Την ιστορία του Γιάννη Αντετοκούνμπο και της οικογένειας του την έχουμε ακούσει εδώ στην Ελλάδα αρκετές φορές. Τη μάθαμε σχεδόν από πρώτο χέρι. Και ενέπνευσε, άλλαξε την οπτική πολλών σε πολλά πράγματα. Και θέλουμε να πιστεύουμε ότι κάποιους με ρατσιστικά κατάλοιπα, κάπως τους άμβλυνε τον ρατσισμό. Επομένως, έχουμε συγκινηθεί αρκετά από το lifestory. Αυτό σημαίνει πως για να μπορέσει μια ταινία όπως το Rise να κινητοποιήσει ξανά τα συναισθήματα του ελληνικού κοινού, πρέπει να έχει κάτι το μοναδικό. Όπως οι Αντετοκούνμπο.

Το Rise είναι διαθέσιμο από χθες στο Disney+ και μπορούμε να πούμε πως δεν έχει αυτό το μοναδικό. Δεν είναι αντάξια του legacy του Γιάννη και της πορείας που έχει ακολουθήσει. Προφανώς και ο ίδιος, αλλά και όλη η οικογένεια θα ένιωσαν χαρά και ικανοποίηση γιατί τα έζησαν από μέσα, είναι η δική τους ιστορία και φυσικά γιατί τίμησαν τον πατέρα τους Τσαρλς για όλα όσα έκανε, όλα όσα θυσίασε μαζί με τη μαμά Βερόνικα, όμως εμείς δεν είμαστε οι Αντετοκούνμπο.

Καλούμαστε να κρίνουμε την ταινία που έγινε από ένα πλούσιο στούντιο, την Disney. Το Rise λοιπόν, περισσότερο απογοητεύει παρά γοητεύει. Έχει κάποιες, μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού, δυνατές στιγμές, που όλες όμως είναι συνδεδεμένες με τη μουσική επένδυση. Κι ένας βασικός κανόνας στην αφήγηση είναι ότι η μουσική δεν πρέπει να καπελώνει τα λόγια, την ιστορία. Δεν είναι βιντεοκλίπ τραγουδιού η ταινία. Όταν η μουσική έχει πολύ μεγαλύτερο πάτημα από τα λόγια, αυτό σημαίνει πως τα λόγια είναι αδύναμα.

Όντως, το σενάριο είναι αρκετά ισχνό και η σκηνοθεσία έχει λίγες για τέτοια πρώτη ύλη αξιομνημόνευτες στιγμές, όπως το βάζο με τα λουλούδια στις πρώτες σκηνές και στην τελευταία σεκάνς που γίνεται το ντραφτ. Ίσως το Rise να έχει διαφορετική απήχηση στο αμερικάνικο κοινό, αλλά είναι η αλήθεια πως μοιάζει περισσότερο με ένα παιδικό φιλμ. Αν πήγαινε για animation θα είχε πολύ καλύτερο αποτέλεσμα.

Όλη την ταινία την κρατάνε κυρίως η Yetide Badaki που υποδύεται τη Βερόνικα και σε δεύτερο βαθμό ο Dayo Okeniyi που υποδύεται τον Τσαρλς. Ο Γιάννης και ο Θανάσης μοιάζουν στην πράξη με συμπληρωματικοί, το οποίο μπορεί και να ήταν ο στόχος των συντελεστών. Σίγουρα πάντως η επιλογή του ηθοποιού για τον Θανάση δεν ήταν πολύ επιτυχημένη, σε αντίθεση με του Γιάννη που ήταν αναμφίλεκτα spot on.

Κι αν κάποιος σκεφτεί ότι δε γίνεται να απαιτούμε από νέα παιδιά να κάνουν τρομερές ερμηνείες, να θυμίσουμε πως έχουμε δει 5χρονα και 10χρονα να εκπλήσσουν. Πάντως, και οι ενήλικες του καστ, οι πιο έμπειροι, δεν είναι ότι έλαμψαν με το παίξιμο τους. Μόνο η παρουσία του Λούλη έδωσε κάτι. Όλοι οι υπόλοιποι πέρασαν και δεν ακούμπησαν.

Ποιο είναι το επιμύθιο; Αν γνωρίζεις την ιστορία του Γιάννη και της οικογένειας του, αν δεν είσαι ένας Αντετοκούνμπο, το Rise είναι μάλλον χάσιμο χρόνου. Το μόνο αξιόλογο κομμάτι του είναι από τη στιγμή που ανακοινώνεται το draft όταν και κάπως σε διαπερνά η συγκίνηση και τα όνειρα μιας οικογένειας που θέλει να αλλάξει τη μοίρα πολλών Νιγηριανών και εν γένει Αφρικανών που φτάνουν στην Ελλάδα για να ψάξουν μια καλύτερη ζωή.

Εδώ όμως δε μιλάμε για ένα ντοκιμαντέρ. Μιλάμε για βιογραφική ταινία. Και ως τέτοια κρινόμενη, το Rise δεν είναι μια από τις βιογραφικές ταινίες που θα συζητηθούν ιδιαίτερα. Όχι στο μακρινό μέλλον, ούτε καν στο κοντινό.

Διαβάστε ακόμη στο intronews.gr:

Γιάννης Αντετοκούνμπο: Συνεχίζει τις διακοπές του στη Μύκονο – Ο φακός τον εντόπισε στην Ψαρρού με την οικογένειά του

Γιάννης Αντετοκούνμπο: Στην πεντάδα των κορυφαίων Ευρωπαίων παικτών του NBA – Είναι ο καλύτερος όλων των εποχών;

Κατερίνα Στεφανίδη: Έχει λάθος που προτιμά Τεντόγλου αντί Αντετοκούνμπο ως κορυφαίο αθλητή του 2021;