκη είναι μεγαλύτερη από ποτέ, η ψυχή ξύνει διαρκώς το σώμα και το Licorice Pizza προσφέρει αυτή τη λύτρωση.
Αν ήταν γιόγκα, θα έλεγα πως η ταινία του Πολ Τόμας Άντερσον είναι μια έξοδος από το σώμα, μια αστρική προβολή. Από το ξεκίνημα της σε κάνει να κόβεις κάθε οδύνη που φέρεις μέσα σου και να νιώθεις σαν να είναι μωρό, σαν να σε έχει η μαμά σου στην αγκαλιά της.
Ο Γκάρι και η Αλάνα είναι οι πρωταγωνιστές μιας ανέμελης ιστορίας
Στο Ενσίνο του Λος Άντζελες, κάπου λίγο πριν τα 80’s, σε ένα σχολείο, ο Γκάρι Βαλεντάιν είναι στην ουρά για τη φωτογραφία που θα μπει στη σχολική επετηρίδα. Η Αλάνα είναι μια 25χρονη που δουλεύει στον φωτογράφο που έχει αναλάβει τη δουλειά και προσφέρει καθρέφτη και χτένα τους μαθητές. Όλοι την αγνοούν. Ο Γκάρι όμως από την πρώτη στιγμή τη φλερτάρει. Είναι 15 ετών, εκείνη 25.
Ο Γκάρι είναι πολύ μεγαλύτερος από την ηλικία του, καθώς βρίσκεται στην ομάδα παιδιών της Λουσίλ Ντουλίτλ και παίρνει μέρος σε γυρίσματα για τηλεοπτικά σόου και θεατρικές παραγωγές. Δουλεύει δηλαδή ως ηθοποιός, εκμεταλλευόμενος και τις γνωριμίες που έχει η μητέρα του από τη δουλειά της στο μάρκετινγκ. Ο Γκάρι είναι ένας entrepreneur στο σώμα ενός 15χρονου, αλλά κι ένας αθεράπευτα ρομαντικός οπορτουνιστής.
Με την Αλάνα θα ξεκινήσουν ως φίλοι και ο καθένας θα θελήσει να διεκδικήσει μιαν άλλη ζωή. Για την Αλάνα που έχει μεγαλώσει σε μια αυστηρή εβραϊκή οικογένεια, αυτή η ανάγκη είναι ακόμα πιο επιτακτική. Οι δυο τους θα στήσουν σύντομα μια επιχείρηση με στρώματα νερού, θα ανέβουν τα σκαλοπάτια της ζωής και με τη βοήθεια 3 μικρών αγοριών, του μικρού αδερφού του Γκάρι και δύο που ήταν μαζί του στη Λουσίλ, θα κάνουν μια επιχείρηση που ανθίζει. Η έλλειψη καυσίμων όμως στο Λος Άντζελες, θα κλείσει την επιχείρηση τους και για λίγο θα απομακρυνθούν.
Η Αλάνα θα πάει σε κάστινγκ για ταινία και θα γνωρίσει τον περίφημο Γουίλιαμ Χόλντεν, ενώ ο Γκάρι θα γυρίσει στο γραφείο της μαμάς του που προωθεί μαγαζιά. Στη συνέχεια η Αλάνα θα πιάσει δουλειά στην προεκλογική εκστρατεία του υποψήφιου δημάρχου Τζόελ Γουάκς και θα χρησιμοποιήσει τον Γκάρι και τις γνώσεις του για να φτιάξει διαφημιστικά για τον δήμαρχο. Μέσω αυτού θα μάθει ο Γκάρι ότι επιτρέπονται ξανά τα φλιπεράκια στην Καλιφόρνια και θα ανοίξει στον ίδιο χώρο ένα μέρος για να παίζει η νεολαία φλιπεράκι.
Το Licorice Pizza είναι μια βόλτα στο πάρκο
Μια επιστροφή στα νιάτα. Αυτό είναι το Licorice Pizza. Μέσα από το μονόπλευρο και τελικά αμοιβαίο ειδύλλιο ανάμεσα στην Αλάνα και τον Γκάρι, ταξιδεύουμε σε μια άλλη εποχή που ήταν γεμάτη από όνειρα για το μέλλον. Τότε δεν γνώριζαν οι άνθρωποι ότι οι επόμενες δεκαετίες θα κατέστρεφαν τα όνειρα. Τότε απλώς ονειρεύονταν. Αν μπορούσε να περιγράψει κάτι απόλυτα το Licorice Pizza είναι το «ένα εφηβικό La La Land».
Δύο νέοι άνθρωποι να τρέχουν, ο ήλιος να είναι πάντα παρών, παιδιά που βιάζονται να μεγαλώσουν, αλλά παραμένουν μικρά, παιδιά που ξεφεύγουν από τις κοινωνικές αιχμαλωσίες και ζουν τη ζωή στο έπακρο, ένα σκίρτημα διαρκές. Αυτό είναι κάτι που το νιώθει διαρκώς ο θεατής. Το Licorice Pizza ξεκινάει και τελειώνει και είναι τόσο ανάλαφρη η ψυχή, τόση ευδαιμονία στην ψυχή, που δεν παίρνεις χαμπάρι πότε τελείωσε. Και που άνετα θα πλήρωνες ξανά και ξανά εισιτήριο για να δεις την ταινία.
Όλες οι ευχάριστες μνήμες, όλες οι αναμνήσεις που έχουν συνδεθεί με τη χαρά μέσα μας, ανασύρονται αυτόματα και χορέυουν κυκλωτικά γύρω από την ψυχή στη διάρκεια θέασης του Licorice Pizza.
Ο Πολ Τόμας Άντερσον έχει πολλά στοιχεία από το Inherent Vice σε αυτή την ταινία και αναδεικνύει τον Κούπερ Χόφμαν, γιο του Φίλιπ Σέιμουρ-Χόφμαν, και την Αλάνα Χάιμ σε ηθοποιούς πρώτης γραμμής. Οι δυο τους προβλέπεται να είναι υποψήφιοι στα Όσκαρ, όπως και το Licorice Pizza γενικά, καθώς είναι μια από τις καλύτερες αμερικάνικες παραγωγές της χρονιάς.
Εκτός από τους δυο νεαρούς, στην ταινία έχουν μικρής έκτασης ρόλους οι Τομ Γουέιτς, Σον Πεν, Μπράντλεϊ Κούπερ και Μπένι Σάφντι.
* Το Licorice Pizza κυκλοφορεί στις αίθουσες από την Tulip
