Το The Power of The Dog είναι η πρώτη ταινία της Τζέιν Κάμπιον μετά το 2009, όταν και είχε πάρει Όσκαρ Σεναρίου. 12 χρόνια μετά, η Νεοζηλανδή σεναριογράφος και σκηνοθέτιδα θέλει να το επαναλάβει, αλλά σε εκτεταμμένο βαθμό, παίρνοντας και το Όσκαρ Σκηνοθεσίας και το Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας. Είναι εφικτό; Στη φετινή παράξενη χρονιά ναι, είναι.
Μπορεί οι Χρυσές Σφαίρες να έγιναν κεκλεισμένων των θυρών και των καρτελών στον υπολογιστή, αφού δεν ήταν διαθέσιμες ούτε με livestreaming, μπορεί στην Αμερική να λένε πως ελλείψη εκδήλωσης, είναι σαν να μη δόθηκαν αυτά τα βραβεία, αλλά σίγουρα δε γίνεται να αγνοηθούν.
Τουλάχιστον σε επίπεδο ταινιών, οι Χρυσές Σφαίρες έδωσαν μερικά hints για το τι μπορεί να συμβεί και στα βραβεία των σωματείων που έπονται (SAG Awards στις 28 Φεβρουαρίου, Directors Guild στις 12 Μαρτίου), αλλά και στα Όσκαρ. Η ταινία The Power of The Dog της Τζέιν Κάμπιον εισέρχεται σε αυτή την περίοδο ως ένα άλογο κούρσας, ως ένα από τα δυνατά χαρτιά και σίγουρα αποτελεί για το Netflix την ταινία που θα προωθήσει περισσότερο απ΄όλες, ακόμα και από το Don’t Look Up.
Αφηγούμενη μια ιστορία τοποθετημένη στον πάντοτε γοητευτικό και αιματηρό αμερικανικό κόσμο των μεσοπολιτειών, στη Μοντάνα, η Τζέιν Κάμπιον μας μεταφέρει στις αρχές του 20ου αιώνα, στο ράντσο των αδερφών Μπέρμπανκ (Κάμπερμπατς και Πλέμονς). Ο Φιλ είναι ο αψύς, ο σκαιός, ο παραδοσιακός γελαδάρης. Ο Τζορτζ είναι ο πιο elegant, πάντοτε στα δεδομένα της εποχής και της περιοχής.
Μεταξύ αυτών των δύο υπάρχει η χήρα Ρόουζ που ζει με τον γιο της μαζί με τον Τζορτζ και έχει συνάψει σχέση μαζί του. Ο γιος της, ο Πίτερ, είναι γκέι. Και για την εποχή αυτή είναι παράξενος, είναι εύκολος στόχος για κοροϊδία και bullying. Ειδικά για τους ματσό ραντσιέρηδες που έχουν μάθει να μιλάνε λίγο. Ο Πίτερ βέβαια έχει και μια άλλη ιδιαιτερότητα, θέλει να γίνει γιατρός και γι΄αυτό παίρνει ζώα, τα σκοτώνει και τους κάνει εγχείρηση.
Στο Power of the Dog έχουμε μια μαεστρική σκηνοθεσία
Κι ενώ φαινομενικά η ιστορία μοιάζει να πηγαίνει προς ένα ειδύλλιο ανάμεσα στον Φιλ και τη Ρόουζ, τελικά αυτό που συμβαίνει είναι η αλλαγή στον χαρακτήρα του Φιλ που από κει που κυνηγούσε τον Πίτερ και τον φώναζε «αδερφάρα», τον παίρνει υπό την προστασία του και αποφασίζει να του μάθει τα κόλπα του καουμπόι, του ραντσιέρη, για να μην τον κοροϊδέψει κανείς ποτέ ξανά.
Δύο διαφορετικοί κόσμοι συναντιούνται και με την χαρακτηριστική ραστώνη και ωμότητα που χαρακτηρίζει τη Μοντάνα και τον ήλιο της, οι δύο χαρακτήρες αλλάζουν δίχως να το καταλαβαίνουν και δίχως να αντιλαμβάνονται ότι ήταν αναγκαία η αλλαγή για να συναντηθούν.
Το The Power of The Dog χαρακτηρίζεται από την ελεγειακή αφήγηση που έχει ο Κόρμακ ΜακΚάρθι στα βιβλία του ή και οι αδερφοί Κοέν στις ταινίες τους όπως το There Will Be Blood του 2007, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι η Κάμπιον δεν έχει το δικό της στυλ. Είναι μια πολύ μοναδική γουεστερνική ταινία αυτή και αναδεικνύεται περισσότερο από τις απίστευτες ερμηνείες του Μπένεντικτ Κάμπερμπατς, της Κίρστεν Ντανστ και του Κόντι Σμιτ-ΜακΦι.
Ερμηνείες που δεν ήρθαν τυχαία. Ο Κάμπερμπατς και η Ντανστ ακολούθησαν μέθοδο σε όλη τη διάρκεια των γυρισμάτων. Για να μπει στον ρόλο ο Κάμπερμπατς μιλούσε με αγένεια και σπάνια προς τους συντελεστές της ταινίας, περνούσε πολύ ώρα κλεισμένος στο trailer του. Η Κάμπιον τον είχε κατευθύνει προς αυτό εξ αρχής ώστε να μπορέσει να αντεπεξέλθει στην συμπεριφορά που έχει ο ρόλος του. Μάλιστα, όταν τον σύστησε στο crew στο ξεκίνημα των γυρισμάτων, είπε πως «παιδιά από δω είναι ο Μπεν, είναι ένας πολύ καλός άνθρωπος, αλλά αυτό θα το μάθετε στο τέλος της δουλειάς». Από κει και μετά ο Μπεν δεν υπήρχε. Υπήρχε μόνο ο Φιλ.
Η Ντανστ, με τη σειρά της, είχε τη δυσκολία πως εμφανιζόταν σε λίγες σκηνές μόνη της με τον Κάμπερμπατς και πέραν του ότι δεν μπήκαν στη διαδικασία να μάθουν ο ένας τον άλλον γιατί αυτό θα χαλούσε τις ερμηνείες, έπρεπε ως ρόλος να δημιουργήσει τον φόβο, το δικό της τέρας. Δεν είχε οπτικό ερέθισμα και τη συμπεριφορά του Κάμπερμπατς για να αντιδράσει. Έπρεπε να ανταποκριθεί στη δράση και την αντίδραση μόνη της.
Και οι δύο υποκλίθηκαν στην προσέγγιση της Τζέιν Κάμπιον και αυτός είναι ο λόγος που μπορεί να πάρει Όσκαρ Σκηνοθεσίας. Πολλές φορές ένας σκηνοθέτης ή μια σκηνοθέτιδα βραβεύεται για αυτό που βλέπουμε στην οθόνη και θεωρούμε ότι η δουλειά αφορά επιλογές άσχετες με τους ηθοποιούς, ότι επικεντρώνεται στο narrative και την οπτική. Πώς να παραμερίσει όμως κάποιος την καθοδήγηση της Κάμπιον στους πρωταγωνιστές της; Αυτή η καθοδήγηση είναι που τους έβγαλε τα στοιχεία των ρόλων. Από κει και πέρα δε χρειάζεται να κάνει κάτι περισσότερο εκτός από μια απλή σύνθεση τοπίου.
Γι΄αυτό το The Power of The Dog μπορεί να αποτελέσει το φιλμ της χρονιάς.
