Λίγα 24ωρα μετά την πρεμιέρα της ταινίας The Batman σε όλο τον πλανήτη και τα βλέμματα είναι στραμμένα σε δύο ηθοποιούς. Από τη μία ο Robert Pattinson κι από την άλλη ο Paul Dano. Ο ένας παίρνει τον χαρακτήρα από το χεράκι και τον οδηγεί σε μια νέα εποχή. Ο δεύτερος υποδύεται τον Riddler και δίνει μια ερμηνεία εφάμιλλη του Joker του Heath Ledger. Σε μια ταινία που είχε αρκετές και εμφανείς σεναριακές αδυναμίες, ειδικά στους ρόλους της Catwoman και του Captain Gordon, Pattinson και Dano χόρεψαν ένα τάνγκο, έχτισαν ένα δίπολο.
Ήταν η μάχη ανάμεσα στο Καλό και το Κακό. Αλλά με διαφορετικούς συσχετισμούς. Ο Batman δεν ήταν ένας ήρωας που τα έβαλε με όλους μόνος του. Δεν ήταν άτρωτος και δεν επιχείρησε σε καμία περίπτωση να το παίξει ο σωτήρας όλων, ο υπερήρωας. Ήταν περισσότερο ένας νεαρός άντρας που είχε μάθει να ζει στα σκοτάδια, παρά ένας ήρωας φουλ εξοπλισμένος και με δύναμη σωματική.
Η ταινία του Matt Reeves έχει ένα πολύ εντυπωσιακό ξεκίνημα, ίσως το καλύτερο που έχουμε δει σε ταινία με τα χαρακτηριστικά origin. Είναι μια επανασύσταση του Batman αυτή η ταινία κι ας μην ασχολείται πια με τις καταβολές. Δείχνει όμως πως γαλουχήθηκε όλο το συναίσθημα του στο τώρα και πως χάνει κι εκείνος το έδαφος κάτω από τα πόδια του όταν βλέπει να διαλύονται οι αλήθειες του.
Η εναρκτήρια σεκάνς τον αποτυπώνει σαν το Πανοπτικό του Foucault. Ο Batman δε μπορεί να βρίσκεται παντού. Αλλά οι εγκληματίες της Γκόθαμ δε γνωρίζουν ποτέ που βρίσκεται. Άρα, κάλλιστα, μπορεί να βρίσκεται και σε σημείο που θα αποτρέπει τις εγκληματικές τους δράσεις. Μια σκιά και ένας φόβος έχει απλωθεί πάνω από το έγκλημα στη Γκόθαμ. Όμως δεν είναι όλοι οι εγκληματίες ληστές ή απλοί δολοφόνοι.
Το The Batman είναι μια αφήγηση για δύο
Το οργανωμένο έγκλημα δεν τρομάζει από τον Batman. Κι αν ο Carmain Falcone και ο Πιγκουίνος είναι δύο κεφάλια της νύχτας που τα ξέρει καλά, είναι δηλαδή ο διάβολος που γνωρίζει, τότε η εμφάνιση ενός παράφρονα τύπου είναι ένας άγνωστος διάβολος. Ο Γρίφος τα βάζει με τις εξουσίες της Γκόθαμ και έχει στόχο να φέρει τον Σκοτεινό Ιππότη στο φως, αλλά και να διαλύσει συθέμελα μια πόλη που ξέρει να υπόσχεται, αλλά μπορεί πάντοτε και με ευκολία να αθετεί τις υποσχέσεις.
Ο δήμαρχος. Ο εισαγγελέας. Ο αρχηγός της αστυνομίας. Όλοι τους είναι στις άκρες ενός κυκλώματος που τα νήματα του κινεί ο Falcone. Και ο Γρίφος θέλει να εξαφανίσει την ελπίδα από τους πολίτες της Γκόθαμ, όπως ακριβώς έχασε και ο ίδιος στο Ορφανοτροφείο Άρκαμ τις δικές του ελπίδες που του έθρεψε ο πατέρας του Batman με ένα πρόγραμμα χρηματοδότησης που τελικά κατέληξε να συντηρεί τις συμμορίες και την διαφθορά της εξουσίας.
Το σενάριο έχει αποτύχει να δώσει βάθος και ουσία στον Alfred που υποδύεται ο Andy Serkis, στην Catwoman που υποδύεται η υπέροχη Zoe Kravitz και στον αστυνομικό Gordon που υποδύεται ο Geffrey Wright. Δεν είναι ότι οι ηθοποιοί έχουν μέτριες ερμηνείες. Είναι ότι τους δόθηκε μέτριο υλικό και εκείνοι μπόρεσαν να το φτάσουν στο τέρμα του. Απλώς αυτό δεν ήταν αρκετό.
Το The Batman φαίνεται να έγινε για ένα one man show, που έγινε duet show, επειδή ο Paul Dano είναι ένας τρομακτικά καλός villain, κάτι που μας το έχει δείξει και στο There Will Be Blood. Αν ήταν σε περισσότερες σκηνές δίχως τη μάσκα, τότε θα μπορούσε άνετα να σταθεί ισάξια δίπλα στην ερμηνεία του Ledger.
Ο Robert Pattinson από την άλλη, όχι απλώς στέκεται επάξια, αλλά δείχνει πως ο Batman μπορεί να είναι κάτι πέρα απ΄αυτό το υπεραπλουστευτικό που αποδίδουν στις ταινίες της DC και της Marvel διάφοροι σκηνοθέτες όπως ο Scorcese ή ο Nolan. Φέρνει στο προσκήνιο όλη την εξελικτική του πορεία και έχοντας ως βάση του ρόλου τον Kurt Cobain, παραδίδει στο κοινό έναν Batman συμβατό με το τώρα και το αύριο.
Η ατμόσφαιρα, η εξέλιξη των σκηνών και η συνολική αίσθηση που αφήνει το The Batman είναι πως ίσως έχουμε την αυγή μιας νέας δομής στη σύνθεση των ηρώων της DC. Ο Pattinson είναι ο πρωτοστάτης και αν όχι τώρα, μετά από μια δεύτερη ταινία θα μπορούμε να μιλάμε για έναν Batman που ακουμπάει τον Christian Bale και υπερβαίνει τον Michael Keaton.
